Η ατυχία του ενός, ευτυχία του άλλου. Νόμος της ζωής, ακόμη περισσότερο της αθλητικής, της ποδοσφαιρικής ζωής. Όταν κάπου, κάπως, "κακοφορμίζει μια κατάσταση", κάπου αλλού προσφέρεται η ευκαιρία μια – για χρόνια – άλλη κακοφορμισμένη κατάσταση, να αλλάξει ρότα και κλίμα.

Από την πρώτη στιγμή της αποπομπής του Ιβάν Γιοβάνοβιτς από τον Παναθηναϊκό η αίσθηση, σχεδόν καθολική, ήταν πως ο Σέρβος, πέραν του ευκταίου, θα έπρεπε κιόλας να είναι ο επόμενος εκλέκτορας της Εθνικής. Μιας Εθνικής η οποία – υπενθυμίζεται τότε πως – είχε προπονητή και βρίσκονταν, όπως θεωρούνταν εκείνη την στιγμή, σε προνομιακή θέση για πρόκριση στο Euro 2024.

Τότε είναι γεγονός πως αποτελούσε περισσότερο ελπίδα, παρά ρεαλιστική επιλογή. Για πολλούς λόγους. Στην πορεία τα δεδομένα διαφοροποιήθηκαν. Όχι για τον Γιοβάνοβιτς. Η δική του αποδοχή είναι ουσιαστικά οικουμενική. Το γεγονός όμως ότι ο Γιοβάνοβιτς αποδέχτηκε την πρόταση της νέας διοίκησης της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας είναι το πιο θετικό όλων, το πιο ελπιδοφόρο για το πλαίσιο που μπορεί να διαμορφωθεί από εδώ και πέρα στο πολύπαθο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Τον 61χρονο τεχνικό τον γνωρίζουμε. Τον μάθαμε από τη θητεία του στον Παναθηναϊκό. Πως λειτουργεί, πως σκέφτεται, πως αντιλαμβάνεται τα πράγματα, πως συμπεριφέρεται. Συγκεκριμένος κώδικας, συγκεκριμένο κανονιστικό πλαίσιο, συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Μια, ένα, κάτι, οτιδήποτε να μην κολλάει, να μην ικανοποιηθεί και δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί το παραμικρό.

Ακόμη και στις επαφές (αρχικά), στις συζητήσεις (στη συνέχεια, όταν φάνηκε πως όντως αλλάζει το διοικητικό status quo στην ΕΠΟ) και στις διαπραγματεύσεις (όταν οριστικοποιήθηκε η αλλαγή διοικητικής σελίδας) που είχε με τον Μάκη Γκαγκάτση, το απέδειξε. Το πως, το ξέρουν καλύτερα και κατάλληλα οι εμπλεκόμενοι.

Το ότι αποδέχτηκε την πρόταση που του έγινε λοιπόν επιβεβαιώνει προφανώς πως πείστηκε γι’ αυτό που του παρουσιάστηκε. Αυτό και μόνο, φτάνει.

Είχε προσφορές ο Γιοβάνοβιτς. Επικερδέστερες σίγουρα, πιο προβεβλημένες, σε πρώτη ανάγνωση και επαφή ακόμη ακόμη και πιο "ασφαλείς" σε σχέση με όσα – διαισθητικά αλλά και διαχρονικά – χαρακτηρίζουν το πλαίσιο λειτουργίας της Εθνικής. Γνώριζε πως θα έχει και περισσότερες προοπτικές μετά το τέλος του Euro. Όχι μόνο για επιστροφή σε πάγκο συλλόγου, αλλά αν το επιθυμούσε και σε πάγκο αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Ακριβώς λοιπόν το ότι αποφάσισε να δεχτεί και (πολύ σημαντικό) στο timing που το έκανε να αναλάβει την Εθνική είναι ο βασικός λόγος που δικαιολογεί ελπίδα πως έτσι, κάτι - μπορεί να αρχίσει - αλλάζει.

Γιατί η έλευση Γιοβάνοβιτς, από μόνη της, δεν φτάνει. Η έλευση όμως του Γιοβάνοβιτς μαζί με ό,τι (επαναλαμβάνεται πως) γνωρίζουμε πια πως πρεσβεύει ο Γιοβάνοβιτς στο κάθε τι που έχει να κάνει με τη λειτουργία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, από τα αποδυτήρια και την καθημερινότητά της ως το συνολικό πλαίσιο που ειδικά σε μια εθνική παίζει σημαίνοντα ρόλο, είναι τροχιοδεικτική.

Όχι μόνο για το που θέλει τούτη η ομάδα να φτάσει και να πάει – στο τέλος τέλος αυτό είναι κοινός τόπος εδώ και μια ντουζίνα χρόνια, ανεξαρτήτως προσώπων που έχουν αναλάβει να την «τρέξουν» - αλλά κυρίως πως θα το κάνει.

Πως θα διασφαλίσει τον ορθολογισμό, τη σύμπλευση των ατομικών παραστάσεων και εμπειριών με τη συλλογική, κοινή κατεύθυνση, πως θα απομονωθεί οτιδήποτε σαρκοβόρο, με ποιον τρόπο θα μπουν βάσεις ποδοσφαιρικές ώστε να σιγά σιγά να εξασφαλίζεται και συνέχεια είτε μέσω των φυτωριακών ομάδων, είτε μέσω συνολικού προγραμματισμού.

Πως θα διαμορφωθούν στέρεες δομές που δεν θα επηρεάζονται από οτιδήποτε εξωγενές (σε τούτη τη φουρνιά διεθνών συμβαίνει όντως, αλλά ευκαιρία είναι πλέον να περάσει και εκτός αποδυτηρίων…), πως όλο το οικοδόμημα που λέγεται "Εθνικό ποδόσφαιρο" θα απεμπλακεί – και θα σεβαστεί από όλους… - από οποιοδήποτε παιχνίδι εξουσίας και πολιτικής στην ομοσπονδία.

Οποιαδήποτε τέτοια ενδεχόμενη αμφιβολία να υπήρχε, όχι, ο Γιοβάνοβιτς δεν θα αναλάμβανε. Προφανώς και δεν είναι τυχαίο που δεν ήθελε καν να μπει σε οποιαδήποτε συζήτηση με το προηγούμενο διοικητικό καθεστώς της ομοσπονδίας. Και δεν το έκανε ουσιαστικά μέχρι να οριστικοποιηθεί, να εξασφαλιστεί πέραν κάθε αμφισβήτησης πως το νέο προεδρείο θα ήταν αυτό με το οποίο τελικά διαπραγματεύτηκε και συμφώνησε.

Εννοείται πως συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει υπογράψει κανείς. Όση αποδοχή, όση υποστήριξη και αν φτάσει να έχει. Το σίγουρο όμως είναι πως ο δρόμος για την επιτυχία για την Εθνική περνάει από μεθοδολογία και έννοιες ξεχασμένες για χρόνια (πιθανώς από την εποχή Σάντος), αλλά κυρίως δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαντλείται σε χτικιά και στο πως αυτά θα ξορκιστούν.

Ούτε με τον Γιοβάνοβιτς είναι σίγουρο πως η γαλανόλευκη θα επιστρέψει σε τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης. Είναι όμως δεδομένο, άμα τη εμφανίσει του νέου εκλέκτορα, πως θα μπει στη ρότα που πρέπει για να το κάνει, να το διεκδικεί, να βελτιώνεται. Όχι τυχαία, όχι συγκυριακά. Αλλά προγραμματισμένα και συστηματικά.