Από καταβολής ποδοσφαιρικού κόσμου και σύστασης των παραθύρων για τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων (ή όπως μεταγενέστερα αποκλήθηκαν FIFA Dates), αυτά του Σεπτεμβρίου, στην κοινωνία των εκλεκτόρων αντιμετωπίζονται, θεωρούνται και είναι τα πλέον ζόρικα, τα πιο απαιτητικά.

Οι λόγοι προφανείς, δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση. Η συνθήκη γίνεται ακόμη πιο ζόρικη και απαιτητική όταν τη δουλειά την ξέρουν οι ποδοσφαιριστές, όχι ο προπονητής. Τα λόγια του -έτσι κι αλλιώς- ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν τα μασάει. Δεν δίστασε λοιπόν παραμονές της αναμέτρησης της Εθνικής, της δεύτερης με δαύτον στα ηνία της, στο Δουβλίνο να το παραδεχτεί.

Αυτός είναι που χρειάζεται να προσαρμοστεί στα όσα επιτάσσει το… job description ενός ομοσπονδιακού τεχνικού. Δεν το ξέρει, το είπε. Βάσιμη η εκτίμηση ότι θα το βρει. Θέμα (λιγοστού μάλλον) χρόνο είναι. Όχι μόνο λόγω της δικής του ιδιοσυγκρασίας, αλλά κυρίως για το τι διαχειρίζεται.

Ένα δομημένο γκρουπ, με ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται χρόνια μαζί, γνωρίζονται καλά, νιώθουν καλά μαζί και, αυτοί πρώτοι, έχουν γινάτι, λαχτάρα, κάψα να συνδυάσουν την παρουσία τους με το εθνόσημο με μια συμμετοχή σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης.

Ο Σέρβος, από την παρουσίασή του κιόλας, τους είχε δώσει το απαιτούμενο credit, λέγοντας πως άξιζε το γκρουπ να είχε φτάσει στα τελικά του περασμένου Euro. Προφανώς έχει κατά νου αλλαγές, αυτονόητο πως θέλει να περάσει το δικό του στίγμα, τις δικές του ιδέες, φιλοσοφία, τα πάντα όλα.

Ακόμη περισσότερο ότι δεν μπορεί να το κάνει -ως εχέφρων άνθρωπος και σοβαρός επαγγελματίας- από τα πρώτα του πατήματα στο νέο επαγγελματικό περιβάλλον του, πόσο μάλλον όταν αυτό συμπίπτει με την ιδιαιτερότητα του Σεπτεμβρίου.

Φάνηκε το Σάββατο κόντρα στη Φινλανδία. Φάνηκε και το βράδυ της Τετάρτης κόντρα στην Ιρλανδία. Οι επιλογές του στις ενδεκάδες των δύο πρώτων παιχνιδιών της Ελλάδας στον όμιλο του Nations League ίσως να μην γίνονταν ούτε από τον... Πογέτ.

Το πρώτο ημίχρονο κόντρα στους Σκανδιναβούς, κακό. Το 2-0 μαγική εικόνα. Εύκολες με το προβάδισμα οι διαφοροποιήσεις στην ανάπαυλα, πιστώνεται όμως η κατακόρυφη βελτίωση στο δεύτερο.

Το πρώτο ημίχρονο στο Aviva Stadium ακόμη χειρότερο. Κάκιστο. Διαφορετική, εδώ, η διαχείριση. Καμία αλλαγή, καμία διαφοροποίηση με την έναρξη του δεύτερου. Το μήνυμα σαφές, ευδιάκριτο. Προς εκεί που μετράει, προς εκεί που ο νέος (ο προπονητής εν προκειμένω) θέλει και πρέπει να ενταχθεί (στους παίκτες): "εσείς που ξεκινήσατε και ως τώρα δεν κάνετε τίποτα, βγείτε οι ίδιοι και κάντε τα πάντα καλύτερα".

Έγινε. Και η πρώτη σούμα, της νέας κατάστασης, του νέου ομίλου, της νέας προσπάθειας, έγραψε δύο στα δύο. Με αρνητικά, εννοείται πως δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αλλά και θετικά. Εκτός και μόνο του λογαριασμού που βάζει -με το καλημέρα στον όμιλο- την Εθνική σε ρόλο και θέση προνομιακή σε σχέση με τους πιο κοντινούς της ανταγωνιστές.

Αυτούς άλλωστε, διαδοχικά, κέρδισε.

Διαχειρίζεται ένα ταλαντούχο και ποιοτικό ρόστερ

Πέραν της ομοιογένειας του γκρουπ, η ευλογία του εκλέκτορα, και ειδικά του συγκεκριμένου εκλέκτορα, είναι να διαχειρίζεται ένα ρόστερ με ταλέντο, με ποιότητα, με παραστάσεις, με εμπειρίες, πρωταγωνιστικό ρόλο σε κορυφαίο επίπεδο, όλοι τους ικανοί, με μια ενέργεια, με μια κίνηση να κάνουν τη διαφορά.

Φάνηκε στο γκολ που σφράγισε την επικράτηση της Εθνικής. Κίνηση στον χώρο του (εξαιρετικού στο ενενηντάλεπτο, παρότι δεν πάτησε καν στο χορτάρι το Σάββατο) Τζόλη, αξιοποίηση της ταχύτητάς του στην πάσα του Μπακασέτα, κατέβασμα με το κεφάλι, ζάλη του αμυντικού που βρέθηκε στον διάβα του, τίποτα το περιττό, τελείωμα με το αριστερό, 0-2, καληνύχτα.

Το άλλο, το πρώτο, αυτό που ξεκλείδωσε τα πάντα (και) στο Δουβλίνο, μπαίνει σε άλλη κλίμακα. Γιατί αυτός που το σημείωσε ανήκει πια, σε άλλη κλίμακα. Δεν του φτάνει να περάσει όλη τη Λανς για να κρατήσει τον Παναθηναϊκό στο κόλπο της πρόκρισης στους ομίλους του Conference League.

Δεν του φτάνει να βρίσκεται εκεί που πρέπει, ώστε να αξιοποιήσει το κακό κοντρόλ του Χράντετσκι, να προλάβει να μαζέψει την μπάλα και να αποφύγει τον Φινλανδό τερματοφύλακα, για να ξεμπλοκάρει όλα εκείνα που έμοιαζαν "κλειδωμένα" στο Φάληρο πριν τρεις μέρες.

Δεν του φτάνει, πάλι τότε, να φτιάξει αυτός, από τα δικά του πόδια, την καλύτερη επίθεση στο πρώτο (κακό ελληνικό) ημίχρονο της πρεμιέρας του Nations League και από αυτήν να έρθει το δεύτερο γκολ.

Δεν του φτάνει ούτε καν αυτό που έκανε απόψε. Μετά από το κάκιστο πρώτο σαρανταπεντάλεπτο, να παίρνει την μπάλα -ίσως στη μόνη φορά ως τότε- στο ύψος του ημικυκλίου της περιοχής της Ιρλανδίας, να την υποδέχεται με το αριστερό, να την στρώνει με το δεξί και όπως του ήρθε, φυσικά, αβίαστα, χωρίς δεύτερη σκέψη, αντανακλαστικά, πάλι με το αριστερό, με πλασεδάκι, να "ζωγραφίζει" τον Κέλεχερ στέλνοντας το τόπι στο δεξιό του παραθυράκι.

Όχι, ούτε αυτό, πλέον, φτάνει στον Φώτη Ιωαννίδη. Δεν σταματάει πουθενά, εξελισσόμενος, παιχνίδι το παιχνίδι, ενέργεια την ενέργεια, γκολ το γκολ, όχι απλώς σε επιθετικό δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, αλλά σε ποδοσφαιριστή ανεκτίμητο γι’ αυτό που- πέραν της ομάδας του- η Εθνική προσπαθεί να δημιουργήσει.