Υπάρχουν παιχνίδια που τα κερδίζεις και δεν κρατάς τίποτα παραπάνω, μόνο τη νίκη. Υπάρχουν παιχνίδια που τα χάνεις και τα οφέλη είναι περισσότερα από το αποτέλεσμα. Υπάρχουν και παιχνίδια, σαν τον χτεσινοβραδινό του Παναθηναϊκού κόντρα στη Μαρσέιγ, που μετρώντας αποτέλεσμα και κέρδη, τα ζύγια όχι μόνο γέρνουν μονόπαντα, μα σπάνε τελείως τη ζυγαριά.

Ο Παναθηναϊκός που επικράτησε των Φωκαών ήταν ο καλύτερος που έχει παρουσιαστεί επί ημερών Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην τεχνική του ηγεσία. Αυτός, ο Σέρβος, είναι ο πήχης και το μέτρο γι’ αυτό και συμβατικά ορίζεται ο χρόνος και η σύγκριση με τη δική του παρουσία. Και αυτό γιατί πολύ εύκολα, χρονικά συνάγεται το αυτονόητο και το διάστημα που δεν απαντάται, δεν υπάρχει ταίρι της χτεσινοβραδινής εμφάνισης των «πρασίνων» μεγαλώνει. Πολύ.

Το ακόμη σημαντικότερο είναι πως ακόμη και αν δεν έρχονταν η νίκη, αυτό το 1-0, που υποχρέωσε τη Μαρσέιγ στην παρθενική ήττα της ιστορίας της σε προκριματικά ευρωπαϊκών διοργανώσεων, τα ζύγια πάλι κέρδη θα έγραφαν. Κόντρα σε μια ομάδα που μόνο στον νιόφερτο προπονητή της – και αυτό ξέχωρα από το δωδεκαμελές επιτελείο του… - πληρώνει τα διπλά απ’ όσα έχει δαπανήσει ο Παναθηναϊκός για τις δικές του, καλοκαιρινές αγορές, η κυριαρχία ήταν αδιαμφισβήτητη, η ανωτερότητα, παντού στο γήπεδο, σε κάθε στιγμή στο παιχνίδι, στο 11vs11, στο 11vs10, στο ένας εναντίον ενός, στο οποιοδήποτε ένας εναντίον ενός, ήταν εμφανέστατη, καταλυτική.

Και αυτό ακριβώς είναι το πιο ελπιδοφόρο νέο για την εξέλιξη του Παναθηναϊκού, χωρίς ο ορίζοντας να περιορίζεται ούτε και να εξαρτάται από τον επαναληπτικό της επόμενης εβδομάδας στο «Βελοντρόμ». Ο Παναθηναϊκός που παρουσιάστηκε στη Λεωφόρο έδωσε το καλύτερο preview, πρόσφερε την πιο απτή απόδειξη του τι σκοπεύει, του πως θέλει να τον φτιάξει, σε όλη τη σεζόν, ο προπονητής του.

Με ένταση στην πίεση μέχρι… λιποθυμίας. Όχι αυτών που τη δέχονται, αλλά αυτών που την ασκούν. Βάθος στο ρόστερ, επιλογές ώστε αυτή να παγιωθεί σε διάρκεια ενενηνταλέπτου και σε συνέχεια παιχνιδιών, συνεπώς καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, πλέον υπάρχει. Και όχι απλώς ποσοτική, αλλά κυρίως ποιοτική.

Χτες ο Παναθηναϊκός αφήνιασε στα τρεξίματα, χωρίς να έχει αυτόν που πατούσε πέρυσι παντού στο χορτάρι στην ενδεκάδα του (Τσέριν). Άλλαξε στη διάρκεια του παιχνιδιού τα 3/4 των μεσοεπιθετικών του, με τον – πάλαι ποτέ σημείο αναφοράς – Παλάσιος να μην σηκώνεται από τον πάγκο και τον MVP του περυσινού ξεκινήματος Αϊτόρ στην εξέδρα.

Ξεκίνησε το παιχνίδι με αλλαγμένη όλη την δεξιά πλευρά του, με παίκτες που σήκωσαν – κακά τα ψέματα – τουλάχιστον φρύδια στην ανακοίνωση της ενδεκάδας και εξελίχτηκαν σε πρόσωπα του ματς (Βαγιανίδης) και «κλειδιά» στο πάντα κρίσιμο πρώτο στάδιο ενός τέτοιου ενενηντάλεπτου (Βέρμπιτς). Έφερε πρώτον πρώτον από τον πάγκο κάποιον που και να μην βρίσκονταν στην αποστολή κανείς δεν θα έλεγε τίποτα (Κλάινχαϊσλερ).

Σε αυτό ακριβώς όμως συνίσταται όλη η φιλοσοφία, επαναλαμβάνω, όχι μόνο του χτεσινού παιχνιδιού, αλλά του φετινού Παναθηναϊκού. Η κατοχή μπάλας πάντα βασικός σκοπός. Το είπε άλλωστε και ο Γιοβάνοβιτς στη συνέντευξη Τύπου παραμονές της αναμέτρησης. Και όπως έχει αποδείξει ο Σέρβος, δεν μιλάει απλώς για να ανοίγει το στόμα του.

Νόμος φυσικής: πίεση μέχρι να σπάσει

Πλέον όμως, πέραν της ευχέρειας να κρατάει μπάλα έχοντας αντίπαλο ομάδα που φέρνει τελευταία αλλαγή από τον δικό της πάγκο ποδοσφαιριστή του ενεργού rotation της εθνικής Γαλλίας (Γκεντουζί), ο Παναθηναϊκός έδειξε τι θέλει να κάνει όταν δεν την έχει. Εφαρμόζοντας απλώς τη φυσική.

Ασκείς πίεση κάπου, συνεχώς, αμείωτα, κάποια στιγμή, αυτό, εκεί, θα σπάσει. Μπορεί τα μέτρα να μην «φαίνονται» στο γήπεδο, μιας και το πρεσάρισμα του Παναθηναϊκού δεν ήταν ψηλά, αλλά το τρέξιμο, η έντασή του, η διάρκειά του, ήταν παντού. Και έτσι, με τρεχάλα, με πνευμόνια, με μούσκουλα, οι «πράσινοι» πίεζαν και πίεζαν και πίεζαν.

Και αυτό – ξεκάθαρα πλέον – θα κάνουν. Γιατί αυτό είναι το (ευρύτερο, μακροχρόνιο) πλάνο. Και γιατί μπορούν. Ανεξαρτήτως ποιοι θα βρίσκονται στο γήπεδο, ο Γιοβάνοβιτς (θέλει να) προσθέτει στην ομάδα του περισσότερη, πολύ περισσότερη ένταση, διαρκή ένταση, συνεπή ένταση, δίνοντας έτσι μια έξτρα λύση δημιουργίας και αποτελεσματικότητας. Ακόμη και αν η πρώτη απουσιάζει, με τα γκάζια τσίτα, μπάλες θα κερδηθούν, ευκαιρίες θα δοθούν.

Και όχι μόνο κόντρα στους χαμηλότερων απαιτήσεων και εντάσεων αντιπάλους εντός των συνόρων. Ό,τι και να γίνει στο «Βελοντρόμ», ο Παναθηναϊκός θα έχει τουλάχιστον έξι ακόμη ευρωπαϊκά βράδια φέτος, μπορεί και με αντιπάλους που δύσκολα η ποιοτική στάθμη τους θα είναι μεγαλύτερη της ΟΜ. Επαρκές πειστήριο τα όσα έκανε απέναντί της για την εκτίμηση πως τα μπορεί και απέναντι σε άλλους, στους περισσότερους, που φθινοπωρινά θα αντιμετωπίσει.

Πλέον όμως έχει εδραιώσει το άμεσο, πως οποιαδήποτε φιλοδοξία, όχι μόνο στη Μασσαλία, αλλά αν με το καλό έρθει και η υπερβατική συνέχεια, ακόμη και στα προάστια του Πόρτο κόντρα στην κωλοπετσωμένη Μπράγκα, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην κατοχυρώσει οτιδήποτε λιγότερο από την ισοτιμία στις πιθανότητες.

Είπαμε, η ζυγαριά, χτες το βράδυ έσπασε.

Υ.Γ. Μια εβδομάδα μόνο μετά από την προβληματική εικόνα και το μπλακ-άουτ που λίγο έλειψε να προκαλέσει την ανατροπή του 3-1 του Κόζιτσε κόντρα στην Νντίπρο ακόμη και μετά το αρχικό προβάδισμα του επαναληπτικού με τους δευτεραθλητές Ουκρανίας, ήδη μοιάζουν με παρένθεση που έκλεισε.

Και όχι μόνο συλλογικά, συνολικά, αλλά και ειδικά, συγκεκριμένα. Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν και σίγουρα περισσότερα έμειναν στο μυαλό σχετικά με την συνύπαρξη και την αποτελεσματικότητα, τη δεδομένη χρονική στιγμή και όχι μόνο, της τριπλέτας του κέντρου και ακόμη πιο προσωπικά για τον Ρουμπέν.

Η απάντηση ήρθε σε αυταπόδεικτα ανώτερο level και τη συγκεκριμένη προαναφερθείσα προσέγγιση του παιχνιδιού, ο Ισπανός να γίνεται… μαέστρος. Όχι μόνο κρατώντας την μπαγκέτα δημιουργικά, αλλά και ορίζοντας τα μέτρα και τους χώρους της πίεσης, όταν δεν περνούσε η μπάλα από «πράσινα» πόδια.

Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα πιο αθλητικό, πιο ογκώδες «εξάρι». Αυτό που θα ήταν το χρησιμότερο, το σοφότερο είναι να προτείνουν στον μόνο ανέγγιχτο της ενδεκάδας – και προφανώς με λόγο… - στο μυαλό του προπονητή του, να τον διαλέξει και να τον βρει αυτός.

Αυτός ξέρει και μπορεί να κρίνει καλύτερα ποιος από τους διαθέσιμους και εξεταζόμενους μπορεί, άμεσα ή σε βάθος χρόνου, να είναι ή να γίνει, σαν και αυτόν, να κάνει όσα και όπως τα κάνει αυτός.