Ο δύσκολος δρόμος της αρετής, μονόδρομος για την Εθνική Ελλάδας
Η διαδικαστική επικράτηση της Εθνικής (3-0) κόντρα στο Γιβραλτάρ στην πρεμιέρα των προκριματικών του Euro 2024 δεν λέει το παραμικρό αναφορικά με την πορεία και τις πιθανότητές της να επιστρέψει μετά από 10 χρόνια σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης. Η συνέπεια και η προσήλωση να το διεκδικήσει με κάθε τρόπο, αξιοποιώντας κάθε εναλλακτική, θα πει τα πάντα.
Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν βγαίνουν ουσιαστικά συμπεράσματα από ένα ενενηντάλεπτο κόντρα στο Γιβραλτάρ, παρά μόνο αν δεν επιβεβαιωθεί η φύση των πραγμάτων για τον εκάστοτε αντίπαλο των όσων τίμιων φοράνε το εθνόσημο του κρατιδίου στο δυτικό άκρο της Ευρώπης.
Το απολύτως αναμενόμενο συνέβη και για την Εθνική απόψε, ξεκινώντας όπως έπρεπε, όπως είχε… γράψει από τον ορισμό κιόλας του προγράμματος την πορεία της στα προκριματικά του Euro 2024 με το άνετο και φτωχό για την εικόνα του παιχνιδιού και τη δημιουργία των διεθνών, 3-0.
Δεν περιμένεις συνεπώς να διαπιστώσεις δυναμική, προοπτική, δεν προεξοφλείς ταβάνι και πιθανότητες από τέτοια παιχνίδια. Την αύρα αφουγκράζεσαι κι αυτό όχι απόλυτα. Αφενός γιατί στο συγκεκριμένο γκρουπ υπάρχει η θετικότητα, η οποία ορθά, ορθότατα προβάλλεται και αναδεικνύεται, , αφετέρου γιατί παιχνίδια σαν το αποψινό στο Φάρο έχουν και εν πολλοίς να κάνουν με τη διάθεση, το κέφι, το πόσο θέλει ο έκαστος επαγγελματίας να τραβήξει το σχοινί στο όριο κόντρα σε αντίπαλο ερασιτέχνη και ημιεπαγγελματία.
Περισσότερο ως συμπέρασμα, ως ενδείξεις κλίματος, συμπεριφοράς, νοοτροπίας, από το πριν και το μετά των διαδικαστικών ενενήντα λεπτών μπορεί να προκύψει. Από τις δηλώσεις, μ’ ένα στόμα και προφανώς όχι για φανφάρα, πως ανεξαρτήτως παρουσίας Γαλλίας και Ολλανδίας, η Εθνική επιδιώκει να προσπαθήσει τουλάχιστον να σπάσει το δίπολο. Επιδίωξη που φλερτάρει με τα όρια του ακατόρθωτου, ειδικά συνυπολογίζοντας το πρόσφατο – ελληνικό - παρελθόν.
Αλλά είναι το σωστό να το πεις, να το δημοσιοποιήσεις. Είναι το επιβεβλημένο να το επαναλάβεις. Μέχρι να ποτιστεί. Μέχρι να γίνει κτήμα και συνείδηση. Στο dna, στο νου του καθενός που εμπλέκεται με τη γαλανόλευκη και (οφείλει να) στοχεύει στο να επιστρέψει στο διεθνές παλκοσένικο, επιτέλους σε μια τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης ύστερα από – τόσα θα συμπληρώνονται στο επόμενο Euro που θα φιλοξενήσει η Γερμανία – δέκα χρόνια.
Γιατί μόνο στοχεύοντας, παλεύοντας και πιστεύοντας πως ως γκρουπ υπάρχει η δυνατότητα να διεκδικηθεί κάτι, οτιδήποτε, κόντρα στην προηγούμενη Παγκόσμια πρωταθλήτρια και στη φιναλίστ του πρόσφατου Παγκόσμιου Κυπέλλου από τη μία και κόντρα στην σχολή των "οράνιε" από την άλλη, τότε και μόνο τότε είναι δυνατή η θεμελίωση και το μπόλιασμα με τα απαραίτητα… δομικά υλικά ώστε του χρόνου τέτοια εποχή, κόντρα στην Τουρκία αρχικά και εν συνεχεία μια εκ των Γεωργία ή Καζακστάν να κάνεις τη δουλειά.
Η ευλογία είναι πως αυτή η εναλλακτική που προσφέρεται στην Εθνική με τη διεκδίκηση ενός εισιτηρίου για το Euro μέσω των τελικών της κατηγορίας της στο Nations League, με δύο παιχνίδια κόντρα σε αντιπάλους με το ίδιο μπόι και όχι θεόρατους, όπως είναι σε τούτο το γκρουπ, αποτελεί εναλλακτική που κατακτήθηκε και κερδήθηκε.
Στην πρίζα μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή
Δεν χαρίστηκε. Και κατακτήθηκε με ζόρι και προσπάθεια, ειδικά γιατί έπρεπε να ξεπεραστούν – πρώτα εντός γκρουπ - παθογένειες που σημάδεψαν αυτή την ομάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν έχουν τελείως ξεπεραστεί ακόμη (πιθανώς και να μην ξεπεραστούν και ποτέ), αλλά είναι όπως και να το δει κανείς, μια απτή κατάκτηση, η οποία μετατρέπει την εναλλακτική του παράδρομου σε ευκολότερη, πιο βατή από αυτή του βασικού μονοπατιού.
Αυτονόητα και είναι. Αυτονόητο όμως πως ο δρόμος της αρετής πρέπει να επιλεχθεί και όχι της (φαινομενικής και πρόσκαιρης) ευκολίας. Ο δύσκολος δρόμος. Αυτό που λένε και ο εκλέκτορας και οι διεθνείς και οι πάντες στην Εθνική. Αλλιώς, αν η παράκαμψη κυριαρχήσει, από τώρα κιόλας, δεν θα χαθεί μόνο το δέλεαρ και η πρόκληση – γιατί κακά τα ψέματα, για κάθε ποδοσφαιριστή τέτοια συνιστούν αναμετρήσεις με αντιπάλους όπως η Γαλλία και η Ολλανδία – αλλά και νομοτελειακά όταν έρθει η ώρα και αυτή ακόμη η δεύτερη ευκαιρία.
Δεν γίνεται να περάσει μια ομάδα, οποιαδήποτε ομάδα, πόσο μάλλον ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έναν χρόνο, χαλαρά, χωρίς αίσθηση κόστους στην απώλεια, χωρίς πίεση για το αποτέλεσμα και την εμφάνιση, χωρίς να είναι στην πρίζα, μόνο και μόνο γιατί κάπου στον ορίζοντα υπάρχει κάτι που μοιάζει ευκολότερο, πιο προσβάσιμο και διαχειρίσιμο.
Και δεν γίνεται έτσι, ξαφνικά, επειδή ήρθε η ώρα, επειδή τώρα γίνεται, να μπει μετά από τόσο διάστημα στην πρίζα. Γιατί αν κατ’ αυτόν τον τρόπο κυριαρχήσει μια τέτοια συμπεριφορά και το ανάλογο mindset - από τώρα υπογραμμισμένο – δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς ούτε με την εναλλακτική και το τι θα κάνει, τι θα πετύχει η Εθνική την επόμενη άνοιξη στο Final Four του Nations League. Θα έχει ήδη, από απόψε κιόλας, αποτύχει, χωρίς να χρειάζεται να φτάσουμε εκεί και τότε.
Επαναλαμβάνεται προς εμπέδωση: εύκολο δεν είναι. Πιθανότατα να είναι και, ως προς το συγκεκριμένο τουλάχιστον, τον αποκλεισμό δηλαδή μιας από Γαλλία και Ολλανδία, ως και ανέφικτο. Αλλιώς όμως δεν γίνεται. Μόνο έτσι. Γιατί στο τέλος τέλος, το step up δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά διαφορετικά. Αν δεν κοιτάξεις που θες να πας, θα καταλήξεις να πηγαίνεις εκεί που κοιτάς.
Και αυτό το γκρουπ των παικτών που απαρτίζουν τούτη τη φουρνιά της Εθνικής, ένας ένας τους ξεχωριστά, έχει αποδείξει (και αποδεικνύει συνεχώς) πως στα βλέμματά τους, κορυφές έχουν μόνο. Νέες συνεχώς και ψηλότερες. Δεν τους ταιριάζει λοιπόν να πράξουν, να κοιτάνε οτιδήποτε διαφορετικό έχοντας το εθνόσημο στο στήθος.
Αμφιβολία πως απόψε στο Φάρο θα γίνονταν το πρώτο βήμα, σοβαροί να ‘μαστε, δεν υπήρχε. Τόσο που ούτε καν βήμα δεν μπορεί να θεωρηθεί η διαδικαστική επικράτηση της Εθνικής στην επέτειο του ενός χρόνου του Γκουστάβο Πογέτ στα ηνία της. Χρόνος που αξιολογείται με πρόσημο θετικό, μα ακόμη όμως όχι επιτυχημένο.
Θα γίνει τέτοιο μόνο όταν στη συμπλήρωση της διετίας του Ουρουγουανού στον πάγκο, του χρόνου τέτοιες μέρες, είτε έτσι είτε αλλιώς κανείς στην ομάδα δεν θα προετοιμάζεται και θα μιλάει για έναν νέο κύκλο, για μια νέα προκριματική προσπάθεια, αλλά για μια επιστροφή σε τελικά.
Καιρός είναι. Καιρός πρέπει πια να έρθει να γίνει, ξανά, και αυτό. Γι’ αυτό και πια η επιτυχία τούτου του συνόλου (θα) εξαρτάται και (θα) κρίνεται μόνο από προκρίσεις. Απαιτήσεις υπάρχουν. Και ευτυχώς όχι αυθαίρετα, αλλά γιατί οι διεθνείς είναι που τις έχουν γεννήσει.
Όχι γιατί κέρδισαν άνετα το Γιβραλτάρ πετυχαίνοντας τρία γκολ, ούτε κατά διάνοια. Αλλά γιατί μπορούν - και το βλέπουν, το ξέρουν, το νιώθουν - να κερδίσουν όσους τους χωρίζουν από το να φτάσουν εκεί που θέλουν.
