Στα μέρη μας, όσο τουλάχιστον τον έχουμε ζήσει και τον μαθαίνουμε ως προπονητή της ΑΕΚ, ονομαστικά δεν το έχει αναφέρει, όπως για παράδειγμα το είχε κάνει με το καλωσόρισμα στην προηγούμενη δουλειά του, στους San Jose Earthquakes. Τότε, ο Ματίας Αλμέιδα είχε ξεκαθαρίσει πως και στην προσωπική, αλλά και στην επαγγελματική του ζωή, πορεύεται – προσπαθεί τουλάχιστον – με τις αρχές του Bushido, του ιαπωνικού «τρόπου των πολεμιστών».

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ηθικό κώδικα τιμής που επιβάλλεται να διέπει τη ζωή των σαμουράι, αποτελούμενος από επτά αρετές που πρέπει οι σαμουράι να έχουν και να επιδεικνύουν στη ζήση τους: δικαιοσύνη, ηρωικό θάρρος, καλοσύνη και συμπόνια, σεβασμός, ειλικρίνεια, καθήκον και πίστη, τιμή και αυτοκυριαρχία.

Όταν λοιπόν ένας τέτοιος τύπος, σε συνέντευξη Τύπου, μπροστά σε μικρόφωνα και κάμερες, ενώπιον δημοσιογράφων και (κυρίως) κοινής γνώμης, όταν ερωτάται αναφορικά με ενδεχόμενη πρόθεσή του για μακροχρόνια δέσμευση με την ομάδα που έχει αναλάβει μόνο πριν μερικούς μήνες, απαντάει αμέσως, χωρίς περιστροφές, νέτα σκέτα, «πού υπογράφω», είναι δεδομένο πως το εννοεί.

Στο πιάτο (μας) έδωσε ο pelado πριν έναν μήνα, αυτό που χτες βράδυ συντελέστηκε με τις υπογραφές για την επέκταση του συμβολαίου του για άλλα τρία χρόνια. Δεδομένου του αδηφάγου προπονητικού ιστορικού της Ένωσης και η πρώτη τριετία (2+1) που συμφώνησε την περασμένη άνοιξη, πολύ φαίνονταν. Από την κατάκτηση του πρωταθλήματος (2018) και μετά, η σχετική ανακοίνωση για τον Αργεντινό ήταν η όγδοη που είχε κάνει η ΑΕΚ. Παρελθόν δηλαδή με δύο αλλαγές τεχνικών την χρονιά.

Το πρώτο συνεπώς credit, τότε, δεν ήταν στην ΑΕΚ. Το σωσίβιο, τον οδηγό, τον κλειδοκράτορα, τον Μεσία – όπως θέλετε, αναλόγως την σκοπιά που εξετάζεται, πείτε το(ν) – τον αναζητούσε καιρό. Αυτή τη φορά, ήταν η σειρά να ακουμπήσει στον Αλμέιδα.

Το credit, το πρώτο δείγμα, στον Λατίνο πήγαινε, ο οποίος με… σώας τας φρένας αποδέχτηκε να ταυτίσει το πολυπόθητο για τον ίδιο επαγγελματικό άλμα του στην Ευρώπη ερχόμενος στο ελληνικό πρωτάθλημα – είχε βιογραφικό και παραστάσεις για να το κάνει βρίσκοντας δουλειά εκεί που είχε αγωνιστεί ως ποδοσφαιριστής – και επιλέγοντας αυτήν ακριβώς την ομάδα με το συνήθειο να… κομματιάζει κάθε προπονητή που έβρισκε.

Συνεπώς, οι οκτώ μήνες που μεσολάβησαν μέχρι να ανανεωθούν και να επεκταθούν οι όρκοι, μάλλον πολλοί είναι. Έστω και αν δεν έχει ματαγίνει ή τουλάχιστον δύσκολα ανακαλείται πρόχειρα στην (σχετική) μνήμη μια ανάλογη εξέλιξη. Όχι μόνο στην ΑΕΚ, μα οπουδήποτε. Τρία χρόνια (2+1) συν τρία χρόνια μέσα σε λιγότερο από μισή – γιατί τόση είναι – σεζόν για έναν τεχνικό. Τον ίδιο τεχνικό.

Δεν είναι λογική. Είναι συναίσθημα, ένστικτο. Είναι καψούρα. Αμοιβαία.

Αποδυτήρια, περίγυρος, κόσμος

Πρώτα, τον αντίκτυπο, το impact του Αλμέιδα, πολύ προτού μορφοποιηθεί στις παρυφές ενός Almeydaeffect που λένε και οι αγγλοσάξονες, το αντιλήφθηκαν τα αποδυτήρια. Πάντα έτσι γίνεται, πάντα έτσι θα γίνεται σε οποιαδήποτε ομάδα. Και δεν είχε, μόνο, να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι, με το τι παράγεται στην προπόνηση και παρουσιάζεται στο χορτάρι.

Είχε να κάνει με άλλα, μικρά μικρά, που τότε – μπορεί και ακόμη – έμοιαζαν αδιόρατα, μα πλέον, με το παζλ σιγά σιγά να συμπληρώνεται, ξεχωρίζουν. Φευγάτοι, αμετανόητα φευγάτοι, πείστηκαν να μείνουν, έμειναν και σκίζονται. Ενώπιον κοινής γνώμης, μα και κεκλεισμένων των τειχών

Καθ’ έξιν γκρινιάρηδες, δεν ακούγονται. Ανεξαρτήτως του ρόλου τους, της θέσης τους, των λεπτών που παίζουν ή δεν παίζουν, χωρίς κανείς πια να επικαλείται το φύλλο αγώνα ή το ρολόι για να στοιχειοθετήσει λόγο και παράπονο. Βεντέτες, συμπεριφέρονται ως χαμάληδες. Οικειοθελώς. Όλοι στην υπηρεσία του ενός. Χωρίς φανφάρες, χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς υποσχέσεις.

Μετά ήρθε η ομήγυρη, τα πέριξ των αποδυτηρίων. Αγωνιστικά και διοικητικά. Ειδικά μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα και την ήττα στη Ριζούπολη από τον Βόλο. Λογικό και αναμενόμενο. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ακόμη και τότε όμως, η προσαρμοστικότητα, αλλά και την ίδια στιγμή η αταλάντευτη προσήλωση του Αλμέιδα σε αυτό που κάνει, σε ό,τι κάνει, πειστική αποδείχτηκε.

Και στο τέλος, ήρθε ο κόσμος. Και όπως πάντα, ή σχεδόν πάντα συμβαίνει, γρήγορα το κοινό κάλυψε την χρονική απόσταση, βάζοντας αυτό, πρώτο, πριν οποιονδήποτε άλλον, τον προπονητή στο βάθρο. Το αισθητήριο, μπορεί ενίοτε να υπερβάλλει και να υπερτονίζει, αλλά σπάνια λαθεύει, ακόμη και αν ο άκρατος συναισθηματισμός στο παρελθόν – ειδικά στην ΑΕΚ – έχει κοστίσει.

Κακά τα ψέματα όμως, εν προκειμένω είχε απτό αποτέλεσμα. Και δεν ήταν μόνο η ιστορική συγκυρία της εισόδου της Ένωσης στο γήπεδό της, η οποία έτσι κι αλλιώς, θα έδινε μομέντουμ στον οποιονδήποτε, θα ξεπερνούσε το οτιδήποτε. Ήταν το ελκυστικό στο μάτι προϊόν που λανσάρονταν στην πράσινη πασαρέλα, το πολύ ξεχωριστό έτσι κι αλλιώς για τα ελληνικά ποδοσφαιρικά μέτρα, το πολύ σύγχρονο και φρέσκο.

Μικρή σημασία έχουν οι μεζούρες και τα… καλυτερόμετρα. Διαφορά δεν κάνουν, παρά μόνο – και αν – στην καζούρα και στα καφενεία. Αναρίθμητα τα παραδείγματα στην ιστορία, ομάδων που έπαιζαν καλό, ή – συγκριτικά – καλύτερο, χορταστικότερο ποδόσφαιρο και δεν κέρδισαν τίποτα.

Αυτό είναι το ζητούμενο λοιπόν; Και μάλιστα, πριν καν φτάσουμε στη μέση της χρονιάς, της πρώτης χρονιάς; Ούτε καν. Το ζητούμενο εδώ είναι το σωστό ποδόσφαιρο, ή, εν προκειμένω, το ποδόσφαιρο του προπονητή. Αυτό που θέλει να βλέπει, αυτό που θέλει η ομάδα του να παίζει. Να παίζει για να κερδίζει. Πρώτιστα.

Μετά, εννοείται, για να ευχαριστεί και να ευχαριστιέται. Γίνεται, συμβαίνει, συντελείται και αυτό είναι προφανές, αναντίρρητο, πανθυμολογούμενο. Και αυτό ακριβώς αναγνωρίζεται παρότι η ΑΕΚ δεν είναι πρώτη στην κατάταξη. Δεν προσμετράται συνεπώς. Ούτε κυρίως για τον κόσμο της Ένωσης, ούτε για τον ουδέτερο ή των αντιπάλων.

Ούτε πόσο μάλλον για τον ίδιο τον μηχανισμό που οκτώ μήνες, μέρα τη μέρα, ζει, αναπνέει, λειτουργεί, εξελίσσεται και προοδεύει βάσει της νόρμας ζωής και προπονητικής φιλοσοφίας του ανθρώπου που βρίσκεται στον πάγκο. Αποτύπωση μιας διαδικασίας, η οποία καλά καλά δεν έχει ξεκινήσει.

Ή, μετά την χτεσινή επέκταση, δεν μπορεί να θεωρηθεί πως έχει ξεκινήσει μιας και ο ορίζοντας της πια, υποχρεώνει άπαντες στον σύλλογο (και όχι μόνο) να σκεφτούν και να δουν μακρύτερα και μεγαλύτερα. Thinkbig, thinkfar.

Κάτι που προφανώς και αποτελεί κατάκτηση του προπονητή τον οποίο εμπιστευτήκαν και επίσης εμπιστεύτηκε πριν μόνο μερικούς μήνες. Και ναι - επαναλαμβάνεται προκειμένου να υπογραμμιστεί η διαφορετικότητα της συγκυρίας – μπορεί να μην μοιάζει λογικό ως προς τον χρονισμό του, αυτό το συν τρία, μα ακόμη και δαύτο, ο Ματίας Αλμέιδα στο πιάτο (μας) το έδωσε, παραμονές του κυριακάτικου ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

«Θέλω οι παίκτες να απολαμβάνουν τα ντέρμπι, να έχουν ηρεμία, πάθος και αγάπη».

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που σε οποιονδήποτε δημόσιο ποδοσφαιρικό λόγο – πόσο μάλλον πριν ένα ντέρμπι των συνθηκών του περασμένου – ακούστηκε, ειπώθηκε η λέξη αγάπη;

Συναίσθημα λοιπόν είναι, ένστικτο. Καψούρα ήδη. Καψούρα από την πρώτη ματιά. Αμοιβαία.