Η πρώτη ομαδική, χωρίς την μπάλα, ενέργεια του Ολυμπιακού στο "Βίλα Παρκ", απολύτως δηλωτική προθέσεων, ήρθε με τη σέντρα του παιχνιδιού με την Άστον Βίλα. Πίεση όχι στα όρια της αντίπαλης περιοχής, αλλά στα… πόδια του Όλσεν. Με τη μισή ενδεκάδα στο "κουτί" των Villans και ολάκερη πάνω από τη σέντρα.

Η δεύτερη, στο λεπτό πάνω, ενδεικτική ψυχολογίας και διάθεσης. Σέντρα με το "μυτάκι" παρακαλώ του Ποντένσε, τόσο όσο ώστε να περάσει στην πλάτη των στόπερ και να βρει, εκεί σε θέση φουνταριστού, όχι τον θέσει… αρμόδιο, αλλά τον Ιμπόρα, ο οποίος – απόρροια του πρότερου πρέσινγκ – είχε φτάσει να πατήσει ως εκεί. Κανείς δεν πιστώθηκε τίποτα μιας και ο Ισπανός καταλογίστηκε οφσάιντ, αλλά έτσι ακριβώς, πριν καν συμπληρωθούν 150 δευτερόλεπτα "συστήθηκαν" οι ερυθρόλευκοι στο Μπέρμιγχαμ.

Το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού ήρθε με ασίστ του Τσικίνιο με τακουνάκι. Το δεύτερο ξεκίνησε με κλέψιμο/κόψιμο του στόπερ (Ρέτσος) στη μεσαία γραμμή (εκεί ακριβώς ήταν η γραμμή άμυνας), passtoassist – όπως λένε οι μπασκετικοί – πάλι με τακουνάκι του Τσικίνιο και νέο "μυτάκι" της τελικής πάσας (που μέτρησε αυτή τη φορά) του Ποντένσε.

Η τελευταία ενέργεια του Πορτογάλου στο παιχνίδι, πριν αντικατασταθεί στο 70', ήταν ένα κλέψιμο. Στη μεσαία γραμμή, στο κέντρο του γηπέδου. Η τελευταία ενέργεια των "ερυθρόλευκων" γενικά στο παιχνίδι, ήταν από τον αδιανόητο μετρονόμο Ιμπόρα, επίσης ένα κλέψιμο στο κέντρο και άμεση προώθηση της μπάλας στον χώρο μπας και ο Ελ Κααμπί σκαρώσει ακόμη ένα χουνέρι στους αμυντικούς της Βίλα.

Η πρώτη κίνηση του Ρέτσου (σ.σ. ο χτεσινοβραδινός και ο Ιμπόρα του τελευταίου διμήνου βουλώνουν τόσα πολλά στόματα και υποχρεώνουν σε τόσες κυβιστήσεις…), αμέσως μετά την ισοφάριση της τέταρτης της Premier League στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου ήταν να χειρονομήσει ζητώντας, σημαίνοντας άμεση ανάταση, αντίδραση και επιστροφή.

Ο αλάνθαστος στο Μπέρμιγχαμ διεθνής στόπερ ήταν αυτός που πέντε λεπτά μόλις αργότερα κέρδισε το πέναλτι που έβαλε ξανά μπροστά στο σκορ τον Ολυμπιακό και κυρίως "πάγωσε" για τα καλά τη Βίλα.

(Ακόμη μία) Λεπτομέρεια: κόρνερ το οποίο προήλθε από το πείσμα, τη μαχητικότητα και το κυνηγητό του σεληνιασμένου – και ανυπέρβλητου πια βάσει επιδόσεων, τόσο μεμονωμένα χτες όσο και συνολικά φέτος σε διεθνές επίπεδο για τους "ερυθρόλευκους" - Ελ Κααμπί σε μια χαμένη μπάλα. Την τύχη την κυνηγάς. Τις πιθανότητες, όποιες και όσες, τις διεκδικείς. Εκατοστό το εκατοστό, πάσα την πάσα, φάση τη φάση. Πόσο μάλλον σε έναν ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Ο Έσε, ένας από τους πολλούς ευεργετημένους της εποχής Μεντιλίμπαρ γιατί – προφανώς κατόπιν εντολής, τακτικού ζητούμενου - "φαίνεται" περισσότερο στο γήπεδο φτάνοντας πια, πατώντας την αντίπαλη περιοχή, τις δικές του τις πιθανότητες τις κυνήγησε. Το σουτ που έπρεπε να κάνει, το έκανε. Ανταμείφθηκε με τη βοήθεια της κόντρας και έτσι "έγραψε" το αδιανόητο, επιβλητικό, μα πάνω απ’ όλα δίκαιο 4-2.

Ο Τζόλακης το πέναλτι αυτή τη φορά δεν το έβγαλε. Το βλέμμα του, ούτε στιγμή δεν το χαμήλωσε από τα καρφωμένα πάνω του μάτια του Ντόουγκλας Λουίζ όσο ο Βραζιλιάνος περίμενε την εκτέλεση. Έπεσε σωστά, διάλεξε πάλι την ίδια, γούρικη όπως αποδεικνύεται – σε εκείνη απέκρουσε και τα τρία στο "Σαράτσογλου" - αριστερή γωνιά του (ίσως και) εξωθώντας το χτύπημα τόσο άκρη ίσαμε να βρει δοκάρι και να καταλήξει έξω.

Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τον χτεσινοβραδινό πρώτο ημιτελικό κάνοντας 8 (ολογράφως, οκτώ) φάουλ. Έχοντας 38% κατοχή μπάλας. Δεν το έχω εύκαιρο, δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος και να αναζητηθεί, αλλά αμφιβάλλω αν υπάρχουν παραπάνω από μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού ομάδες που να έχουν αντιμετωπίσει φέτος την Άστον Βίλα με ανάλογο αριθμό φάουλ και – επιπρόσθετα – ανάλογη σχέση κατοχής/φάουλ.

Το πρώτο ημίωρο του Ολυμπιακού στο παιχνίδι ήταν καθηλωτικό, πειστήριο ποιότητας, ανάλογης των απαιτήσεων ενός ευρωπαϊκού ημιτελικού. Το τελευταίο ημίωρο, μέταλλο ατόφιο, υπογράμμιση χαρακτήρα αντάξιου μιας ομάδας φιναλίστ ενός ευρωπαϊκού τελικού.

Ο Ολυμπιακός στην κορυφαία στιγμή της ιστορίας του, χρειάζονταν το κορυφαίο παιχνίδι της ιστορίας του για να συνεχίσει να την γράφει. Από όλους όσους το έπαιξαν. Το έκανε. Το πήρε. Δίκαιη ανταμοιβή ότι πλέον αυτό που έφτιαξε στο "Βίλα Παρκ" τον φέρνει ενώπιον της ευκαιρίας να φτιάξει, να ζήσει, να δημιουργήσει και τη μεγαλύτερη σεζόν της ιστορίας του.

Ένα παιχνίδι (του μένει) ακόμη. Δεν θα είναι εύκολο. Δεν θα είναι ευκολότερο. Μάλλον το αντίθετο. Αυτό όμως που κατέκτησε πια, που απέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο χτες βράδυ στο Βίλα Παρκ κόντρα σε ομάδα τετράδας της κορυφαίας λίγκας του πλανήτη, είναι πως το έχει. Και αυτό της ερχόμενης Πέμπτης. Και ναι, εννοείται πια, και το επόμενό του.

Τον τελικό.

Δείτε την Game Night