Έχει δίκιο ο Ράζβαν Λουτσέσκου. Το ξεστόμισε στη συνέντευξη Τύπου παραμονή του πρώτου ραντεβού του ΠΑΟΚ με τη Μάλμε. Καλοκαίρι δεν μπορεί κανείς να περιμένει πως θα κερδίζει με 5-0.

Δεν γίνεται, δεν είναι καν σίγουρο πως θα το καταφέρει ακόμη και αν κάτι τέτοιο «προγραμματιστεί», ενώ δεδομένα έστω και αν – με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να γίνει και επιτευχθεί σκόπιμα, τότε, νομοτελειακά, σε μια σεζόν δέκα και πάνω μηνών, αυτή η ομάδα θα το βρει μπροστά της. Και συνήθως, αν όχι πάντα, όχι για καλό.

Έτσι κι αλλιώς την καλοκαιριάτικη μανιέρα ο Ρουμάνος την έχει βρει. Από το πρώτο επίσημο παιχνίδι του στον πάγκο των «ασπρόμαυρων» μετά την επιστροφή του, πριν τρία χρόνια κόντρα στους Μποέμιανς ως και χτες (6/8), στο νοτιότερο άκρο της Σουηδίας. Και δεν την αλλάζει. Τόσο, όσο.

Μποέμιανς, Ριέκα, Λίνκολν Ρεντ Ιμπς, (η σοκαριστική και στοιχειωμένη εξαίρεση της πεπατημένης με τον αποκλεισμό από τη) Λέφσκι, Μπεϊτάρ, Χάιντουκ, Χαρτς, Μπόρατς. Καμιά τους δεν ήταν, είναι και δεν θα γίνει καλύτερη του ΠΑΟΚ. Στα σημεία με την ομάδα του Σπλιτ, καλύτερη όλων μοιάζει η Μάλμε. Και ήταν όντως αυτή που απέναντί της ο «δικέφαλος», σε αυτό το διάστημα των διεθνών προκριματικών, να δοκιμάστηκε περισσότερο.

Δύο φορές γλύτωσε από τα δοκάρια του, είχε για κορυφαίο τον τερματοφύλακά του, δέχτηκε δύο γκολ με παρόμοια απαράδεχτη αμυντική συμπεριφορά σε εκτελέσεις κόρνερ, αφήνοντας τους σκόρερ ανενόχλητους να κάνουν ό,τι ήθελαν, δημιουργώντας με τη σειρά του σε open play από μια καλή στιγμή σε κάθε ημίχρονο.

Αυτή στο πρώτο έφερε το πρώτο γκολ, το δεύτερο ήρθε από μια επαναλαμβανόμενα… λυτρωτική και αποτελεσματική στο παρελθόν επί ημερών Ρουμάνου τεχνικού, εκτέλεση κόρνερ. Και έτσι οι πρωταθλητές Ελλάδας επέστρεψαν στην Τούμπα – όπου πάλι δια στόματος του προπονητή τους ποντάρουν πολύ για την πρόκριση στα playoff του Champions League, ειδικά τη συγκεκριμένη εποχή και ειδικά με τον συγκεκριμένο αντίπαλο – γνωρίζοντας πως μια οποιαδήποτε νίκη τους φτάνει για να πάρουν μια ακόμη πρόκριση.

Πέρυσι χρειάστηκαν τρεις προκριματικούς γύρους για να τσεκάρουν συμμετοχή στους ομίλους του Conference League. Φέτος, η ανανεωμένη League Phase εξασφαλίστηκε από την πρώτη πρόκριση. Η δεύτερη, που μετά το χτεσινοβραδινό 2-2 είναι στα… πόδια των πρωταθλητών Ελλάδας, θα σηματοδοτήσει, ήδη πριν καν το ξεκίνημα της χρονιάς ουσιαστικά, αναβάθμιση. Και εννοείται θα διατηρήσει ολοζώντανο το όνειρο της παρθενικής συμμετοχής στο Champions League με μια, και πάλι, τρίτη.

Και αυτό, χωρίς ο ΠΑΟΚ να δείχνει, να μοιάζει, έστω κοντά στην ομάδα που κατέκτησε το περυσινό πρωτάθλημα. Σε κάθε επίπεδο και τομέα του παιχνιδιού του, σε κάθε σύγκριση, ατομική ή ομαδική. Και πάντα κρίνοντας από δαύτη τη μανιέρα, το ποντάρισμα – αν χρειάζονταν – θα ήταν στο ότι δύσκολα θα γίνει ως (και) το τέλος Αυγούστου, ως και το πέρας της φετινής διαδικασίας των προκριματικών.

Κάτι τέτοιο δεν είναι στο μεδούλι της προπονητικής φιλοσοφίας του ανθρώπου που κάνει το κουμάντο. Ακόμη μια προχτεσινή επισήμανσή του ήταν ενδεικτική: «59 παιχνίδια δώσαμε πέρυσι». Και φέτος προσδοκά και φιλοδοξεί σε περισσότερα. Δεν θα αλλάξει λοιπόν για κανέναν λόγο – ακόμη και για το κοσμογονικό «σεντόνι» - τώρα, αυγουστιάτικα, δεν θα διακινδυνεύσει τα +53 που απομένουν για χάρη των έξι καλοκαιρινών.

Ρίσκο; Πάντα με αυτόν τον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και στόχο (ζωής και ιστορίας ναι, αλλά ενός μόλις μήνα σε βάθος μιας αγωνιστικής χρονιάς). Μπορεί. Άλλο προκριματικά Conference League και άλλο Champions League. Η Μάλμε, είπαμε, καλύτερη όλων των προηγούμενων αντιπάλων των τελευταίων καλοκαιριών, και η… επόμενη (είτε είναι η Σλάβια είτε η Στεάουα) καλύτερη και των πρωταθλητών Σουηδίας.

Επαγωγικό το συμπέρασμα πως μια κάποια, μια οποιαδήποτε βελτίωση, χρειάζεται. Ο Λουτσέσκου, παρά τα όσα έγιναν στο χορτάρι το βράδυ της Τρίτης, την είδε. Και αυτό το δήλωσε (μετά το ματς). Έστω μόνο σε επίπεδο αντίδρασης.

Και όντως δεν είναι λίγο για μια ομάδα που χτες έδωσε μόλις το τρίτο φετινό της παιχνίδι να επιστρέφει, σε τέτοιας σημασίας αναμέτρηση, δύο φορές στο «σπίτι» μιας ομάδας που με τα συμβατικά μέτρα ενός ποδοσφαιρικού καλενταριού βρίσκεται – σε επίπεδο ρυθμού και ετοιμότητας – στα… Χριστούγεννα.

Όπως και να ‘χει, ΠΑΟΚ, ο προπονητής του, αυτό που ξέρουν, αυτό που έχουν μάθει ως λειτουργικό και αποτελεσματικό για να κάνουν τη δουλειά, αυτό και εφαρμόζουν. Με ρεαλισμό και επικινδυνότητα στο να ισορροπούν – ως τώρα αποτελεσματικά, με μόνη εξαίρεση το προ διετίας πατατράκ από τη Λέφσκι – αλλά είναι ξεκάθαρο πλέον πως αποτελεί συνειδητή επιλογή, στα όρια της αυτονόητης, αντανακλαστικής.

Αυτό ξέρει (ο Λουτσέσκου)/ξέρουν (οι ποδοσφαιριστές του), με αυτό θα συνεχίσει/συνεχίσουν. Ενδεικτική η σύγκριση. Το τρίτο περυσινό παιχνίδι (χρονιάς και καλοκαιριού) ήταν στο Σπλιτ με τη Χάιντουκ. Από τους 16 που αγωνίστηκαν στο «Πόλιουντ» εκείνο το βράδυ οι 12 – είτε βασικοί (8) είτε ως αλλαγή (4) – έπαιξαν και χτες στο Μάλμε.

Τότε, με δύο δοκάρια πάλι να γλυτώνουν γκολ, κρατήθηκε το ζερό στην άμυνα, χωρίς έτσι να επηρεάσει το ζερό στη δημιουργία και στην επίθεση. Στη ρεβάνς, εύκολο δεν ήταν (δύο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο διαμόρφωσαν το επιβλητικό 3-0), αλλά με τις βάσεις βαλμένες στην Κροατία, το… πανωσήκωμα θα το έβαζε – όπως και έγινε – από μόνη της η Τούμπα.

Το όλον λοιπόν συμπληρώνεται με την παραδοχή πως ό,τι συνειδητά, προφανώς και φέτος βάσει σχεδιασμού, λείπει ή δεν υπάρχει λόγω εποχής, timing και μεθοδολογίας, αναπληρώνεται και (υπερ)καλύπτεται με τη δύναμη της έδρας.

Δεκτό. Κατοχυρωμένο πια.