Συνήθεια, βίτσιο, επαγγελματική διαστροφή. Πείτε το όπως θέλετε. Στις συνεντεύξεις τύπου, πριν και μετά τα παιχνίδια, δίνω βάση. Είτε βλέποντας είτε διαβάζοντας. Στα μάτια και στ’ αυτιά μου δεν είναι ξεπέτα, ακόμη και αν γίνονται έτσι. Κάποια αλήθεια πάντα υπάρχει, πάντα φαίνεται.

Παραμονές του παιχνιδιού του ΠΑΟΚ στο Ζάγκρεμπ, αυτή που ξεστόμισε ο Ράζβαν Λουτσέσκου ήταν πως η ομάδα του ήξερε τι πρέπει να κάνει στο πρώτο ραντεβού με την Ντίναμο στους "16" του Conference League ώστε να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε.

Η φετινή πορεία των "ασπρόμαυρων" εννοείται πως τον δικαίωνε. Χωρίς ήττα σε μια ντουζίνα παιχνίδια. Έχοντας ανταποκριθεί σε λογιών λογιών σενάρια, σε διαφορετικές δυσκολίες και επίπεδα αντιπάλων. Έχοντας βρεθεί με παίκτη λιγότερο (στα καλοκαιρινά προκριματικά στο Ισραήλ κόντρα στην Μπεϊτάρ). Έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ (σε Εδιμβούργο δις, σε Ελσίνκι). Έχοντας αντιμετωπίσει επιστροφή και απάντηση ενός θεριού (δις επίσης, σε Τούμπα και Φρανκφούρτη, της Άϊντραχτ).

Λογικά συνεπώς, η υποδοχή της παρόλας του Ρουμάνου ήταν αντανακλαστική. Το έχουν ξανακάνει, το έχουν κερδίσει από την ως τώρα πορεία τους, το λέει ο προπονητής τους, άρα ισχύει, άρα θα το κάνουν. Όχι μόνο καλές προθέσεις, αλλά και αποδεδειγμένες ικανότητες. Δεν φτάνουν πάντα. Δεν έφτασαν χτες το βράδυ.

Ο ΠΑΟΚ όντως ήξερε τι χρειάζονταν να κάνει. Δεν μπόρεσε όμως να το κάνει γιατί απέναντί του είχε μια ομάδα, ίσως όχι καλύτερή του, αλλά σαφέστατα πιο κολοπετσωμένη και σίγουρα αποτελεσματικότερη σε αυτό που η ίδια ήθελε – και κυρίως μπόρεσε – να κάνει. Και αυτό στο ποδόσφαιρο συνήθως προκύπτει από στιγμές, καταστάσεις και πρόσωπα. Όχι κατ’ ανάγκη με αυτή τη σειρά και όχι προφανώς ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.

Η διαφορά στην κορυφή της επίθεσης

Η Ντίναμο είχε φορ. Ο ΠΑΟΚ όχι. Και σε μια αναμέτρηση τελικής 16αδας μιας διεθνούς διοργάνωσης, οποιασδήποτε διεθνούς διοργάνωσης, οι όποιες αστοχίες στη σύνθεση του ρόστερ, στην αξιολόγηση παικτών και στην ιεραρχία τους, τα απονενοημένα μακιγιαρίσματα (τόσες και τόσες ευκαιρίες υπήρχαν να δοκιμαστεί ο Ντεσπόντοβ εννιάρι. Χτες θεωρήθηκε η στιγμή κατάλληλη να γίνει μόνο και μόνο για να αποδειχτεί πως δεν;) δεν φαίνονται απλώς, αλλά φωνάζουν.

Ο Πέτκοβιτς ήταν εκεί που έπρεπε για την Ντίναμο, όταν έπρεπε. Όχι μόνο για να τελειώσει τις δύο μπάλες που έπεσαν στα πόδια του, αλλά και για να αποτελέσει τον πυλώνα του παιχνιδιού που οι πρωταθλητές Κροατίας ήθελαν να κάνουν. Του παιχνιδιού που εφάρμοσαν, άκρως αποτελεσματικά, και στον προηγούμενο γύρο αποκλείοντας και αυτοί ένα θεριό, την Μπέτις.

Ο ΠΑΟΚ δεν είχε φορ. Κάπου να ακουμπήσει. Μέχρι το 85’, οι επιτυχημένες πάσες ήταν 288 για την Ντίναμο, 465 για τον πρωτοπόρο της Super League. Μία κατάλληλη στην περιοχή των "μπλε" δεν βγήκε. Τη διαφορά ακριβώς για την απουσία ενός επιθετικού στηρίγματος, ειδικά στο χτεσινοβραδινό παιχνίδι, την ανέδειξε η ολιγόλεπτη παρουσία του καθαρόαιμου Τζίμα.

Τρεις φορές ακούμπησε το τόπι ο μικρός. Την πρώτη έφτιαξε με το πιβοτάρισμά του και την πάσα στον Μουργκ την καλύτερη ευκαιρία του ΠΑΟΚ. Στη δεύτερη, από ενέργειά του και προσπάθεια να μπει, με το εκτόπισμά του, στην περιοχή, κέρδισε κόρνερ. Στην τρίτη, ξεμαρκαρίστηκε έξω από αυτή, γύρισε πρόσωπο στην εστία, άνοιξε στα άκρα και κόβοντας στην εστία λίγο έλειψε να καθυστερήσει την επέμβαση του τερματοφύλακα της Ντίναμο στη σέντρα σουτ του Αυστριακού στα χασομέρια.

Το… πασπαρτού με πόδια

H Ντίναμο, στο παιχνίδι που ήθελε να παίξει, σε αυτό που ήξερε πως μπορεί και χρειάζεται να κάνει για να κερδίσει (η καλοκαιρινή, ποιοτικότερη ατομικά και ομαδικά Ντίναμο, που αποκλείστηκε από την ΑΕΚ δεν θα χρειάζονταν, ούτε και θα επέλεγε ποτέ να παίξει έτσι. Όπως και δεν το έκανε τότε) είχε τον υπέροχο Μίσιτς. Έναν τύπο που μόνο και μόνο που στέκεται στα πόδια του και παίζει ποδόσφαιρο, υποκλίνεσαι. Έναν τύπο που χωρίς δισταγμό θα πόνταρα πως το iq του θα τρέλαινε τους δείκτες της Mensa.

Έναν τύπο που δεν κινήθηκε απλώς ανάμεσα στις γραμμές. Ήταν αυτός οι γραμμές. Με τις τοποθετήσεις του, με τη διορατικότητά του, με τον τρόπο που ήταν εκεί που έπρεπε, πριν καν χρειαστεί να βρεθεί εκεί, με τον τρόπο που επηρέαζε το παιχνίδι ακριβώς και μόνο έχοντας την αδιανόητη ικανότητα να το φέρνει όλο πάνω του.

Ο ΠΑΟΚ, δεν είχε. Ούτε κάποιον απλώς και μόνο με τον ρόλο του Κροάτη – απαραίτητος θα ήταν/είναι έτσι κι αλλιώς, όχι μόνο χτες το βράδυ -, αλλά ούτε και κάποιον που θα είχε ρόλο… κρυπτονίτη του. Να τον απορρύθμιζε, να τον έκανε να φαίνεται… άνθρωπος με δύο πόδια και όχι πασπαρτού με μηχανάκι για να βρίσκεται όπου είναι η μπάλα, ή ακόμη ακόμη όπου θα βρεθεί είτε η μπάλα είτε ο κίνδυνος.

Και κάπως έτσι γράφτηκε ιστορία. Η ομάδα που υπηρέτησε καλύτερα το πλάνο της, που ήξερε τι χρειάζονταν να κάνει για να κερδίσει και πως να το κάνει κέρδισε. Και κέρδισε δίκαια. Καλό για τον ΠΑΟΚ είναι πως ελάχιστα από όσα αντιμετώπισε στο Ζάγκρεμπ θα αλλάξουν στη ρεβάνς της Τούμπας. Έτσι ακριβώς θα παίξει η Ντίναμο και την ερχόμενη Πέμπτη.

Κακό πως το ήξερε και πριν το πρώτο ραντεβού τους. Και λύσεις, απαντήσεις στο χορτάρι για το πως να κάνει το δικό του παιχνίδι αποτελεσματικό, νικηφόρο, δεν βρήκε. Αυτονόητα επιβεβλημένο πως για ν’ ανέβει το βουνό που διαμορφώνει το 0-2, πρέπει πέραν της γνώσης να βρει πια και τον τρόπο να το κάνει.