Η περπατησιά και το κέφι που έχει βρει ο Παναθηναϊκός και ο Ιανουάριος των αποδείξεων

Το 11vs11 για σκάρτο δεκάλεπτο είχε αλλοιωθεί στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο Παναθηναϊκός, μπασμένος στο γήπεδο κόντρα στην Athens Καλλιθέα με τη φούρια που το άφησε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Αυτοματισμός, επίθεση με συνδυασμούς και ταχύτητα, έβγαλε – όχι με overlap αλλά – με κίνηση ουσιαστικά από τον άξονα, τον δεξιό μπακ του να πάρει την μπάλα στο ύψος της μικρής περιοχής, λίγο πλάγια, φάτσα με τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Η επιλογή του Βαγιαννίδη, δεν κατέληξε κάπου, καθώς ο Μπερναμπέ είχε απάντηση. Αλλά για τον (οποιονδήποτε) προπονητή, αυτή η φάση, αυτή η στιγμή, κάνει ψυχή και μάτια να πεταρίζουν. Ο τηλεοπτικός φακός φάνηκε να πιάνει τον Ρουί Βιτόρια να χειρονομεί, μάλλον διασκεδάζοντας το ότι – ούτε και στη συγκεκριμένη φάση – η μπάλα δεν έμπαινε στα δίχτυα.

Του έφτανε. Αντίδραση (του) ενδεικτική της καλής λειτουργίας της ομάδας του στο χορτάρι. Τόσο καλή που, πέραν του δεξιού μπακ (άκρο άωτο…), ανάλογες κινήσεις, ανάλογες μπαλιές από ανάλογες κινήσεις, είχαν μέχρι εκείνο το σημείο κάνει και δεχτεί όλοι, ανεξαιρέτως οι μεσοεπιθετικοί των «πράσινων». Και φυσικά, και ο έτερος ακραίος αμυντικός.

«Φωτογραφία» δουλειάς. Όχι η μόνη. Το παιχνίδι σε μικρούς χώρους, η έκδηλη διάθεση για ταχύτητα, οι αδιάλειπτες κινήσεις όλων εκτός των τριών νταμαριών (οι δύο στόπερ και η «κολώνα» Αράο), οι αλλαγές θέσεις και ρόλων τεσσάρων επιφορτισμένων με το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργίας – Μπακασέτας, Τζούριτσιτς, Τετέ και Ουναϊ.

Και κυρίως, το κέφι. Κινητήριος μοχλός των πάντων. Εμφανές με τη σέντρα κιόλας. Απόρροια της καλής ψυχολογίας, της εμπιστοσύνης σε ό,τι γίνεται στην προπόνηση μέχρι να κληθεί να βγει το αποτέλεσμα στο γήπεδο. Και καλύτερο μέτρο σύγκρισης από τον αντίπαλο που αρχές φθινοπώρου τους ταρακούνησε συθέμελα, όσο ποτέ άλλοτε στη σεζόν, δεν θα μπορούσαν ούτε να βρουν, ούτε να περιμένουν οι «πράσινοι».

Το ότι δεν ήρθε το γκολ, σοβαρό θέμα, προφανές και αυτονόητο, αλλά τεχνικότητα που λένε και οι Αγγλοσάξονες. Δεν είναι κλισέ, είναι γεγονός. Όταν μια ομάδα δουλεύει, δημιουργεί, παίζει, κινείται αρμονικά, παράγει, τότε, δεδομένα, φάσεις θα βρει, θα φτιάξει.

Χτες (22/12) το βράδυ, πολλές κλασσικές, δεν δημιούργησε. Έφτιαξε όμως τις προϋποθέσεις για να τις βρει. Ορθολογικά, σωστά, δομημένα. Μέχρι την τελική ενέργεια. Ανεξαρτήτως χρονικού σημείου του παιχνιδιού. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν, συνολικά, ωραία στο μάτι στην νίκη του με 1-0. Γέμισε τον κόσμο του, αφού πρώτα γέμισε όσους πάτησαν στο χορτάρι.

Εφόσον αυτό διατηρηθεί και κακά τα ψέματα, από το δίμηνο του Ρουί Βιτόρια στα ηνία, υπάρχουν, «φωνάζουν» τα πειστήρια πως αυτό και συντελείται και θα συνεχιστεί, τότε και τα γκολ, ναι, προφανώς, (εκτιμάται βάσιμα πως) θα έρθουν. Όπως για παράδειγμα ήρθαν την περασμένη Πέμπτη κόντρα στην Ντίναμο Μινσκ.

Όλα τούτα, στο 11vs11.

Όλα τούτα, κρατούμενα, ενδείξεις, πειστήρια, ο καθένας – προπονητής, ποδοσφαιριστές, επιτελείο, κόσμος, media - κρατάει ό,τι προτιμάει και (του) ταιριάζει.

Σε δομημένο σύνολο ο κάθε ένας έχει τον χώρο και τον χρόνο του

Τα υπόλοιπα, τα όσα ακολούθησαν της αποβολής του Μουτίνιο, το για πάνω από μια ώρα 11vs10 και ειδικά τα τεκταινόμενα στο δεύτερο ημίχρονο, άλλη συζήτηση. Συζήτηση, η οποία αυτονόητα και εμπίπτει της αρμοδιότητας του προπονητή, αλλά σε δαύτην παρεμβάλλονται και άλλα που αλλάζουν εικόνα και κέφι.

Η πίεση. Ο χρόνος. Η «υποχρέωση». Τα χτικιά. Το πρέπει. Το επιβαρυμένο μυαλό και σώμα. Ο προπονητής (μπορεί να) κρατάει πως ως και το λυτρωτικό γκολ νίκης, η αναζήτησή του ήταν – και πάλι – ορθολογική. Και πάλι, οι συγκρίσεις με το αντίστοιχο παιχνίδι του πρώτου γύρου – όπου τότε ο Παναθηναϊκός αναζητούσε, απολύτως κολακευτικά της εικόνας του, γκολ ισοφάρισης – ενδεικτικές.

Σε τέτοια παιχνίδια, κακά τα ψέματα, το πότε παίζει καταλυτικό ρόλο. Για τις εντυπώσεις. Των (εύκολα κριτών από το γενικό) πολλών. Ο ΠΑΟΚ, για παράδειγμα, με πάνω κάτω ανάλογη αγωνιστική συνθήκη, σκόραρε στην τελευταία φάση του ημιχρόνου. «Έγραψε» μετά 3-0 άνετα. Ο Παναθηναϊκός, παρότι ασυζητητί παραγωγικότερος και δημιουργικότερος, όχι. Και έτσι μπήκε, εκ των πραγμάτων, στη μέγγενη της αντίστροφης μέτρησης.

Το γκολ ήρθε αργά. Πάλι, για τρίτο στη σειρά παιχνίδι, από τον Γερεμέγεφ. Ακόμη μια ένδειξη κανονικότητας. Όταν σε ένα σύνολο ο κάθε ένας ξέρει τον ρόλο του, τον χώρο του, τον χρόνο του, τότε βρίσκεται τρόπος να προσφέρει. Όταν υπέρ ή υπό-εκτιμάται, τότε είναι αδύνατον να ανταποκριθεί είτε στις υπερβάλλουσες προσδοκίες είτε να αποτινάξει την υποτίμηση.

Ο Σουηδός είναι, αγωνιστικά, αξιολογικά, ό,τι ακριβώς έκανε χτες το βράδυ. Ό,τι έκανε πριν δύο εβδομάδες στην Τρίπολη. Μπαίνει με προσδοκία και «καθήκον» να αυξήσει το εκτόπισμα στην αντίπαλη περιοχή. Αυτό. Φτάνει. Για ομάδα που επιδιώκει να βρει τελικές στο «κουτί» - όπως κόντρα στον Αστέρα -, ό,τι πρέπει. Για ομάδα που κυνηγάει να καρπωθεί το αριθμητικό πλεονέκτημά της, όπως κόντρα στην Καλλιθέα, πολύτιμο.

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, τα προσδοκώμενα, θα τα δώσει. Και όντως το έκανε. Εκ νέου. Κρίνοντας παιχνίδι. Δεν έγινε, εξ αυτού, βασικός. Ούτε πρώτος στην ιεραρχία. Ούτε ήταν, ούτε και θα γίνει. Είναι αυτός που είναι. Η χρησιμότητά του, η λειτουργικότητά του είναι συγκεκριμένη.

Ένας συμπληρωματικός επιθετικός, ο οποίος αξιοποιείται ανάλογα τις περιστάσεις. Δεν είναι δική του ευθύνη που είτε, ανά στιγμές πέρυσι, θεωρήθηκε πρώτη επιλογή, ούτε και δικό του φταίξιμο – φέτος κυρίως – που ταυτίστηκε με φύρα.

Σε ένα λειτουργικό σύνολο, έχει (τον δικό του) ρόλο. Σε ένα σύνολο που ξέρει τι να περιμένει – και πως να το πάρει – από τον κάθε έναν που εντάσσεται σε αυτό, τότε μπορεί να προσφέρει. Χωρίς υπερβολές, μεγαλοστομίες, αλλά και χωρίς απαξίωση, αφορισμούς και μηδενισμούς.

Στην προσφορά του Σκανδιναβού φουνταριστού αντικατοπτρίζεται το πρακτικό της ως τώρα εποχής Βιτόρια στον πάγκο. Είτε αυτό, είτε συνολικά η παραγωγική, δημιουργική, κεφάτη (πλην όμως αναποτελεσματική) εικόνα των «πράσινων» στο πρώτο ημίχρονο της χτεσινοβραδινής αναμέτρησης, πιστώνονται στον Πορτογάλο.

Καθρέφτισμα η… φωτογραφία της στιγμής, το κλείσιμο της χρονιάς. Ο Παναθηναϊκός, των αναρίθμητων προβλημάτων και δυσλειτουργιών του ξεκινήματος της σεζόν, ολοκληρώνει το μισό της έχοντας βάλει ομάδα από κάτω στην κατάταξη, μετρώντας 10-1-1 σε όλες τις διοργανώσεις (και 6-1-0 στο πρωτάθλημα), «τρέχοντας» το καλύτερο νικηφόρο σερί από κάθε άλλον στη σεζόν (6 διαδοχικές νίκες ανεξαρτήτως διοργάνωσης) και παραμένοντας σε απόσταση βολής από την κορυφή, ενώ συνεχίζει στα νοκ-άουτ του ConferenceLeague και βρίσκεται με το ενάμιση πόδι στα προημιτελικά του Κυπέλλου.

Σημασία δεν έχει αν τα εμπόδια που ξεπέρασε μετά την αλλαγή στον πάγκο ήταν ψηλά ή χαμηλά. Και εδώ άλλωστε η σύγκριση με τα πρότερα, φτάνει και περισσεύει. Το σημαντικότερο είναι πως στην αυγή του νέου χρόνου βρίσκεται σε μομέντουμ, σε φάση που στο ξεκίνημα της σεζόν, πιθανότατα αν όχι σίγουρα, θα αγόραζε κιόλας.

Και έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση – και εντός club και συνολικά στο πρωτάθλημα - εννοείται πως συνιστά τουλάχιστον μια απολύτως δεκτή ποδοσφαιρική βάση για τον καθοριστικό Ιανουάριο και τα αλλεπάλληλα ντέρμπι που έρχονται με την αλλαγή της χρονιάς.

Αυτά, ναι, θα είναι μια καθολική, πέραν αμφιβολιών και ερωτηματικών απόδειξη όχι για το πως, αλλά για το (προς τα) που βαδίζει ο Παναθηναϊκός. Γιατί περπατησιά, αναντίρρητα και ξεκάθαρα, έχει πλέον βρει για τα καλά.