Ο καθρέφτης της Athens Καλλιθέα για την καμπούρα των διεκδικητών

Αν για τους συνήθεις διεκδικητές τίτλων ισχύει μία, για όλους τους υπόλοιπους πολύ περισσότερο. Η συνθήκη της εποχής. Πάγια επιφύλαξη για το τι δείχνουν Αύγουστο και Σεπτέμβριο η, όποια Athens Καλλιθέα και ο όποιος Ντεμέτριους της κάθε σεζόν, σε σχέση με την τελική εικόνα τους, τη σούμα του Απριλίου και του Μαΐου.

Πλέον όμως, για τους φετινούς νεοφώτιστους, το δείγμα είναι επαρκέστατο. Στις πέντε πρώτες αγωνιστικές έχουν αντιμετωπίσει τους τρεις από τους τέσσερις. Με διαφορετική προσέγγιση, εικόνα και στιλ, αλλά πάντα, κόντρα σε όλους, με τις εντυπώσεις στη μεριά τους.

Στο Φάληρο, βρέθηκαν πίσω στο σκορ απέναντι στον Ολυμπιακό, ξανοίχτηκαν θαρραλέα, έπαιξαν, ισοφάρισαν και λύγισαν στο τέλος. Με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, έκαναν πάρτι. Παιχνίδι που έπρεπε να έχουν κερδίσει άνετα, δεν το πήραν στα χασομέρια και ενώ – ενδεικτικό φιλοσοφίας - αμέσως μετά την ισοφάριση, βγήκαν ξανά μπροστά, κυνηγώντας ακόμη και στο 95’ το 3-2.

Χτες (22/9) βράδυ, κράτησαν στο ζερό την ΑΕΚ, βγάζοντας – με την εξαίρεση της περίφημης φάσης του ημιώρου με τις πέντε τελικές σε διάστημα 33 δευτερολέπτων – άνετα το πρώτο ημίχρονο και αντέχοντας στην αυξανόμενη επιθετικότητα της Ένωσης στο δεύτερο, χωρίς σε καμία περίπτωση να μην υπενθυμίζουν και τη δική τους παρουσία στην περιοχή του Στρακόσια.

Νίκη ακόμη η ομάδα του Μάσιμο Ντονάτι δεν έχει στο πρωτάθλημα. Η συγκομιδή της, παρά τις εμφανίσεις και την εικόνα της, δεν μπορεί να θεωρηθεί μαγιά τέτοια ώστε να της αλλάξει, από τόσο νωρίς στόχευση. Την παραμονή θα διεκδικήσει, γι’ αυτήν θα παλέψει, η αλήθεια όμως είναι πως ανατρέχοντας στο παρελθόν, δύσκολα (αν όχι ποτέ…) θα βρει κανείς ομάδα του διαμετρήματος της Athens Καλλιθέα που να έχει τέτοια, επαναλαμβανόμενα άκρως ανταγωνιστική εικόνα κόντρα στους «μεγάλους».

Και σίγουρα, αυτό που παρουσιάζει στο γήπεδο, κερδίζει το ενδιαφέρον, κεντρίζει την προσοχή, εξαλείφοντας παιχνίδι το παιχνίδι, εβδομάδα την εβδομάδα, τις όποιες αμφιβολίες – εύλογες αυτονόητα, ειδικά για ανάλογου στάτους ομάδες – για το κατά πόσον ό,τι βλέπουμε είναι συγκυριακό, πρόσκαιρο, καλοκαιρινό ή φθινοπωρινό.

Και η ΑΕΚ;

Το μεγάλο ρόστερ, ο Γαλανόπουλος, ο Τσιλούλης και ο Φερνάντες

Και εδώ, το δείγμα μπορεί να θεωρείται επαρκές. Όχι μόνο για την ΑΕΚ, μα για όλους. Εξαιρουμένων των δύο ντέρμπι (ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός, Άρης – Ολυμπιακός), οι τέσσερις διεκδικητές έχουν δώσει 4 (ΠΑΟΚ) + 5 (ΑΕΚ) + 4 (Ολυμπιακός) + 4 (Παναθηναϊκός), 17 το σύνολο παιχνίδια.

Δεν έχουν κερδίσει πέντε. Ακόμη και ο άχαστος σε επίπεδο γκέλας πρωταθλητής, με τα χίλια ζόρια κατέβαλλε τον Πανσερραϊκό στις Σέρρες και στο 90’ επικράτησε του Ατρόμητου στο Περιστέρι. Κοντολογίς, όλοι, (φαίνεται ξεκάθαρα πως μπορούν να) χάνουν βαθμούς παντού. Κανείς, εμφανώς, δεν είναι έτοιμος, σχηματοποιημένος.

Και ανεξαρτήτως της φετινής διαφοροποίησης στον τρόπο διεξαγωγής των play off, ανεξαρτήτως της γκρίνιας που φέρνουν οι εμφανίσεις και οι γκέλες, ανεξαρτήτως της όποιας δυναμικής μπορεί να διαμορφώνεται, ούτε για αστείο δεν στέκει ο ισχυρισμός πως κάποιος από τους τέσσερις (μπορεί να θεωρηθεί πως) είναι εκτός διεκδίκησης από χτες το βράδυ κιόλας.

Νωπά, πολύ ηχηρά και πολύ πιο… καθυστερημένα (χρονικά) τα παραδείγματα, μάνι μάνι των δύο τελευταίων σεζόν. Η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα πριν δύο χρόνια ούσα στο -11 παραμονές Χριστουγέννων, ο ΠΑΟΚ πέρυσι, ήταν στο -7 τέσσερις αγωνιστικές πριν το φινάλε.

Ακόμη ακόμη και η ίδια η Ένωση, βάσει αποτελεσμάτων και μόνο, δεν διαφοροποιείται λογιστικά σε σχέση με το ξεκίνημά της στις δύο πρώτες χρονιές του Ματίας Αλμέιδα στον πάγκο της. Στην πρώτη, μέτρησε δύο ήττες (από Βόλο και Παναθηναϊκό) στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές, στην περυσινή δεύτερη, είχε δύο ισοπαλίες στις πρώτες πέντε (κόντρα σε Πανσερραϊκό και Ολυμπιακό).

Η διαφορά, ναι – και ουσιώδης, ειδικά συνεκτιμώντας το αξεπέραστο σοκ του ευρωπαϊκού αποκλεισμού - , είναι πως φέτος δεν της έχει κάτσει η (δεύτερη) στραβή σε αυτό το αρχικό διάστημα σε κάποιο ντέρμπι. Σημαντικότατη ναι, αλλά πάντα ο συσχετισμός – όπως προαναφέρθηκε – είναι και συγκριτικός.

Το βασικό για την ΑΕΚ – όπως και για όλους τους υπόλοιπους – είναι η δική της καμπούρα. Τι κάνει και τι δεν κάνει καλά, πως παίζει, τι βελτιώνει και τι όχι, που χάνει, που, πως και αν κερδίζει.

Πολυδιαφημισμένο για το βάθος του και δικαίως το υπερβολικά μεγάλο για τα γούστα του προπονητή της (κατά δήλωση του) ρόστερ, αλλά χτες το βράδυ στην εικοσάδα της ήταν ο Κώστας Γαλανόπουλος, ο οποίος 48 ώρες νωρίτερα είχε αγωνιστεί βασικός στην πρεμιέρα της ΑΕΚ Β’ στη Super League 2.

Κάνοντας τις προσθέσεις, αυτό το μεγάλο ρόστερ, αριθμεί τους 20 που δηλώθηκαν στο φύλλο αγώνα του κυριακάτικου παιχνιδιού, συν τους 8 που έλειπαν συν τον τελευταίο νιόφερτο Μαρσιάλ, το σύνολο 29.

Σε καθεστώς πληρότητας, έστω και καταχρηστικά, από αυτούς τους 29 λοιπόν, ο Τσιλούλης και ο Φερνάντες μάλλον (και στην καλύτερη) στην τελευταία πεντάδα της ιεραρχίας των επιλογών βρίσκονται. Χτες το βράδυ, αυτοί ήρθαν από τον πάγκο για να αλλάξουν, στο τελευταίο τέταρτο, τη ροή των πραγμάτων.

Πως να χαρείς το μεγάλο ρόστερ, πως να το αξιοποιήσεις, αν σε διάστημα σκάρτων δύο εβδομάδων, "σκάνε" 5+1 (ο Μουκουντί χτες) μυϊκοί τραυματισμοί; Έτσι, με τέτοια συχνότητα – που βάσει των πρότερων πεπραγμένων και μεθοδολογίας δεν μοιάζει να είναι συγκυριακή – όχι δυναμικό 29 ποδοσφαιριστών, αλλά ακόμη μεγαλύτερο δεν φτάνει για να διατηρήσει το προσδοκώμενο, το απαιτούμενο, επίπεδο ποιότητας.

Ακόμη και σε παιχνίδια που προϋπολογίζονται ως κερδισμένα στον κορβανά. Αλλά, τέτοια – για το κλείσουμε όπως ξεκίνησε – κόντρα σε μια τέτοια καλοδουλεμένη ομάδα όπως δείχνει η Athens Καλλιθέα, όχι μόνο δεν νομιμοποιείται οποιαδήποτε προκαταβολική καταχώρησή τους, αλλά αντίθετα αναδεικνύουν – κατά σειρά και με διαφορετικό τρόπο – τις κακοτεχνίες και τα προβλήματα που υπάρχουν.

Και κατά πως φαίνεται, ανεξαρτήτως χρονικού σημείου και ετοιμότητας, φαίνεται πως δαύτα είναι περισσότερα από όσα ο καθένας - από τους τρεις που έχουν αντιμετωπίσει τους νεοφώτιστους - για τον εαυτό του και όλοι (μας) συνολικά εκτιμούσαν.