Κατόρθωμα το μη χειρότερα από ξόρκι να γίνεται ευχή για τον Παναθηναϊκό
Αδιαμφισβήτητη η αποτυχία του Παναθηναϊκού να παραμείνει έστω στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος στο φινάλε της σεζόν, ξεκάθαρες οι ευθύνες κι οι αιτίες, περιττεύουν οι δικαιολογίες και τα όποια αφηγήματα, ειδικά εφόσον τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη αποφευχθεί για τους πράσινους.
Η ΑΕΚ δεν κέρδιζε στην Τούμπα όταν ξεκίνησε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Άρη στη Λεωφόρο.
Η ΑΕΚ δεν κέρδιζε ούτε όταν ξεκίνησε το δεύτερο. Η ΑΕΚ ηττήθηκε, με τον Παναθηναϊκό να έχει μπροστά του πάνω από ένα ημίχρονο καθαρού χρόνου.
Όλα του ήρθαν βολικά, ιδανικά. Όλα όσα δεν είχαν να κάνουν με το τι μπορούσαν, με το τι έπρεπε να κάνουν οι πράσινοι.
Γιατί σε αυτό το κομμάτι, ούτε μπόρεσαν, ούτε κι έκαναν τίποτα. Κι έτσι, μοιραία, δίκαια, νομοτελειακά, έχασαν ένα παιχνίδι και κατόρθωσαν, στον κακό χαμό όπως εξελίσσεται (και) το φινάλε του πρωταθλήματος, να μετατραπούν σε θεατές, χάνοντας ήδη από το απόβραδο της Κυριακής κάθε ελπίδα διεκδίκησης του τίτλου (ούτε στο Χόλιγουντ δεν περνάνε τα σενάρια που μαθηματικά και μόνο τους διατηρούν στην κούρσα).
Κι αυτό δεν είναι καν το χειρότερο σενάριο
Βλέποντας το παιχνίδι ερχόταν συνέχεια στο μυαλό, σε κάθε στιγμή και φάση όλο και πιο έντονα, μια πρόσφατη συνέντευξη του Ατζούν Ιλιτσαλί.
Εξιστορούσε λοιπόν, ο Τούρκος για το πώς χριστουγεννιάτικα έγινε η αλλαγή προπονητή στον Παναθηναϊκό, πώς ο φίλος του ο ιδιοκτήτης ήταν τότε απογοητευμένος με την εικόνα της ομάδας και προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει μεσολαβώντας για μια συζήτηση με τον Φατίχ Τερίμ.
Αν εκείνη η εικόνα – δεν χρειάζεται καμία υπόμνηση ποια ήταν εκείνη η εικόνα και ποια ήταν η πορεία που είχε συντελεστεί νωρίτερα – ήταν απογοητευτική, η αποψινή άραγε, των τελευταίων τεσσάρων ημέρων, τι μπορεί να προκαλεί;
Ένας αχταρμάς στο γήπεδο, ένα μπουλούκι, κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση των όσων ποδοσφαιρικά αναχρονιστικών και ανερμάτιστων φαντάζονταν, σκαρφίζονταν ο τεχνικός του Παναθηναϊκού.
Από το ποδόσφαιρο – καλό κακό, όμορφο ή όχι, άλλο, υποκειμενικό καπέλο - της οργάνωσης, του κοντρόλ, από το ποδόσφαιρο της τάξης, των "κουτιών", των συγκεκριμένων ρόλων κι ελευθεριών, μέσα σε τέσσερις μήνες φτάσαμε στο ποδόσφαιρο του... ό,τι να ‘ναι, του όπως να ‘ναι.
Με τρεις φουνταριστούς την ίδια στιγμή στο γήπεδο από το 60’. Χωρίς μέσους στο τελευταίο τέταρτο. Με γιόμες. Με εντολή, αποκλειστική, για γιόμες.
Χωρίς κανένα πλάνο. Χωρίς λογική. Χωρίς εξήγηση. Χωρίς τίποτα.
Ήταν μόνο απόψε; Όχι. Απόψε ήταν η κατάληξη. Το γκράντε φινάλε. Ταιριαστό απολύτως στα όσα στραβά "έχασκαν", αρχικά από την παντελή αδυναμία δικαιολόγησης εκείνης της αλλαγής προπονητή – πέραν της "απογοητευτικής εικόνας" - ως και τα όσα έκτοτε εξελίσσονταν, εβδομάδα την εβδομάδα, αλλά υπό τον διαθλαστικό φακό του αποτελέσματος, της εξωπραγματικής κατάστασης του Ιωαννίδη και της συνδρομής ενός δύο ακόμη, έμπαιναν – και έμεναν… - κάτω από το χαλάκι.
Ό,τι επικοινωνιακό αφήγημα κι αν από εδώ και πέρα υιοθετηθεί, το δεδομένο δεν αλλάζει. Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να υλοποιήσει τη φιλοδοξία του – δικαιολογημένη και φυσιολογική βάσει του τι είχε κάνει τα προηγούμενα χρόνια - να είναι η φετινή χρονιά αυτή που θα τον έφερνε ξανά στην κορυφή.
Κι απέτυχε, αφού το τζογάρισμα μεσούσης της σεζόν για την αλλαγή προπονητή, τόσο ως διοικητική απόφαση όσο κι ως διάδοχη κατάσταση, δεν πλήρωσε.
Ο Τερίμ ήρθε γιατί "ήξερε πώς να παίρνει πρωταθλήματα". Το έχασε δύο αγωνιστικές πριν από το τέλος, χωρίς η ομάδα του να μπορεί να κάνει μια φάση της προκοπής, μια φάση παίζοντας ποδόσφαιρο, σε απανωτά match balls, Τετάρτη – Κυριακή, το δεύτερο κόντρα σε μια ομάδα χωρίς κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον, δεχόμενη γκολ στην πρώτη φάση του αγώνα (για ακόμη μια φορά), εντός έδρας κι ενώ αυτό που όλες τις προηγούμενες μέρες παρουσιάζονταν ως ευχή (να μην κερδίσει η ΑΕΚ), είχε γίνει.
Οι ευθύνες, εννοείται, είναι ξεκάθαρες, συγκεκριμένες κι αδιαμφισβήτητες. Τόσο που τα καθρεφτάκια, όσα, όπου κι όπως αφειδώς και πρόθυμα μοιράστηκαν και προσφέρθηκαν, δεν μπορούν να παραμορφώσουν την πραγματικότητα.
Σπάσανε, διαλύθηκαν όλα, δεν έμεινε κανένα. Τι να δείξουν έτσι κι αλλιώς; Μουτζούρες και θολούρα μόνο.
Χωρίς καμία εγγύηση – κάθε άλλο – πως εδώ, απόψε, σταματάει. Ο Παναθηναϊκός, πέραν της απώλειας έστω της διεκδίκησης του πρωταθλήματος, είναι πλέον τρίτος.
Υστερεί στην ισοβαθμία με τον ΠΑΟΚ, ενώ ο Ολυμπιακός που ακολουθεί είναι στον πόντο με παιχνίδι λιγότερο (όπως κι ο Δικέφαλος).
Με αυτή τη θολούρα, όλο και χειρότερη, όλο και πιο έντονη, ο... μουτζούρης (4η θέση) μοιάζει να φλερτάρει, ρεαλιστικότατα πια, με τους πράσινους πιο πολύ από κάθε άλλον.
Κάτι που σε ένα τέτοιο σενάριο θα προσδώσει στον επικείμενο τελικό Κυπέλλου Ελλάδα Betsson, κόντρα στην ομάδα που έκοψε οριστικά τον δρόμο τους για τον τίτλο απόψε, χαρακτήρα υπαρξιακό.
Κατόρθωμα το μη χειρότερα από ξόρκι να γίνεται ευχή.