Κάθε πράγμα στον καιρό του για την Εθνική: Πριν την κουβέντα για το Euro, προέχει η πρόκριση σε αυτό
Πολλά, όμορφα και άκρως ενδιαφέροντα τα όσα η κλήρωση των ομίλων του Euro έφερε στην σκέψη, αλλά για να αποκτήσουν ουσία και υπόσταση, θα πρέπει η Εθνική να μην κοιτάει μακρύτερα από τα παιχνίδια του Μαρτίου ώστε να τσεκάρει εκεί το εισιτήριο για την τελική φάση. Γράφει ο Αντώνης Οικονομίδης.
Ωραίες οι κληρώσεις. Όχι μόνο τώρα, που έχουν μετατραπεί σε σόου φαντασμαγορικά, αλλά ανέκαθεν. Ακόμη και σε ταπεινότερες συνθήκες και στιγμές, που η ουσία αρκούσε και εξαντλούνταν απλώς στο νόημα της ύπαρξης τους. Είναι ωραίες γιατί εξάπτουν τη φαντασία, επιτρέπουν και δικαιολογούν τα πάντα στο μυαλό, οξύνουν αισθήσεις, προσφέρουν το πρώτο εισιτήριο για το οποιοδήποτε όνειρο.
Ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς. Με αυτόν, τότε, έτσι. Σχέδια επί… μυαλού, υποκειμενικά τελείως, που φτάνουν εκεί όπου εξαντλείται η φαντασία, η προσδοκία και η φιλοδοξία εκάστου ενός που επηρεάζεται από αυτή την κλήρωση, είτε άμεσα ως συμμετέχων, είτε έμμεσα ως θεατής και υποστηρικτής.
Η Εθνική έχει δύο ματς με μπόλικο "πρέπει"
Ωραία και η αποψινή, εννοείται, με την οποία εκκίνησε ουσιαστικά η τελική φάση του Euro 2024. Και για τους 21 ήδη φιναλίστ και για τους υπόλοιπους μια ντουζίνα, ακόμη στον… προθάλαμο, μεταξύ αυτών και η Εθνική μας, όλοι τους διεκδικώντας στα ανοιξιάτικα playoff τα τελευταία τρία εισιτήρια.
Κακά τα ψέματα. Ακόμη και να μην μεσολαβούσε αυτή η διαδικασία των playoff, πέραν της χάρης και της παραδοσιακής έξαψης που προσφέρει η όποια κλήρωση, άλλη χρησιμότητα επί του παρόντος δεν έχει. Όχι μόνο για τους δώδεκα που πρέπει να υποβληθούν σε μια διπλή αγωνιστική βάσανο πριν καν σκεφτούν το καλοκαιρινό ταξίδι στη Γερμανία, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους που έχουν ήδη κάνει κράτηση.
Ακριβώς έξι και μισός μήνες μας χωρίζουν ως τη σέντρα του Euro. Ναι, ο χρόνος νεράκι περνάει, αλλά στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό γενικότερα, αυτές οι 195 μέρες που μεσολαβούν από την αποψινή κλήρωση ως το εναρκτήριο παιχνίδι, είναι… αιώνας.
Και ειδικά για τα δικά μας, εσωτερικά ποδοσφαιρικά δρώμενα, είναι… δύο αιώνες. Εδώ σε λιγότερο από μια εβδομάδα, πήγαμε – από το πουθενά ουσιαστικά – περάσαμε στο άψε σβήσε διάφορα στάδια: από το "άνοιξε την πόρτα της εξόδου ο Πογέτ", στο "διώχνει τον Πογέτ η ΕΠΟ", στο "τα γύρισε ο Πογέτ και θέλει να μείνει" και στο "εννοείται πως πρέπει να μείνει ο Πογέτ".
Και στο φινάλε, στο δια ταύτα, χωρίς ακόμη κανείς να μπορεί με σιγουριά να πει αν ο Ουρουγουανός θα βρίσκεται στο πόστο του τον Μάρτιο, πριν τον Μάρτιο ή και μετά τον Μάρτιο.
Γι’ αυτό λοιπόν, αν για όλους τους άλλους ο καλοκαιρινός ποδοσφαιρικός ορίζοντας είναι εκ των πραγμάτων πολύ μακρινός, για εμάς εδώ δεν είναι ορατός ούτε καν με… τηλεσκόπιο. Πόσο μάλλον που καλά καλά δεν γνωρίζουμε αν έχει και νόημα να χρησιμοποιήσουμε αυτό το τηλεσκόπιο.
Το μόνο που πρέπει να βλέπουν οι διεθνείς και ο εκλέκτορας – όλοι οι υπόλοιποι μόνο, αιθεροβάμονες, φαντασιόπληκτοι και ονειροπόλοι νομιμοποιούμαστε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να βλέπουμε όσο μακριά θέλουμε και να ονειροβατούμε ανεπιφύλακτα – είναι να βλέπουν ως τα τέλη Μαρτίου. Για τώρα ούτε μέρα μακρύτερα.
Πουθενά αλλού, πουθενά περισσότερο. Περιμένουν τότε, ευκταία, δύο παιχνίδια. Δύο παιχνίδια με το "πρέπει" να συνοδεύει πλέον την ομάδα και αυτή τη συγκεκριμένη φουρνιά που ζει και αναπνέει, μεγαλώνοντας για μια διάκριση. "Πρέπει" που δεν χρειάζεται σώνει και ντε να αντιμετωπίζεται ως βάρος, αλλά ως μια κατάκτηση αυτής της ομάδας, γιατί ακριβώς τέτοια είναι.
Η βιασύνη ούτε νόημα έχει ούτε χρήσιμη είναι
Κατάληξη μιας πορείας που δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά πριν χρόνια και από πολύ, πολύ χαμηλά για να φτάσει ως εδώ, στο παρά δύο (παιχνίδια) της επιστροφής σε μια τελική φάση. Αυτή ακριβώς η πορεία των προηγούμενων χρόνων, επί Φαν Σιπ αρχικά και επί Πογέτ πλέον στα ηνία, καθορίζει και τη συνέχεια, αλλά και τους μετέπειτα σταθμούς της.
Πρώτα η ομάδα σηκώθηκε στα πόδια της, αναστηλώθηκε, μετά σήκωσε μπόι ψηλότερα από το ανύπαρκτο που ποδοσφαιρικοί νάνοι την είχαν φέρει, κέρδισε τον όμιλο της στο Nations League, κερδίζοντας έτσι και τη δεύτερη ευκαιρία, τον εναλλακτικό δρόμο για την πρόκριση στο Euro, προτού καταλήξει στα πρόσφατα προκριματικά.
Εκεί, το ζητούμενο ήταν το 12(βαθμοί)/12 κόντρα σε αντιπάλους που έπρεπε τούτη η ομάδα για να δικαιολογήσει προσδοκία και φιλοδοξίες, να "έχει". Τους είχε, το έκανε αυτό το βαθμολογικό απόλυτο κόντρα (κυρίως) σε Ιρλανδία και Γιβραλτάρ.
Στην άλλη δωδεκάδα, κακά τα ψέματα, οτιδήποτε "έγραφε" κόντρα σε Γαλλία και Ολλανδία, κέρδος θα ήταν. Όχι κέρδος με εξαργύρωση πρόκριση, όχι, αλλά κέρδος με εξαργύρωση αυτοπεποίθηση, σιγουριά, πίστη πως δεν αρμενίζουμε στραβά, παρά τις έσχατες (εξωαγωνιστικές) λοξοδρομιές.
Έγραψε 1/12 και τρεις αξιόμαχες, ανταγωνιστικές εμφανίσεις. Κέρδος, εννοείται και αυτό. Κέρδος που πρώτα θα φανεί αν… τοκίσει εκεί, τον Μάρτιο, κόντρα στο Καζακστάν και μετά κόντρα σε μια από Γεωργία και Λουξεμβούργο. Ως τότε, ως τις 21 Μαρτίου και τον ημιτελικό και μετά ως τις 26 Μαρτίου και τον τελικό, άλλο τίποτα κατοπινό, αλλά ως τότε αβέβαιο, δεν χρειάζεται ούτε να απασχολεί ούτε κυρίως να ταλαιπωρεί.
Διαφορετικά, θα πάψει να είναι κέρδος, ό,τι ως τώρα έχει κερδηθεί. Ας γίνει αυτό που χρειάζεται να γίνει, η εστίαση ας είναι εκεί που πρέπει να είναι, ας κερδίσει η Εθνική αυτά τα δύο παιχνίδια του Μαρτίου, ας τσεκάρει την επιστροφή της σε τελικά ύστερα από μια δεκαετία… εξορίας και από τον προθάλαμο που απόψε γευτήκαμε, ας περάσουμε επιτέλους και στην κύρια αίθουσα.
Τότε μόνο, ναι, ας συζητήσουμε ό,τι όντως ιντριγκαδόρικο, σπινθηροβόλο μόνο και μόνο στην σκέψη, ελκυστικό ως προοπτική, ως ταξίδια και γλυκό στις αναμνήσεις του γέννησε και προκάλεσε η σαββατιάτικη κλήρωση.
Ως τότε όμως, δεν (πρέπει να) έχει καμία σημασία. Θα αποκτήσει μόνο με την πρόκριση. Μετά, δεκτά και συζητήσιμα όλα. Ταίρι άλλωστε μπροστά σε ένα Ελλάδα – Τουρκία στην πρεμιέρα ή στα όσα ξυπνήσει ένα Ελλάδα – Πορτογαλία και ένα Ελλάδα – Τσεχία, δεν θα υπάρχει, για καιρό πριν, κανένα.
Η βιασύνη για οτιδήποτε αντίθετο, κόντρα στην έτσι κι αλλιώς υφιστάμενη σειρά, σε αυτό που τώρα είναι φύση των πραγμάτων, ούτε νόημα έχει ούτε χρήσιμη είναι.
