Όσα της -πρωταθλήτριας- ΑΕΚ έφερε ο χρόνος
Καρμική μοιάζει για την ΑΕΚ η – ουσιαστικά - φετινή της στέψη στο ίδιο γήπεδο και στην ίδια χρονική στιγμή, όπου πέρυσι είχε φτάσει να ξύσει τον πάτο του βαρελιού. Και στην ούγια ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και ο κανονικός πια Παναθηναϊκός.
Και να θες, δεν γίνεται να το αγνοήσεις. Δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Εννοείται πως δεν είναι το μόνο που τονίζεται, αλλά η συγκυρία ξεχωρίζει. Ένα χρόνο παρά μια εβδομάδα πριν, η ΑΕΚ, η περυσινή ΑΕΚ, χαρακτηρίζονταν μεταξύ άλλων – και ίσως στο επιεικέστερο σχόλιο από όλα που τότε έγιναν - ως η πιο ηττοπαθής ομάδα της ιστορίας της.
Είχε δεχτεί τρία γκολ μετά το 78’ από τον Άρη στο «Βικελίδης» στην προτελευταία αγωνιστική των playoffs, έχασε έτσι προβάδισμα δύο γκολ, έχασε το παιχνίδι, έχασε και το ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Το μόνο που εκλογίκευσε τη συγκεκριμένη εξέλιξη ήταν αφενός πως δεν προκάλεσε την παραμικρή εντύπωση με βάση το πως είχε κυλήσει η χρονιά αλλά και αφετέρου το ότι είχαν ήδη ξεκινήσει οι… προεκλογικές δεσμεύσεις εν όψει εκείνης που ακολουθούσε.
Ο Ματίας Αλμέιδα ήταν φρέσκος στην «κιτρινόμαυρη» πραγματικότητα, χωρίς εναλλακτική εκτός από το να παρουσιαστεί ήδη – παρότι ακόμη δεν είχε κάτσει ούτε λεπτό στον πάγκο –αυτοδύναμος, σηματοδοτώντας έτσι, με την έλευσή του κιόλας τη διαδικασία αντικατάστασης μέχρι και των… πόμολων, όπως τότε παρηγορητικά και (ευκταία για τις αλλαγές που εκ νέου ευαγγελίζονταν) ελπιδοφόρα επικοινωνούνταν.
Έναν χρόνο παρά μια εβδομάδα μετά, φαίνεται πια πως αυτός ο περυσινός πάτος αποτέλεσε το εφαλτήριο της φετινής θεαματικής επιστροφής. Επικυρώθηκε με την (ουσιαστικά) κατάκτηση του πρωταθλήματος στο ίδιο γήπεδο, κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, στην ίδια χρονική στιγμή, με ανατροπή της ΑΕΚ αυτή τη φορά, πριν καν βγει το πρώτο ημίχρονο του χτεσινοβραδινού (8/5) αγώνα.
Κακά τα ψέματα, η εξέλιξη δεν είναι φυσιολογική. Ο χρονισμός δεν είναι φυσιολογικός. Η Ένωση πέρυσι έμεινε μετεξεταστέα. Πανηγυρικά. Και στο οτιδήποτε. Μέσα σε μια χρονιά όμως, όχι μόνο έβγαλε την τάξη που χρωστούσε (και πιθανότατα δεν ήταν μόνο μία συνυπολογίζοντας και τις προηγούμενες σεζόν), αλλά πέρασε ήδη και την επόμενη.
Αυτονόητη η πίστωση στον Αλμέιδα. Παρουσίασε κάτι πολύ διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει. Διαφορετικά, δεν θα γίνονταν. Μόνο με καινοτομία, με κάτι προχωρημένο και προφανώς παρακινδυνευμένο, γίνονται τέτοια άλματα. Και – για παράδειγμα - οι εντάσεις στις οποίες έπαιξε φέτος η Ένωση, τα μέτρα στα οποία ανέβασε το παιχνίδι της, έστω στα 2/3 της σεζόν, όντως δύσκολα απαντώνται στο (πρόσφατο) παρελθόν.
Από πλάνο, από συγκυρία, από ικανότητα, από οτιδήποτε και αν ήταν, ο Αργεντινός μπόρεσε να περάσει ό,τι είχε στο μυαλό του, πολύ γρήγορα και πολύ αποτελεσματικά, αξιοποιώντας το επαρκέστερο και ποιοτικά συμπληρωματικό, μεσοεπιθετικά ρόστερ του ελληνικού πρωταθλήματος.
Πόνταρε εκεί, είχε τα υλικά, τα έδεσε, του βγήκε.
Το παράδειγμα των επιθετικών
Η ιδέα της μετατροπής του Λιβάι Γκαρσία σε φουνταριστό, σε εκείνο το σοκαριστικό 3-2 από τον Άρη, παγιώθηκε. Δείγμα, ένα ακόμη, πως από οτιδήποτε αρνητικό, μπορεί να προκύψει κάτι αν όχι ρηξικέλευθο, αλλά τουλάχιστον ικανό να αλλάξει κατευθύνσεις και ταχύτητα, να κόψει δρόμο.
Ακριβώς η διαχείριση και μόνο της συγκεκριμένης απόφασης, συνολικά σε βάθος χρόνου στη σεζόν, δείχνει πολλά περισσότερα για την ΑΕΚ και τον τρόπο που την έφερε πρωταθλήτρια.
Κοινό μυστικό πως ο Αλμέιδα, ακόμη και στο φινάλε του περασμένου καλοκαιριού, δεν «καίγονταν» για την απόκτηση ενός καθαρόαιμου φουνταριστού. Και αυτό παρότι είχε επίσης αποφασίσει πως ο Αραούχο θα είχε τελείως διαφορετικό ρόλο.
Η δουλειά (του) θα γίνονταν διαφορετικά. Παρά ταύτα, ακόμη και έτσι, η «τρύπα» στο ρόστερ καλύφθηκε με την (έστω και πλεονασματική ακόμη) προσθήκη του Βαν Βέερτ.
Χαρακτηριστικό πως ο Ολλανδός μέχρι χτες είχε παίξει βασικός όλες κι όλες δύο φορές. Λιγότερο χρόνο συμμετοχής στη Stoiximan Super League από αυτόν είχαν μόνο ο Πάολο Φερνάντες (ο οποίος ήρθε τον Ιανουάριο), ο ειδικής διαχείρισης λόγω των τραυματισμών του Γαλανόπουλος και ο μάλλον κατά συγκυρία παραμένοντας, Φράνσον.
Ο… γεννημένος φουνταριστός Βαν Βέερτ ήταν που εξ ανάγκης επιστρατεύτηκε χτες στο ίδιο γήπεδο που πέρυσι γεννήθηκε η ιδέα του «μη κλασικού εννιαριού» για φέτος, να παίξει ως τέτοιο αντί εκείνου που αρχικά βαφτίστηκε, εξελίχτηκε και πλέον αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο επιθετικό πυλώνα της ΑΕΚ (Λιβάι).
Πριν αρχίσουν να ζώνουν τα φίδια, απάντησε στο προβάδισμα του Άρη, βάζοντας ξανά το παιχνίδι σε ρότα τίτλου για την ΑΕΚ, την οποία και οριστικοποίησε ο Στίβεν Τσούμπερ. Ακόμη ένας ο Ελβετός, ο οποίος εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της συγκεκριμένης, χρόνιας πια, επιλογής.
Ως ακραίος δεν φτούρησε αρχικά στη σεζόν, αντιμετώπισε στη διακοπή το πρόβλημα τραυματισμού που είχε, μα και πάλι, χώρο στην αρχική ενδεκάδα δεν έβρισκε, παρά μόνο σκαντζάροντας τραυματίες. Μέχρι που η αύξησή τους, τον έφερε σταθερά βασικό.
Όχι όμως στα άκρα, αλλά σε ρόλο επιθετικού κρίκου. Αντί-Αραούχο, αντί-Γκαρσία, ό,τι και όπως και αν ήταν, δεν ήταν ρόλος που είχε ο Ελβετός όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του. Από τα δέκα – με το χτεσινό – παιχνίδια πρωταθλήματος που αγωνίστηκε φέτος βασικός, τα επτά τα έχει πάρει το τελευταίο δίμηνο, πετυχαίνοντας σε αυτό το διάστημα, έξι γκολ.
Το τελευταίο, νικητήριο χτες στο «Βικελίδης», γκολ πρωταθλήματος για την ΑΕΚ.
Αυτά τα τρία πρόσωπα – Λιβάι, Τσούμπερ, Βαν Βέερτ -, η δομική επιλογή για τον τρόπο που θα έπαιζε φέτος η ΑΕΚ και ο τρόπος που αυτή υποστηρίχτηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, με την εφαρμογή του πλάνου και την τόσο αρμονική προσαρμογή ακόμη και φαινομενικά ασύμβατων με αυτό ποδοσφαιριστών (προφανώς κομμάτι μικρό του όλου, αλλά) αρκεί για να καταδείξει μεθοδικότητα, πίστη, ικανότητα, ευρηματικότητα, σύμπνοια, πρόοδο.
Για ένα πρωτάθλημα, για ένα τέτοιο άλμα από το ναδίρ στο ζενίθ μέσα σε έναν χρόνο, απαραίτητη στοιχεία.
Από τις 36 αγωνιστικές της σεζόν, η ΑΕΚ μόνη της στην κορυφή θα έχει βρεθεί μετά και την ολοκλήρωση της πανηγυρικής για τους «κιτρινόμαυρους» τελευταίας της ερχόμενης Κυριακής, μόλις στις τέσσερις.
Είχε, απέκτησε, βρήκε και αξιοποίησε λύσεις στην πορεία, δεν λοξοδρόμησε ακόμη και όταν ο Παναθηναϊκός είχε ξεμακρύνει και στο βιράζ προφανώς αποδείχτηκε ανθεκτικότερη.
Τρία matchballs είχαν οι δύο διεκδικητές του πρωταθλήματος το τελευταίο δεκαήμερο, ένα εκ των οποίων στο μεταξύ τους παιχνίδι στη Λεωφόρο. Ένα μόνο κερδήθηκε, ήταν από την Ένωση και αυτό που τελικά της χαρίζει και τον τίτλο.
Ακριβώς μετά από έναν χρόνο από την αγωνιστική και ψυχολογική της ισοπέδωση, έχτισε βάθρο – προσθέτοντας στη συνολική εξίσωση και το νέο γήπεδο – πάνω στα τότε συντρίμμια της.
Υ.Γ. «Σιχαίνομαι τον εαυτό μου, με έβαλαν να επιλέξω ανάμεσα στα όνειρα και στην υγεία των παικτών μου».
Ανεξαρτήτως της οπτικής του καθενός, αυτή η ατάκα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς μετά την χτεσινοβραδινή ήττα από τον Ολυμπιακό, τόσο ενδεικτική του τι και πως αντιμετώπισε και τι κλήθηκε να διαχειριστεί τις τελευταίες μέρες από τη μία ο άνθρωπος και από την άλλη ο προπονητής του Παναθηναϊκού, είναι η συγκλονιστικότερη της φετινής σεζόν.
Αυτονόητο πως η πρόσφατη επέλαση του covid στα αποδυτήρια των «πράσινων» προφανώς στο χειρότερο σημείο της χρονιάς, επηρέασε καταλυτικά. Δεν πρέπει όμως και το αποτέλεσμά αυτή της επέλασης να αδικήσει την αξιολογική κρίση. Κάθε άλλο.
Διαφορετική η μέθοδος, διαφορετικός ο τρόπος, δεδομένη όμως και η υπερβατική σε πολλά, πρόοδος και εξέλιξη του Παναθηναϊκού. Πέρυσι, επίσης τέτοια μέρα, πανηγύριζε απλώς την επιστροφή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ύστερα από μια πενταετία.
Φέτος, επέστρεψε όπως του αρμόζει, όπως έλεγε συνεχώς ο προπονητής του σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Στην κανονικότητα ως προς το διαχρονικό του στάτους. Διεκδικητής της κορυφής.