Μουσική αναγνωρίσιμη, καθολικά, από τις δύο πρώτες κιόλας νότες. Μόνο μελωδία. Γιατί – όπως είχε πει και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος όταν ο συνθέτης, Μάνος Λοϊζος του την παρέδωσε να την ντύσει με στίχο – μιλάει μόνη της. Δεν χρειάζεται λέξεις.

Με τον τζουρά, ξεχωριστό, να προσθέτει στην ιεροτελεστία, να δίνει τόνο, να καθορίζει τον ρυθμό των εννέα όγδοων που ναι, μπορεί να διακρίνει κάθε ζεϊμπέκικο, μα στο συγκεκριμένο, αυτό της Ευδοκίας, είναι άλλο. Είναι κομμάτι αποκλειστικά ελληνικό.

Γέμισε τα μεγάφωνα του «Σενόλ Γκιουνές» στην προ εβδομάδων φιέστα της Τραμπζονσπόρ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος Τουρκίας. Κάλυψε τις ιαχές προσμονής 38 χρόνων των οπαδών της «θύελλας» και όλοι μαζί οι χιλιάδες της εξέδρας έγιναν συνοδοί του χορού του Τάσου Μπακασέτα, ο οποίος διάλεξε αυτή τη μελωδία, αυτόν τον ρυθμό για να κάνει τα δικά του πανηγυρικά βήματα.

Χορός ψυχής ο ζεϊμπέκικος, δεν υπόκειται σε νόρμες. Εχει μόνο φιγούρες. Φιγούρες που όμως πρέπει να ακολουθούν ευλαβικά τον ρυθμό. Εννιά όγδοα. Τα δύο πρώτα, μετριόνται με μια κίνηση. Ακόμη και δαύτην, εκεί, στον χορό, στην αποθέωση, στην γιορτή, ο Ελληνας την ξεκίνησε με το αριστερό. Πάντα με το αριστερό.

Ο,τι ξεχωρίζει την καριέρα του. Όπως ό,τι έχει "γράψει" με το εθνόσημο. Το γκολ της νίκης στη Βόρεια Ιρλανδία, έξι χρόνια παρά δύο μέρες από το ντεμπούτο του, ήταν το έκτο του με τη "γαλανόλευκη". Και ήταν το πρώτο από δαύτα που πέτυχε με το δεξί.

Σε πρεμιέρα νέου γύρου υποχρεώσεων της Εθνικής. Στην πρώτη σε επίσημο παιχνίδι του νέου εκλέκτορα. Για έναν τύπο που ακόμη και τη ζεμπεκιά του με το αριστερό την ξεκινάει, είναι κάτι που καταγράφεται και – γιατί όχι; - παραλληλίζεται. Συμβολικά και ελπιδοφόρα.

Πάντα εκεί, ποτέ στο κέντρο

Εξι χρόνια λοιπόν πέρασαν από την παρθενική διεθνή συμμετοχή του. Και πόσα (του) έφεραν. Τέσσερις ομάδες άλλαξε στο μεσοδιάστημα. Τότε, είχε κάνει μια καταπληκτική σεζόν με τον Πανιώνιο, διαπρέποντας σε ρόλο και θέση που – πλέον – έχει κάνει δικούς του σε Τραμπζονσπόρ και αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Ακόμη και έτσι πάντως, ο Μίχαελ Σκίμπε δεν χάλασε την πατροπαράδοτη συνταγή για όσους δεν αγωνίζονται στο Big-4 και (δεν) φιλοδοξούν να κληθούν στην Εθνική. Τον αγνόησε λοιπόν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και τον πρωτοκάλεσε για μια τουρνέ στην Αυστραλία και δύο φιλικά παιχνίδια εκεί με τους Socceroos σε κάτι που τιτλοφορήθηκε εύηχα ως ευκαιρία δοκιμών, αλλά ουσιαστικά για τους περισσότερους ήταν μια τελευταία, καλοκαιρινή αγγαρεία.

Μπήκε στην ανάπαυλα της πρώτης αναμέτρησης (0-1 ηττήθηκε η Ελλάδα). Συνυπήρξε στο γήπεδο με πλέον παλαίμαχους (Τοροσίδης, Μανιάτης, Αραβίδης, Παπάζογλου, Χολέμπας, Καρνέζης), με μόνο τον Σταφυλίδη να έχει «επιβιώσει» από εκείνη τη σύνθεση και να θεωρείται ακόμη ενεργό στέλεχος της Εθνικής. Στο δεύτερο, ξεκίνησε βασικός, βγάζοντας όλο το ενενηντάλεπτο και πανηγυρίζοντας την πρώτη του, διεθνή, νίκη.

Εκείνο το καλοκαίρι πήρε την προβλεπόμενη προαγωγή, επιλέγοντας – εν τέλει – την ομάδα της καρδιάς του. Δεν εκτιμήθηκε. Δεν αναγνωρίστηκε. Δεν αποτέλεσε ποτέ πυλώνα. Και όσο δεν το πέτυχε στην ΑΕΚ, θα ήταν μάλλον αδύνατον να το πετύχει στην Εθνική. Σταθερός μεν σε κλήσεις και επιλογές, αλλά, στα σοβαρά, στα όσα μέτραγαν, στην καλύτερη συμπληρωματικός.

Η αποχώρησή του από την Ενωση, αντιμετωπίστηκε περισσότερο ανακουφιστικά για μια σχέση που δεν εξελίχθηκε, δεν ευδοκίμησε, που περισσότερο έφθειρε παρά ρίζωσε. Ενδεικτικό της πρεμούρας των «κιτρινόμαυρων» να τον αφήσουν να φύγει το ελάχιστο αντίτιμο που αξίωσαν, ενδεικτικό της δικής του ανάγκης να απομακρυνθεί ότι επέλεξε την Αλάνιασπορ.

Πρώτα έγινε "αρχηγός" και μετά πήρε περιβραχιόνιο

Λυτρώθηκε. Και φάνηκε. Όχι μόνο με τη γεωμετρική του πρόοδο στη Super Lig. Το πρώτο στατιστικό του με τα γαλανόλευκα το έγραψε μέσα Νοεμβρίου του ’19, στη φιλοξενία της Φινλανδίας, οπότε και έδωσε την παρθενική του ασίστ. Δέκα μήνες μετά το στάτους του – από όσα έκανε πλέον στην άλλη πλευρά του Αιγαίου στο τουρκικό πρωτάθλημα - είχε αλλάξει τόσο που ο Τζον βαν’τ Σχιπ δεν γίνονταν να το παραγνωρίσει.

Ξεχείλιζε. Είχε γίνει αρχηγός του συγκεκριμένου γκρουπ πριν καν τον χρίσει ο Ολλανδός, σ’ ένα παιχνίδι του Nations League στην Σλοβενία για το Nations League. Δικαιολόγησε την απόφαση. Της… επιβλήθηκε. Με εμφανίσεις, μα κυρίως προσωπικότητα. Εκτοτε, πέτυχε ό,τι έχει πετύχει με το εθνόσημο. Εξι γκολ και 3 ακόμη ασίστ.

Ναι, δεν είναι πολλά, αλλά άλλος με μεγαλύτερο λογαριασμό σε αυτούς τους 21 μήνες που μεσολάβησαν δεν έχει υπάρξει. Και όχι, εννοείται πως τα νούμερα δεν στοιχειοθετούν ούτε και ενισχύουν ηγετική φυσιογνωμία. Δεν μετριέται ο αντίκτυπος, η επίδραση (μόνο) με τέτοια. Και αυτό παρότι από χτες το βράδυ είναι αυτός με τις περισσότερες διεθνείς συμμετοχές (στις 46 έφτασε πλέον, μαζί με τον Τζαβέλλα).

Είναι όμως ο πλέον επιδραστικός. Στα ενενήντα λεπτά στο γήπεδο και στα περισσότερα έξω από αυτό. Γι’ αυτό και το όποιο debate - που περισσότερο προκλήθηκε αφετηριακά από… ανέπαφους με την ομάδα - περί διατήρησης ή όχι του περιβραχιόνιου μετά την αλλαγή εκλέκτορα, προφανώς τελείωσε, νωρίς, χτες το βράδυ.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν μιλάμε γι’ αυτόν στον οποίο θα προτρέξουν όλοι στα αποδυτήρια. Για το παράδειγμα, τη συμπαράσταση, την τόνωση, την υποστήριξη. Και προφανώς την καθοδήγηση.

Επιβεβλημένη για μια ομάδα που έχει ξεχάσει πως είναι τα αποτελέσματα, οι νίκες, οι επιτυχίες, ο τρόπος για να τα βρει και να τα πετύχει. Που ξεκίνησε στο Windsor Park μια ακόμη προσπάθεια να ξεκολλήσει από το τέλμα, να κάνει βήματα προς τα μπροστά, προς τα πάνω. Με κεφάλι ψηλά και χέρια ανοιχτά, ψάχνοντας αυτόν τον ρυθμό των εννιά όγδοων για να χορέψει, επιτέλους, και πάλι.

Καιρός ήταν. Να κάνει το πρώτο βήμα, κάποιο πρώτο βήμα, με το δεξί. Κατάλληλο λοιπόν, ιδανικό που το έκανε με το δεξί του Μπακασέτα, που ακόμη στη γυροβολιά του, το ζερβό προτάσσει…