Το καλοκαίρι, γνωστό πια, διαφορές και αποστάσεις εκμηδενίζονται. Τόσα χρόνια που πρωταγωνιστούν σε αυτή την χρονική περίοδο οι ελληνικές ομάδες πρέπει να έχει εμπεδωθεί πια, χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση. Ακόμη και έτσι όμως, το γήπεδο "μιλάει". Και "μίλησε" και απόψε στο Κόζιτσε, στη νίκη και ουσιαστικά πρόκριση του Παναθηναϊκού επί της Ντνίπρο και συνεπώς στην εξασφάλιση ευρωπαϊκών ομίλων για πρώτη φορά μετά το 2016.

Τι φάνηκε λοιπόν, ανεξαρτήτως του – έτσι κι αλλιώς έκδηλου - αποτελέσματος; Η Ντνίπρο, ναι, είναι κανονική ομάδα, ειδικά συνυπολογίζοντας τα δεινά που καθημερινά βιώνει εξαιτίας του πολέμου.

Η διαφορά, η καταλυτική διαφορά είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερη ομάδα. Ακόμη σημαντικότερο όμως είναι πως ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερη ομάδα και από τον ίδιο του τον εαυτό, την περυσινή έκδοση των "πράσινων". Πολύ καλύτερη. Πάρα πολύ καλύτερη.

Τον Παναθηναϊκό, αρχικά, τον κάνει καλύτερο η ομοιογένειά του. "Φωνάζει" αυτή στο κάθε τι στο γήπεδο, δεν απαιτεί ανάλυση, γίνεται αντιληπτή από τις πρώτες κιόλας πάσες, από τα μέτρα των γραμμών, από τις κινήσεις των παικτών, από τους αυτοματισμούς και τις θέσεις που παίρνουν, πάντα σε συνάρτηση με τους χώρους ευθύνης τους (και των συμπαικτών τους).

Τον κάνει καλύτερο το ξεκάθαρο, σαφέστατο πλάνο από τον πάγκο του. Συγκοινωνούντα δοχεία άλλωστε πάγκος και χορτάρι. Η ομάδα δίνει την εμπιστοσύνη στον προπονητή να δώσει εντολή, από τη σέντρα κιόλας, στους παίκτες να συμπεριφερθούν ως ανώτεροι. Και ο προπονητής με αυτήν ακριβώς την εντολή περνάει το μήνυμα, ενισχύει, τονώνει πίστη και αυτοπεποίθηση.

Εξίσου σημαντικό και τόσο εμφανές που βγάζει… μάτι, από το πρώτο κιόλας επίσημο παιχνίδι στη σεζόν, είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος γιατί έχει καλύτερους ποδοσφαιριστές.

Δεν κάνουν αυτοί την ομάδα σύμφωνοι, αλλά σε μια ομάδα με αρχές, με ξεκάθαρους ρόλους, θέσεις και εντολές στο γήπεδο, πάντα οι καλοί παίκτες και φαίνονται περισσότερο και βοηθάνε το σύνολο να γίνεται αποδοτικότερο, λειτουργικότερο, αποτελεσματικότερο.

Στους νιόφερτους αντικατοπτρίζεται η διαφορά. Νωπές ακόμη οι μνήμες που… Σανκαρέδες αποθεώνονταν επειδή με το ζόρι σκόραραν πάνω από την γραμμή. Πλέον, δεν χρειάζεται καμία προώθηση σε και από τίποτα. Είπαμε, "μιλάει" το γήπεδο.

Δύο καινούργιους είχε το αρχικό σχήμα του Παναθηναϊκού, τον Βιλένα και τον Τζούρισιτς. Με την εξαίρεση του Χουάνκαρ, ο οποίος έκανε το ματς της ζωής του με δύο ασίστ και ένα κερδισμένο πέναλτι, αυτοί οι δύο ήταν οι καλύτεροι των πράσινων.

Όχι γιατί έβγαλαν μάτια. Όχι γιατί ο Σέρβος πέτυχε το δεύτερο γκολ των δευτεραθλητών Ελλάδας. Απλώς γιατί με την καταφανή ποιότητά τους, τις εμπειρίες και τις παραστάσεις από το ανώτερο επίπεδο, μπορούν να κάνουν τα πάντα απλούστερα, λειτουργικότερα, καλύτερα, αποδοτικότερα, χωρίς να χρειάζεται να υπερβάλλουν, παίζοντας απλά, σωστά.

Ο τρίτος νεοφερμένος ήρθε από τον πάγκο. Ο Γεντβάι είναι ο λιγότερος έτοιμος όλων. Δεν έχει ούτε δέκα ημέρες προπονήσεων τόσο στα πράσινα όσο συνολικά στο καλοκαίρι του, μιας και στη Λοκομοτίβ προπονούνταν μόνος του.

Και η δική του εμπειρία, το δικό του υψηλό επίπεδο, πλήρως επαρκές για τις απαιτήσεις του αποψινού παιχνιδιού και της συγκεκριμένης καλοκαιρινής συγκυρίας για τον Παναθηναϊκό, του επέτρεψαν να βγάλει το παιχνίδι "νεράκι", επιβεβαιώνοντας και αυτός με το… καλημέρα πως και στην καρδιά της άμυνας, το upgrade έχει συντελεστεί.

Και κάπως έτσι, δίκαια, άνετα, επιβλητικά, χωρίς καμία αμφισβήτηση, ο Παναθηναϊκός αυτό που ήθελε να κάνει, αυτό που φέτος στόχευσε ακριβώς και επισταμμένα στον μεταγραφικό και αγωνιστικό του σχεδιασμό, το έκανε.

Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Πέρασε από το Κόζιτσε και ουσιαστικά βρίσκεται ήδη στον 3^ο προκριματικό γύρο του Champions League.

Ναι, τα πάντα γίνονται στο ποδόσφαιρο, αλλά πέραν των υπολοίπων, οι πράσινοι έχουν κατοχυρώσει τη σοβαρότητα που τους διακρίνει και δύσκολα, απίθανα με βάση την αποψινή τους εικόνα και την παντελή ανωτερότητά τους κόντρα στην Ντνίπρο μπορεί να φανταστεί κανείς πως θα χύσουν την καρδάρα με τον γάλα την επόμενη εβδομάδα στη Λεωφόρο.

Και συνεπώς, υπό συνθήκες κανονικότητας πια και χωρίς πίεση, θα κυνηγήσουν στον επόμενο γύρο την υπέρβαση κόντρα στη Μαρσέιγ, έχοντας όμως εξασφαλίσει με το ξεκίνημα της χρονιάς την ικανοποίηση του βασικότερου ίσως φετινού στόχου τους (και ίσως όχι μόνο φετινού), την επιστροφή στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Εκεί δηλαδή που το ιστορικό στάτους του συλλόγου επιτάσσει να βρίσκεται ο Παναθηναϊκός