Δεν υπάρχει ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου που κέρδισε πρωτάθλημα Σεπτέμβριο. Υπάρχουν αρκετές όμως που το έχουν χάσει (από) τότε. Το πρώτο, ταιριαστό για τον ΠΑΟΚ. Και να κέρδιζαν οι πρωταθλητές το πρώτο, αποψινό ντέρμπι της χρονιάς στην Τούμπα και να ήταν οι μόνοι με το απόλυτο στο ξεκίνημα της σεζόν, δεν θα διατηρούσαν, από απόψε, τα σκήπτρα.

Το δεύτερο, ταιριάζει στον Παναθηναϊκό. Αν οι "πράσινοι" έχαναν και η απόστασή τους από την κορυφή θα πήγαινε σε δυσθεώρητα για την εποχή επίπεδα και το κυριότερο, τα παρελκόμενα μιας εκκίνησης με λιγότερους βαθμούς από παιχνίδια, προφανώς θα οδηγούσαν αν όχι σε εξελίξεις, τουλάχιστον σε καταστάσεις που, ναι, Σεπτέμβρη μήνα, φτάνουν και περισσεύουν για να χαθεί, από τώρα, ένα (ακόμη) πρωτάθλημα.

Με το τελικό 0-0, αποτυπώθηκε απλώς η ως τώρα πραγματικότητα των πρώτων πέντε αγωνιστικών, συντηρήθηκε το μέχρι στιγμής status quo, αμφότεροι έφυγαν από το γήπεδο με το γαμώτο γιατί θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει, αλλά και να είναι (έστω και χωρίς να το φωνάζουν) ικανοποιημένοι που τελικά δεν ηττήθηκαν.

Ο δικέφαλος ήταν καλύτερος στο πρώτο ημίωρο. "Χτύπησε" τον προβληματικό σε αυτό το διάστημα Βαγιαννίδη, δημιουργώντας συνεχώς από την πλευρά του ρήγματα (έξι φορές στο πρώτο ημίωρο). Η άνοδος του "Βάγια" αντικατόπτρισε και την σταδιακή αποκατάσταση της ισορροπίας από πλευράς "πρασίνων".

Αυτό το ασταμάτητο γκρέιντερ (Ιωαννίδης) μάλιστα, στο φινάλε του ημιχρόνου αφού ξεπέρασε χωρίς να νιώσει όποιον βρέθηκε στον διάβα του, σέρβιρε το γκολ στον Πελίστρι, ο (συνεπέστερος στις ανασταλτικές του υποχρεώσεις μεσοεπιθετικός του Παναθηναϊκού και πλέον επικίνδυνος με την μπάλα στα πόδια στο πρώτο ημίχρονο) Ουρουγουανός σπατάλησε την ευκαιρία, απαντώντας απλώς στην ως τότε μεγαλύτερη που είχε ο ΠΑΟΚ από το ξεκίνημα (και την απόκρουση του Ντραγκόβσκι στο πλασέ του Σβαμπ).

Το δεύτερο ημίχρονο, επιβεβαίωσε τη συνθήκη της εποχής (Σεπτέμβριος είπαμε…), αλλά και αυτό καθ’ αυτώ το timing του παιχνιδιού (αμέσως μετά από την πρώτη, πιο απαιτητική ολάκερης της χρονιάς, διακοπή για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων).

Μοιραία λοιπόν μεγαλύτερη, εκατέρωθεν, η προσοχή, μοιραία και η ολοένα μεγαλύτερη ισορροπία, με τα σπόρια των εντυπώσεων σε αυτό το διάστημα να είναι – σε αντίθεση με το πρώτο ημίχρονο – "πράσινα", χάρη στις δύο ευκαιρίες από Τέτε και (κυρίως) Ιωαννίδη στα χασομέρια και τον Κοτάρσκι σε αμφότερες να προσυπογράφει το ζερό στην εστία του και στο παιχνίδι.

Η εποχή του προπονητή

Για πρώτη φορά φέτος ο ΠΑΟΚ δεν σκόραρε. Αυτονόητη η πίστωση στην (καλύτερη του στο ντέρμπι, συνολικά και μεμονωμένα σε όσους την στελέχωσαν) αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού. Γεγονός πως οι πρωταθλητές φάνηκαν περισσότερο συνεκτικοί, αλλά κακά τα ψέματα, ιδιαίτερα διαφοροποιημένοι σε σχέση με τα όσα έχουν δείξει ως τώρα εντός των συνόρων, δεν ήταν.

Για ομάδα Λουτσέσκου, αναμενόμενο. Μόλις μεσοβδόμαδα, στο παρά ένα της μεταγραφικής περιόδου, ολοκληρώθηκαν οι προσθήκες των "ασπρόμαυρων" (που στην ενδεκάδα τους απόψε είχαν μόνο μία, τον Τσάλοβ και χρειάστηκε μάλιστα να επιστρατευτεί για να την αντικαταστήσει στην πορεία του παιχνιδιού ο εκτός πλάνων Σαμάτα).

Με την άφιξη του Λόβρεν τελείωσε η εποχή του πανηγυριού των… ζουρλών, των media (social και μη), του κοινού, του μηχανισμού ολάκερου που είναι δομημένος σε αυτό το αδυσώπητο παζάρι των μεταγραφών και από τότε – ειδικά για τον ΠΑΟΚ – ξεκίνησε η εποχή του προπονητή. Τόσα χρόνια με τον Ρουμάνο στον πάγκο γίνεται στον «δικέφαλο», το ίδιο θα γίνει και φέτος με την τρέχουσα έκδοση της ομάδας που θα λανσάρει να αναμένεται και σίγουρα να μην είναι αυτή η αποψινή (ούτε καν η σεπτεμβριανή).

Ένας λόγος – προφανώς δικαιολογημένα εξαιτίας του τι περισσότερο σήμαινε το ντέρμπι της Τούμπας βάσει των όσων είχαν προηγηθεί στο πρωτάθλημα - παραπάνω για τον Παναθηναϊκό. Το ρόστερ έχει περίσσευμα ποιότητας, αυτό δεν αμφισβητείται. Χωρίς αυτή να εξαρτάται και να ορίζεται από τη διαφημισμένη δαπάνη του ιδιοκτήτη. "Φωνάζει", δεν χρειάζεται να συνοδεύεται με υπενθυμίσεις μηδενικών και εκατομμυρίων.

Και αυτό παρότι ομαδικά, συνολικά, δεν έχει φανεί ως και σήμερα ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων (είτε εντός, είτε εκτός συνόρων). Θεμιτή η δικαιολογία της εποχής. Δεν μπορεί να ισχύει για τους όλους τους άλλους και να μην ισχύει για την πιο διαφοροποιημένη στελεχιακά – αλλά και σε κάθε επίπεδο - ομάδα, την μόνη με νέο προπονητή μεταξύ των τεσσάρων διεκδικητών του τίτλου.

Η διατήρηση της αναλλοίωτης απόστασης από την κορυφή μπορεί να προσφέρει ένα χρονικό μαξιλαράκι, μιας τονωτικής ψυχολογικής ένεσης. Άλλο το -8, άλλο το -5, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη εξήγηση γι’ αυτό, πόσο μάλλον όταν έχει φύγει από το πρόγραμμα μια έδρα όπως η Τούμπα και ακόμη περισσότερο όταν ζημιές – φαίνεται – συμβαίνουν σε όλους. Και στην ΑΕΚ έγινε και στον Ολυμπιακό ήρθε η πρώτη, συνοδευόμενη μάλιστα από τα φθινοπωρινά, προεδρικά «γκάζια».

Ακολουθούν όμως, άμεσα, και άλλα ντέρμπι, συνδυαστικά με το ξεκίνημα των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων στη LeaguePhase του Conference League. Το ερώτημα για τον Παναθηναϊκό – και η διαφορά σε σχέση με τον αποψινό αντίπαλό του - είναι αν έχουν όλοι στο club (ποτέ δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά και δαύτος περί προπονητολογίας ήταν ορατός από παντού κατά τη διάρκεια της διακοπής) τη σιγουριά που έχουν όλοι, για παράδειγμα πάντα, στον ΠΑΟΚ.

"Ο Ράζβαν ξέρει", αυτό στο οποίο συνοπτικά συνίσταται αυτή η σιγουριά. Και επειδή ξέρει, είτε έτσι, είτε αλλιώς, την άκρη, τότε που πρέπει, τότε που ο ίδιος προγραμματίζει και τόσα χρόνια εφαρμόζει με τη μεθοδολογία του, θα την βρει.

Αν και στους "πράσινους" ξέρουν – και όχι ένας, αλλά αρκετοί, αφού κανείς μόνος του δεν έχει, δεν θα μπορούσε να έχει το στάτους του Ρουμάνου… - τότε, ναι, η αποψινή ισοπαλία μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για να κλείσει η παρένθεση των πρώτων αγωνιστικών, στον δρόμο και στην επιδίωξη (επιβεβλημένη σε κάθε περίπτωση) για μια καλύτερη εικόνα σύμφυτη με εκείνη την περίσσια ποιότητα.

Αλλιώς, η παρένθεση θα κλείσει διαφορετικά.