Δεν χρειάζονταν να το ξεστομίσει ο Πέδρο Μαρτίνς, αμέσως μετά το τέλος του χτεσινοβραδινού παιχνιδιού (10/08) στο Ράζγκραντ. Αυτονόητο, αυταπόδεικτο. Σε κάθε περίπτωση όμως, όταν λέγεται αρμοδίως – πιο αρμοδίως δεν γίνεται - ωφέλιμο. Για να ξεκαθαρίσει τον αέρα από κάθε φκιασίδωμα και δικαιολογία.

Ο Ολυμπιακός απώλεσε χτες κόντρα στη Λουντογκόρετς έναν μεγάλο φετινό του στόχο. Έναν διαχρονικά μεγάλο του στόχο. Ο αποκλεισμός από τους πρωταθλητές Βουλγαρίας, στον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League είναι αποτυχία. Νέτα σκέτα.

Και για το πρεστίζ του συλλόγου και για την πάγια, σταθερή του προσπάθεια να πλησιάσει, να ταιριάξει, να μονιμοποιηθεί στην παρέα των μεγάλων και για την ψυχολογία όλων στην/και γύρω από την ομάδα, οι οποίοι από πριν καλά καλά ξεκινήσει η χρονιά βιώνουν μια σημαντικότατη – και ασυνήθιστη στη διαχείρισή της - αναποδιά και φυσικά, οικονομικά.

Κυρίαρχη παράμετρος, ειδικά σε εποχές προσαρμογής στα δεδομένα που επιβάλλει η πανδημία. Είναι ενδεικτικό πως απλώς και μόνο συνέχεια στα playoffσ του Champions League, ανεξαρτήτως αν θα έρχονταν η συμμετοχή στους ομίλους, θα ισοδυναμούσε με άμεση απόσβεση της πολυδάπανης επένδυσης με την αγορά του Χένρι Ονιεκούρου. Και θα έμεναν και ρέστα.

Κανονική μεν, αλλά...

Ναι, η Λουντογκόρετς είναι μια κανονική ομάδα. Και για τη συγκεκριμένη εποχή, που περιορίζει, σχεδόν εξαφανίζει διαφορές και αποστάσεις, κακός μπελάς. Δεν είναι όμως Μπασακσεχίρ, Κράσνονταρ, Μπέρνλι, που τα προηγούμενα χρόνια, καλοκαιριάτικα, είχε αποκλείσει ο Ολυμπιακός χτίζοντας το αήττητο σερί του σε διεθνή προκριματικά και αυτό των διαδοχικών προκρίσεων.

Ζήτημα να ήταν τόσο ανώτερη από την Βικτόρια Πλζεν, συζητήσιμο αν ήταν καλύτερη των Παρτιζάν και Ριέκα, που υπερκεράστηκαν στην προ Μαρτίνς εποχή στον πάγκο.

Το γεγονός ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν κατάφεραν να πετύχουν ότι διαδοχικά τα τέσσερα προηγούμενα καλοκαίρια η Μίντιλαντ, η Φερεντσβάρος, η Φέχερβαρ και η Χάποελ Μπερ Σέβα, οι οποίες όλες απέκλεισαν τη Λουντογκόρετς, χωρίς να της επιτρέψουν να φτάσει στα playoff του ChampionsLeague – στα οποία και επιστρέφει φέτος ύστερα από πέντε χρόνια – ρίχνει ακόμη περισσότερο αλάτι στις πληγές.

Στις 3,5 ώρες μπάλας σε Φάληρο και Ράζγκραντ, οι πρωταθλητές Ελλάδας δεν ήταν καλύτεροι των "αετών" για πάνω από μισή ώρα. Οι αντίπαλοι τους από την άλλοι ήταν συνολικά δημιουργικότεροι, απειλητικότεροι, πιο συγκροτημένοι και συγκεντρωμένοι και με μεγαλύτερο βάθος, αλλά και φρεσκάδα επιλογών.

Τρεις φορές όλες κι όλες στα δύο παιχνίδια ο Ολυμπιακός πήρε – ή έστω φάνηκε πως πήρε – το μομέντουμ. Οι δύο χτες. Και στις δύο, δεν έχτισε σε αυτό, δεν μπόρεσε να αυγατίσει σε διάρκεια και "αέρα" τις ευνοϊκές συνθήκες που έδειξαν πως διαμορφώνονται στο χορτάρι. Δεν μπόρεσε να το κάνει.

Ούτε την πρώτη φορά, όταν προηγήθηκε, αφού έκτοτε υιοθέτησε την γνωστή του προσέγγιση υπομονής και προσοχής, πληρώνοντας όμως πανάκριβα το τραγικό του ξεκίνημα στο δεύτερο ημίχρονο και τα δύο ατομικά λάθη από Σεμέδο στο αυτογκόλ της ισοφάρισης των γηπεδούχων και από Ανδρούτσο που δώρισε το πέναλτι της ανατροπής της Λουντογκόρετς.

Ούτε όμως και στη δεύτερη, όταν ήρθε το 2-2, κόντρα στη ροή που είχε πάρει το παιχνίδι και χάρη στην πονηριά του Εμβιλά να ζητάει επιτακτικά τον καταλογισμό του πέναλτι της ισοφάρισης δείχνοντας στον διαιτητή ως πειστήριο της επαφής τα αίματα στο κεφάλι του Ελ Αραμπί, όταν άλλοι στη θέση του θα έτρεχαν να εκτελέσουν το κερδισμένο από τη φάση κόρνερ.

Η αποβολή του Μπα, για αχρείαστο φάουλ σε χώρο και φάση του παιχνιδιού χωρίς ούτε καν υποψία κινδύνου, κερασάκι στην τούρτα των ατομικών λαθών μα και επιβεβαίωση για το αμετάκλητο πέρασμα της τύχης του παιχνιδιού στα πόδια των παικτών της Λουντογκόρετς, με την πάντα επίπονη διαδικασία των πέναλτι, να αποδίδει τελικά δικαιοσύνη.

Ο τσακισμένος μπούσουλας

Ματαιοπονία οι υποθέσεις. Το what if, δεν αλλάζει την πραγματικότητα και ούτε βοηθάει σε αποσαφήνιση αιτιών. Πρόδηλο πως όταν ο Ολυμπιακός διεκδικεί πρόκριση στα φετινά playoff του ChampionsLeague, αρχές Αυγούστου, έχοντας ενδεκάδα χωρίς κανέναν νεοαποκτηθέντα σε αυτήν, δεν είναι μόνο θέμα εμπιστοσύνης στο ρόστερ, ειδικά όταν τα κενά και οι αδυναμίες του υπάρχοντος είναι διαπιστωμένα.

Ξεκάθαρο πως η ζημιά, η πολύ μεγάλη ζημιά που έγινε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες με τα διάφορα προβλήματα με covid και τραυματισμούς, επηρέασε καταλυτικά.

Κατακερμάτισε έναν μπουσούλα που όλοι σε αποδυτήρια και club είχαν ξεπατικώσει αποτελεσματικά. Τη διαδικασία των προκριματικών – αν μη τι άλλο – αυτή η ομάδα και το συγκεκριμένο γκρουπ, την γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά. Πολυεπίπεδα και συνολικά.

Και εννοείται πως και φέτος – ειδικά φέτος με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν - εκεί ποντάραν όλοι, από τον Μαρτίνς ως και τους ποδοσφαιριστές. Στην εμπειρία, στο (επιτυχημένο, αποτελεσματικό ως και χτες) "know how" που έχουν όλοι τα τελευταία χρόνια από αυτό το μπαράζ καλοκαιριάτικων "τελικών".

Τώρα, δεν έφτασε. Και φάνηκε ξεκάθαρα. Όχι μόνο χτες, ή στο διπλό ραντεβού με τους πρωταθλητές Βουλγαρίας, αλλά ακόμη και κόντρα στη Νέφτσι, στον προηγούμενο γύρο, παρότι οι Αζέροι ακόμη και με όσους είχαν απομείνει από τους «ερυθρόλευκους», δεν ήταν δυνατόν να απειλήσουν.

Οι Αμερικάνοι, γνωστά ωμοί, κυνικοί, ως και αφοριστικοί, ισοπεδωτικοί στα ρητά τους αναφορικά με τον αθλητισμό λένε πως "είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου παιχνίδι". Παραφράζοντας το, στη φετινή σειρά των καλοκαιρινών προκριματικών ο Ολυμπιακός δεν ήταν αρκούντως καλός. Και δικαίως δεν θα διεκδικήσει εκ νέου συμμετοχή στους ομίλους του Champions Legue.

Εννοείται όμως πως αυτό δεν σβήνει μονοκοντυλιά τις προηγούμενες επιτυχίες του. H, έστω δεν παραγνωρίζει αυτές της περασμένης πενταετίας. Τα αποτελέσματα τους άλλωστε – οικονομικά, λειτουργικά, αγωνιστικά – απτά.

Ο προηγούμενος καλοκαιρινός αποκλεισμός, αυγουστιάτικος και αυτός από τη Χάποελ Μπερ Σέβα πριν πέντε χρόνια, είχε προκαλέσει σεισμό και σειρά, σαρωτικών αλλαγών. Σήμερα, κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αδιαμφισβήτητα, κέρδος είναι, απόδειξη εξέλιξης.

Αυτή όμως δεν εγγυάται και αυτόματη συνέχεια. Κάθε άλλο. Η χθεσινή (10/08) άλλωστε έκβαση (και κατάληξη των τεσσάρων παιχνιδιών με Νέφτσι και Λουντογκόρετς) στο Ράζγκραντ το επιβεβαιώνει, λειτουργώντας και ως υπενθύμιση πως δεν αρκεί απλώς η παραμονή σε αυτές τις πρότερες δάφνες, γιατί από μόνες τους δεν οδηγούν σε επόμενες.

Το είπε άλλωστε, και αυτό, ο Μαρτίνς: "Νομίζουμε πως κάποια πράγματα μας χαρίζονται, πρέπει να αντιδράσουμε και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα".