Οι βραδιές της μαρμότας της ΑΕΚ και τα "κανονάκια" που της απομένουν
Ένα ακόμη παρόμοιο στην εξέλιξη, στην εικόνα και εν τέλει στην έκβασή του εντός έδρας διεθνές παιχνίδι έκανε η ΑΕΚ, με την ήττα από τη Μαρσέιγ να την υποχρεώνει πλέον σε υπερβάσεις στα δύο τελευταία της ματς στον όμιλο ώστε να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή συνέχειά της. Γράφει ο Αντώνης Οικονομίδης
Σε αυτό το επίπεδο, με τον συγκεκριμένο ανταγωνισμό, στο πιο απαιτητικό και δύσκολο γκρουπ του Europa League στο οποίο και βρίσκεται η ΑΕΚ, δεν γίνεται ούτε οι ευκαιρίες να μην αξιοποιηθούν ούτε και τα λάθη να μην πληρωθούν. Πόσο μάλλον όταν και οι μεν και τα δε, επαναλαμβάνονται. Ξανά και ξανά.
Η ΑΕΚ το λάθος της ατομικό, του Αθανασιάδη, αλλά και συνολικό βάσει της διάταξης και του τρόπου άμυνας στην εκτέλεση κόρνερ που έφερε το πρώτο γκολ της Μαρσέιγ και δεύτερο συνεχόμενο που δέχονται οι πρωταθλητές μετά από τέτοια στατική φάση μιας και είχε προηγηθεί αυτό της ισοφάρισης της Κηφισιάς – στη φιλοξενία των Μαρσεγέζων το πλήρωσε μένοντας πίσω στο σκορ σε ένα και πάλι μέτριο (στην καλύτερη) πρώτο ημίχρονο, ανάλογο με εκείνο που είχε κάνει στο "Βελοντρόμ".
Η ΑΕΚ τις ευκαιρίες που κυνήγησε, που έφτιαξε και που βρήκε στο σαφώς καλύτερο για εκείνη δεύτερο ημίχρονο, δεν τις αξιοποίησε. Και ναι, έπεσε σε έναν εντυπωσιακό Λόπες, ο οποίος σε τέσσερις περιπτώσεις στέρησε με τις επεμβάσεις του το γκολ στους κιτρινόμαυρους, ωστόσο για ακόμη μια φορά η αναποτελεσματικότητα – ειδικά στην κεφαλιά… εκτέλεση του εμφανώς ανέτοιμου ακόμη Λιβάι Γκαρσία – ήταν, είναι χαρακτηριστική.
Η ΑΕΚ για ακόμη μια φορά δεν επικράτησε σε ευρωπαϊκό ενενηντάλεπτο στην έδρα της και αυτό, ανεξαρτήτως επιπέδου (κανείς δεν διαφωνεί πως αυτό είναι στην κορυφή στη φετινή ευρωπαϊκή πορεία των πρωταθλητών Ελλάδας), δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Πόσο μάλλον όταν η αίσθηση, η εικόνα, η εξέλιξη, σε όλα σχεδόν, είναι ανάλογη.
Λες και παίζει κάθε φορά το… παιχνίδι της μαρμότας. Θα μείνει, πάντα, πίσω στο σκορ, θα ανεβάσει έκτοτε στροφές, θα πιέσει, θα κυνηγήσει, θα χάσει ευκαιρίες. Θα τα δώσει όλα αδιαμφισβήτητα, αλλά στο φινάλε, στη σούμα, στον πίνακα, το αποτέλεσμα, δεν θα της κάνει. Μόνη εξαίρεση, το μια φορά στις χίλιες (που και πάλι νίκη δεν ήταν), 2-2 με την Ντίναμο στα καλοκαιρινά, πολύ ιδιαίτερα, προκριματικά.
Και η ήττα από τους Μαρσεγέζους στην OPAP Arena ήταν το τρίτο "κανονάκι" που είχε η ΑΕΚ για να εξαργυρώσει και να κεφαλαιοποιήσει έντοκα το διπλό στο Μπράιτον στην πρεμιέρα των ομίλων. Το πρώτο ήταν στη φιλοξενία του χειρότερου Άγιαξ (βάσει αποτελεσμάτων και timing) του 21ου αιώνα. Το δεύτερο - βάσει της εξέλιξης που είχε το ματς μέχρι την γκέλα και την αποβολή του Στάνκοβιτς – ήταν στη Μασσαλία.
Το τρίτο, ήταν απόψε. Λογιστικά, κοιτώντας συνολικά τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα του ομίλου, η βαθμολογία δεν λέει ψέματα. Οι δύο καλύτερες ομάδες, τα λογικά και αναμενόμενα φαβορί, παρά τους κλυδωνισμούς τους, προπορεύονται, η χειρότερη είναι τελευταία, ενώ ο… απρόσκλητος επισκέπτης στο τραπέζι, το απρόσμενα ενοχλητικό τσιμπούρι για όλους, οπισθοχώρησε μεν, αλλά παραμένει εκεί. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη πίστωση της Ένωσης.
Δεν ήταν εξ αρχής εύκολο, (αποδείχτηκε πως) δεν έγινε ευκολότερο μετά τα πρώτα αποτελέσματα, πλέον απαιτεί μόνο υπερβάσεις για την ΑΕΚ. Αυτό που έχει κατοχυρώσει η όμως με τις μέχρι στιγμής εμφανίσεις της είναι πως κανείς πλέον δεν την αψηφά. Ούτε για αστείο.
Ούτε η Μπράιτον, που θα έρθει τέλη Νοεμβρίου στην Αθήνα, ούτε ο Άγιαξ, κόντρα στον οποίο στο Άμστερνταμ οι "κιτρινόμαυροι" θα ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στο γκρουπ.
Αυτό που επιβάλλεται όμως για την Ένωση ώστε να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή της συνέχεια – κακά τα ψέματα, αυτή στα νοκ-άουτ του Europa League επέστρεψε στο να μοιάζει πλέον, όπως την στιγμή της κλήρωσης, υπερβατική – και στη νέα χρονιά είναι συνέπεια.
Σύμφωνοι και η έλλειψή της, σε τέτοιο πάντα επίπεδο, κομμάτι της εξελικτικής διαδικασίας είναι για μια ομάδα, η οποία πέρυσι δεν συμμετείχε καν στις διεθνείς διοργανώσεις και φέτος προσπαθεί να μάθει και να διατηρήσει μια συνέχεια στο παιχνίδι της, στο πολύ διακριτό ως προς το στιλ και τις απαιτήσεις που αυτό έχει, παιχνίδι της, παίζοντας Πέμπτη – Κυριακή.
Και να το κάνει χωρίς να αλλάξει το (για να καταλαβαινόμαστε) Almeyda ball. Ομολογουμένως δύσκολα πράγματα. Και ο δρόμος που έχει διαλέξει ο προπονητής της, δυσκολότερος. Αποδεικνύεται άλλωστε από βραδιές (και) σαν την αποψινή.
Σε αυτό το επίπεδο όμως, όσο απαιτητικό και αν είναι – και εφόσον πάντα μιλάμε για μια ομάδα που θέλει και δείχνει πως μπορεί να είναι διεκδικητική – θα πρέπει να βρει τρόπο στα δύο τελευταία της παιχνίδια στο γκρουπ ώστε να μην αφήνει το είναι της στο γήπεδο χωρίς κάποιο ουσιαστικό βαθμολογικό αποτέλεσμα, να βρει τον τρόπο να αλλάξει την κατάληξη σε αυτές τις ευρωπαϊκές βραδιές της μαρμότας και να μην μείνει ούτε με αμφιβολίες, ούτε με αναστεναγμούς, ούτε με γαμώτο.
Παίρνοντας ακριβώς ό,τι και όσα της αξίζουν. Είτε συνεχίσει, είτε όχι.