Μεταξύ τους, καταλαβαίνονται. Οι πρώτοι που αναγνωρίζουν. Δεν είναι όλοι ίδιοι και ας είναι όλοι ποδοσφαιριστές, ή, ζουν από το/με ποδόσφαιρο. Αυτοί που μπορούν να σηκώσουν ένα γήπεδο στο πόδι, είναι κάτι άλλο, διαφορετικοί. Λίγοι, λιγότεροι, ξεχωριστοί. Κάποτε, όταν ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι, είχε πρωτοκαλέσει ένα εικοσάχρονο πιτσιρίκι στην εθνική Βραζιλίας αντί του Ροναλντίνιο, δικαιολόγησε την επιλογή του ακριβώς με μια τέτοια σύγκριση.

Alegria nas pernas. Χαρά απ’ τα πόδια.

Αυτό ξεστόμισε ο «Φελιπάο». Αυτή προκαλούσαν τα όσα έφτιαχναν τα πόδια του Μπερνάρ σε όσους τα έβλεπαν. Στη σύγκριση, έστω του εκλέκτορα της «σελεσάο», υπέρτερα ενός άλλου γητευτή, πιθανώς του μεγαλύτερου της σύγχρονης εποχής. Και ναι, εννοείται πως αυτή η σύγκριση ήταν υποκειμενική, αλλά η βάση, το κριτήριο και το μέτρο της, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το αντικείμενό της.

Είπαμε, μεταξύ τους καταλαβαίνονται. Και τον Μπερνάρ, ήδη από τότε (τον) καταλαβαίναν πως ήταν ένας από αυτούς τους λίγους, τους ξεχωριστούς. Από εκείνους που θα μπορούσαν να σηκώσουν ένα γήπεδο στο πόδι. Όπως έκανε και χτες (14/4) καταμεσήμερο στη Λεωφόρο προσυπογράφοντας την επικράτηση του Παναθηναϊκού κόντρα στη Λαμία.

Καθορίζοντας ένα ακόμη παιχνίδι των «πράσινων» με ό,τι καλό, ό,τι ευφάνταστο και ό,τι αποτελεσματικό ξεκινούσε από τα δικά του πόδια και τελείωναν τα δικά του πόδια κερδίζοντας την απολύτως δικαιολογημένη αποθέωση.

Άργησαν. Και η αποθέωση και έστω η σκέψη της, όχι μόνο η δικαιολόγησή της. Αλήθεια είναι. Άλλα, διάφορα άλλα, απασχόλησαν κατά καιρούς περισσότερο. Πόσα παίρνει. Αν ήταν πολλά, αν διαφημίστηκαν – ανεξαρτήτως λόγων και στόχων - για τα περισσότερα όλων στο ελληνικό πρωτάθλημα, τα περισσότερα όλων στην ιστορία του Παναθηναϊκού, αν έπιασαν τόπο, αν τα άξιζε.

Αν ήρθε τραυματίας και πόσο ραγισμένος ήταν ο ώμος του. Αν έβαλε μαλλιά. Και αν οι προτεραιότητές του ήταν, ακριβώς… τρίχες σε σχέση με τους ιερούς και όσιους ομαδικούς σκοπούς. Αν – κι όμως – θα έβγαζε δεύτερη χρονιά, αν θα έμενε για να ολοκληρώσει το συμβόλαιό του. Αν άξιζε, αν χρειάζονταν, να γίνει συζήτηση για να το επεκτείνει. Και αν ναι, πότε, με πόσα, πως. Όχι με όσα (ήταν τελικά αυτά με τα οποία) ήρθε, εννοείται.

Μέχρι που στράφηκε στους πατριώτες του, αποδεχόμενος – ύστερα από αρκετή όπως δήλωσε μάταιη αναμονή για το που θα κατέληγε εδώ η μπίλια… - την πρόταση της Ατλέτικο Μινέιρο. Θα μπορούσε να είχε φύγει (αν το επιδίωκε) από τον Ιανουάριο.

Δεν το έκανε. Από τότε - κι ενώ και μέχρι τότε ήταν σταθερά καλός, βαρόμετρο του επιθετικού παιχνιδιού του Παναθηναϊκού – απελευθερώθηκε. Δεν έβαλε αντίστροφη μέτρηση περιμένοντας τον επαναπατρισμό. Δεν μίλησε απλώς για πρωτάθλημα, αλλά έκανε, κάνει τα πάντα για δαύτο.

Ο Μέσι και το μπλόκο στο αεροδρόμιο

Δίπλα στον… εκτός του τόπου τούτου Ιωαννίδη, έγινε ο καλύτερος. Όχι μόνο της ομάδας του, αλλά (συζητήσιμο πως ακόμη) και της λίγκας. Με διαφορά. Κάνοντας τη διαφορά. Θα επιστρέψει στην Βραζιλία προερχόμενος από την παραγωγικότερη σεζόν της καριέρας του. Έφτασε ήδη από χτες στο double double (10+10) στο πρωτάθλημα μόνο. Από τα δώδεκα γκολ που έχει σημειώσει ο Παναθηναϊκός στα playoff, έχει πετύχει-σερβίρει τα μισά (4+2).

Και (του) μένουν και άλλα έξι παιχνίδια για να αυγατίσει τις επιδόσεις του, μα το κυριότερο να τις υπογραμμίσει με δύο τίτλους. Έξι χρόνια έχει να πανηγυρίσει κάποιον. Κάτι παραπάνω δηλαδή από το μισό διάστημα της ευρωπαϊκής καριέρας του.

Παράσημο, έτσι κι αλλιώς κερδισμένο ήδη, πιθανώς και το μεγαλύτερο της εν Ελλάδι θητείας του, ότι τα γύρισε όλα, πηγαίνοντας την κουβέντα που τον αφορά εκεί ακριβώς που του υπερτερεί, εκεί που πλέον καταθέτει στο χορτάρι.

Χαρακτηριστικό απόλυτα ότι σε παιχνίδι κόντρα στο σκιάχτρο για τους «πράσινους» (ελέω του 2-2 του δεύτερου γύρου της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος) της Λαμίας, με το σενάριο να εξελίσσεται εφάμιλλα και τον Παναθηναϊκό ισόπαλο, χάνοντας γκολ που δεν χάνεται στο τέλος του ημιχρόνου, αποθεώθηκε από την εξέδρα.

Στη σούμα, η εδώ και καιρό δημόσια παραδοχή του… γκρέιντερ (Ιωαννίδης). Η δική του αναφορά, η δική του σύγκριση δεν είχε τον Ροναλντίνιο απέναντι – όπως του Σκολάρι – αλλά Τον Μέσι. Στη σούμα και η ατάκα του Βόκολου μετά το τέλος του κυριακάτικου παιχνιδιού. Καθολικά αποδεκτό πια πως η αποχώρησή του θα ζημιώσει και τον Παναθηναϊκό, αλλά και το ελληνικό πρωτάθλημα.

Δεν έχουμε, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε πολλούς σαν κι αυτόν. Τον πόνο του μοιράστηκε ο Τερίμ. Στα χωρατά κρυμμένος – πως αλλιώς πλέον – αλλά δεν το ‘χει και πολύ, μαζί με τον Ιωαννίδη, ο οποίος έριξε πρώτος την ιδέα, να τρέξουν να κλείσουν τα αεροδρόμια για να μην φύγει.

Αν ο Παναθηναϊκός κατακτήσει το πρωτάθλημα, το πιθανότερο είναι πως δεν θα είναι μόνοι τους, αλλά με παρέα χιλιάδων. Δεδομένα το μερίδιο του κοντοπίθαρου Βραζιλιάνου, θα είναι καταλυτικό. Για την ακρίβεια, είναι ήδη. Ό,τι και να γίνει.

Αλεγκρία μοιράζει. Τι άλλο, τι παραπάνω χρειάζεται;