Η πρώτη, χωρίς πρότερη ερώτηση, δημόσια – γιατί τέτοια ήταν εφόσον καταγράφηκε επισήμως στα social media – ονομαστική αναφορά του Ρουί Βιτόρια ως προπονητής του Παναθηναϊκού σε ποδοσφαιριστή του ήταν την περασμένη Κυριακή 24/11, μετά το τέλος του παιχνιδιού με τον Παναιτωλικό, για τον Άντραζ Σπόραρ και τη συνεισφορά του Σλοβένου στο λεπτό που αγωνίστηκε στα χασομέρια της αναμέτρησης.

Η δεύτερη, χτες το βράδυ, μετά την παρθενική νίκη των "πράσινων" στην 4η αγωνιστική της League Phase του Conference League, αφορούσε τον Γιούρι Λοντίγκιν, ο οποίος είχε να αγωνιστεί από το ντέρμπι των αρχών του Οκτωβρίου με τον Ολυμπιακό και – το ακόμη ενδεικτικότερο – μέχρι και τη φιλοξενία της Ελσίνκι ξεπερνούσε σε χρόνο συμμετοχής μόνο τον Γιώργο Νίκα.

Αυτά και μόνο, αυτές οι αναφορές του Πορτογάλου τεχνικού δείχνουν ξεκάθαρα το τι και που θέλει να εστιάσει στον σκάρτο μήνα που βρίσκεται στα ηνία του Παναθηναϊκού.

Το πιο εύκολο ίσως, το πιο άμεσο για να λειτουργήσει, αλλά και το πλέον επιδραστικό με οτιδήποτε άλλο, σε βάθος χρόνου προφανώς μεγαλύτερο, θα επιδιώξει και επιδιώκει να αλλάξει.

Στην ψυχολογία του γκρουπ. Στην – της μόδας και ποδοσφαιρικά – ενσυναίσθηση του καθενός, ο οποίος αποτελεί κομμάτι των αποδυτηρίων.

Παραλαμβάνοντας μια διαλυμένη διαδήλωση για ομάδα, το προφανές για να την κάνει, να προσπαθήσει να την κάνει τέτοια, θα ήταν να ξεκινήσει από το τα πείσει τα μέλη της να την νιώσουν ως ομάδα. Να είναι, να συναισθανθούν ως κομμάτια της.

Όλα τα υπόλοιπα, από εκεί θα ξεκινήσουν. Όλα τα υπόλοιπα, έτσι, θα γίνουν ευκολότερα. Ούτε και αγωνιστικά είναι. Και δεν θα γίνουν άμεσα.

Ο Παναθηναϊκός χτες (28/11) το βράδυ, τελευταίο ποδοσφαιρικό του Νοεμβρίου, κέρδισε για πρώτη φορά στην Ευρώπη μετά το καλοκαίρι και το παιχνίδι με τη Λανς που τον έβαλε στη League Phase.

Εννοείται πως ομάδες επιπέδου Super League 2, όπως είναι η Μπόρατς και ομάδες που έχουν να δώσουν επίσημο παιχνίδι +20 μέρες, όντας τελείως εκτός ρυθμού και κάνοντας προετοιμασία εκτός της χώρας τους για αυτές και μόνο τις διεθνείς αναμετρήσεις, οι οποίες και παρατείνουν την ξεχωριστή σε επίπεδο ημερολογιακό σεζόν τους, όπως η Ελσίνκι, δεν πρέπει και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση και υπό καμία συνθήκη να μπαίνουν στο ζύγι του Παναθηναϊκού, να αποτελούν τον δείκτη της δικής του αγωνιστικής στάθμης.

Έπονται οι πινελιές στο χορτάρι

Αυτονόητο είναι. Και όμως, παράλληλα, δεν… είναι κιόλας. Ή καλύτερα, για λόγους και αιτίες που φαίνονται και δεν χρειάζονται βαρύγδουπες και πολυσπούδαστες αναλύσεις, δεν επαληθεύονται και στην πράξη ως αυτονόητα.

Ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Πέμπτης (28/11) πανηγύρισε την τέταρτη νίκη στα πέντε τελευταία – όλα με τον Βιτόρια στον πάγκο – παιχνίδια του.

Επίδοση που όμοια της δεν έχει ανάλογη στη σεζόν (και κοντεύουμε στο μισό της. Όλες κι όλες άλλωστε νωρίτερα, έξι νίκες είχε μόνο, οι δύο αυτές στο ξεκίνημα της χρονιάς κόντρα στην Μπότεβ).

Επίδοση που τον τελευταίο χρόνο, από την αποπομπή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δηλαδή και μετά, δεν έχει καλύτερη, παρά μόνο άλλες δύο φορές κατέγραψε (και σε συνθήκη διαφορετική, χωρίς να περιλαμβάνεται στις προηγούμενες διεθνής αναμέτρηση).

Οι πινελιές λοιπόν στο χορτάρι που ο νιόφερτος προπονητής (θέλει να) βάζει, έπονται. Σε αυτήν – πλην Λαμίας – την πεντάδα αγώνων, οι "πράσινοι" στο ξεκίνημα των δεύτερων ημιχρόνων, έδωσαν δικαιώματα.

Στον Βόλο χωρίς να το πληρώσουν, στη Στοκχόλμη κόντρα στην Τζουργκάρντεν και στο Αγρίνιο κόντρα στον Παναιτωλικό το πλήρωσαν (με ανατροπή και ισοφάριση αντίστοιχα).

(Και) Χτες, τη ζημιά την απέφυγαν. Χωρίς να συνυπολογίζεται εδώ η δυναμικότητα του αντιπάλου (παθογένεια άλλωστε που εμφανίστηκε και για παράδειγμα στη Βοσνία κόντρα στην Μπόρατς).

Αφορά αποκλειστικά και μόνο το φαινόμενο και η επισήμανσή του τον Παναθηναϊκό. Χτες (28/11) λοιπόν, το διάστημα της μπλαζέ εισόδου στο δεύτερο σαραντεπεντάλεπτο ήταν το μικρότερο από ποτέ.

Με το repress – φαίνεται πως είναι μια από τις επιδιώξεις του Πορτογάλου – να ανεβάζει μέτρα και να περιορίζει τις όποιες φιλοδοξίες (και κακά τα ψέματα και δυνάμεις) των τετάρτων του φινλανδικού πρωταθλήματος.

Το ότι οι "πράσινοι" καρδιοχτύπησαν μέχρι τέλους, δεν είχε να κάνει – τούτη τη φορά – με τη νοοτροπία τους, αλλά την αναποτελεσματικοτητά τους.

Και εδώ όμως, πάλι ο Βιτόρια, ψύχραιμα, χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς να υψώνει τόνους, απευθύνθηκε – μέσω των όσων είπε στη συνέντευξη Τύπου - στην ομάδα του, στα αποδυτήρια του. Αποδυτήρια που (επαναλαμβάνεται πως) είναι ξεκάθαρο ότι είναι ο βασικός στόχος του να τονώσει.

Και το προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία. Ακόμη και χωρίς να μιλάει. Σε παιχνίδι do or die, σε παιχνίδι που αν δεν κέρδιζε ο Παναθηναϊκός θα αποχαιρετούσε ουσιαστικά παταγωδώς αποτυχημένος κάθε ελπίδα συνέχειας στη διοργάνωση, επίλεξε να ανοίξει το rotation (κόντρα στις προαναγγελίες) πιο πολύ από ποτέ στη σύντομη ως τώρα θητεία του και να χρησιμοποιήσει άλλους αμέσως μετά από εκείνο που συνοδεύτηκε με το καλύτερο φετινό ημίχρονο των "πράσινων".

Ο Πελίστρι και οι… αμφίπλευροι εξτρέμ

Και τους 11-12-13 των "βασικών" επιλογών του, μονομιάς, σε μια βραδιά, να τις κάνει 16-17. Περνάει αυτό. Και εννοείται όχι μόνο δημοσίως, αλλά κυρίως εκεί που μετράει (για τον Πορτογάλο) περισσότερο.

Φαίνεται, φάνηκε, σε αυτόν τον στοχευμένο προφανώς δημόσιο (και μη) διάλογό που έχει με το γκρουπ του ο Βιτόρια και στο σχόλιό του για την εμφάνιση του Φακούντο Πελίστρι.

Δεν ευθύνεται ο Ουρουγουανός που στον Παναθηναϊκό καλείται να λειτουργήσει σε μια θέση που δεν έχει υπηρετήσει έστω ισοβαρώς στην καριέρα του, ούτε και είναι δική του ευθύνη, που οι "πράσινοι" δύο από τις πιο δαπανηρές αγορές της ιστορίας τους, τις έκαναν στην ίδια μεταγραφική περίοδο για ποδοσφαιριστές που ουσιαστικά έχουν αγωνιστεί στην ίδια θέση.

Το 85% των παιχνιδιών αυτής της καριέρας, ο Πελίστρι το έχει δώσει ως δεξιός εξτρέμ. Και το 15% που έχει παίξει στο άλλο άκρο, παραπάνω από το μισό το έχει "γράψει" φορώντας τα πράσινα μόλις σε αυτούς τους τρεις και κάτι μήνες που αγωνίζεται στο "τριφύλλι".

Δεν ήταν αριστερός εξτρέμ, δεν έπαιζε πάντα εξτρέμ, δεν είναι η φυσική θέση του αριστερός εξτρέμ ούτε και αισθάνεται πιο άνετα παίζοντας αριστερός εξτρέμ. Και χτες, ανεξαρτήτως των όσων, πολλών, ευκαιριών σπατάλησε, φάνηκε κάνοντας το παραγωγικότερο, το δημιουργικότερο, το πιο ορεξάτο παιχνίδι του ως στέλεχος του Παναθηναϊκού αγωνιζόμενος εκεί που ξέρει και που του ταιριάζει καλύτερα.

Και πάλι όμως, ο Βιτόρια αυτό που υπεραμύνθηκε στη (δημόσια) αναφορά του ήταν η τακτική και οι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιήθηκε έτσι και εκεί ο Λατινοαμερικάνος, τονίζοντας – για να προλάβει οτιδήποτε, από οπουδήποτε – την χαρά του για το ότι διαθέτει εξτρέμ, οι οποίοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και κυρίως να αποδώσουν και στα δύο άκρα.

Ακόμη και αν η αλήθεια είναι πως αυτή η… αμφίπλευρη αξιοποίηση δεν είναι η καλύτερή τους.