Μάντσεστερ Σίτι: Από το ποδόσφαιρο των λιλιπούτειων, στο ποδόσφαιρο των γιγάντων

Όλος ο τελικός του Champions League της Σίτι με την Ιντερ στο "Ατατούρκ" της Πόλης, όλα του τα συναισθήματα, αποτυπώθηκαν σε μια φάση. Όχι του γκολ του Ρόδρι που τον έκρινε. Εκεί λίγο πριν την ώρα ήταν, όταν το λάθος του Ακάντζι έβγαλε φάτσα κάρτα τον Λαουτάρο Μαρτίνες με τον Έντερσον.

Σύμφωνοι, δεν ήταν ιδανική η γωνία, αλλά πείτε το στον Πεπ Γκουαρδιόλα και στον Ρομελού Λουκάκου.

Ο Αργεντινός αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του. Ζερό. Ο Βραζιλιάνος τον νίκησε. Και ο νιόφερτος – τότε – στο γήπεδο Βέλγος, η είσοδος του οποίου είχε ξεσηκώσει τους "νερατζούρι" στην εξέδρα, απέμεινε να του δείχνει με τα χέρια το τέρμα των "πολιτών" που ήταν άδειο, αν ο συμπαίκτης του αποφάσιζε να του σπάσει την μπάλα.

Αποτύπωνε εκείνη την στιγμή την ολοένα και αυξημένη πίστη των Μιλανέζων. Τον τελικό τον είχαν πάει ακριβώς όπως ήθελαν. Εκεί που ήθελαν. Σε ρυθμούς που μπορούσαν να αντέξουν, σε μέτρα που μπορούσαν να ελέγξουν. Δεν είχαν απειληθεί. Έπαιζαν συμβατικά, παραδοσιακά, "ιταλικά" και έπαιζαν – απέναντι στο θεριό - καλά.

Η ψυχολογία θέριευε και ολοένα πήγαινε προς Μιλάνο μεριά

Και φαίνονταν πως ένιωθαν καλύτερα. Λίγες στιγμές μόνο πριν από εκείνη την φάση ο τερματοφύλακάς τους, ο Ονάνα, έφτασε τριάντα μέτρα έξω από την εστία του, ανάμεσα σε δύο της Σίτι, για να κοντρολάρει και να πασάρει. Στα όρια του θράσους, ναι, αλλά ενδεικτικό του πως η ψυχολογία, σε εκείνο το σημείο, θέριευε και ολοένα και περισσότερο πήγαινε προς Μιλάνο μεριά.

Πόσω μάλλον όταν, την ίδια στιγμή, σε εκείνο το τετ-α-τετ, ο Γκουαρδιόλα, από την γραμμή της δικής του περιοχής μπροστά από τον πάγκο του, βλέποντας απλώς και μόνο τη λάθος πάσα του ποδοσφαιριστή του, λύγισε. Γονάτισε, έπιασε το κεφάλι του και ψάχνοντας την ανάσα του, έμοιαζε παραδομένος, περιμένοντας το μοιραίο.

Δεν ήρθε. Το ξεφύσημα του Καταλανού όταν σηκώθηκε πάλι στα πόδια του, βλέποντας πως το 0-0 παρέμενε, πρόδηλο της δικής του αδιανόητης πίεσης. Για να το πάρει επιτέλους σε εκτός Βαρκελώνης περιβάλλον. Να μην το χάσει πάλι. Να δικαιώσει επενδύσεις δισεκατομμυρίων. Πίεσης που δεδομένα αντανακλάται, περνάει και στην ομάδα του.

Ένας τελικός Champions League δεν είναι πασαρέλα

Να κερδίσουν. Με όποιον τρόπο. Στο όριο; Στο όριο. Στο γκολ; Στο γκολ. Ένας τελικός Champions League δεν είναι πασαρέλα. Δεν είναι καλλιστεία. Ακόμη και για μια ομάδα του Πεπ. Ακόμη και για την ακριβότερη ομάδα, την πιο φανταχτερή ομάδα της τελευταίας δεκαπενταετίας.

Ή, έστω, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πασαρέλα ακόμη και γι’ αυτή την Σίτι. Μέχρι εκεί, μέχρι το τελευταίο ενενηντάλεπτο της σεζόν, μπορεί να είναι ό,τι να ‘ναι, όπως να ‘ναι. Στο ντεμαράζ όμως, στα τελευταία μέτρα, σε αυτά που κρίνουν υστεροφημία και που αλλάζουν την ιστορία, έπρεπε να είναι όπως έπρεπε. Για να το πάρει.

Και το πήρε. Η αλλαγή από την τελευταία φορά που ο Γκουαρδιόλα στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, το 2011 με την Μπαρτσελόνα κόντρα στη Γιουνάιτεντ, ενδεικτική, απόλυτα χαρακτηριστική.

Τότε, από τους δέκα (πλην τερματοφύλακα) βασικούς, μόνο τρεις ξεπερνούσαν το 1.80 σε μπόι. Πικέ, Αμπιντάλ και Μπουσκέτς. Ο τελευταίος αποτελώντας μια από τις καινοτομίες του προπονητή του, προσωποποιώντας μια θέση που για χρόνια όρισε, χωρίς – κακά τα ψέματα – κανείς να μπορέσει να την αποδώσει καλύτερα από τον ίδιο

Από το ποδόσφαιρο των λιλιπούτειων, είδαμε αυτό των γιγάντων

Απόβραδο Σαββάτου, στην Πόλη, δώδεκα χρόνια αργότερα, από το ποδόσφαιρο των λιλιπούτειων, είδαμε αυτό των γιγάντων. Από τους αντίστοιχους δέκα της Σίτι, μόνο ο Μπερνάρντο Σίλβα είναι κοντύτερος από 180 εκατοστά. Ψηλότερος όλων (ισοϋψής του Χάαλαντ για την ακρίβεια) ο Ρόδρι.

Ή αλλιώς ο… Μπουσκέτς 2.0. Αυτός, ο μόνος, που εξέλιξε τη θέση. Και την ορίζει, την προσωποποιεί, την ονοματίζει πλέον ο ίδιος. Από τη θέση Μπουσκέτς, στη θέση Ρόδρι. Αυτός ήταν που έκρινε τον τελικό.

Με δικό του γκολ, σε μια από τις ελάχιστες στιγμές που η Σίτι μπόρεσε να παίξει κάθετα, να δημιουργήσει και να βρει χώρο. Και το έκανε με κομβική πάσα από έναν άλλο γίγαντα. Του Ακάντζι. Έχοντας ως κορυφαίους στο γήπεδο, άλλα δύο ντερέκια, τον Ρούμπεν Ντίας και τον εξαίσιο Στόουνς.

Η μετάβαση από το τίκι - τάκα, από τη μαεστρία του Τσάβι και του Ινιέστα, από την τριπλέτα της επίθεσης χωρίς εννιάρι (Μέσι, Βίγια, Πέδρο είχαν αγωνιστεί τότε βασικοί στον τελικό του '11 στο Γουέμπλεϊ), στο ποδόσφαιρο των Γκιούλιβερ, στους Ρόδρι και Στόουνς, στην κάλυψη των χώρων με… τετράγωνα κορμιά, τελείως ασύμβατα με τους ρόλους που είχαν και την εικόνα που είχαμε στην εποχή π.Γκ. (προ Γκουαρδιόλα), είναι εντυπωσιακή.

Επίτευγμα που της αλλάζει επίπεδο αμετάκλητα

Και ως τέτοια καταγράφεται. Γιατί έτσι (κατ)έγραψε και ιστορία. Η Σίτι κατέκτησε το παρθενικό Champions League της ιστορίας της, πανηγύρισε το τρεμπλ, ολοκληρώνοντας την λαμπρότερη σεζόν του βίου της. Επίτευγμα που της αλλάζει – αμετάκλητα πια – επίπεδο. Στη συνείδηση όλων, αλλά και στην ιστορική ιεράρχηση.

Και αυτό χωρίς να στο χορτάρι του "Ατατούρκ" να φτιάξουν περισσότερα από την Ιντερ. Χωρίς οι "πολίτες" ναι είναι απειλητικότεροι από τους Μιλανέζους, χωρίς ούτε καν να δημιουργήσουν περισσότερο. Από τη "νερατζούρο" πλευρά όμως, ό,τι άγγιζε ο δικός τους γίγαντας, καταστρέφονταν.

Ο Ρομέλου Λουκάκου συνέχισε το αδιανόητο φεγγάρι κακοδαιμονίας (ή μήπως όχι μόνο;) μετά τα πεπραγμένα του στο χειμωνιάτικο Παγκόσμιο Κύπελλο, πρώτα στερώντας την… ισοφάριση στην δεύτερη κεφαλιά (μετά την πρώτη που κατέληξε στο δοκάρι της Σίτι) του Ντιμάρκο και μετά στα χασομέρια όταν με τη δική του κεφαλιά, εξ επαφής κατάφερε ο αθεόφοβος να βρει τον Έντερσον αντί για την εστία των "πολιτών".

Και έτσι πλέον η Σίτι είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!

Οι "πολίτες" δεν είναι από το βράδυ του Σαββάτου απλώς και μόνο, οι θορυβώδεις γείτονες που κάποτε – ενοχλημένος – είχε ξεστομίσει ο σερ Άλεξ, στοιχειώνοντας μόνο με αυτή του την ατάκα για χρόνια την όποια προσπάθεια τους να αλλάξουν και επιτέλους να μπουν στην παρέα των μεγάλων. Δεν είναι πια οι losers, αυτοί που εκεί που πρέπει να κάνουν τη διαφορά, λυγίζουν.

Όχι πια.