Πριν δέκα μέρες ήταν. Το παιχνίδι του ΠΑΟΚ στο "Πίτοντρι" πήγαινε στην ανάπαυλα. Ο Κωνσταντέλιας, αφού είχε αφήσει σύξυλο έναν δύσμοιρο που βρέθηκε στον διάβα του, αποπειράθηκε να τελειώσει τη φάση που μόνος του έφτιαξε με λόμπα. Δεν έπιασε, κατέληξε στην αγκαλιά του τερματοφύλακα της Αμπερντίν.

Λίγο αργότερα, ο ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου του καναλιού που κάλυπτε την αναμέτρηση, μετέφερε – όσο πιο ευγενικά και διακριτικά μπορούσε είναι η αλήθεια – τον εκνευρισμό του πάγκου του "δικέφαλου" για την επιλογή του "Ντέλια", μιας και η εκτίμηση εκεί ήταν πως θα έπρεπε να πασάρει.

Ποτέ μη σώσει.

Δεν το σκέφτηκα μόνο, (πρέπει να) το φώναξα κιόλας.

Πόσο μάλλον εφόσον είχε προηγηθεί, λίγα λεπτά νωρίτερα, η… μεσιανική ενέργεια του, με την κατάληξή του χορευτικού του σόλο στο δοκάρι. Αδιάφορο προσωπικά για το αν "έγραψε" ή όχι. Αδιάφορο από εκεί και πέρα για το πόσο θα έρχονταν το παιχνίδι, ποιος, πως και αν, θα σκόραρε. Αδιάφορα όλα.

Η μπάλα είναι σαν το κρασί. Βλέπεις, πίνεις, για να ευφρανθεί η ψυχή. Και αυτός ο μπαγάσας, γέμισε πολλές μόνο και μόνο από αυτή την ενέργειά του. Πόσες αλήθεια ανάλογες, έστω παρόμοιες, έχουμε δει, θυμόμαστε στα μέρη μας;

Και σαν να μην έφτανε αυτό, λίγα λεπτά μετά, έφτιαξε και τη δεύτερη. Και αυτή ημιτελής, ναι, μιας και η λόμπα δεν κατέληξε στα δίχτυα, αλλά η κοφτή ντρίμπλα, που άφησε τον αντίπαλό του καρφωμένο στο χορτάρι, ανήμπορο έστω και το κεφάλι του να γυρίσει, η θρασύτητα, η ανεμελιά, η καλλιτεχνικότητα της έμπνευσης, επιδόρπιο ταιριαστό σε ήδη, από το πρότερο πιάτο του, χορτασμένα ποδοσφαιρικά μάτια και νου.

Πότε μη σώσει λοιπόν να πασάρει.

(Υποκειμενική, αλλά βάσει γούστου η εκτίμηση) Και ας χαθούν γκολ. Και ας χαθούν παιχνίδια. Η ποδοσφαιρική "ορθότητα", περισσεύει, κυριαρχεί, υποτάσσει. Υπάρχουν όμως κάποιοι, μετρημένοι, λιγοστοί, σπάνιοι που μπορούν να της ξεφύγουν, να την γλυτώσουν.

Υπάρχουν κάποια άλογα που μένουν, που πρέπει να μένουν ξεσέλωτα και ακαπίστρωτα. Ταλέντα, όπως ο Κωνσταντέλιας, που δεν είναι απλώς γενιάς, αλλά ζήσης ολάκερης. Προικισμένοι και ευλογημένοι με δεξιότητα υπερβατική της σκοπιμότητας. Ακόμη και αν αυτή αφορά τον αντικειμενικό στόχο ενός παιχνιδιού.

Ταλέντα που στο τέλος τέλος, έχουν άμα τη εμφανίσει τους κατοχυρωμένο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση, της επιλογής, της όποιας επιλογής, όσο εξεζητημένης, αντισυμβατικής φαίνεται, όσο λάθος και αν όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν/θεωρούμε πως είναι.

Σε εκείνο το παιχνίδι στην Σκωτία ο "Ντέλιας", αργότερα, πάσαρε. Στον Ντεσπόντοβ, σηματοδοτώντας την έναρξη της ανατροπής του "δικέφαλου". Πάσα που μπορούσε άνετα, ανεμπόδιστα να αποφύγει, μπαίνοντας ο ίδιος με την μπάλα στα δίχτυα, προσπερνώντας και τον τερματοφύλακα, μα την έκανε – στο όριο του να βγάλει τον σκόρερ οφσάιντ – για να μην ακούσει ξανά το γιατί δεν πάσαρε.

Πάσα ήταν και η χτεσινοβραδινή στο Φάληρο κόντρα στον Ολυμπιακό, κερασάκι στην τούρτα της επιβλητικής εμφάνισης και σαρωτικής επικράτησης του ΠΑΟΚ, με την οποία σέρβιρε το τέταρτο γκολ των "ασπρόμαυρων" στον Οζντόεβ.

Πάσα που φτιάχτηκε σε κίνηση δυο-τριών δευτερολέπτων, μα έκρυβε τα πάντα. Αυτοσυγκράτηση. Δεν προσπάθησε να πλασάρει τον Πασχαλάκη. Δεν θα το κατάφερνε μιας και στην κίνηση του να προλάβει την μπάλα από την "τρύπα" του Μπράντον έφτασε πολύ κοντά στον τερματοφύλακα των "ερυθρόλευκων".

Διορατικότητα. Επιδίωξε να την κρατήσει μακριά, αλλά παράλληλα να διατηρήσει και τη δυνατότητα να την ξαναβρεί μπροστά του.

Έλεγχος. Το έκανε με ένα άγγιγμα, το πρώτο. Τόσο για να την απομακρύνει από τον πεσμένο τερματοφύλακα, τόσο ώστε να βρει τον χρόνο να περάσει πίσω του και να την βρει, ύστερα από δυο-τρεις δρασκελιές αυτός μπροστά του.

Ένστικτο. Χωρίς όμως να έχει και την εστία στη ματιά του. Χωρίς να έχει και τον χρόνο για να γυρίσει να τη δει, να κάνει κάτι διαφορετικό που θα του διατηρούσε το πλεονέκτημα απέναντι στον αμυντικό που έτρεχε να καλύψει.

Δεύτερο άγγιγμα. Με την τάπα. Ο Πασχαλάκης που είχε προλάβει να σηκωθεί, έπεσε ξανά, περιμένοντας το "ορθό", το "συμβατικό", ένα τελείωμα δηλαδή, όπως να ‘ναι, στη γωνιά του. Ο αμυντικός (Ρέτσος), ανήμπορος πια να καλύψει… τρισδιάστατα μπάλα, αντίπαλο και εστία απόμεινε ακίνητος.

Και ο Οζντόεβ, που πήρε την πάσα, απλώς έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα.

Πάσα ήταν και αυτή.

Στο 0-3; Στο 0-3. Για το 0-4; Για το 0-4. Από πότε η διάνοια περιορίζεται στη συνθήκη;

Πάσαρε λοιπόν. Πηγαία, με σύλληψη και εκτέλεση μεγαλοφυείς, ενστικτωδώς, όπως του βγήκε, αντανακλαστικά. Γιατί τα δικά του αντανακλαστικά άνετα ξεπερνάνε συμβατικές θεωρήσεις.

Δεν σημαίνει πως πάντα θα είναι σωστά. Εννοείται πως όχι. Δεν σημαίνει πως πάντα θα είναι αποτελεσματικά. Ούτε. Χίλιες φορές όμως (εκτός όσων ημών σε ένα ποδόσφαιρο τετράγωνο, γεμάτο κουτάκια, προτιμάμε να χαζεύουμε τους κύκλους του, απολαμβάνοντας απλώς τις εμπνεύσεις του, πετυχημένες ή όχι) ένας ποδοσφαιριστής του μονάκριβου τάλαντου του Κωνσταντέλια να "μάθει" ακόμη και λανθάνοντας, αποτυγχάνοντας, αλλά παίζοντας όπως θέλει, όπως μοναδικά μπορεί, όπως εκφράζεται παρά να μπει και δαύτος στα τετράγωνα και στα κουτάκια.

Όταν ένας οργανισμός και ένα προπονητικό επιτελείο έχει την υπομονή, την ανοχή και την επιμονή για να καταφέρει – ανεξαρτήτως πως, συγκυριακά ή όχι - να μετατρέψει τους τουρίστες, τους λίγους, τους ανεπαρκείς, τους "γαμπρούς", τους ακατάλληλους επαγγελματίες, τους φιλάργυρους, τους παρτάκηδες, τους αμετροεπείς, όλα όσα δηλαδή ακούστηκαν και γράφτηκαν για Μπράντον και Μουργκ, όχι μόνο σε ενεργά μέλη του rotation, αλλά σε λειτουργικούς, καθοριστικούς και κομβικούς σε παιχνίδια σαν το χτεσινοβραδινό, μπορεί σίγουρα να αντέξει να δώσει όσο περιθώριο και ελευθερία θέλει και χρειάζεται ο "Ντέλιας".

Η καλύτερη ομάδα, ναι, δεν στελεχώνεται από τους έντεκα καλύτερους, αλλά από τους έντεκα που παίζουν καλύτερα μαζί. Ο ΠΑΟΚ το μόνο που χρειάζεται να προσθέσει στο παιχνίδι του Κωνσταντέλια είναι να βρει τους άλλους δέκα που θα παίζουν καλύτερα μαζί του.