Ούτε αναβολή, ούτε αποβολή. Διαγραφή.

Όταν ένας άνθρωπος έχει δολοφονηθεί επειδή έτυχε να βρίσκεται έξω από το γήπεδο της ομάδας του την στιγμή μιας αδιανόητης επιδρομής φονιάδων. Όταν άλλοι δύο χαροπαλεύουν επειδή απλώς βρέθηκαν στον διάβα τους, ή επειδή έτρεξαν να τον αποφύγουν και να κρυφτούν.

Όταν μικρά παιδιά πετροβολούνται επειδή απλώς φορούσαν μια φανέλα, όποια φανέλα, όταν γονείς δεν μπορούν να νιώθουν ασφαλείς ούτε όταν σε αυτά δεν μπορούν να τις φορέσουν, τότε δεν έχει νόημα να πεις, να γράψεις τίποτα. Το παραμικρό. Πόσο μάλλον όταν το σκηνικό, το ίδιο, θανατηφόρο πια, επαναλαμβάνεται. Και εκφυλίζεται. Χειροτερεύει.

Αδυνατώ να συνυπάρξω σε οποιοδήποτε υπαρκτό και ανύπαρκτο, νοητικό ή πρακτικό πλαίσιο, σε οποιαδήποτε συνθήκη με κανέναν από όσους αποφασίζουν να διανύσουν 20 ώρες οδηγώντας 1600 χιλιόμετρα, μόνο και μόνο για να σφάξουν.

Δεν με ενδιαφέρουν αυτοί οι τύποι. Δεν με αφορούν. Χαμένη υπόθεση είναι. Όπως και όσοι τους υποστηρίζουν, τους βοηθάνε, τούς σιγοντάρουν, τους καλύπτουν, τους αποθεώνουν, τους χρησιμοποιούν για να αναδείξουν – τι και σε ποιον… - και να αναδειχθούν.

Δεν μπορούν να αποτελούν κομμάτι κανενός κοινωνικού διαλόγου, να συμμετέχουν σε οποιοδήποτε ακροατήριο. Δεν μπαίνουν στη ζυγαριά – ούτε καν όσοι θεωρούν το αντίθετο - καμίας βοήθειας. Δεν τους αναγνωρίζεται καμία δικαιολογία, κανένα ελαφρυντικό.

Στα μάτια μου, στο δικό μου λογικό, όσοι συνελήφθησαν – και όσοι ακόμη διαφεύγουν – και αποδειχτεί πως συμμετείχαν στη φονική επιδρομή, πρέπει να έχουν την ίδια μοίρα με τους δολοφόνους του Άλκη Καμπανού.

Όλοι. Γιατί όλοι έψαξαν να σκοτώσουν. Γιατί όλοι δολοφόνησαν, έστω και αν ένας μόνο μαχαίρωσε. Όλοι ήρθαν εδώ για να κάνουν, ακριβώς αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη, ψάχνοντας, επιδιώκοντας να σφάξουν.

Αυτό, η καταδίκη, είναι το ελάχιστο που απομένει στο κράτος να κάνει. Άλλο, δεν έχει άλλωστε. Δεν πρόλαβε, δεν μπόρεσε. Κενά ουσίας πολιτικά λόγια, ανούσιες δικαιολογίες, άδειες, χωρίς καμία απήχηση, χωρίς την παραμικρή συνειδητοποίηση και ενσυναίσθηση.

Τα σκάρτα 500 χιλιόμετρα του οδικού δικτύου που έκαναν οι φονιάδες από τα σύνορα ως την Αθήνα, τα επιμερίζονται επτά (7) υπεύθυνοι αξιωματούχοι της αστυνομίας, οι οποίοι βάσει της υπουργικής απόφασης καρατομήθηκαν. Ένας δηλαδή κάθε 70 χιλιόμετρα.

Η αποθέωση της επιτελικότητας.

Όλοι οι αρμόδιοι, όσοι έπρεπε να γνωρίζουν, γνώριζαν. Οι πάντες είχαν ενημερώσει οι πάντες είχαν ενημερωθεί. Διαδικτυακά οι αρμόδιες υπηρεσίες είχαν πληροφορηθεί τι κανονίζονταν από την περασμένη κιόλας εβδομάδα. Οι κροατικές αρχές, με πλήρη και λεπτομερή αλληλογραφία, ήταν σε συνεννόηση με τις ελληνικές δυο μέρες πριν.

Από το Μαυροβούνιο, χτες το πρωί, έφυγε σήμα με αριθμούς κυκλοφορίας, μάρκες και χρώματα αυτοκινήτων που αποτελούσαν το κομβόι. Οι φονιάδες πέρασαν δρόμους με πλήρη και συνεχή δυνατότητα παρακολούθησης. Στο μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής τους, βρίσκονταν και υπό φυσική παρακολούθηση.

Ακόμη και όταν "χάθηκαν", υπήρξε ενημέρωση για τη συγκέντρωσή τους με τα κατάλληλα και εμφανή πολεμοφόδια σε σταθμούς του σιδηροδρόμου, μια (και παραπάνω) ώρα πριν το δολοφονικό γιουρούσι. Την ίδια πάνω κάτω στιγμή και η ΑΕΚ, όπως ανακοίνωσε, είχε επίσης απευθυνθεί στις αρχές.

Τίποτα δεν έγινε. Έστω για τους τύπους. Έστω για τις πολιτικάντικες αναλήψεις ευθυνών. Έστω για το αυγουστιάτικο θεαθήναι.

Η επιτομή της ανικανότητας.

Εγκληματικά οργανωμένες ενέργειες

Δεν περίμενα, το παραδέχομαι, να αναβληθεί το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Ντίναμο Ζάγκρεμπ. Η UEFA είναι – πάνω απ’ όλα – εμπορική επιχείρηση. Και ως επιχείρηση, φροντίζει το προϊόν της πάντα να φτάνει στην ώρα του, να καλύπτει τηλεοπτικό χρόνο, να προβάλλεται, να λανσάρεται, να πωλείται και να αγοράζεται.

Και το παρελθόν της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, σε πιο καθηλωτικά, οικουμενικά τραγικά γεγονότα, δεν με άφηνε να αισιοδοξώ πως θα επιδείκνυε τα κατάλληλα αντανακλαστικά. Meaculpa.

Πλέον όμως δεν φτάνει μια απλή αναβολή. Ένας επαναπρογραμματισμός. Παραμερίζοντας εν προκειμένω το κρατικό κομμάτι, είτε αυτό έχει να κάνει με επιτελικά ανίκανους ή ανίκανα επιτελείς, σε ποδοσφαιρικό και μόνο, δεν φαίνεται πως αρκεί πλέον μια αποβολή ως τιμωρία.

Προσυπογράφω και συντάσσομαι με όσους τη ζητούν για οργανισμούς οι οποίοι επιτρέπουν να υπάρχουν δολοφόνοι στο εσωτερικό τους. Σε όσους τους κανακεύουν, σε όσους τους προστατεύουν, σε όσους τους χρησιμοποιούν, σε όσους τους συντηρούν, σε όσους τους προτάσσουν και τους αφήνουν να χρησιμοποιούν (καπηλευόμενοι έστω) εμβλήματα και σήματα ομάδων, κραδαίνοντάς τα, μετά από σφαγές, ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα κόκκαλα και τσακισμένα πρόσωπα.

Αυτό το στάδιο, της αποβολής ως ποινή, το έχουμε ξεπεράσει. Και ας μην έχει, ουσιαστικά, εφαρμοστεί καλά καλά. Το έχουν ξεπεράσει πια τα γεγονότα. Πλέον, μιλάμε με νεκρούς. Με δολοφονίες. Και όχι μία ή δύο. Όχι σε τοπικό επίπεδο. Αλλά οργανωμένες εγκληματικά ενέργειες, από ανάλογες οργανώσεις.

Οι φονιάδες δεν ενδιαφέρονται για τις ομάδες τους. Δεν ενδιαφέρονται για τις νίκες τους εντός γηπέδων. Τους απασχολούν μόνο οι δικές τους, έξω από αυτά. "Νίκες" με σπαθιά, λοστάρια, καδρόνια και στειλιάρια.

Ματαιοπονούμε αν πιστεύουμε πως μια αποβολή της οποιαδήποτε ομάδας, θα αλλάξει την οπτική και το πλαίσιο με το οποίο αντιμετωπίζονται, θα τους συνετίσει, θα τους πληγώσει, θα τους αποβάλλει. Να τους αποθρασύνει, πιθανότερο. Το πεδίο τους, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι το γήπεδο. Και χτες το βράδυ, έξω από αυτό κυνήγησαν, τσάκισαν και σκότωσαν.

Βρισκόμαστε στο σημείο που χτύπημα το χτύπημα, όλο και πιο βάναυσα, όλο και πιο σκληρά, όλο και πιο αποτρόπαια διαγράφεται το ποδόσφαιρο. Και αυτό, εννοείται πως είναι το λιγότερο, το ελάχιστο, το τίποτα.

Βρισκόμαστε στο σημείο που με μαχαιριές, διαγράφονται ζωές. Και όσοι εις το όνομα του ποδοσφαίρου – και σε οποιοδήποτε όνομα δηλαδή… - και κατ’ οποιονδήποτε τρόπο, το ανέχονται, πολύ απλά δεν μπορούν να έχουν θέση (και) στο ποδόσφαιρο.

Ως εδώ.

Υ.Γ. Τραγική αφορμή, μα ευκαιρία έστω για (μια κάποια) αυτοκάθαρση. Επιβεβλημένες ψυχοθεραπευτικά τουλάχιστον και δύο αράδες για το συνάφι μου, το δημοσιογραφικό. Έχει ευθύνη. Αυτονόητα. Έχει ταΐσει το θεριό.

Σιγοντάροντας ή και αποθεώνοντας τον "υπέροχο κόσμο". Γυρίζοντας ή κατεβάζοντας το κεφάλι σε "ευχές" και συνθήματα για ψόφους, βλέποντας πανιά που ευθέως απειλούν ζωές, οικογένειες και περιουσίες. Και απλώς στο επόμενο μακελειό, την επόμενη σφαγή να νομίζει πως θα βρει εξιλέωση μόνο και μόνο με τσιτάτα και χρώματα.

Δεν πάει έτσι. Όχι πια.