Για το τι πρωτάθλημα βλέπουμε, μπορεί να μιλήσει η σύγκριση. Όχι σε επίπεδο ποιότητας (αν και γι’ αυτό, δειλά δειλά, σιγά σιγά, μπορεί να γίνει κουβέντα), αλλά σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας. Μετά την ισοπαλία (1-1) στο κυριακάτικο ντέρμπι της OPAP Arena, οι δύο πλέον πρωτοπόροι -ΠΑΟΚ και Άρης- έχουν 17 βαθμούς, από το σύνολο των 24 που έχουν διεκδικηθεί μέχρι στιγμής.

Κάτι που σημαίνει πως οι πρωτοπόροι, σε τρία τουλάχιστον παιχνίδια από τα οκτώ που έχουν δώσει στο πρωτάθλημα, δεν κέρδισαν. Για όσους ακολουθούν, το κλάσμα είναι μεγαλύτερο, αφού για τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου, φτάνει για Ολυμπιακό και ΑΕΚ -ή και ξεπερνάει στην περίπτωση του Παναθηναϊκού- το 50%. Μια μη νίκη κάθε δύο αγωνιστικές.

Στην Premier League, ύστερα από τις ίδιες με εμάς εδώ αγωνιστικές, οι ισόβαθμοι τρίτοι είναι αυτοί που έχουν 17. Οι δύο πρωτοπόροι, Λίβερπουλ και Σίτι είναι στους 21 και 20 βαθμούς αντίστοιχα. Στην Bundlesliga, το εκεί δίδυμο κορυφής, Μπάργερν και Λειψία, έχουν τους ίδιους βαθμούς, αλλά με μια αγωνιστική λιγότερη.

Στη La Liga, βρισκόμαστε ήδη στη 10η αγωνιστική. Το κλάσμα όμως 1/2 το βρίσκουμε μόλις στην 4η Βιγιαρεάλ (5 νίκες). Στην Ιταλία, πάλι στα ίδια με την Stoiximan Super League, η πρωτοπόρος Νάπολι έχει 19 βαθμούς και 17 η δεύτερη, πρωταθλήτρια, Ίντερ, ενώ στη Γαλλία, οι δύο πρωτοπόροι, Παρί και Μονακό μοιράζονται την κορυφή με 20 και η τρίτη Μαρσέιγ έχει 17.

Επαναλαμβάνεται για την αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης: η σύγκριση δεν αφορά ποιοτικά δεδομένα, ούτε και σταθμίζει διαφορές. Καταγράφει μόνο ό,τι -ακόμη και μπακαλίστικα αν θέλετε- ο πίνακας σε κάθε περίπτωση αναδεικνύει σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας και μόνο. Αν και στο ελληνικό πρωτάθλημα ίσως δεν χρειάζονταν ο πίνακας για να αποτυπωθεί η ακόμη μεγαλύτερη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Πέρυσι, θεωρήθηκε -και δικαίως- πως ήταν η επιτομή της, με τους τέσσερις που πάλεψαν για τον τίτλο να το διεκδικούν ως το παρά δύο της σεζόν. Νωρίς ακόμη φέτος, σύμφωνοι. Αβέβαιο να προσδιοριστεί αν τα όσα ως τώρα παρουσιάζονται οφείλονται στην ανετοιμότητα, στη λογής λογής δυσλειτουργία των "μεγάλων" ή στις δυσκολίες που έχουν μάθει να βάζουν οι "μικροί".

Όπως και να ‘χει, το συνολικό κρατούμενο ως τώρα στη σεζόν, αυτό είναι. Επί μέρους, προφανώς, η κουβέντα μπορεί να αλλάξει, να εστιάσει σε άλλα δεδομένα, λόγους και αιτίες, διαφοροποιήσεις, αλλαγές αλλά και μη… αλλαγές.

Το παιχνίδι με τον Πιερό

Φάνηκε και στο χτεσινοβραδινό ντέρμπι. Φορ τύπου Πιερό, ο Ματίας Αλμέιδα δεν έχει διαχειριστεί στην προπονητική σταδιοδρομία του. Ίσως γι’ αυτό και ο Αϊτινός να αποκτήθηκε από την Ένωση στο παρά ένα της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου, έχοντας νωρίτερα -κατά δήλωση του ίδιου του pelado- προηγηθεί το τσεκάρισμα και το "κόψιμο" 30 επιθετικών.

Η διάθεση για προσαρμογή της ομάδας στο παιχνίδι του νιόφερτου φορ, φάνηκε με το που πρωτόπαιξε. Ξεκάθαρη έγινε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, παρότι τότε ακόμη υπήρχε το "άλλοθι" πως άλλος τέτοιος, επιθετικός, στη διάθεση του Αργεντινού δεν υπήρχε. Χτες βράδυ όμως, όλοι -για πρώτη φορά φέτος- ήταν στην αποστολή.

Η επιλογή ήταν να ξεκινήσει και πάλι ο Πιερό, έχοντας στο πλευρό του, ως ελεύθερο, τον ποδοσφαιριστή που με την προπέρσινη απόφαση του Αλμέιδα να αφήσει τα άκρα και να παίξει στο κουτί, έγινε επιθετικός με προτάσεις +20 εκατομμυρίων ευρώ για την παραχώρησή του (Λιβάι Γκαρσία).

Η προσαρμοστικότητα και της ομάδας και του εννιαριού της στα δεδομένα φάνηκε και στο γκολ της ισοφάρισης, που πρώτα ο Κοϊτά ψάχνει και βλέπει το "κλείδωμα" του Πιερό στον Κεντζιόρα και του δίνει σωστά την μπάλα ώστε ο φουνταριστός της ΑΕΚ, αξιοποιώντας το αματσάριστο σωματικό πλεονέκτημά του, να πιβοτάρει και να βρει τελική για γκολ.

Φάνηκε όμως και σε μια-δυο περιπτώσεις που στη μετάβαση των κιτρινόμαυρων, ο 29χρονος λειτουργεί κατάλληλα, σωστά όχι μόνο ως… σημαδούρα στην αντίπαλη περιοχή, όπου παίρνει και μοιράζει τα "σπασίματα", αλλά πλέον κατεβαίνοντας στο γήπεδο, να μπορεί εκεί πια, σε μέτρα που δεν έχει συνηθίσει στη δική του καριέρα, να γίνεται το σκαλοπάτι (αν και εφόσον χρειάζεται) και να ανοίγει επιθέσεις.

Λειτουργικό ή αποτελεσματικό -κι εδώ συγκριτικά με τα πρότερα αγωνιστικά μοντέλα της ΑΕΚ- νωρίς είναι ακόμη για να φανεί. Σίγουρα τα τρία ήδη γκολ και το ένα κερδισμένο πέναλτι σε πέντε παιχνίδια για τον Πιερό είναι λογαριασμός που "δείχνει".

Για τον Πιερό, για την διάθεση της ΑΕΚ να παίζει με/για εκείνον, να προσαρμόσει το στιλ, την προσέγγισή της, να δοκιμάσει τακτικές που άμα τη εμφανίσει του θηριώδους φουνταριστού, δεν υπήρχαν στο play book.

Στη σούμα όμως, είπαμε, μία νίκη ανά δύο αγωνιστικές έχει η (αναποτελεσματική συνολικά) Ένωση, κάτι που σε αντίστοιχο σημείο της σεζόν, ποτέ δεν είχε γράψει επί θητείας Αλμέιδα στον πάγκο.

Το παιχνίδι χωρίς φορ

Από την άλλη πλευρά, το ακριβώς αντίθετο. (Πάλι χωρίς καμία διάθεση σύγκρισης) Τη μέρα που ο Στέφανος Τζίμας γίνονταν… Θεός για τους οπαδούς της Νυρεμβέργης πετυχαίνοντας δύο γκολ στην επιβλητική "τεσσάρα" επί της μισητής Γκρόιτερ Φιρτ φτάνοντας έτσι τα 4 γκολ στην Bundesliga 2, ο Ράζβαν Λουτσέσκου περίμενε πως και πως τη διαθεσιμότητα του Μπράντον Τόμας.

Όλοι μαζί οι επιθετικοί των πρωταθλητών έχουν ως τώρα σημειώσει όλα κι όλα -σε όλες τις διοργανώσεις- δύο γκολ. Ένα ο (εκτός αποστολής του ντέρμπι) Τισουντάλι κόντρα στον Παναιτωλικό και το άλλο, blooper, ο βασικός χτες βράδυ, αλλά εκ νέου άφαντος, Τσάλοβ στην "τεσσάρα" στον Βόλο. Αυτά όλα κι όλα.

Εννοείται πως, εδώ, μέτρο οι ασπρόμαυροι έχουν. Πέρυσι έφτασαν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, έχοντας την καλύτερη επίθεσή του και συνολικά σημειώνοντας 135 γκολ ανεξαρτήτως διοργάνωσης, χωρίς να έχουν σημείο αναφοράς στην γραμμή κρούσης. Χωρίς να τους ενδιαφέρει, στη λογική και στη φιλοσοφία του παιχνιδιού του Λουτσέσκου, να έχουν.

Και αυτή η λογική και η φιλοσοφία, μοιάζει πλέον να έχει παγιωθεί. Ο φορ δεν είναι -ή δεν χρειάζεται να είναι…- σώνει και ντε για να σκοράρει, να τελειώνει φάσεις. Αν δεν μπορεί, αν δεν είναι το φόρτε του, τότε μπορεί να αξιοποιηθεί, αξιοποιείται, κάνοντας (και) άλλα πράγματα στο γήπεδο.

Το γκολ, θα έρθει έτσι κι αλλιώς. Από τους αυτοματισμούς –πίστωση δουλειάς και προπονητή-, από τις στατικές φάσεις. Μια ακόμη άλλωστε για παράδειγμα, σαν σε… καρμπόν από τις τόσες και τόσες φορές που έχει εκτελεστεί αποτελεσματικά στο παρελθόν (στόχος το υπερφορτωμένο πρώτο δοκάρι και μετά γύρισμα στο δεύτερο), έφερε το προβάδισμα για τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ακούγεται υπερβολικό, από ανάγκη (πέρυσι) να έχει γίνει πλέον νόρμα σε μια ομάδα που έχει "παρκάρει" συμβόλαιο εκατομμυρίου (Σαμάτα), που έδωσε +5 για να αγοράσει δύο επιθετικούς (Τσάλοβ, Τισουντάλι) το περασμένο καλοκαίρι, πληρώνοντας τους άλλα 2,5 ετησίως, αλλά ο ΠΑΟΚ στο χορτάρι, έτσι λειτουργεί.

Και έτσι δείχνει να βολεύεται, να του ταιριάζει να παίζει.

Σε ένα πρωτάθλημα που στο ξεκίνημά του είναι γεμάτο κακοτοπιές, σκοπέλους και γλιστρήματα σε κάθε του γωνιά, μένει να φανεί αν η εμπιστοσύνη στον διάβολο που ξέρεις ή η επιλογή και η απόφαση να μάθεις αυτόν που δεν γνωρίζεις, θα βοηθήσει περισσότερο.