Ωφέλιμο μάθημα στην Κύπρο για τον Πογέτ και τους διεθνείς

Όλες στην Κύπρο. Μια στο γκολ με το Λουξεμβούργο δύο χρόνια παρά δυο μήνες πίσω. Μια με την Σλοβενία, ενάμιση χρόνο πριν. Και τον περασμένο Μάρτιο με την Εσθονία. Αυτές είναι όλες οι νίκες της Κύπρου την τελευταία διετία σε 26 συνολικά αναμετρήσεις.

Στο ίδιο διάστημα, η Εθνική είχε υποστεί μόλις δύο ήττες σε επίσημα παιχνίδια, αμφότερες στα προκριματικά του επερχόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου, μία στη Σουηδία και μία στην Αθήνα από την Ισπανία.

Απόψε, ήρθε η τρίτη. Βαθμολογική συνέπεια, όχι, δεν έχει. Η πρωτιά στον όμιλο και η προαγωγή στην δεύτερη κατηγορία του Nations League είχαν εξασφαλιστεί από την απόλυτη πρώτη τετράδα αγώνων του Ιουνίου.

Και τα play off της διοργάνωσης, είναι μακριά ακόμη (Μάρτιος ’24), δεν φαίνονται και ούτε ορίζουν σκέψη και πολιτική, κακά τα ψέματα. Ο ορίζοντας της γαλανόλευκης είναι άλλος, διαφορετικός, πολύ πιο άμεσος. Είναι τα προκριματικά του Euro.

Ετσι κι αλλιώς, το αποτέλεσμα πάντα μετράει. Ό,τι συνθήκες και αν διαμορφώνουν μια αναμέτρηση, το τι γίνεται σε δαύτην, πάντα το βρίσκεις μπροστά σου, το κουβαλάς στις επόμενες.

Και αν μη τι άλλο, η δική μας Εθνική, έχει αρκετά παραδείγματα, αρκετά χτικιά, αρκετά "δεν βαριέσαι και τι έγινε" σε παιχνίδια σαν το αποψινό, που στην πορεία της τα τελευταία χρόνια, σε φαινομενικά ασύνδετο timing, συνειδητοποίησε το κόστος τους.

Πόσο μάλλον για μια ομάδα η οποία διεκδικεί την επιστροφή της σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης ύστερα από το 2014, έχοντας στο μεσοδιάστημα - ενδεικτικό των πισωγυρισμάτων της – υποστεί το γκρέμισμα στο FIFA Ranking, που συνεχώς πληρώνει έντοκα και πολλαπλασιαστικά σε κληρώσεις ομίλων.

Αυτοσκοπός το απόλυτο σε αυτόν του Nations League σαφώς και δεν ήταν. Ο πρώτος στόχος έτσι κι αλλιώς είχε επιτευχθεί. Και ο Γκουστάβο Πογέτ είχε φροντίσει έξυπνα να το ξεκαθαρίσει παραμονές της αναμέτρησης στην Κύπρο.

Ο Ουρουγουανός όμως επίσης είχε ζητήσει το προφανές για να διατηρηθεί το μομέντουμ, να τονωθεί ακόμη περισσότερο η εμπιστοσύνη, να μπολιαστεί η φούρια, να αποφευχθεί οποιαδήποτε υπόνοια πισωπεταλιάς: δύο δηλαδή ακόμη νίκες απόψε στην Κύπρο και την Τρίτη στη φιλοξενία της Βόρειας Ιρλανδίας.

Από την αποψινή ζημιά να προκύψει κέρδος

Δεν έγινε. Το κόστος, μετρήσιμο, έστω και αν περιοριστεί σε λογιστικό και μόνο πλαίσιο (στις επόμενες δηλαδή κληρώσεις και σε εκείνο το μακρινό όπως φαίνεται τώρα μπαράζ αγώνων των τελικών του Nations League σε ενάμιση χρόνο). Το ζητούμενο να μετατραπεί σε ωφέλιμο.

Διαφορετικά, η ευαγγελιζόμενη βελτίωση θα μείνει στο επίπεδο που αυτή η Εθνική πλέον πιστοποιημένα έχει ξεπεράσει. Δεν βαυκαλίζονται όσοι θεωρούν πως το υλικό της δεν είναι για να βρίσκεται στην τρίτη τη τάξει κατηγορία του Nations League. Πλέον, δεν είναι εκεί. Προβιβάστηκε, απολύτως δίκαια και κυρίως ταιριαστά στο ταλέντο, στη δυναμική, στην προοπτική, στην ανανεωτική ορμή του συγκεκριμένου συνόλου.

Επανάπαυση όμως δεν επιτρέπεται. Μαράζι το ‘χουν οι διεθνείς να φτάσουν, να παίξουν σε μια μεγάλη διοργάνωση. Και κακά τα ψέματα, οι αλλοτινές αμαρτίες σε συνδυασμό με τα τρέχοντα formats των εκάστοτε προκριματικών, επιβάλλουν αέναη προσοχή, ασταμάτητη διεκδίκηση νικών, βαθμών, αποτελεσμάτων, απαγορεύοντας ουσιαστικά απώλειες ειδικά κόντρα σε αντιπάλους – πρακτικά – ξεπερασμένους από την Εθνική.

Μάθημα λοιπόν. Με τις διδαχές σαφείς. Για πρώτη φορά η Εθνική δέχτηκε γκολ σε αυτή την πορεία στο Nations League. Δεν απειλήθηκε ιδιαίτερα από μια ομάδα που «φώναζε» τι θα προσπαθήσει να κάνει στο γήπεδο μόνο και μόνο στο άκουσμα του ποιος προπονητής της κάθονταν απόψε για πρώτη φορά στον πάγκο της, αλλά σαν το δεκάλεπτο ανασταλτικής πλημμύρας που προηγήθηκε και ακολούθησε του καθοριστικού αποψινού γκολ, δεν είχε εμφανίσει άλλο ως τώρα στον όμιλο.

Για πρώτη φορά στον όμιλο δεν σκόραρε. Για πρώτη φορά που χρειάστηκε να το κάνει για να αποφύγει μια ήττα. Δεν ήταν δημιουργική, γρήγορη σε σκέψη και πόδια, ειδικά από την στιγμή που βρέθηκε πίσω στο σκορ, παραγωγική σε ιδέες, θελκτική στο μάτι. Δεν είχε καν, πλεόνασμα ενέργειας και διάθεσης.

Στερήθηκε επιλογών, ναι, αλλά ούτε και οι αποφάσεις από τον πάγκο βοήθησαν με τον εκλέκτορα να βρίσκεται σε ανάλογο της εικόνας στο χορτάρι βράδυ.

Ακόμη και έτσι, θα μπορούσε με τη διάθεση δύο εκ των αλλαγών – Ιωαννίδη και Φούντα – να σώσει έστω την ισοπαλία. Δεν θα ήταν κάποια ιδιαίτερη, συγκλονιστική αλλαγή στο αποψινό (και άμεσα μελλοντικό) ταμείο, θα ήταν όμως, σίγουρα, κάτι περισσότερο.

Πλέον, δεν έχει σημασία, δεν αλλάζει. Το κέρδος της αποψινής βραδιάς θα έρθει μόνο από τη συνειδητοποίηση πως ο δρόμος που αυτή η ομάδα μπορεί να διανύσει για να φτάσει εκεί που μπορεί, είναι σαφώς πιο απαιτητικός από αυτόν που διένυσε ως τώρα.

Μέταλλο, έχει. Καλό κλίμα, επιβεβαιωμένα και ορθώς διακηρυγμένα, έχει. Ταλέντο και παραστάσεις σε κορυφαίο επίπεδο, έχει. Προσωπικότητα όσο και αν αμφισβητείται, έχει. Εμπειρία διαχείρισης στις στραβές δεν έχει. Δυνατότητα μέσα απ’ αυτές, να αντιδράσει, να πεισμώσει, να πατήσει σε ό,τι έχει θεμελιώσει και να συνεχίσει να χτίζει, ναι, της λείπει.

Γι’ αυτό λοιπόν, ένας λόγος παραπάνω, η αποψινή στραβή, ομολογουμένως η λιγότερο κοστοβόρα βάσει των όσων επιτεύχθηκαν στον όμιλο, θα πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί τελείως διαφορετικά: ως ζημιά και κακό σημαντικά, άξια λόγου και συνεχούς υπενθύμισης.

Για να ενεργοποιηθούν οι κατάλληλοι μηχανισμοί ώστε να μην προκύψουν, ν’ αποφευχθούν, να μετριαστούν, άλλες, ανάλογες αργότερα. Όταν τότε, θα μετράνε και θα κοστίζουν πολύ, μα πολύ περισσότερο.