Ομάδα που 72 ώρες νωρίτερα πέρασε πανάξια από το Γουέμπλεϊ επικρατώντας της σερί σε δύο Euro φιναλίστ Αγγλίας, δεν τίθεται θέμα αν αγωνιστικά, ποδοσφαιρικά "έχει" την Ιρλανδία.

Ακριβέστερα, ούτε καν αυτό, το διπλό στο Λονδίνο, χρειάζονταν για να το πιστοποιήσει για την Εθνική. Τέτοιο εμπόδιο, αποδεδειγμένα, το έχει προ πολλού ξεπεράσει.

Τα θέματα για κάθε τέτοια σειρά αγώνων, για κάθε δεύτερο αυτής, πόσο μάλλον μετά τα όσα έγιναν παραμονές και στη διάρκεια του πρώτου και τα όσα ανεξίτηλα βίωσαν οι διεθνείς, είναι άλλα ώστε να κλείσει το τριήμερο ανάλογα, νικηφόρα, ιδανικά.

Διαχείριση, ψυχολογική και σωματική, σοβαρότητα, συγκέντρωση, αποτελεσματικότητα, συνέπεια, τακτική προσήλωση και αξιοποίηση των όσων, δεδομένα, είναι υπέρτερα σε σχέση με τον αντίπαλο.

Χωρίς πολλά πολλά, έγιναν όλα απόψε (13/10) στο Φάληρο. Και έγιναν και περισσότερα. Από αυτά που πιστοποιούν ότι πια "φωνάζει" σε/προς όλους, πως τούτη η ομάδα είναι όντως μια καλή ομάδα, μια ανταγωνιστική ομάδα, με έναν προπονητή ευλογία όχι μόνο για να συνεχίσει τη δουλειά των προκατόχων του αλλά κυρίως, αναλαμβάνοντας την καταλληλότερη στιγμή να την οδηγήσει εκεί που αξίζει και μπορεί.

Αλλά και από τα… άλλα, από εκείνα που μεγαλώνουν την προσμονή, συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί μια σχέση που – επιτέλους – δεν χρειάζεται να παπαγαλίζεται ως ευχή αλλά μπορεί, αντανακλαστικά πια, να ποτίζει.

Αμφίδρομα και ολοένα και πιο έντονα. Σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε φάση, σε κάθε αποτέλεσμα, όποιο και αν αυτό είναι.

Φτιάχνει αυτή η ομάδα. Γουστάρει. Και την γουστάρουν. Ερεθίζει. Βλέποντας πια, αρχικά οι ίδιοι, πως είναι όντως μια καλή ομάδα. Και περνώντας το και στο κοινό.

Που περιμένει, αδημονεί να γίνει κοινό "της". Και με τέτοια, όπως αυτό το τριήμερο, μέσα στην τραγωδία που κυριάρχησε, αυτό πια φαίνεται πως γίνεται, πως δημιουργείται.

Τα μικρά που δείχνουν δουλειά και δυναμική

Τα μικρά μικρά είναι τα ξεχωριστά. Και δεν έχουν σχέση με το αποτέλεσμα. Την Ιρλανδία – για παράδειγμα – και επί Πογέτ (αλλά και νωρίτερα του Ουρουγουανού στα ηνία) την είχε κερδίσει η Εθνική. Σχετίζονται με την εικόνα, την ταύτιση του ταλέντου με το αποτέλεσμα, με τη φόρα και τη φούρια.

Πριν καν το ημίωρο, η Εθνική είχε μια ντουζίνα τελικές. Οκ, στον κατακλυσμό των analytics στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, ίσως από μόνο του να μην λέει και πολλά.

Μα το γεγονός ότι στο 29’, αυτή η τελευταία της ντουζίνας των τελικών, ήρθε από παιχνίδι κατοχής, ύστερα από δύο δεκάδες πάσες, βγάζοντας τον αριστερό μπακ σε θέση βολής στα όρια της ιρλανδικής μικρής περιοχής (κι ας απόκρουσε ο Κέλεχερ το πλασέ του Γιαννούλη), μάλλον λέει.

Ότι μετά από ένα πρώτο ημίχρονο με υπερδιπλάσια κατοχή, χωρίς ούτε υποψία απειλής, παιχνίδι στο μισό γήπεδο, ξόδεμα ευκαιριών και δυνάμεων – έντοκα της περασμένης Πέμπτης –, αλλά και χωρίς αντίκρισμα, χωρίς ουσία, βγήκαν στο γήπεδο οι ίδιοι έντεκα και μέσα στο πρώτο δίλεπτο, με συνδυαστικό ποδόσφαιρο, έφτασαν δύο φορές σε θέση βολής βρίσκοντας στη δεύτερη γκολ προβαδίσματος, μάλλον κάτι λέει.

Ότι ακόμη και ο θεατής ως τότε τερματοφύλακας, στη μοναδική φάση που χρειάστηκε να επέμβει, ήταν (και αυτός) εκεί, διαφυλάσσοντας το προβάδισμα (στην κεφαλιά του Τέιλορ στα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου), μάλλον κάτι λέει.

Ότι όταν η – απολύτως αναμενόμενη και φυσιολογική – οπισθοχώρηση, το κατέβασμα των ταχυτήτων στο φινάλε δεν ήταν το επιθυμητό, φλερτάροντας ακόμη σε στιγμές, σε φάσεις μόνο με… νεκρά, όταν δόθηκαν οι σχετικές οδηγίες το αποτέλεσμα ήταν στο 92’, ανέβασμα γραμμών, πρεσάρισμα με τη μισή ενδεκάδα στα όρια της αντίπαλης περιοχής, μάλλον κάτι λέει.

Και το γκολ, το 2-0, μετά το κλέψιμο και το τελείωμα του Μάνταλου και δαύτο, όπως και (σ)το πρώτο, απότοκο είναι. Δεν αλλάζει το… ως τότε. Αυτό που θέλουν να βλέπουν οι προπονητές.

Αυτό που πιστοποιεί πως όντως γίνεται καλή, σωστή δουλειά. Αυτό που περνάει και στην εξέδρα, αυτό που θεριεύει την εμπιστοσύνη, την αυτοπεποίθηση, αυτό που κατακλύζει το γούστο (άλλη λέξη είναι εδώ η κατάλληλη, αλλά…) όσων παίζουν, όσων βλέπουν, μεγαλώνοντας έτσι και τη συμμετοχική κοινωνία της Εθνικής.

Και όσο μεγαλώνει τόσο θα φτιάχνει και θα φτιάχνεται. Το λογιστικό, το άμεσα τουλάχιστον – απόλυτο δηλαδή μετά από τέσσερις αγωνιστικές στο γκρουπ, εξασφάλιση τουλάχιστον τον playoffs προβιβασμού στην κορυφαία κατηγορία του Nations League και μόλις μια ισοπαλία μακριά, αρκεί να έρθει κόντρα στην Αγγλία, μακριά από την πρωτιά στον όμιλο και την δεδομένη άνοδο – το λιγότερο.

Το περισσότερο, το μεγαλύτερο, το σημαντικότερο, είναι πως επιτέλους αυτή η ομάδα, αυτή η φουρνιά, μεγαλώνει με την εικόνα της πια, με την απόδοσή της – και όχι κατ’ ανάγκη με τα αποτελέσματα μόνο - στρέφοντας το βλέμμα της εκεί που μπορεί και παράλληλα πείθοντας απόλυτα πως αυτό που μπορεί, είναι ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που δείχνει.