Οι χαρακιές στον τοίχο και το τερπνό μετά του ωφέλιμου για τον Παναθηναϊκό

Την περασμένη εβδομάδα στο Κόζιτσε, ο Παναθηναϊκός ήταν (κατά πολύ) ανώτερος της Ντνίπρο στα 4/5 του παιχνιδιού. 3-1 έγραψε. Δίκαιο. Χτες, στη Λεωφόρο, η Ντνίπρο ήταν αυτή ανώτερη στα 2/3 της αναμέτρησης. 2-2 το τελικό. Δίκαιο και αυτό. Απόδειξη, χωρίς πολλά πολλά, πως η καλύτερη συνολικά ομάδα συνεχίζει στα προκριματικά του Champions League.

Πέρυσι, σε διαφορετικό πλαίσιο και συνθήκες, μα πάντα χρήσιμο για συγκρίσεις, στη ρεβάνς κόντρα στην Σλάβια, οι "πράσινοι"… κρέμασαν μετά την ώρα. Ο Γιοβάνοβιτς έφερε από τον πάγκο του αμυντικό χαφ (Κουρμπέλη) για να αντικαταστήσει τον τραυματία στόπερ (Σένκεβελντ) ελλείψει εναλλακτικών και χωρίς επιλογές στον πάγκο του δεν ολοκλήρωσε καν τις πέντε αλλαγές, ρίχνοντας στο γήπεδο – όλους μετά το 77' – διαδοχικά τους Ιωαννίδη, Καμπετσή και Καρλίτος.

Χτες, ο Παναθηναϊκός μετά τη… νεκρά που σήκωσε και που έτσι επέτρεψε το γρήγορο 1-0 να γίνει 1-2, διαφοροποίησε πρόσωπο στο τέλος. Σοβαρεύτηκε, "ξύπνησε", ό,τι και αν έγινε, άλλαξε και, ανεξαρτήτως τι είχε προηγηθεί, ανεξαρτήτως των δεδομένων εκείνης της στιγμής, φρόντισε να πάει ως το τέλος κάνοντας τη δουλειά. Εμπειρία λέγεται αυτό. Ποιοτικότερη και αποτελεσματικότερη διαχείριση.

Χτες, ο Γιοβάνοβιτς, είχε στόπερ – και κανονικό στόπερ. Ο Γέντβαϊ δεν θα αργήσει να πάρει τη θέση του Σένκεβελντ στην ενδεκάδα – για να ξεκινήσει το παιχνίδι, αντικαθιστώντας τον τραυματία από το Κόζιτσε αρχηγό του. Είχε εξτρέμ (και παραπάνω από έναν) να αντικαταστήσει στο ημίχρονο τον εκτός παιχνιδιού Παλάσιος. Και είχε να στον πάγκο του ακόμη ό,τι και όσους χρειάζονταν ώστε να κρατήσει τα γκέμια της αναμέτρησης, να της αλλάξει ρότα, να – και πάλι – κάνει τη δουλειά.

Και δικαιολογημένα, όπως είπε ο ίδιος ο Σέρβος αμέσως μετά τη λήξη, να ανασάνει.

Και για χτες και για τα δύο χρόνια και κάτι που βρίσκεται στον πάγκο των δευτεραθλητών Ελλάδας. Ανεξαρτήτως αν η βελτίωση, αν η πρόοδος σε αυτό το διάστημα δεν αμφισβητείται, είναι προφανής μόνο και μόνο από μια ανάγνωση των αποστολών σε σειρά παιχνιδιών και πως πλέον δεν κρίνεται από την έκβαση ενός και μόνου ενενηντάλεπτου, είναι σαφές πως αν – ειδικά – χτες γίνονταν κάποια στραβή, τότε όχι μόνο ο Γιοβάνοβιτς, αλλά συνολικά το πλάνο του, η ομάδα του, θα δυσκολεύονταν πολύ να (συνεχίσει να) ανασάνει.

Τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν την έφτιαξαν ολόκληρη

Τέλος καλό. Για χτες. Γιατί υπάρχει και συνέχεια. Και αυτή, όπως αποδεδειγμένα έχει φανεί επί των ημερών του Γιοβάνοβιτς στα ηνία, εξαρτάται και "πατάει" πάνω στα (αμέσως) προηγούμενα, χωρίς κατ’ ανάγκη να βλέπει τα άμεσα επόμενα.

Ειδικά εφόσον ο στόχος ήδη επιτεύχθηκε. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Θα γεμίσει τα φθινοπωρινά, μεσοβδόμαδα βράδια του συλλόγου με το Panathinaikos. Αυτό και αν είχε λείψει από όλους στον οργανισμό, αυτό και αν είχε ανάγκη ο σύλλογος σε κάθε επίπεδο. Αγωνιστικό, οικονομικό, βαθμολογικό (UEFA Ranking), επενδυτικό ως προς το στάτους του συλλόγου στα επόμενα χρόνια, ανταποδοτικό.

Κακά τα ψέματα, σε αυτή την βήμα βήμα πορεία της ομάδας, η συμμετοχή σε ομίλους Champions League μοιάζει να είναι, τώρα που μιλάμε, μπροστά (πολύ) από τον όποιο μακροπρόθεσμο προγραμματισμό. Πέραν των ρεαλιστικών, των αντικειμενικών δυσκολιών. Δεν είναι μόνο το πανύψηλο εμπόδιο της Μαρσέιγ που περιμένει. Ακόμη και αν ξεπεραστεί, θα περιμένει μετά και άλλο ένα.

Δύσκολα πράγματα σε κάθε περίπτωση. Ακριβώς όμως επειδή είναι καλοκαίρι – και το καλοκαίρι όλα γίνονται -, ακριβώς επειδή στο στάτους του συλλόγου η αναγραφή, ήδη, του Panathinaikos είναι πέραν από ανακουφιστική, λυτρωτική και απελευθερωτική ως προς τις εφεξής αυγουστιάτικες επιδιώξεις, δεδομένα οι "πράσινοι" θα κυνηγήσουν τις όποιες πιθανότητές τους να το πετύχουν.

Και όπου βγει.

Ο Αύγουστος, όπως και να ‘χει, είναι πλέον ο πρωτοδεύτερος μήνας μιας σεζόν. Μπορεί – όπως έγινε και χτες από την πρώτη του κιόλας μέρα – να την φτιάξει ολόκληρη, αλλά μπροστά ακολουθούν άλλοι εννιά, οι οποίοι και στο φινάλε θα βάλουν, οριστικά και αμετάκλητα, το πρόσημο.

Τα συμπεράσματα και το ταμείο τούτης της εποχής είναι καθρέφτης του τι έχει γίνει από τον Μάιο: προγραμματισμός, προπονητική δουλειά, οτιδήποτε που αφορά μια ομάδα και αντικατοπτρίζεται στο χορτάρι. Το πως, αυτά συμπεράσματα και αυτό το πρόσκαιρο ταμείο, θα αξιοποιηθούν εφεξής, εν πολλοίς κρίνει και την κατάληξη του επόμενου Μάϊου.

Ο Παναθηναϊκός συνεπώς πρώτα και κύρια, κρατάει την επιστροφή του εκεί που το ιστορικό του στάτους επιτάσσει. Είπαμε, η σεζόν του έφτιαξε από τα δύο μόλις πρώτα της παιχνίδια. Δεν μπορεί να μείνει όμως εκεί. Και δεν θα μείνει, γνωρίζοντας πια τον άνθρωπο που έχει στον πάγκο του και το πως, συνεχώς, ψάχνει για νέα ορόσημα, για νέα παράσημα.

Και υπό αυτό το πρίσμα, η χτεσινοβραδινή εξέλιξη του επαναληπτικού με την Ντνίπρο, μπορεί να άγχωσε, αλλά πρόσφερε πολλά περισσότερα θετικά από ότι ένα "σβηστό" 1-0. Ανέδειξε αδυναμίες, "φώναξε" για συγκεκριμένες - εναπομείνασες ευτυχώς - δράσεις και ενέργειες ώστε αυτές οι αδυναμίες, άμεσα, να αντιμετωπιστούν και να εξαλειφθούν (αν γίνεται), "ξύπνησε" από συννεφάκια (όπου και αν αυτά υπήρχαν).

Ήδη άλλωστε, για παράδειγμα, η "τρύπα" με την αναζήτηση του τέταρτου στόπερ στο ρόστερ καλύφθηκε με το τσεκάρισμα του εισιτηρίου της πρόκρισης, με την προσθήκη του Έρικ Πάλμερ Μπράουν, πανέτοιμου να μπει… χτες στην αγωνιστική εξίσωση.

Δεν είναι ο μόνος που χρειάζεται, δεν είναι το μόνο που χρειάζεται, αυτοί όμως και αυτά που απομένουν όμως είναι πολλοί λιγότεροι και λιγότερα από (πάλι απαραίτητη η σύγκριση για καταγραφή προόδου) τους αντίστοιχους και αντίστοιχα που χρειάζονταν πέρυσι τέτοια εποχή.

Και σίγουρα από τότε, ο πήχης του Παναθηναϊκού, το μπόι τούτης της ομάδας που σημειώνεται στον τοίχο με μολυβιά, δεν έχει καμία σχέση με πέρυσι. Με γυμνό μάτι εμφανές το πόσο ψήλωσε, πόσο μάλλον όταν «χαράσσεται» συγκριτικά και ευδιάκριτα πια.

Παιχνίδια σαν το χτεσινοβραδινό, το καταγράφουν απτά, το επισημαίνουν, το υπογραμμίζουν, το τονίζουν, το σημαντικότερο όμως είναι πως αναδεικνύουν και οριοθετούν και το τι χρειάζεται να γίνει για να χαραχτεί και το επόμενο σημάδι.

Ψηλότερα πάντα.