Η φάμπρικα του Sevilla League δεν σταματά

Ξεκίνημα από τα εύκολα, τα οφθαλμοφανή. Ο χτεσινοβραδινός (31/5)τελικός του Europa League ήταν κάκιστος. Δυόμιση ώρες μπάλα έπαιξαν Σεβίλλη και Ρόμα στη Βουδαπέστη στην νίκη των Ισπανών. Ζήτημα να πρόσφεραν πέντε αξιομνημόνευτες στιγμές, των γκολ συμπεριλαμβανομένων.

Πάνω κάτω δηλαδή, μία το μισάωρο. Βασανιστικό. Ακόμη και στατιστικά ανυπόφορο. Και παράλληλα ενδεικτικό του μαρτυρικού, χωρίς ρυθμό (πέραν του πρώτου δεκαλέπτου στο δεύτερο ημίχρονο, μέχρι την ισοφάριση της Σεβίλλης) και χαρακτηριστικά αναχρονιστικού ποδοσφαίρου που Ανδαλουσιάνοι και Ρωμαίοι παρουσίασαν και γιατί τελικά οι δυο τους έφτασαν να ξεχωρίσουν μόνο από τη βούλα.

Η εντύπωση που μετά το φινάλε έμεινε, είναι πως για όλους θα ήταν καλό να είχε αποφευχθεί το - στις περισσότερες στιγμές του - ανυπόφορο κυρίως πιάτο των δυόμιση ωρών και τα πάντα, εξ αρχής, να κρίνονταν, από τη σέντρα κιόλας, στα πέναλτι.

Το πιθανότερο είναι πως από τότε, πριν καν τη σέντρα, θα το δέχονταν οι δύο προπονητές. Το ακόμη περισσότερο πιθανό (αν όχι βέβαιο) είναι πως θα το δεχόμασταν όλοι όσοι είδαμε τον τελικό.

Κρίθηκε τελικά από το τελευταίο χτύπημα του Γκονσάλο Μοντιέλ. Δική του εκτέλεση είχε στέψει Παγκόσμιο Πρωταθλητή πριν πέντε μήνες. Τελικός και εκείνος στο Κατάρ, τελικός και χτες. Ίδιος αυτός που η μοίρα του το ‘χε να τους καθορίσει με το τελευταίο του σουτ από τα έντεκα βήματα.

Ευλογημένος σίγουρα, αλλά όμως μέρα με τη νύχτα τα όσα μεσολάβησαν ως τότε, ως τις εκτελέσεις του Αργεντινού ακραίου αμυντικού, στα δύο παιχνίδια. Επικό, ανεπανάληπτο, το Αργεντινή – Γαλλία, το απόλυτο αντίθετό του το, ήδη ξεχασμένο, Σεβίλλη – Ρόμα.

Γονιδιακή σχέση

Ακόμη και έτσι όμως, σε ιστορικό μετατράπηκε για τους «ρόχας». Και πάλι. Με το χτεσινό, επτά τρόπαια σε ισάριθμους τελικούς του Europa League έχουν πλέον πανηγυρίσει. Όλα μέσα σε 18 χρόνια μόλις. Άχαστοι. Sevilla League. Δική τους διοργάνωση.

Παίζουν, όπως και να είναι, σε όποια κατάσταση, σε όποια συνθήκη, λες και τους ανήκει. Τόσο άνετοι, τόσο σίγουροι πως θα κερδίσουν, οπουδήποτε, οπωσδήποτε, οποιονδήποτε που λες και το κάνουν στην αυλή του σπιτιού τους. Περασμένο πια, ποτισμένο στο DNA. Του συλλόγου, των παικτών, των φιλάθλων, των προπονητών.

Χαρακτηριστικό το τελευταίο δίμηνο. Στα τέλη Μαρτίου, η Σεβίλλη ήταν μόλις στο +2 από τη ζώνη του υποβιβασμού στη La Liga. Τότε, έφτανε στο «Σάντσεθ Πιθχουάν» ο τρίτος προπονητής στη σεζόν: είχε ξεκινήσει με τον Ζουλέν Λοπετέγι, στις αρχές Οκτωβρίου κατέφτασε ο Χόρχε Σαμπάολι, προτού διαδεχτεί τον Αργεντινό ο λιγότερο προβεβλημένος όλων, ο άνεργος τότε ήδη για έναν χρόνο, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.

Λύση ανάγκης, έσχατη λύση μιας και ήταν ουσιαστικά ο μόνος που δέχονταν να αναλάβει αυτό που τότε έμοιαζε – και όχι αδίκως - με αποστολή αυτοκτονίας, με κύριο, με αυτονόητο στόχο την αποφυγή του υποβιβασμού. Οτιδήποτε άλλο τότε, άγγιζε τα όρια του υπερφίαλου.

Και βάσει προτεραιοτήτων και βάσει εμπειριών. Ως και την άφιξη του στη Σεβίλλη, η μόνη διεθνής του Βάσκου τεχνικού ανάγονταν στο μακρινό 2005, όταν όντας στον πάγκο της Μπιλμπάο κατακαλόκαιρο αποκλείονταν στον δεύτερο προκριματικό γύρο του θρυλικού Intertoto από την Κλουζ.

Τι περισσότερο χρειάζονταν λοιπόν για να υπογραμμιστεί πως όταν ανέλαβε ο 62χρονος προπονητής δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον ορίζοντα οποιουδήποτε στη Σεβίλλη πέραν της αποφυγής του υποβιβασμού. Στόχος που τελικά, επιτεύχθηκε άνετα.

Η ώθηση όμως, η αλλαγή ρυθμού, κλίματος, ψυχολογίας, δόθηκε ακριβώς από εκεί που οι Ανδαλουσιάνοι ξέρουν και νιώθουν καλύτερα, από την καταδική τους… παιδική χαρά, το Europa League, χωρίς να παίζει κανέναν ρόλο ο rookie σε δαύτην προπονητής τους.

Οι δύσκολες στα πρώτα νοκ-άουτ προκρίσεις κόντρα σε PSV και Φενερμπαχτσέ, ήταν που επανάφεραν το μέτρο, ξέθαψαν συνήθειες και σηματοδότησαν αλλαγές, υπογραμμίζοντας – προς όλους, εντός και εκτός συλλόγου – την επανάκτηση, την υπενθύμιση της … γονιδιακής σχέσης της Σεβίλλης με τη συγκεκριμένη διοργάνωση.

Τόσο που μέχρι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα προημιτελικά, αλλά και η Γιουβέντους στα ημιτελικά, παραμέρισαν επιβεβαιώνοντας ακριβώς αυτήν την γονιδιακή σχέση. Και, κατά μία έννοια – έστω και αξιολογώντας κατόπιν εορτής - έκριναν και την τύχη της φετινής.

Η σύγκριση των εκτελεστών και τα highlights

Έτσι, με αυτό το ποδόσφαιρο εκατέρωθεν, με αυτή την εικόνα και από τις δύο φιναλίστ; Με αυτά, ναι. Στα πέναλτι; Στα πέναλτι ναι. Τα τρία πρώτα της Σεβίλλης ορίστηκαν να τα χτυπήσουν ο Οκάμπος, ο Λαμέλα και ο Ράκιτιτς.

Ξεκάθαρες οι αναφορές και οι ρόλοι τους στο γήπεδο, πόσο μάλλον στη σύγκριση με τους ισάριθμους πρώτους που έστειλε ο – επίσης απόλυτος ως και χτες σε τελικούς των κορυφαίων ευρωπαϊκών διοργανώσεων - Ζοζέ Μουρίνιο στη βούλα για τη Ρόμα. Αυτοί ήταν ο αμυντικός χαφ Κριστάντε και οι δύο στόπερ, Μαντσίνι και Ιμπάνιες.

Επιλογές που – ανεξαρτήτως των λόγων που έγιναν - αντανακλούν σε κάποιο βαθμό ως και τον τρόπο με τον οποίο οι «τζιαλορόσι» έφτασαν σε δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό τελικό. Πρόδηλο το στατιστικό ότι συνολικά 26 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα δεν κυλούσε η μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο μόνο της ρεβάνς των ημιτελικών με τη Λεβερκούζεν.

Και δεν ήταν το μόνο ανάλογο φετινό ημίχρονο των Ρωμαίων. Σε όλη τους την πορεία στο Europa League ήταν κυνικοί, ήταν ανισοβαρείς ως προς την ιεράρχηση των όσων ήθελαν να κάνουν στο γήπεδο, ήταν απροκάλυπτα καιροσκόποι, ήταν εικόνα και ομοίωση των όσων ποδοσφαιρικά πρεσβεύει εδώ και χρόνια πια ο προπονητής τους.

Κακή ή έστω επιλήψιμη μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι σε καμία περίπτωση. Τίποτα δεν μπορεί να είναι εφόσον βρίσκεται εντός πλαισίου. Το αν όμως είναι επιτυχημένη ή όχι, το αν είναι ως θέαμα θελκτικό ή όχι, το αν είναι ως τακτική και φιλοσοφία ξεπερασμένη ή όχι, είναι όλα απολύτως συζητήσιμα.

Πόσο μάλλον όταν αρκετές φορές τα πλέον προβεβλημένα highlights της Ρόμα τα προσφέρει ο Πορτογάλος με τα όσα κάνει στον πάγκο του κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, αλλά και μετά το τέλος τους (παράδειγμα η απαράδεκτη, on camera, λεκτική επίθεση προς τον διαιτητή του τελικού Άντονι Τέιλορ κατά την αποχώρηση ομάδων και διαιτητών από το γήπεδο χτες).

Υπαρκτός ο αντίλογος ναι, και είναι και χιλιοειπωμένος. Οι τελικοί δεν παίζονται, κερδίζονται. Σύμφωνοι. Όχι πια όμως όταν μιλάμε για το Europa League. Και ειδικότερα όχι όταν συμμετέχει σε αυτούς η Σεβίλλη. Γιατί, είτε έτσι είτε αλλιώς, όπως και να τους παίξει, όπως και να είναι, με όποιον και αν βρεθεί στο γήπεδο, στον πάγκο της, με όποιον και αν βρεθεί απέναντι, στο τέλος, με κάποιον τρόπο, με όποιον τρόπο, θα τους κερδίσει.

Φάμπρικα είναι αυτό πια. Και δεν σταματά.