Η πρόοδος της ΑΕΚ πλέον φωνάζει και χωρίς τσίτα τα γκάζια
Αδιαμφισβήτητα σημαντικότατο το προβάδισμα της ΑΕΚ από το πρώτο παιχνίδι της OPAP Arena, ο τρόπος όμως που διαχειρίστηκε η Ένωση τα όσα προέκυψαν και τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν στον επαναληπτικό με τον Ολυμπιακό και που την έφεραν στον τελικό του Κυπέλλου, ένα ακόμα, διαφορετικής τελείως φυσιογνωμίας, πειστήριο εξέλιξης της Ένωσης. Γράφει ο Αντώνης Οικονομίδης.
Χρειάζονται να γίνουν πάρα πολλά για να αμφισβητηθεί σε μια ρεβάνς ένα 3-0. Θα πρέπει, πρώτα και κύρια, όλα, τα πάντα να πάνε στο … 0 και τίποτα στο 3.
Να διαμορφωθεί πλαίσιο ανάλογο, μα αντίστροφο σε σχέση με το πρώτο ματς. Τότε, στην OPAP Arena, πρώτη επίθεση ΑΕΚ, 1-0. Πρώτη επίθεση Ολυμπιακού, δοκάρι. Δεύτερη επίθεση ΑΕΚ, πριν καν το ημίωρο, αυτογκόλ, 2-0. Θεμέλια, αγωνιστικά και ψυχολογικά, ήδη.
Αλληλουχία δοκαριών μετά την ανάπαυλα και πάνω που άπαντες συμβιβάζονταν με μάχη για ανατροπή/υπεράσπιση διαφοράς δύο γκολ, ήρθε ένα κερδισμένο πέναλτι στην τελευταία φάση του αγώνα που αυτή τη διαφορά τη μεγάλωσε, διαμορφώνοντας σκορ που ταίριαζε – βάσει εικόνας – σε άλλο ενενηντάλεπτο από αυτό που τελικά έγινε και κυρίως προοιωνίζοντας πλαίσιο επαναληπτικού, διαφορετικών τελείως συνθηκών.
Και το μομέντουμ ακόμη δεν διαμόρφωνε συνθήκες ελπίδας έστω για ανατροπή. Μέσα σε δέκα μέρες, ο Ολυμπιακός είχε δει τον προπονητή που τον έφερε στο πρωτάθλημα από το -12 στο -3 να παραιτείται επειδή δεν δέχτηκε την γκρίνια μιας σοκαριστικής βάσει εξέλιξης ισοπαλίας που απέτρεψε τη μείωση από την κορυφή στον πόντο.
Υποδέχτηκε τον τέταρτο τεχνικό στον πάγκο του σε εννιά μήνες, αντέδρασε, ξέσπασε, περισσότερο όμως βγάζοντας ένστικτο παρά αντανακλαστικά με την καλύτερη εμφάνισή του κόντρα στον ΠΑΟΚ, προτού πάει στο κυριακάτικο ντέρμπι στη Λεωφόρο ενδεδυμένος στολή περιπάτου, με την ήττα να προκαλεί (περίπου) τη συντέλεια και την ισοπέδωση, ως και κουβέντα για το πρόωρο τέλος ποδοσφαιριστών.
Από την άλλη, η ΑΕΚ σε αυτό το δεκαήμερο είχε κάνει δύο νίκες παραμένοντας στην κορυφή του πρωταθλήματος, ξεμπερδεύοντας με τον έναν διεκδικητή (ΠΑΟΚ) και αφήνοντας σημαντικά πίσω τον άλλον (Ολυμπιακό) στην – πάνω κάτω – ισότιμη μεταξύ τεσσάρων, όπως ξεκίνησαν τα playoffs κούρσα τίτλου και προετοιμαζόμενη για το βιράζ με mano a mano κόντρα με τον Παναθηναϊκό.
Η προσδοκία των ερυθρόλευκων ήταν να κάνουν… ΠΑΟΚ στην ΑΕΚ. Για την ακρίβεια, ένα ακόμη καλύτερο, εξελιγμένο τέτοιο έργο, μιας και δεν υπήρχαν περιθώρια που να επιτρέπουν αποτελεσματικότητα μόνο ενός ημιχρόνου, όπως στο προ μιας εβδομάδας παιχνίδι με τους ασπρόμαυρους.
Τρία γκολ έστω και against odds (όλη κι όλη μια φορά φέτος τα έχει δεχτεί η ΑΕΚ του Αλμέιδα, στο "σπίτι" της, στο 1-3 του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό), άντε και για την οικονομία της συζήτησης, βρίσκονται. Για να μην χρειάζονταν περισσότερα όμως, θα έπρεπε να κρατηθεί η Ένωση στο μηδέν.
Βάσει όλων των παραπάνω, απαιτητικό τουλάχιστον.
"Εξάτμισε" μετά το γκολ του Βαλμπουενά γήπεδο και εξέδρα
Το φουριόζικο ξεκίνημα δεν συνοδεύτηκε με γκολ. Πάντα ευκταίο σε ανάλογες επιδιώξεις. Την Τετάρτη (12/4), το γκολ του Ολυμπιακού δεν ήρθε νωρίς, αλλά ήρθε προβάδισμα.
Έχουν χρειαστεί και πολύ λιγότερα σε αυτό το γήπεδο, με τις ίδιες ομάδες, από ένα γκολ στο 27’ για να αλλάξουν τελείως δεδομένα, εικόνα και έκβαση.
Και χτες τα άλλαξε, με τρόπο όμως που ανέδειξε και τη διαφορά αν όχι των δύο ημιφιναλίστ, αλλά τουλάχιστον της φετινής ΑΕΚ.
Είχε φανεί και πριν την κεφαλιά του Βαλμπουενά, από τον τρόπο που αρχικά, μετά το πρώτο δεκάλεπτο, τέταρτο οι κιτρινόμαυροι βρήκαν τρόπο να παγώσουν τον ρυθμό, να εξατμίσουν την πίεση σε γήπεδο και εξέδρα.
Αλλά και αφότου έμειναν πίσω στο σκορ δεν επέτρεψαν να (συμ)παρασυρθούν, επιδιώκοντας πρωτίστως να φτάσουν στην ανάπαυλα χωρίς παραπάνω ζημιά και μετά μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο σαν αυτοί να κυνηγάνε ανατροπή.
Ο Ολυμπιακός μετά το πρώτο γκολ δεν μπήκε στην περιοχή του Στάνκοβιτς. Δύο σουτ εκτός αυτής έκαναν οι πρωταθλητές, το ένα που έγινε γκολ από τον Χουάνγκ Ιν-Μπέομ και ένα "σκοτωμένο" του Μασούρα στο τέλος.
Αντίθετα, η ΑΕΚ πάτησε περιοχή μέσα σε λιγότερο από ένα αγωνιστικό τέταρτο (40’-55’), πέντε φορές. Η πρώτη με τον υπέροχα μινιμαλιστικό και ηχηρά αθόρυβο Πινέδα κι οι επόμενες τέσσερις στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου, με τη νομοτέλεια να έρχεται τελικά από την λιγότερο απειλητική της επίθεση σε αυτό το διάστημα, με τελική έξω από το κουτί και (μια ακόμη για τον φετινό Ολυμπιακό) καραμπόλα.
Game over. Μετά δεν γίνονταν να αλλάξει το παραμικρό. Ακόμα κι η όποια υποψία σπίθας, με το δεύτερο προβάδισμα των ερυθρόλευκων, έσβησε ουσιαστικά πριν καν ανάψει.
Παιχνίδια η φετινή ΑΕΚ έχει κάνει σίγουρα καλύτερα από το χτεσινοβραδινό. Πιο χορταστικά, πιο επιδραστικά, πιο γεμάτα, πιο έντονα, πιο αποτελεσματικά.
Ο τρόπος όμως, που διαχειρίστηκε τη ρεβάνς, από πριν καν τη σέντρα, από την αναμέτρηση κιόλας με τον Άρη, τις 9 αλλαγές που (και πάλι) έκανε στην ενδεκάδα του ο Ματίας Αλμέιδα σε σχέση με αυτήν της Κυριακής, ως κυρίως τον τρόπο με τον όποιο έφερε στα μέτρα της, χωρίς υπερβολή, κάθε συνθήκη που προέκυψε, είναι (ακόμη ένα, ίσως και πιο χαρακτηριστικό) δείγμα εξέλιξης, προόδου, δουλειάς προπονητή, δουλειάς συνόλου +20 ενεργών παικτών.
Και αυτό ακριβώς είναι το credit που πιστώνεται σε αυτόν που ορίζει, χαράζει και διαμορφώνει αυτό το – συνολικό, σε βάσει σεζόν και όχι ανά βραδιά, Τετάρτη, Κυριακή - πλάνο. Κι αυτό ακριβώς είναι που στο φινάλε κάνει διαφορά.
Φέτος, απέμειναν επτά παιχνίδια για την Ένωση σε πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας Novibet. Μετά από αυτά, μπορεί να έχει κατακτήσει δύο τίτλους, μπορεί και τίποτα. Συμβόλαιο με την επιτυχία, ειδικά σε in extremis συνθήκες όπως διαμορφώνονται σε αυτό το τελευταίο κομμάτι της χρονιάς, δεν έχει υπογράψει κανείς.
Ακόμα και στο χειρότερο σενάριο για την ΑΕΚ, του ζερό, του 0/2 στο τέλος της σεζόν, πρακτικά ο δρόμος που την έφερε ως εδώ φέτος, πρακτικά εξασφαλίζει (ως και εγγυάται) πολύ καλύτερης αφετηρίας για την επόμενη πια χρονιά σε σχέση με αυτήν που εκκίνησε στη φετινή.
Αυτή ακριβώς η πρόοδος άλλωστε και η εξέλιξη, ανεξαρτήτως κατάληξης, δεν αμφισβητούνται. Και αυτές είναι τα - ήδη – φετινά τρόπαια των κιτρινόμαυρων.
Δεν χρειάζεται πλέον να τις "φωνάζουν" με κυριαρχία, με τα γκάζια τσίτα και όλα στα κόκκινα, αλλά ακόμα και με παιχνίδια σαν και το χθεσινό, με τη συγκεκριμένη προσέγγιση και συμπεριφορά, υπογραμμίζονται και τονίζονται ολοένα και περισσότερο.
