Είναι αξιωματικό. Και καταγράφεται για την αποφυγή παρεξηγήσεων. Το επίπεδο του Άγιαξ, ανεξαρτήτως στιγμής, συνθήκης και συγκυρίας, είναι μίλια μακριά από οτιδήποτε, ακόμη και στα καλύτερά του, ελληνικό.

Σε αυτά, στα καλύτερά της επί Αλμέιδα, ήταν η ΑΕΚ το φθινόπωρο όταν υποδέχτηκε τον "Αίαντα" που ξεκινούσε μόλις τότε τη χειρότερη σεζόν του – σε κάθε επίπεδο – στον 21ο αιώνα. Δεν κέρδισε.

Δέκα μήνες μετά, ο χτεσινοβραδινός Άγιαξ που αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακόμη ευκρινές αν είναι χειρότερος ή καλύτερος, είναι όμως work in project που λένε οι γιάνκηδες, υπό διαμόρφωση. Και ως τέτοιος, έτσι, είναι εύθραυστος, αλλάζοντας δομή, διαφοροποιώντας συνταγές, φιλοσοφία και προσέγγιση. Έστω για την ώρα.

Οι μισοί (και κάτι παραπάνω) από όσους πήραν χρόνο συμμετοχής, ήταν – στην καλύτερη – ρεζέρβες πολυτελείας πέρυσι. Τερματοφύλακας 41χρονος. Στόπερ (ο Μπαας) - και πιθανότατα καλύτερος χτες στο Στάδιο – ένας που έχει ξεκινήσει περισσότερες φορές φέτος βασικός (και στα 3 επίσημα του Άγιαξ) απ’ ότι σε ολόκληρη τη θητεία του στο Άμστερνταμ.

Χαφ (Φιτζ-Τζιμ) άγραφος. Φορ (Άκμπομ), ο μόνος τέτοιος που έχει απομείνει στο ρόστερ και είναι στο 100%, παρότι κανείς στον οργανισμό δεν θέλει ούτε να τον… βλέπει. Με τον βασικό (Μπρόμπεϊ) ικανό να παίξει ακριβώς τόσο όσο αγωνίστηκε (ένα δεκάλεπτο) και τον ποιοτικότερο ακραίο (και προβληματικότερο συνάμα, Μπέργκβαϊν) στην Ολλανδία.

Τον σκόρερ (Μπεργκχάους) να βγαίνει – για χάρη εμπειρίας – από τη ναφθαλίνη, χωρίς κανείς να του εγγυάται πως δεν θα επιστρέψει σε αυτήν. Δεν είναι ο μόνος. Το club, ομολογημένα αρμοδίως, ψάχνει να πουλήσει προκειμένου να μπορέσει, στις τελευταίες μέρες του παζαριού να ικανοποιήσει τις μεταγραφικές επιθυμίες του νιόφερτου προπονητή.

Νέος προπονητής, κρυστάλλινα ευανάγνωστος στο τι ποδόσφαιρο (θέλει να) παίζει. Ταιριάζει εντελώς με τη συνθήκη που – πάντα για την ώρα – καλείται να διαχειριστεί στον Άγιαξ. Δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς στην προπονητική μεθοδολογία του Φραντσέσκο Φαριόλι. Μια ματιά μόνο στα βασικά απλώς της περυσινής σεζόν του, της πρώτης του σε κορυφαίο επίπεδο – και τελείως επιτυχημένης – στη Νις, αρκεί.

Στην 5η θέση της Ligue 1 τερμάτισε. Σε 34 αγωνιστικές, οι Νικαιώτες σημείωσαν μόλις 40 γκολ. Μόνο πέντε τελευταίοι (από τους έξι συνολικά) της κατάταξης είχαν χειρότερη παραγωγικότητα. Δέχτηκαν όμως μόλις 29, το μακράν καλύτερο παθητικό του πρωταθλήματος.

Ναι, ομολογουμένως το μισό – μηδέν και ο ακραιφνής τακτικισμός δεν ταιριάζουν στα ποδοσφαιρικά γονίδια του Άγιαξ, αλλά σε αυτόν τον καλοκαιρινό Άγιαξ του ’24, τον Άγιαξ της μιας και μόνο μεταγραφής (Τραορέ), τον Άγιαξ που χρειάζεται να επιστρατεύσει εφεδρείες, να κοιτάξει πολύ βαθιά στο ρόστερ του (ένα ρόστερ που απαξιώθηκε εντελώς πέρυσι), ακόμη ακόμη και να βαφτίσει το ψάρι κρέας, ο Ιταλός ξεκινάει απενεχοποιημένα από εκεί που γνωρίζει καλύτερα.

Από το μισό – μηδέν.

Το έδειξε στα καλοκαιρινά φιλικά. Ακόμη περισσότερο στα προηγούμενα διεθνή παιχνίδια με τη Βοϊβοντίνα. Σε τρεις ώρες μπάλα, ζήτημα ο "Αίαντας" να ήταν καλύτερος της περυσινής 4ης του σερβικού πρωταθλήματος για ένα ημίχρονο.

Μάλλον εκτός ρεαλισμού η προσδοκία πως χτες το βράδυ θα παρουσίαζε, θα έπαιζε (για) κάτι διαφορετικό από αυτό που παρουσίασε και από αυτό που έπαιξε. Ενδεικτικό το που στάθηκε ο Φαριόλι μετά το τέλος του παιχνιδιού. Στο ότι οι ποδοσφαιριστές του – νεαρότεροι κατά μέσο όρο τέσσερα χρόνια από τους "πράσινους"… - "πολλοί εξ αυτών δεν ήταν ενεργά μέλη της ομάδας παρά ταύτα άντεξαν και δεν λύγισαν όπως συνέβαινε πέρυσι σε πολλά παιχνίδια του Άγιαξ".

Και έτσι κατάφεραν αυτό το επιδιωκόμενο "μισό – μηδέν" να το πάρουν μαζί τους γυρίζοντας στο Άμστερνταμ. Το μισό, όσο και όπως και να ‘ναι, όσο και όπως και αν προσεγγίζει τακτικά τα παιχνίδια του, δεν κάνει εντύπωση για τον Άγιαξ (περισσότερο κάνει πως κυνηγάει μόνο αυτό). Μα έτσι, μα αλλιώς, θα το βρει.

Το μηδέν όμως κάνει. Για πρώτη φορά μετά από 16 εκτός έδρας διεθνείς αναμετρήσεις κατάφερε να το κρατήσει. Και αυτό, αν μη τι άλλο, ενδεικτικό.

Εξυπηρέτησε το πλάνο του Άγιαξ

Ο Παναθηναϊκός, δικαιολογημένα, παρατάχθηκε με την ενδεκάδα της Φιλιππούπολης. Ζητούμενο τέτοια εποχή η συνοχή. Νιόφερτο στο αρχικό σχήμα είχε μόνο τον Ίνγκασον. Είτε από σεβασμό, είτε από τακτική επιλογή, είτε από αδυναμία – όλα μέσα είναι – το πρώτο μισάωρο, το πρώτο ημίχρονο, οι "πράσινοι" το ξόδεψαν αφήνοντας ρόλο καθοδηγητή ρυθμού στους φιλοξενούμενούς τους.

Το πλήρωσαν με το… μισό. Και όταν χρειάστηκε να βγάλουν το δικό τους μηδέν, έγινε ξεκάθαρο πως απέναντί τους δεν είχαν κάποιο θεριό, αλλά μια ομάδα που τη δεδομένη στιγμή, παίζεται. Και αυτό παίζοντας και οι ίδιοι με υλικά που δεν μοιάζουν σύμφυτα με το ποδόσφαιρο που έχει προαναγγείλει πως θα παρουσιάσει ο νέος προπονητής.

Χωρίς χαφ με ταχύτητα, χωρίς χαφ με δυνατότητα να "οδηγήσουν" την μπάλα, χωρίς τους ακραίους μπακ που στο μυαλό του Αλόνσο έχουν το προβάδισμα, χωρίς τους βασικούς εξτρέμ, με τον καταλυτικό φορ να επιστρέφει σε γήπεδο μετά από δύο μήνες και με το μυαλό αλλού, οι διαθέσιμες τακτικές επιλογές ήταν και περιορισμένες και ξεκάθαρες: άμεση μετάβαση και high press.

Το πρώτο, είναι θέμα και επιπέδου για να λειτουργήσει. Επιπέδου αντιπάλου. Άλλο Μπότεφ, άλλο (ακόμη και αυτός, ο χτεσινοβραδινός) Άγιαξ. Το δεύτερο λειτούργησε για λίγο, στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, στο καλύτερο διάστημα του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι. Δεν ήταν αποδοτικό, ήταν όμως χρήσιμο.

Αφενός για το τι μπορεί να προκαλέσει, αφετέρου για το τι πρέπει να γίνει – για όσο μπορεί να γίνει – την ερχόμενη Πέμπτη. Και εδώ, το παρελθόν φανερώνει το αναμενόμενο, εκεί, προφίλ του αντιπάλου. Πέρυσι, η Νις του Φαριόλι έχασε στην έδρα της μόλις τέσσερα παιχνίδια. Ήταν τα μόνα στα οποία δέχτηκε περισσότερα από ένα γκολ.

Ρεαλιστικά, πιθανότατα, το ένα δεν (θα) φτάνει στους Κυπελλούχους Ελλάδας για να ανατρέψουν την κατάσταση στο Άμστερνταμ. Αν το διεκδικήσουν παίζοντας για το "μισό - μηδέν", το πρώτο τους συναπάντημα με τον "Αίαντα" έδειξε πως έτσι, μάλλον το πλάνο των αντιπάλων τους εξυπηρετούν.

Εύκολο δεν θα ήταν ποτέ. Δεν ήταν ούτε εξ αρχής, ούτε καν ακόμη και κόντρα σε αυτόν τον Άγιαξ. Πλέον, έγινε δυσκολότερο. Τουλάχιστον η γνώση από το πρώτο ενενηντάλεπτο ήταν πως δεν υπάρχει λόγος να επιτραπεί, άτολμα, στον Γιάννη να δείχνει θεριό.

Γιατί τέτοιο, τούτη την στιγμή, πάντα για την ώρα, ο Άγιαξ – ο πάντα απλησίαστος για τα ελληνικά δεδομένα Άγιαξ – δεν είναι. Και δεν θα είναι ούτε τον Δεκαπενταύγουστο. Το ζητούμενο είναι ο Παναθηναϊκός να μην τον αντιμετωπίσει ως θεριό.