Ζηλευτό δεν είναι ούτε καν στη σκέψη. Το προσπάθησα όμως, ομολογούμενα, να μπω στα παπούτσια του Τόμας Κεντζιόρα βλέποντας την χτεσινοβραδινή αναμέτρηση του ΠΑΟΚ στο "σπίτι" της Γαλατάσαραϊ.

Του τύπου που το πήγε πέρυσι… απνευστί στην καρδιά της οπισθοφυλακής των "ασπρόμαυρων" και στην πρεμιέρα της League Phase του Europa League ζούσε για 78 λεπτά δίπλα δίπλα, χέρι χέρι, δρασκελιά τη δρασκελιά με τον Βίκτορ Όσιμεν.

Δεν έκανε ματσάρα ο Νιγηριανός. Ούτε καν. Μα είναι τέτοιο και τόσο το ανηλεές, το αδυσώπητο κυνήγι του όταν μυρίζεται τις φάσεις, είναι τέτοια τα φυσικά, τα σωματοδομικά χαρακτηριστικά του, που όταν έχεις την ατυχία – ώρα… κακή όπως για τον Πολωνό – να δηλώνεις αμυντικός και πρέπει να τον βρίσκεις, συνέχεια, αντίκρυ σου, να ορμά σα λυσσασμένο σκυλί με ό,τι έχει και δεν έχει, τότε – α λα Όλι Ρεν – καλό κουράγιο.

Από δαύτο, ο Κεντζιόρα, αναμφίβολα είχε. Το τι τον περίμενε, το μεγαλύτερο μεταγραφικό απόκτημα των πρωταθλητών Τουρκίας, το έδειξε από τη σέντρα κιόλας, όταν στο μισό λεπτό πήγε με χίλια σε γέμισμα στην περιοχή του "δικέφαλου", φτιάχνοντας και τελειώνοντας άστοχα με κεφαλιά, την πρώτη ευκαιρία της "τσιμ-μπομ", την πρώτη δική του καταχώρηση στο λογαριασμό του στο παιχνίδι.

Στα 78 λεπτά που αγωνίστηκε, επτά τελικές πρόσθεσε εκεί. Καμία δική του δεν "έγραψε", όμως από το (ένα ακόμη) άλμα στον Θεό ύστερα από εκτέλεση κόρνερ, το… τρίσποντο που ακολούθησε και το μπουρδούκλωμα του Ράχμαν Μπάμπα ήρθε το 1-0. Και, από τη δική του οξυδέρκεια, αντί να κυνηγήσει το γκολ να το "διασφαλίσει" σερβίροντάς το (άλλη μία) κεφαλιά ασίστ στον Ακγκιούν τα "λιοντάρια" ανέκτησαν προβάδισμα στο 2-1.

Αυτή ήταν και η τελευταία του ενέργεια στο χορτάρι. Και πάνω που βλέποντάς τον να αποχωρεί, ο Κεντζιόρα λογικά (όπως τουλάχιστον σκεφτόμουν όντας στα παπούτσια του…), αν δεν αναθάρρησε, τουλάχιστον θα πρέπει, έστω και λίγο, να ανακουφίστηκε, να ένιωσε πως για το λίγο που απέμενε, το κορμί του δεν θα δεινοπαθούσε άλλο, αυτός που είδε να μπαίνει στο γήπεδο ήταν ο Μάουρο Ικάρντι.

Δεν θυμάμαι, ακόμη και στον ασταμάτητο περυσινό μαραθώνιο του, να έχω δει τον Πολωνό ξέπνοο, αποκαμωμένο. Ή έστω, να δίνει αυτή την αίσθηση.

Χτες το βράδυ, εκεί, βλέποντας τον Ιταλό-Αργεντινό να διαδέχεται στη κορυφή της επίθεσης της Γαλατά τον Όσιμεν, μου φάνηκε λες και, νοητικά πρώτα και μετά σωματικά, ταβάνιασε, δεν είχε να δώσει το όσο τέλος πάντων απαιτούνταν ακόμη και γι’ αυτό το εικοσάλεπτο που απέμενε, για να κονταροχτυπηθεί με έναν ακόμη παγκόσμιας κλάσης φουνταριστό.

Εμπόδιο που δεν ξεπεράστηκε, αλλά μπορεί να "ψηλώσει"

Αίσθηση που εννοείται πως δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Σκέψη ήταν μόνο, υπόθεση εργασίας, περισσότερο απότοκο ενσυναίσθησης. Σε κάθε περίπτωση όμως, τα πεπραγμένα που την προκάλεσαν, αποτυπώνουν και τη διαφορά της χτεσινοβραδινής αναμέτρησης.

Από τη μία, μια ομάδα γεμάτη ποδοσφαιριστές τέτοιας ποιότητας, που κάνουν αυτοί, από μόνοι τους, άμα τη εμφανίσει, με μια ενέργεια τους, τη διαφορά, ορίζοντας έτσι ένα (οποιοδήποτε) παιχνίδι.

Που μπορεί να μην δίνουν την εντύπωση πως πατάνε πάντα φουλ το γκάζι, αλλά έχουν τέτοια επίγνωση των δυνατοτήτων τους, τέτοιο βάθος ισάξιας κλάσης στο ρόστερ τους, που τους παίρνει να το διαχειρίζονται.

Και σε ένα περιβάλλον, ένα γήπεδο, ένα κοινό, που ενισχύει την πρόθεση… καθήλωσης του αντιπάλου. Λίγα χρόνια μετά τα εγκαίνια του Rams Park, εμφανίστηκαν στην Τουρκία μετρήσεις, σύμφωνα με τις οποίες ο θόρυβος που παράγονταν στις εξέδρες του από τους φίλαθλους της Γαλατάσαραϊ ήταν ο περισσότερος και διαρκέστερος που είχε καταγραφεί απανταχού.

Ανεξαρτήτως αν ισχύει ή όχι, το… όλον που διαμορφώνεται για κάθε επισκέπτη του άντρου των πρωταθλητών Τουρκίας είναι άκρως απαιτητικό. Θέλει πολλά για να σταθείς εκεί. Θέλει περισσότερα για να φύγεις με αποτέλεσμα.

Δίνουν, εννοείται, κατά καιρούς ευκαιρίες. Αν δεν έδιναν για παράδειγμα, δεν θα έπαιζαν στο Europa League, αλλά στο Champions League, έχοντας αποκλειστεί από τα καλοκαιρινά προκριματικά του από τους Γιουνγκ Μπόις.

Το στάτους όμως που σιγά σιγά – ειδικά επί Οκάν Μπουρούκ στα ηνία – διαμορφώνουν, τους επιτρέπει, ακόμη και στις στραβές, όποτε και εφόσον προκύπτουν, να έχουν ό,τι χρειάζεται προκειμένου να τις διορθώνουν, να τις σώζουν.

Ο ΠΑΟΚ, στάθηκε. Στην προσωπική μονομαχία Κεντζιόρα – Όσιμεν αποτυπώνεται και η συνολική προσπάθεια, η ομαδική πάλη. Είχε τη συγκεκριμένη προσέγγιση. Είχε τις ευκαιρίες του.

Στην τέταρτη που έπεσε στα πόδια του Κωνσταντέλια (σε ρόλο χτες Μπράντον Τόμας, πρώτος στην πίεση του αντίπαλου, σε αρκετές περιπτώσεις, ειδικά με τη συνύπαρξή του με τον Τσάλοβ, πιο ψηλά στο γήπεδο από τον Ρώσο ακόμη και σε κατοχή μπάλας), ισοφάρισε.

Είχε αρκετούς που ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω στο υψηλότατο επίπεδο απαιτήσεων (Οζντόεβ, Κόλεϊ, Μπάμπα, ανεξαρτήτως από το αυτογκόλ), με – ξανά – πρώτο και καλύτερο τον Κοτάρσκι, ο οποίος με τις επεμβάσεις του συνέβαλε στο να μείνει ο "δικέφαλος", μέχρι το 95’, στη διεκδίκηση ενός αποτελέσματος.

Δεν ήρθε. Βάσει συνολικής εικόνας, όχι άδικα. Θα μπορούσε να είχε έρθει; Ναι. Αλλά στο βιράζ του παιχνιδιού, την ώρα που κρίνεται, βγαίνει ο Οσιμεν και μπαίνει ο Ικάρντι, βγαίνει ο Γιλμάζ και μπαίνει ο Μπατσουαγί, βγαίνει ο Τορέιρα και μπαίνει ο Ντεμιρμπάι, βγαίνει ο Αϊχάν και μπαίνει (η περυσινή αποκάλυψη του Champions League) ο Γέλερτ.

Τότε, έτσι, "φωνάζει" πως μόνο αδικαιολόγητο δεν είναι όχι μόνο που η Γαλατάσαραϊ κατάφερε να κερδίσει το πρώτο της παιχνίδι στη διοργάνωση, αλλά που στοχεύει – δημοσιοποιημένα – να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου σε αυτήν.

Την κούπα θέλουν τα «λιοντάρια». Δεν έχει σημασία πως δεν το κρύβουν. Σημασία έχει πως έχουν όσα χρειάζονται για να το δικαιολογούν.

Τέτοιο λοιπόν υψηλό εμπόδιο – με όσα πολλά το έχουν φτιάξει έτσι - ακόμη και αν δεν ξεπεραστεί, εκ των πραγμάτων διαμορφώνει, «ψήνει» για το επόμενο. Και αυτό είναι ό,τι κρατάει τελικά ο ΠΑΟΚ από την βραδιά στην Κωνσταντινούπολη.

Στο σακούλι του δεν μπήκε τίποτα, αλλά βάσει των όσων προσπάθησε, έκανε και έδειξε εκεί, αδειανό δεν μοιάζει να γύρισε στην Τούμπα οπότε και την ερχόμενη εβδομάδα θα περιμένει την Στεάουα.