Ο κυνισμός της ΑΕΚ και η κλάση του "μοχλού" των πάντων Πινέδα

Πριν τη σέντρα του δευτεριάτικου (30/10) ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ είχε καταφέρει να κρατήσει ανέπαφη την εστία της όλες κι όλες μόνο δύο φορές φέτος, στα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια της Stoiximan Super League. Κόντρα στον Παναιτωλικό και την περασμένη εβδομάδα, στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα.

Πλέον, στη λίστα μπήκε και ο ΠΑΟΚ έπειτα από την χθεσινή νίκη των "κιτρινόμαυρων" με 2-0. Η διαφορά είναι πως η Ένωση πέτυχε αυτό το clean sheet χωρίς να αισθανθεί ούτε κατ’ ελάχιστο τους «ασπρόμαυρους». Οι – ελλιπέστατοι τότε - Αγρινιώτες, μια δυο φορές είχαν φτάσει στην εστία της, είχαν απειλήσει. Για τους Αρκάδες, δεν συζητιέται, την υποχρέωσαν στο χειρότερο ημίχρονό της επί ημερών Αλμέιδα στον πάγκο.

Ο ΠΑΟΚ όμως δεν έκανε το παραμικρό. Για την ακρίβεια, η μόνη απειλητική κατάσταση, η μόνη τελική (αφήνω στην άκρη τις τυπικές καταγραφές της στατιστικής που χαρακτηρίζουν τέτοιες μια σέντρα και μια κεφαλιά διεκδίκησης που καταλήγει άουτ σαν σε slow motion…) ήρθε στα χασομέρια με το σουτ του Σάστρε από το ύψος του πέναλτι.

Δεν είναι απλώς σπάνιο, είναι πρωτόγνωρο φέτος για την ΑΕΚ, η οποία έκανε το πιο αποτελεσματικό ανασταλτικά παιχνίδι της. Και αυτό αποτέλεσε και τη βάση για την άνετη επικράτησή της μιας και ούτε και η Ένωση ήταν – ανάλογα με άλλα παιχνίδια – παραγωγική.

Ως το φινάλε του παιχνιδιού – και τις τρεις απειλητικές καταστάσεις που προέκυψαν με επιθέσεις που κατέληξαν σε σουτ Τσούμπερ, Πισάρο και Γκατσίνοβιτς – οι πρωταθλητές σε ροή παιχνιδιού είχαν φτιάξει μόνο μία φάση, αυτή που κατέληξε στην κεφαλιά του Πόνσε στο δοκάρι.

Δεν τους χρειάστηκε όμως η επιπλέον δημιουργία, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο της τακτικής προσέγγισής τους. Τα δυο γκολ προήλθαν από την επιτομή του χτεσινοβραδινού αγωνιστικού πλάνου της ΑΕΚ, αξιοποιώντας κάθε κακοτεχνία που εξ αρχής «φώναζε» η σύνθεση του ΠΑΟΚ.

Μόνο και μόνο ότι οι πρώτες αλλαγές του Ράζβαν Λουτσέσκου, αφορούσαν την αντικατάσταση του δεξιού μπακ στην ανάπαυλα (και με το σκορ στο 1-0) και του ενός κεντρικού αμυντικού – και όχι εκείνου που έκανε το λάθος, ακόμη ένα, που έφερε το δεύτερο γκολ – πριν καν συμπληρωθεί μια ώρα παιχνιδιού (και με το σκορ πια στο 2-0), φτάνει.

Και για το πως οι συγκεκριμένες αστοχίες στον καταρτισμό του αντίστοιχου αρχικού πλάνου του ΠΑΟΚ συνέβαλαν ουσιαστικά στην εφαρμογή εκείνου της ΑΕΚ, αλλά κυρίως και για το πως δεν… χρειάστηκε κάποια άλλη τακτική διαφοροποίηση στην πορεία του παιχνιδιού. Αρκούσε μόνο αυτό που τελικά συντελέστηκε.

Για τον ΠΑΟΚ δεν έγιναν όλα λάθος – όπως ανέφερε μετά το παιχνίδι ο προπονητής του -, αλλά ήταν κιόλας, από τον σχεδιασμό, πριν τη σέντρα. Για την ΑΕΚ ήταν το σταθερότερο φετινό ενενηντάλεπτό, το πιο προσηλωμένο στο πως πρώτα θα «σβήσει» επιθετικά τον αντίπαλό της, πως θα του περιορίσει οτιδήποτε παραγωγικό, γνωρίζοντας πως από εκεί και πέρα, όπως πάντα, τις στιγμές της, όσες χρειάζονταν, μια, δύο, θα τις έβρισκε.

Ανωτερότητα αποδεικνύει αυτό. Αίσθηση της, αλλά και απόδειξή της. Νοητική, αγωνιστική, τακτική. Επιπρόσθετα επιβεβαιώνεται και από τη σύγκριση με το ακριβώς προ ενός χρόνου αντίστοιχο ντέρμπι (πάντα στη φιλοσοφία δύο και μόνο παιχνιδιών αυτή η σύγκριση και όχι εξέλιξης χρόνου).

Και οι δύο πέρυσι, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, έκαναν περισσότερα στο γήπεδο. Χτες ο ΠΑΟΚ δεν έκανε τίποτα, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά τα ίδια λάθη, ενώ η Ένωση έκανε όσα της χρειάζονταν, στοχευμένα – και υπογραμμίζεται, πρωτόγνωρα στο βαθμό και στη διάρκεια που το έκανε το βράδυ της Δευτέρας - , για να φτάσει στη νίκη.

Η διορατικότητα και η ποιότητα του καταλυτικού Πινέδα

Το αντίστοιχο σημείωμα μετά το παιχνίδι της περασμένης Πέμπτης στη Μασσαλία στο Europa League, έκλεινε με τούτη τη φράση: «Όλα, ακόμη και να κάνει τον δεξιό μπακ Πινέδα σκόρερ από θέση «εννιαριού», πολύτιμα είναι».

Αφορούσε το επονομαζόμενο – για να συνεννοούμαστε, μιας και είναι πλέον σε όλους απολύτως διακριτές οι αρχές του – Almeyda Ball και πως η ΑΕΚ προσωποποίησε την αντίδρασή της στο «Βελοντρόμ» (μέχρι το καταδικαστικό σφάλμα του Στάνκοβιτς) στη μετάθεση του Πινέδα σε ρόλο δεξιού μπακ στην ανάπαυλα και το πως ο Μεξικανός, ακόμη και σε αυτό τον ρόλο – έφτασε σε openplay να σκοράρει και να ισοφαρίζει από τη μικρή περιοχή των Φωκαών.

Με όλον τον σεβασμό στο τρέξιμο… παντού του ψηφισμένου MVP του ντέρμπι Σιμάνσκι, στη μία ακόμη κατάθεση ωριμότητας και αρμονικά ταιριαστού παιχνιδιού στις επιταγές του συνόλου του Μάνταλου και στην αξιομνημόνευτη ακρίβεια στο… κάθε τι του Ελίασον, ο Πινέδα είναι άλλο κεφάλαιο, από άλλο ανέκδοτο βγαλμένος.

Είναι ο μοχλός που επιτρέπει στον Αλμέιδα να … γυρίζει στο γήπεδο ό,τι και όσα σκαρφίζεται. Γύρω του περιστρέφονται τα πάντα. Δεν έχει σημασία που τοποθετείται, συμβατικά, ως θέση στο χορτάρι. Ο ρόλος του Λατίνου, όσο, όποτε και όπου παίζει, είναι πολυσήμαντος, κομβικός και η επίδρασή του ανεξάντλητη.

Η πολυχρησιμότητά του, η ποιότητά του, η οξυδέρκειά του, του επιτρέπουν να αλλάζει τους χρόνους του παιχνιδιού, να τους φέρνει στα δικά του μέτρα, προσαρμόζοντάς το απόλυτα στις δικές του αντιδράσεις.

Το γκολ που σημειώνει, ενδεικτικό. Την ώρα που ο Γιόνσον κέρδισε στον αέρα τον Μεϊτέ από το βολέ του Κοτάρσκι, ο Πινέδα ήταν τρία μέτρα πιο πίσω από τον – πιο κοντά στην γραμμή του πλάγιου άουτ – Βιεϊρίνια. Δεν περίμενε να φτάσει η μπάλα από τον Δανό στον Μάνταλο.

Βλέποντας άδειο γήπεδο μπροστά του, ξεκίνησε αμέσως το σπριντ και ήδη από την στιγμή που ο διεθνής Έλληνας κοντρόλαρε και σήκωσε το κεφάλι, ο Πινέδα είχε αφήσει δέκα μέτρα πίσω του τον (τελείως πια εκτός φάσης) αρχηγό του ΠΑΟΚ και ζητούσε επιτακτικά την μπάλα πριν καν μπει στην περιοχή των «ασπρόμαυρων», αμαρκάριστος τελείως, έχοντας defacto, ανεξαρτήτως αν έφτανε σε αυτόν ή τελική πάσα ή όχι, δημιουργήσει υπεραριθμία στο τελευταίο τρίτο.

Εκεί λοιπόν, έτσι, το γκολ είχε ήδη σημειωθεί. Τα υπόλοιπα, η πάσα του Μάνταλου και η κεφαλιά του Λατίνου, ήταν απλώς θέμα επιλογών και ακρίβειας.

Pre-action, όπως λένε και οι Αγγλοσάξωνες. Να «δεις» την κατάληξη της φάσης, πριν καν αυτή δημιουργηθεί. Να προκαλέσεις τη δημιουργία της. Η διαφορά κλάσης, το ζητούμενο πλέον στα σπορ και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, προκύπτει από αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα, την ευχέρεια και τη συχνότητά της.

Η αντίληψη του πως, πότε και με ποιον τρόπο μπορεί μια ενέργεια να κάνει διαφορά. Αυτά τα 5, 10 δευτερόλεπτα, που θα εκθέσουν αδυναμία (του αντιπάλου), θα δώσουν ευκαιρία, θα αξιοποιήσουν στιγμή και θα κρίνουν παιχνίδια, νίκες, τίτλους.

Και σε αυτό – υπέρ-απαραίτητο σε παιχνίδι και τακτική όπως η χτεσινοβραδινή για την ΑΕΚ - ο Πινέδα, ταίρι δεν έχει.

Δείτε την Game Night: