Με φύλλο από χέρι κερδίζει ο Παναθηναϊκός, αλλά για την παρτίδα χρειάζονται κι άλλα χαρτιά

Το δέκατο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Ρουί Βιτόρια στον πάγκο κόντρα στον Λεβαδειακό, στην προτελευταία αγωνιστική της Stoiximan Super League για το 2024, ήταν – βάσει εμφάνισης - το δεύτερο χειρότερο των "πράσινων" επί ημερών Πορτογάλου (μετά από εκείνο στη Σουηδία, κόντρα στην Τζουργκάρντεν στη League Phase του Conference League, στη μόνη τους ήττα σε τούτη τη δεκάδα αγώνων).

Κερδήθηκε. Υπό αυτό το πρίσμα, μοιάζει με κάτι ακόμη που σηματοδοτεί βελτίωση. Οι Κυπελλούχοι Ελλάδας φτάνουν πλέον να κερδίζουν ακόμη και όταν δεν παίζουν καλά. Και να το κάνουν όταν προηγήθηκε, σκάρτες 72 ώρες νωρίτερα, διεθνή υποχρέωση (και δύο πεντάωρα, ταξίδια).

Συνθήκη που δεν είναι ποτέ εύκολα διαχειρίσιμη και αποτέλεσε μεγάλο – ακόμη ένα δηλαδή – ζόρι ως τώρα. Καλοκαιριάτικα, μετά το διπλό στο Άμστερνταμ επί του Άγιαξ, εντός έδρας ήττα από τον Αστέρα.

Μετά την ήττα στο Λανς, με το στανιό, στα χασομέρια, νίκη επί του Λεβαδειακού. Μετά τη ρεβάνς με τους "λανσουά", ισοπαλία με την Athens Kallithea.

Φθινόπωρο πια, μετά την ισοπαλία στη Βοσνία, στο ζερό στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Μετά την "τεσσάρα" από την Τσέλσι, ισοπαλία με τον Άρη στο Στάδιο.

Μετά την ήττα από την Τζουργκάρντεν (εποχή Βιτόρια πλέον), ξανά στο γκολ νίκη επί της Λαμίας. Και στο αμέσως προηγούμενο ανάλογο τριήμερο, χειμωνιάτικο πλέον, μετά την επικράτηση κόντρα στην Ελσίνκι, ισοπαλία στη φιλοξενία του Ατρόμητου.

Από τις οκτώ νίκες που έχουν πανηγυριστεί επί Βιτόρια, οι πέντε – με τελευταία την αποψινή - σημειώθηκαν με 1-0. Μόλις σε τρία από αυτά τα δέκα παιχνίδια με τον Πορτογάλο ο Παναθηναϊκός πέτυχε περισσότερα του ενός γκολ. Και απόψε, στη Λιβαδειά, τον μέσο όρο του στο πρωτάθλημα τίμησε. Ένα γκολ ανά αγωνιστική.

Στις έξι με τον νιόφερτο προπονητή στο κουμάντο, μία ισοπαλία έχει παραχωρήσει (στη φιλοξενία του Ατρόμητου). Ανάλογο σερί είναι ανεπανάληπτο εδώ και 14 μήνες. Μήνες ταραχώδεις, μήνες που άλλαξαν πολλά, τα περισσότερα, στην αποτελεσματική νόρμα της εποχής Γιοβάνοβιτς.

Σερί, νίκη, νίκες, που έβαλαν μια βάση. Συνεχίζουν να βάζουν για την ακρίβεια. Βάση που έχει φέρει το "τριφύλλι" μια ισοπαλία μακριά από την ευρωπαϊκή συνέχεια (θεωρήθηκε αυτονόητη, αποδείχτηκε – ιδία ευθύνη προφανώς – πως δεν ήταν) και – απόψε – στον πόντο από την κορυφή.

Δεν φτάνει μόνο ένας φορ τον Ιανουάριο

Φόρμουλα, τρόπος, φαίνεται πλέον να έχει βρεθεί. Αν όχι για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος, τουλάχιστον για να μην μπαλατζάρει ανερμάτιστα ο Παναθηναϊκός, όπως στο πρώτο τρίτο της χρονιάς.

Πρόδηλο πως αυτό και μόνο δεν μοιάζει αρκετό για να διατηρηθεί σε τέτοια τροχιά ώστε να ενισχύσει περαιτέρω την ανταγωνιστική, σε επίπεδο πια διεκδίκησης πρωταθλήματος, εικόνα του.

Αυτονόητο βάσει των ως τώρα επιδόσεων, πως δεν μπορεί να γίνει με νίκες στο γκολ. Να περιμένει και να κερδίζει παιχνίδια του (δικού του) γκολ. Να μην βρίσκει τρόπους να τα "τελειώνει" νωρίτερα από το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Δεν είναι μόνο ψυχολογικό το όφελος, είναι και σωματικό.

Η εικόνα – για παράδειγμα – του Αράο στο τελευταίο κομμάτι της αναμέτρησης της Λιβαδειάς, απολύτως χαρακτηριστική. Ξέπνοος από δυνάμεις ο Βραζιλιάνος, μα ούτε λόγος, ούτε και δυνατότητα, για αλλαγή, αφού (ακόμη κάτι που είναι ξεκάθαρο πως) για τον Βιτόρια είναι η "κολώνα" του. Στο "6", πουθενά αλλού. Και εκεί, άλλος, για επαρκή έστω σκάντζα για ανάσες, δεν υπάρχει.

Ο Μαξίμοβιτς εσφαλμένα θεωρήθηκε, αποκτήθηκε και παρουσιάστηκε ως τέτοιος, ο Τσέριν – ο οποίος στο μοναδικό παιχνίδι που δεν αγωνίστηκε ο Αράο ήταν αυτός που επωμίστηκε ανάλογο ρόλο – δεν είναι τέτοιων χαρακτηριστικών, τέτοιου ρόλου μέσος. Αλλού (και το γνωρίζει και ο Βιτόρια πλέον) αποδίδει καλύτερα.

Δεν είναι μόνο το παράδειγμα του Αράο. Είναι και αλλού. Στην καρδιά της άμυνας. Δύο (Γέντβαϊ και Ινγκασον) και αυτοί είναι, με τρίτο – και χωρίς εγγυήσεις συνέπειας – τον Σένκεφελντ.

Ο Πάλμερ Μπράουν δεν μπορεί να θεωρηθεί πως μπορεί να δώσει λύσεις, ανάσες, να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική όταν δεν έχει πάρει δευτερόλεπτο συμμετοχής εδώ και 15 μήνες.

Κουβέντα εννοείται πως σηκώνει η ιεραρχία και η κατάσταση στις θέσεις των εξτρέμ, αλλά το νόημα καταγράφηκε. Μια ομάδα η οποία "χτίστηκε" με κριτήρια και επιλογές μη λειτουργικά, με ανισομερή ή και ανισόρροπη δομή, με ακόμη χειρότερη διαχείριση κατά τη διάρκεια της σεζόν, δεν μπορεί να περιμένει πως θα της φτάνει για να κερδίζει συνεχώς η χαρτωσιά από χέρι και πως έτσι θα συνεχίσει, έτσι θα μπορέσει να διεκδικήσει, να πάρει και την παρτίδα.

Αυτό, σε ένα παιχνίδι, σε μια σειρά έστω παιχνιδιών – χωρίς ντέρμπι και ανάλογους ποιοτικά αντίπαλους -, όταν τα βασικά επανέρχονται στη μεθοδολογία και στην καθημερινότητα – όπως στην εποχή Βιτόρια – ναι, μπορεί να γίνει.

Ποιότητα άλλωστε, δεδομένα υπάρχει. Φαίνεται άλλωστε από αυτό το τελευταίο δίμηνο. Για την παρτίδα όμως, δείχνει πως είναι επιβεβλημένο να ανακατευτεί παραπάνω η τράπουλα και να μην μείνει η μεταγραφική ενίσχυση του Παναθηναϊκού τον προσεχή Ιανουάριο μόνο στον φορ.

Στην τελική, ο Ιωαννίδης πέτυχε γκολ σε δεύτερο διαδοχικό παιχνίδι (με τους "πράσινους", όχι την Εθνική) για πρώτη φορά από τις αρχές Μαρτίου.