Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, όποιο Παγκόσμιο Κύπελλο χαράζει (σ)την μνήμη. Ακόμη και αν μεγαλώνοντας αυτή γίνεται πολύ πιο επιλεκτική στο να συγκρατήσει, στο να διακρίνει. Ακόμη και αν οι εικόνες του παρελθόντος είναι ανθρώπινα, συναισθηματικά πολύ πιο έντονες, πιο βαθιά, ανεξίτηλα χαραγμένες.

Χαράζει ανεξαρτήτως επιλογής, σε ποια πλευρά η ιστορία, του κάθε παιχνιδιού, της κάθε διοργάνωσης, της κάθε φάσης και στιγμής, θα βρίσκεσαι στο φινάλε. Είναι η φύση του τουρνουά τέτοια, της συγκυρίας και του ανά τετραετία συναξαριού εθνών, που δεν ξεχωρίζει στο θυμικό, ατομικό ή συλλογικό, χαμένους από νικητές, υποστηρικτές από αντίπαλους, παρά μόνο αφήνει αυτές τις μικρές μικρές χαρακιές σε καρδιά και μυαλό.

Δεν πονάνε, ξυπνάνε. Ανανεώνουν, αναζωογονούν. Διαιωνίζουν τη μυθολογία του ποδοσφαίρου, αφήνοντας στην άκρη, πάντα, οτιδήποτε άλλο. Σκεφτείτε το σούσουρο με το οποίο ξεκίνησε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Την χρόνια έριδα και διαμάχη, τις βαρύτατες σκιές που γέννησε η ανάθεσή του, τις συνθήκες εργασίας για τις εκατοντάδες χιλιάδων μεταναστών που ανέλαβαν να υλοποιήσουν, fast track, τη μεγαλύτερη αθλητική μπίζνα της ιστορίας.

Τις διακρίσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσα κοινωνικά, πολιτικά και αθλητικά προκλήθηκαν, τις λογιών λογιών αντιδράσεις –δικαιολογημένες καθ' όλα– για το status quo της οικοδέσποινας χώρας του Παγκόσμιου Κυπέλλου, ακόμη ακόμη και την αβεβαιότητα, το ξίνισμα (και το ξένισμα) που η διοργάνωση θα γίνονταν καταχείμωνο, σε πρωτάκουστο μέσο αγωνιστικής σεζόν.

Πλέον, με τέσσερα μόνο –τα πιο σημαντικά, τουλάχιστον τα τρία… - παιχνίδια από τα 64 να απομένουν, ποια είναι η κουβέντα; Ποια είναι η ατζέντα της καθημερινότητας του Μουντιάλ; Ο αδιανόητα to the point Γκάρι Λίνεκερ, παραμονές της έναρξης της διοργάνωσης, πριν καν την πρώτη πρώτη μετάδοση, φρόντισε μέσα σε 45 δευτερόλεπτα του τηλεοπτικού χρόνου που έχει εργαζόμενος εδώ και χρόνια ως σχολιαστής, να διαχωρίσει, από τότε, τη συζήτηση.

"Δεν είναι φόντο, είναι πραγματικότητα. Και κανείς δεν την ξεχνάει. Υπάρχει όμως ένα τουρνουά μπροστά. Ένα τουρνουά που θα το παρακολουθήσει και θα το απολαύσει όλος ο κόσμος. 'Ασχοληθείτε μόνο με το ποδόσφαιρο', λέει η FIFA. Θα το κάνουμε. Για 90 λεπτά τουλάχιστον".

Επιδιώκοντας τη θέωση

Οι χαρακιές, ήδη, χωρίς αυτά τα τέσσερα τελευταία ενενηντάλεπτα (τουλάχιστον), περισσότερες από όσες έστω και με ρομαντική αισιοδοξία αναμένονταν, έστω και αν η αναφορά περιοριστεί στους ακόμη, τελευταίους παρόντες.

Η once in a generation(s) εποποιΐα, μέχρι τελευταίας ρανίδας του είναι του Λιονέλ Μέσι να προσεγγίσει, να πιάσει επιτέλους, να γίνει ένα και αυτός με το θείο. Όχι μόνο για τους συμπατριώτες του, αλλά για τον κόσμο όλο, για την ιστορία. Δίνοντας τέτοια ανάλογη υπόσταση σε κάθε ακούμπημα της μπάλας, σε κάθε πατημασιά του στο χορτάρι, ακόμη και σε κάθε τι που δεν είναι, δεν μοιάζει σε επίπεδο συμπεριφοράς και αντιδράσεων με Μέσι.

Οι βασιλιάδες πέθαναν, ζήτω ο βασιλιάς

Ο Κιλιάν Εμπαπέ. Ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν συνυπήρξαν δύο βασιλιάδες. Έγινε σε ό,τι βιώσαμε στον 21ο αιώνα. Δεν εναλλάσσονταν στον θρόνο, αλλά απλώς κάθονταν σε δύο διαφορετικούς, αντικριστούς, αλλάζοντας απλώς το ύψος στο οποίο ο καθένας τους βρίσκονταν, ανάλογα τη συγκυρία, τα πεπραγμένα στο γήπεδο.

Και δεν συνυπήρξαν έτσι για μια στιγμή, αλλά για δεκαετίες. Από έφηβοι ξεκίνησαν, ο ένας μακρυμάλλης και ο άλλος με φακίδες στο πρόσωπο και ακόμη βασιλεύουν, οικογενειάρχες αμφότεροι, κοντεύοντας πια να σαρανταρίσουν. Σε τούτο, το ύστατο συναπάντημά τους σε Παγκόσμιο Κύπελλο, στην πέμπτη τους φορά, περίμεναν, τον διάδοχο. Να χρίσουν ή να χριστεί.

Αυτός είχε εμφανιστεί, καταθέτοντας σφετεριστική γραφή πριν τέσσερα χρόνια. Μα ήταν νωρίς για την ενθρόνιση. Πλέον, ο Γάλλος δεν άφησε κανένα περιθώριο σε επίδοξους (και μη) δελφίνους και στο πάντα κατάλληλο για την ανάδειξη του νέου βασιλιά σκηνικό ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, μπήκε στην αίθουσα των θρόνων, όχι διεκδικώντας, αλλά ξεκάθαρα σφραγίζοντας πως η επόμενη μέρα, του ανήκει. Είτε οι "τρικολόρ" διατηρήσουν τα σκήπτρα, είτε όχι.

Dance ναι, last ποιος ξέρει;

Από τελευταίους χορούς, άλλο τίποτα. Ήτανε να μην γίνει, να μην το κάνει ο Michael Jordan, μόδα. Και πλέον είτε καλύπτοντας αποτυχίες, ακόμη και εμφατικές, είτε δίνοντας απλώς μια αρτιστική πινελιά σε μια κατάληξη, καλύπτει ως έκφραση το κάθε τι ακροτελεύτιο. Έστω, για ό,τι νομίζουμε πως θα είναι τέτοιο.

Γιατί με τον Λούκα Μόντριτς, να εκπλήσσεται –απλώς εκπλήσσεται, όχι να μανουριάζει– που δεν έβγαλε και την παράταση στο παιχνίδι με την Ιαπωνία, για τον περπατώντας πια στα 38 Λούκα Μόντριτς, ο οποίος διαφέντεψε τους Βραζιλιάνους στον προημιτελικό –και στις δύο ώρες του...–, γι' αυτόν τον Λούκα Μόντριτς, μόνο το dance ταιριάζει, όποτε και αν τον βλέπεις. Το last, ο ίδιος το ξέρει μόνο πότε θα είναι. Ακόμη και αν, αυτή τη φορά τον φέρει όντως στο τέλος του δρόμου και όχι, όπως πριν τέσσερα χρόνια, μια γωνιά πριν.

Δεν κυλάει αίμα, αλλά βενζίνη

Πάνω απ' όλα όμως το Μαρόκο. Ξέχωρα από την αντανακλαστική συναισθηματικά προτίμηση του αουτσάιντερ. Του πονταρίσματος της μιας στο εκατομμύριο πιθανότητας, που τι στο καλό, ως Έλληνες, την έχουμε ποδοσφαιρικά πληρωθεί. Κυρίως όμως για τον τρόπο. Για την ευχέρεια που έχουν οι Αφρικανοί να αναδεικνύουν πρωταγωνιστές, πρόσωπα, όλοι και όλα όμως, ενταγμένοι, υποταγμένοι στη λογική του συνόλου.

Την έκπληξη των παρισταμένων στην αίθουσα Τύπου για τη συνέντευξη του Ουαλίντ Ρεγκραγκί, παραμονές της αναμέτρησης με την Ισπανία, όταν άκουσαν τον Μαροκινό εκλέκτορα να μην χρειάζεται διερμηνέα και να δίνει τις απαντήσεις του σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες.

Το α λα Πανένκα πέναλτι του Ατσράφ Χακίμι που σφράγισε την πρόκριση στα προημιτελικά. Ενός ποδοσφαιριστή που είναι ο κορυφαίος δεξιός μπακ της διοργάνωσης, μα αν πριν μερικούς μόνο μήνες του ζητούσες να στηθεί στη βούλα, θα έτρεχε, με όλη του τη δύναμη, στην αντίθετη κατεύθυνση.

Τον Αζεντίν Ουναχί, ο οποίος μόλις την προ-προηγούμενη σεζόν αγωνίζονταν σε ομάδα τρίτης κατηγορίας στη Γαλλία και έγινε, χωρίς καν αναφορά στ’ όνομά του –δεν το ήξερε ο δύσμοιρος– παγκόσμια αναγνωρίσιμος μετά τα δεκαπέντε δευτερόλεπτα αποθέωσης του Λουίς Ενρίκε ύστερα από τον αποκλεισμό των "ρόχας".

Τον Γιουσέφ εν Νεσιρί, ο οποίος δεν θα φτάσει απλώς στον… Αλλάχ, παίρνοντας παραμάζωμα Ντιόγκο Κόστα και Ρούμπεν Ντίας, για να συναντήσει την μπάλα, αλλά θα το κάνει με τρόπο που θα την βρει όπως πρέπει για να την κατεβάσει και να την καρφώσει στα πορτογαλικά δίχτυα.

Μα πάνω από όλα τον αρχηγό της αγέλης, τον υπέροχο, τον κορυφαίο μέσο αυτών των εβδομάδων, τον Σοφιάν Άμραμπατ. Θαρρείς συστήνεται, στη χειραψία των αρχηγών πριν από τη σέντρα, δίνοντας στους αντιπάλους και μια σύνοψη από το τι έπεται: "Με λένε Σοφιάν, το πρωινό μου είναι τσιμέντο και αυτό που θα συναντήσεις στην επόμενη μιάμιση ώρα δεν θα το ξεχάσεις στο υπόλοιπο της γ… νης ζωής σου".

Χωρίς αίμα στις φλέβες του, αλλά με βενζίνη στα λαγόνια του. Χωρίς υπερβολές στο παιχνίδι, χωρίς τίποτα το εξεζητημένο. Πάσα την πάσα, σωστές όλες, τόσο απλές λες και στρώνει με αυτές τούβλα σε έναν αόρατο τοίχο που όταν δεν έχει την μπάλα τον καλύπτει με πνευμόνια, διορατικότητα, εξυπνάδα, ενέργεια και κάκκαλα. Είναι παντού, πάει παντού, πάει με χίλια.

Τέσσερα παιχνίδια έμειναν. Τέσσερις ομάδες. Το πολύ πολύ οκτώ (και κάτι) ακόμη ώρες ποδοσφαίρου. Ως εδώ, ήδη, ακόμη και αναπάντεχα και σίγουρα χωρίς την παραμικρή διάθεση πατροναρίσματος ή διαφήμισης, τα όσα έχει αφήσει αυτή η διοργάνωση ξεπερνάνε προσδοκίες.

Μπαλίτσα όμως είναι. Μουντιάλ. Τι άλλο χρειάζεται;

Το SPORT24 στο Μουντιάλ 2022

Το SPORT24 παίζει μόνο Μουντιάλ 2022 και σε πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο ! Δες αναλυτικα το Πρόγραμμα του Μουντιάλ και τα αποτελέσματα των αγώνων του Μουντιάλ, Παρακολούθησε το Μουντιάλ live στο Matchcenter, κάνε εγγραφή στα push notifications του SPORT24 και στο Youtube κανάλι για να ενημερώνεσαι και να μη χάνεις καμία αθλητική στιγμή!

SPORT24 LIVE MUNDIAL SHOWS

Συντονιστείτε στις 4 καθημερινές εκπομπές του SPORT24 για το Μουντιάλ: Mundial Morning Show (10:00 - 11:00), The Show Must Go On (12:00 - 14:00), Pame Stoixima Pre Game Show (15:30 - 16:00), Game Night (22:45 - 00:15).