Πέμπτη, κοντά πεντάωρο ταξίδι. Αντί για ξεκούραση, καρφί για προπόνηση. Πρώτη γνωριμία περισσότερο με μια ομάδα που την προηγούμενη είχε κάνει Αγγλία-Ελλάδα αυθημερόν. Παρασκευή δεύτερη προπόνηση και παρουσίαση, εκεί, στο κέντρο. Για να μην χάνεται χρόνος, κυρίως μελέτης. Σάββατο ξεμούδιασμα, (όποιας) τακτικής περισσότερο και ταξίδι στον Βόλο. Κυριακή παιχνίδι.

Αυτό, απλά και χωρίς πολλά πολλά, είναι το πρόγραμμα του Ρουί Βιτόρια από την στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα. Σκάρτες 72 ώρες είχε συμπληρωμένες στα μέρη μας πριν τη σέντρα του πρώτου του παιχνιδιού ως προπονητής του Παναθηναϊκού. Εβδομήντα και δύο. Όποια κουβέντα συνεπώς, όποια (βαθυστόχαστή και μη) ανάλυση για το τι πρόλαβε να αλλάξει, να δείξει χτες (3/11) το βράδυ στο «Πανθεσσαλικό» στην νίκη επί του Βόλου (0-1) εκ των πραγμάτων δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Εκτός αν περιμένει κανείς πως σε αυτές τις 72 ώρες, οποιοσδήποτε εργαζόμενος, απανταχού, έχοντας αλλάξει τόπο, εργασιακό και περιβάλλον καθημερινότητας, μπορεί στο νέο του πόστο, ακόμη και αν αυτό είναι ένα απομονωμένο γραφείο, χωρίς την παραμικρή διάδραση με άλλους ανθρώπους, να τα έχει όλα ξεκαθαρισμένα, έτοιμα, προσαρμοσμένα στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις και συνάμα αποδοτικά.

Και που να μιλήσουμε δηλαδή για ποδόσφαιρο, τη διαχείριση μιας ποικιλοτρόπως πληγωμένης, πιεσμένης και χωρίς ψυχολογία ομάδας, με δυο ντουζίνες (και βάλε) παιδιά, να περιμένουν τον «δάσκαλο» για να τον μετρήσουν από την πρώτη πρώτη στιγμή του, ειδικά σε σχέση με τα όσα γνώριζαν μέχρι… προχτές.

Δεν αλλάζεις κάτι λοιπόν. Ακόμη και αν το θες. Δεν γίνεται. Μπαρουτοκαπνισμένος ο νιόφερτος Πορτογάλος, πέραν όλων των αντικειμενικών, το γνώριζε και έτσι έπαιξε στον Βόλο με την ομάδα του προκατόχου του. Καλή, κακή, άλλη, τώρα, δική του, δεν είχε. Ούτε γίνονταν. Ούτε και θα μπορούσε. Και – κακά τα ψέματα – δεν θα ήταν και συνετό να αποπειραθεί οτιδήποτε διαφορετικό.

Το μόνο που σε τέτοιες περιπτώσεις, όχι μόνο ο Βιτόρια, αλλά οποιοσδήποτε στη θέση του (μπορεί να) πειράζει, είναι η ανθρωπογεωγραφία και τα μαθηματικά. Τους ρόλους στο γήπεδο, μέτρα στα οποία θα παίξουν όσοι πατήσουν χορτάρι, τα μέτρα που (θέλει να) έχουν απόσταση μεταξύ τους, τα μέτρα στα οποία ως μπλοκ και ο καθένας ξεχωριστά θα κινούνται με και χωρίς την μπάλα.

Η συνύπαρξη Μπακασέτα – Ουναΐ και η παρέα στον Ιωαννίδη

Εκεί, υπάρχουν μια-δυο πινελιές που στο πρώτο ημίχρονο, όσο οι ομάδες ήταν στο 11vs11, αποδίδονται στον 54χρονο προπονητή. Η παρουσία του Ουναΐ στην ενδεκάδα μαζί με τον Μπακασέτα. Όλα κι όλα, ως τώρα στη σεζόν, οι δυο τους έχουν συνυπάρξει 107 λεπτά. Εξ αρχής, άλλη μια φορά, στο 3-1 επί του Πανσερραϊκού.

Επιλογή επιβεβλημένη βάσει των όσων είχαν πρότερα διαγνωστεί ως βασικά ζητούμενα για τον Παναθηναϊκό – έλλειμα δημιουργίας, αδυναμία ουσιαστικής κατοχής, απουσία παιχνιδιού από τους κεντρικούς χαφ – και παράλληλα επιβεβαίωση και των όσων συνόδευαν τον Βιτόρια στην Αθήνα. Σχηματικά, σε επίπεδο διάταξης (αγαπημένης τουλάχιστον) αποδίδεται με το «ένα εξάρι, δύο οκτάρια».

Αυτό λοιπόν είναι κάτι που μπορεί να πιστωθεί στον νέο προπονητή, αλλά που κυρίως δείχνει τον μπούσουλά του, ένα preview του πως η δική του πια ομάδα τουλάχιστον θα παρατάσσεται.

Ανατρέχοντας στις πρώτες πρώτες μέρες του της δικής του επαγγελματικής «προαγωγής», όταν δηλαδή ο Βιτόρια μετακόμισε από τον πάγκο της Γκιμαράες σε αυτόν της Μπενφίκα, κάποια ακόμη ψήγματα συνδέσεων των τότε αρχικών επιλογών του με αυτών της πρεμιέρας του στον Παναθηναϊκό, μπορεί να εξαχθούν.

Κόσμος δίπλα στον φορ – κολώνα. Παιχνίδι που θα του φέρνει συμπαράσταση, να έχει να παίξει, είτε με τα «σπασίματα» εκτός περιοχής, είτε μέσα στο κουτί. Αλλά ακόμη και όταν βγαίνει από εκεί, να μπορούν να το πατάνε άλλοι.

Γι’ αυτό και τον έναν από τους δύο «παραστάτες» του εννιαριού τον αφήνει ελεύθερο, χωρίς μέτρα συμβατικής τοποθέτησης (Τετέ χτες, τότε, στη Λισαβόνα ο Ζονάς)

Γι’ αυτό και τον δεύτερο, δεν τον χρειάζεται τόσο στην γραμμή. Για δαύτες, έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν οι μπακ. Αν μάλιστα βολεύουν τα χαρακτηριστικά του, το παιχνίδι του, ακόμη καλύτερα.

Τότε, στην Μπενφίκα, τέτοια είχε ο Νίκο Γκαϊτάν. Ο Αργεντινός, ανάλογα τον αντίπαλο και τις συνθήκες, πότε αγωνίζονταν στο φτερό, πότε ως δεύτερος δημιουργικός εσωτερικός μέσος.

Πότε δηλαδή ως Ουναΐ και πότε – όπως χτες - ως Τζούριτσιτς. Η ροπή, η φύση του Σέρβου, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι να αγκαλιάζει τον ασβέστη, οπότε σε πρώτη πάντα ανάγνωση, μοιάζει ρόλος ταιριαστός. Και παράλληλα ενδεικτικό της νέας συνθήκης.

Βιτόρια και Τζούριτσιτς είχαν συνυπάρξει στο πρώτο μισό της παρθενικής χρονιάς του Πορτογάλου στα ηνία των «αετών». Όλα κι όλα, 90 λεπτά του έδωσε, σε δύο παιχνίδια στο τέλος του Ιανουαρίου (!) μόνο και μόνο για να τον «διαφημίσει» στην αγορά και να βρεθεί ομάδα να τον πάρει (Άντερλεχτ) δανεικό.

Άλλες εποχές, άλλα δεδομένα, άλλες καταστάσεις. Στον Παναθηναϊκό ο Σέρβος (θα) είναι χρησιμότατος, ειδικά με αποτελεσματικότητα, εμπνεύσεις και εκτελέσεις σαν και δαύτην που έκρινε το παιχνίδι στον Βόλο, αλλά και συνεργασία με τους υπόλοιπους μεσοεπιθετικούς.

Τελευταίο που μπορεί λογιστικά και μόνο να καταγραφεί είναι πως ο Βιτόρια όλες κι όλες δύο αλλαγές χρησιμοποίησε, αλλάζοντας πρόσωπα και όχι (κατ’ ανάγκη) ρόλους. Σε συνθήκη βέβαια του παιχνιδιού που ουσιαστικά δεν… υπήρχε παιχνίδι. Για έναν προπονητή, πόσο μάλλον ωρών, στο 11vs10 του δεύτερου ημιχρόνου περισσότερο μετράνε τα δικαιώματα που έδωσαν σε κάποιες στιγμές οι «πράσινοι», παρά οτιδήποτε άλλο.

Ούτε καν, εννοείται, η αναποτελεσματικότητα, οι πολλές χαμένες ευκαιρίες στο τέλος του παιχνιδιού και η εμφανέστατη πίεση του Ιωαννίδη. Γι’ αυτά, χρόνος, περισσότερες από 72 ώρες υπάρχει.

Όπως και για τον Παναθηναϊκό εσωτερικού πρόγραμμα χωρίς ντέρμπι καλύτερα ως και την αλλαγή του χρόνου (Λαμία εντός, Παναιτωλικός εκτός, Ατρόμητος εντός, Αστέρας Τρίπολης εκτός, Λεβαδειακός εκτός, Athens Καλλιθέα εντός).

Στρωτό, εννοείται πως δεν μοιάζει το παραμικρό όπως κυλάει – για όλους – η σεζόν. Must είναι για τον Βιτόρια αυτά τα παιχνίδια, όπως must είναι και για τον Παναθηναϊκό… εξωτερικού όσα απομένουν στη LeaguePhase του ConferenceLeague αρχής γενομένης από αυτό της Πέμπτης κόντρα στην Τζουργκάρντεν.

Μέσα από αυτά όμως, έχει την ευκαιρία να χτίσει, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά, την ομάδα που θέλει να παρουσιάσει, τον δικό του Παναθηναϊκό.