Πρόκριση καύσιμο για την τελική ευθεία, αλλά και ευκαιρία διορθώσεων στον Παναθηναϊκό

Αν η ρεβάνς των ημιτελικών του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson ολοκληρώνονταν στην κανονική διάρκειά της, θα σήκωνε ποδοσφαιρική εξήγηση.

Κι απλή, χωρίς καν αναφορά στο σκορ, χωρίς καν εικόνα του παιχνιδιού. Όταν από την πλευρά του Παναθηναϊκού έλεγες πως οι κορυφαίοι ήταν οι Ζέκα, Γεντβάι κι από αυτήν του ΠΑΟΚ οι Κωνσταντέλιας, Μεϊτέ, Ζίβκοβιτς, ένα σκηνικό για το τι έγινε στο χορτάρι, διαμορφωνόταν.

Αν ολοκληρωνόταν στο 120’ χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στην παραπάνω περιγραφή – άντε ο Κώτσιρας κι ο Αράο από τη μία πλευρά κι ο Μπάμπα από την άλλη – πάλι οι εξηγήσεις, οι απαντήσεις, ακόμα και χωρίς σκορ, δύσκολα θα άλλαζαν.

Οτιδήποτε άλλο από εκεί και πέρα, ξεπερνάει μια λογική σκέψη κι ανάλυση. Προσωποποιείται προφανώς στους πρωταγωνιστές των συγκεκριμένων στιγμών.

Στο buzzer beater του Λημνιού που έστειλε την πρόκριση στη βούλα κι εκεί στον Ντραγκόβσκι, ο οποίος τρεις φορές απέτρεψε με τις επεμβάσεις του τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού και την πρόκριση του ΠΑΟΚ.

Ως εκεί όμως.

Ο Δικέφαλος ήταν ανώτερος. Σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού. Αποκλείστηκε γιατί δεν έβγαλε για δεύτερη συνεχόμενη επίσκεψή του στη Λεωφόρο την τελευταία άμυνα σε ένα ύστατο γέμισμα.

Γιατί έχασε τρία match balls στα πέναλτι και νωρίτερα, στις καθυστερήσεις είχε χάσει το μυαλό του από το σοκ του τραυματισμού του Μπάμπα. Έτσι όπως ήρθε, με τον τρόπο που ήρθε, ο αποκλεισμός θα πάρει καιρό να ξεπεραστεί, να ξεχαστεί.

Κρατάει – κι αυτό επισήμανε αμέσως μετά τον τρίωρο επαναληπτικό ο Λουτσέσκου αναζητώντας προοπτική – πως σε συνθήκες πρωτοφανούς για φέτος πίεσης και συνεχόμενων αρνητικών αποτελεσμάτων, στη Λεωφόρο μπορεί να μην έσβησε τη συνολική εικόνα του δεκαήμερου των ντέρμπι, αλλά υπενθύμισε πως ό,τι τον έφερε σε αυτά τα ντέρμπι ούτε έχει αλλοιωθεί, ούτε και δεν μπορεί να παρουσιαστεί κόντρα σε διεκδικητές τίτλων.

Αν αυτό υπερισχύσει του αποκλεισμού, δημιουργήσει ξανά εμπιστοσύνη και θετική σκέψη για τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟΚ, που αποτέλεσε άλλωστε και το κυρίαρχο κομμάτι της συζήτησης στους ασπρόμαυρους τις τελευταίες μέρες, θα φανεί στα προσεχώς.

Γιατί δεδομένα το ψυχολογικό εδώ κι ό,τι άφησε το βράδυ της Τέταρτης, ό,τι εκτυλίχθηκε, δεν είναι κάτι που εύκολα ξεπερνιέται.

Δεν εξορθολογίζεται, αντανακλαστικά παραμένει σε μυαλό και σκέψη, δημιουργεί τάση.

Η ανάγκη και το χαλάκι

Κι ακριβώς έτσι όπως εξελίχτηκε τελικά ο επαναληπτικός, για τον Παναθηναϊκό η πρόκριση προφανώς κι αποτελεί πολύ μεγάλη υπόθεση, χωρίς να είναι αυτή καθ’ αυτή, το μεγαλύτερο όφελος.

Το σημαντικότερο είναι πως προσφέρει καύσιμο για τη συνέχεια. Πολύτιμο. Το έχει ανάγκη το γκρουπ, το έχει ανάγκη ο οργανισμός, το έχει ανάγκη η "πράσινη" κοινωνία.

Το αμέσως επόμενο σημαντικό είναι πως επιτρέπει με ηρεμία, χωρίς πίεση, χωρίς μουρμούρα κι εσωστρέφεια να λυθούν εμφανή ζητήματα, κάποια που τελευταία ξεχωρίζουν.

Βοήθησε να μεγαλώσει το χαλάκι, αλλά και πάλι, δεν υπάρχει λόγος να δοκιμάζουν συνεχώς οι πράσινοι για το πόσα μπορούν να χωρέσουν από κάτω του.

Ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε την Τετάρτη (21/02) κάνοντας τις πρώτες ευκαιρίες του στα χασομέρια. Όχι της κανονικής διάρκειας, αλλά της παράτασης.

Χωρίς παιχνίδι, χωρίς ούτε να θέλει ούτε και να μπορεί να κρατήσει μπάλα, κάτι που ακόμη κι αν ήταν, όπως φάνηκε, μέρος τακτικής προσέγγισης, ούτε εξυπηρετήθηκε, ούτε ήταν αποτελεσματικό/λειτουργικό.

Ενδεικτικό ότι μεσοεπιθετικά, ο μόνος που κάπως φάνηκε στα 130 λεπτά του παιχνιδιού ήταν ο ερχόμενος από τον πάγκο Μαντσίνι.

Σάββατο, Τέταρτη. Δύο παιχνίδια στη σειρά, εντός έδρας, κάτι λιγότερο από τέσσερις ώρες ποδοσφαίρου. Η μία με αριθμητικό πλεονέκτημα κόντρα στη Λαμία, οι τρεις στα ίσια κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Μετρημένες οι καλές στιγμές, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών στο όριο, στις καθυστερήσεις, ακόμη πιο μετρημένο το (στρωτό) ποδόσφαιρο.

Σάββατο, δύο μυϊκοί τραυματισμοί πριν καν το εικοσάλεπτο. Τετάρτη, άλλοι δύο. Ο ένας στην προθέρμανση κι ο δεύτερος στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου.

Καμία ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει τέσσερις ποδοσφαιριστές σε τέσσερις μέρες. Πόσο μάλλον με αυτόν τον τρόπο και χωρίς να αναζητήσει τα αίτια της παθολογίας, έχοντας πια πάνω από μια ντουζίνα ανάλογες περιπτώσεις σε δύο μήνες μετά την αλλαγή προπονητή (κι αλλαγή προπόνησης) κι ενώ μπαίνει πια στην τελική ευθεία της σεζόν, διεκδικώντας δύο τίτλους.

Αυτονόητο πως τα πάντα γίνονται ευκολότερα μετά από νίκες, προκρίσεις, επιτυχίες. Σημασία όμως έχει να γίνονται. Καλό κι άγιο το άστρο (όποτε εμφανίζεται), αλλά δεν γίνεται να λογαριάζεται ως μόνιμος σύμμαχος.

Θα δώσει μία - καλύτερος ο Παναθηναϊκός στα προημιτελικά κόντρα στον Ολυμπιακό, προκρίθηκε στα πέναλτι – θα δώσει δύο - χειρότερος χτες, προκρίθηκε στα πέναλτι -, αλλά αυτό το άστρο για να το κρατηθεί πρέπει και να "ταΐζεται", πρέπει κάτι να προσφέρεται στο χορτάρι κι ως ανταπόδοση.

Γιατί αν ο επαναληπτικός κι η πρόκριση στον τελικό ήταν η μισή χρονιά για τον Παναθηναϊκό, η άλλη μισή που απομένει έχει πλέον δεκατρείς τελικούς.

Και ναι, αυτοί πάνω από όλα κερδίζονται, δεν παίζονται, αλλά ρεαλιστικά, χωρίς και παιχνίδι, μόνο με άστρο και με από μηχανής ήρωες της στιγμής, της βραδιάς, όλοι δύσκολα κερδίζονται.

Υ.Γ. Κανένα παιχνίδι, καμία πρόκριση, κανένας αποκλεισμός, κανένας τελικός, κανένα Κύπελλο και τίτλος. Όταν σώζεται μια ζωή, τότε αυτό μετράει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Την Τετάρτη (21/02) στη Λεωφόρο έγιναν όλα όσα χρειάζονταν, από όλους, για να σωθεί του Μπάμπα.

Φτάνει και περισσεύει ώστε το αυτονόητο, το προαπαιτούμενο, η ύπαρξη δηλαδή των όσων χρειάζονται, να υφίσταται παντού, για να παίζεται οποιοδήποτε παιχνίδι, οπουδήποτε.