Ημιεπαγγελματίες η συντριπτική πλειοψηφία του ρόστερ της Μποέμιαν. Κάρτα χτυπάνε το πρωί, το απόγευμα κλωτσάνε το τόπι. Η νίκη επί του ΠΑΟΚ στο Δουβλίνο θεωρήθηκε και αντιμετωπίστηκε ως η μεγαλύτερη διεθνής της ιστορίας του ιρλανδικού club. Για εννιά μερόνυχτα, μέχρι και το χτεσινό, ζούσαν και ανέπνεαν για κάτι που θα μνημονεύονταν για γενεές επί γενεών. Στο δέκατο, προσπάθησαν, τα έδωσαν όλα, το αναπόφευκτο όμως, δεν μπόρεσαν να το αποτρέψουν.

Απλώς, η εμφάνισή των ποδοσφαιριστών που όλοι μαζί δεν αξίζουν όσο ο Ροντρίγκο από τους Κυπελλούχους Ελλάδας, ανέδειξε το τι (μπορεί να) είναι, το τι (μπορεί να) κρύβει το καλοκαίρι. Ενδεικτικά, για να γίνει και αντιληπτή η διαφορά: η Μποέμιαν βρίσκεται, τώρα, αυτή την εποχή, σε φάση αγωνιστικής κατάστασης στην οποία ο ΠΑΟΚ – βάσει παιχνιδιών – θα βρεθεί στις αρχές του επόμενου χρόνου. Κοινώς, είναι πέντε έξι μήνες μπροστά.

Τέτοια απόσταση ρυθμού, φυσικής κατάστασης, ετοιμότητας, καλύπτει πολύ και πολλά από τις υπόλοιπες, δεδομένες διαφορές. Και στα 180 λεπτά των δύο παιχνιδιών, φάνηκε ανάγλυφα και ποια είναι η ομάδα με τις ποιοτικότερες μονάδες, αλλά και ποια μπορεί, επιστρατεύοντας το πλεονέκτημα της εποχής, να (ελπίζει πως) την κοιτάξει στα μάτια.

Η ανθρωπογεωγραφία του Λουτσέσκου

Ο ΠΑΟΚ έκανε το αυτονόητο. Όχι εύκολα. Όχι άκοπα. Αλλά ενδεικτικά. Και της δικής του (αν)ετοιμότητας – φυσιολογικής για την εποχή – αλλά και των ελλείψεων που καθρεφτίζονται, όλες, μία προς μία, στο χορτάρι και επισημάνθηκαν και με τη λακωνική ανακοίνωση του συνδέσμου των οπαδών της ομάδας αργά μετά το τέλος του χτεσινοβραδινού επαναληπτικού.

Δεν είναι μόνο οι μεταγραφές σε συγκεκριμένες θέσεις που επιβάλλονται. Είναι και τα χαρακτηριστικά, τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που απουσιάζουν από το ρόστερ. «Φωνάζει» η έλλειψη ταχύτητας, ενέργειας, έκρηξης, η απουσία γοργοπόδαρων και «ελαφριών» στα πατήματα, ακόμη ακόμη και νεαρότερων ποδοσφαιριστών. Γεμάτα, η ενδεκάδα και ο πάγκος από τριαντάρηδες (και πολύ…), γεμάτα από βαριά κορμιά, σε κάθε γραμμή και θέση του γηπέδου. Και αυτό, Αύγουστο μήνα φαίνεται, βγάζει μάτι.

Το πιθανότερο είναι πως θα βγάλει και αργότερα. Σε επίπεδο αντοχών κυρίως. Γι’ αυτό και το ζητούμενο είναι είτε οι περισσότερες εναλλακτικές προκειμένου να υπάρχουν αξιόπιστες λύσεις και βάθος ώστε να μπορέσει ο ΠΑΟΚ να πρωταγωνιστήσει ξανά και να ανταποκριθεί σε όλα τα μέτωπα. Όπως ακριβώς υπέδειξε η κίνηση της επιστροφής του Ράζβαν Λουτσέσκου στον πάγκο του, όπως ακριβώς ο ίδιος ο Ρουμάνος, από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του ξανά στην Τούμπα, δεν έκρυψε: θέλει τον ΠΑΟΚ πάλι πρωταγωνιστή, άμεσα διεκδικητικό.

Γι’ αυτό και το περιβόητο, πριν ούτε καν έναν χρόνο, σχέδιο που εν πολλοίς εκπορεύτηκε από την ανάγκη του οικονομικού εξορθολογισμού, με την προώθηση, ανάδειξη και αξιοποίηση πιτσιρικάδων και προερχόμενων από τις ακαδημίες, με ανάλογη ηλικιακή στόχευση στις μεταγραφές, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, χωρίς πολλά πολλά.

Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου δεν ψάχνει, δεν κοιτάει το αύριο, θέλει να διεκδικήσει και να κερδίσει τώρα, σήμερα. Και σε αυτό, σύμφωνα με τη φιλοσοφία δεκαετιών που έχει ο προπονητής του, δεν θα το κάνει ποντάροντας στα νιάτα, μα στην εμπειρία. Ακόμη και ανθρώπινα, ο διορατικός και μπαρουτοκαπνισμένος Ρουμάνος, γνωρίζοντας τις παγίδες που κρύβει τούτη η εποχή, δεν θα πήγαινε ποτέ να ξεκινήσει τη σεζόν της επανόδου του, παίζοντας προκρίσεις στην Ευρώπη με νεαρούς ή με παίκτες που δεν γνωρίζει.

Γι’ αυτό και οι ενδεκάδες που παρέταξε στα δύο παιχνίδια με την Μποέμιαν είχαν τελείως δική του ανθρωπογεωγραφία. Από την πρώτη του θητεία δεν είχε ζήσει (γιατί σε επίπεδο scouting τον ήξερε) τον Ροντρίγκο. Αυτόν εμπιστεύονταν όμως περισσότερο σε σχέση με τον νιόφερτο Τέιλορ. Δεν ήξερε τον Μιχαηλίδη. Αν είχε τον Κρέσπο διαθέσιμο, ο μικρός στον πάγκο θα έμενε.

Δεν ήξερε τον Εσίτι. Ηταν όμως ο μόνος που μπορούσε να του δώσει το διαφορετικό στο κέντρο (ασχέτως αν αυτό αρέσει σε εξέδρα και media). Δεν ήξερε τον Σβαμπ. Αλλά ο Αυστριακός, εκτός δεν γίνεται να μείνει, όπως και ο Ζίβκοβιτς. Ακόμη ακόμη και τον Καντουρί που τον βολόδερνε στην πρώτη του θητεία σε κάθε μεριά του γηπέδου, αναντικατάστατο τον μετέτρεψε. Και το εξαργύρωσε, με τον Μαροκινό να είναι ο κορυφαίος του χτεσινού παιχνιδιού.

Οργάνωση, εμπειρία, ποιότητα

Πέραν όμως των επιλογών που γνωρίζει και εμπιστεύεται, είτε είναι Αύγουστος (πόσο μάλλον) κόντρα στην Μποέμιαν, είτε είναι Δεκέμβριος στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Λουτσέσκου πρεσβεύει συγκεκριμένη φιλοσοφία. Και ποτέ δεν την έκρυψε. Στο τέλος τέλος, με αυτήν μετατράπηκε στον πλέον επιτυχημένο προπονητή της ιστορίας του ΠΑΟΚ.

Προτιμάει την οργάνωση, τον έλεγχο από την ταχύτητα. Προτιμάει την εμπειρία από την έκρηξη. Προτιμάει την ποιότητα της κατοχής από τη διάρκεια της. Τρανό παράδειγμα τα τρία (συμπεριλαμβανομένου του κακώς ακυρωθέντος γκολ του Καντουρί) χτες. Το πρώτο έρχεται από συνέχεια στατικής φάσης, το δεύτερο από άμεσο transition και κατάθεση ποιότητας στην πάσα (Καντουρί) και στην κίνηση στον χώρο (Μπίσεσβαρ) και το τρίτο είναι προϊόν πίεσης ψηλά, στην αντίπαλη περιοχή.

Και όλα αυτά, επιβεβαιώνουν πως ο Λουτσέσκου και ο ΠΑΟΚ με την επιλογή να του δώσει ξανά τα κλειδιά, προτιμάνε το τώρα από το αύριο. Δεν είναι αφελής ο Ρουμάνος να μην γνωρίζει τι δεν έχει η ομάδα του, τι δεν έχουν οι ποδοσφαιριστές του. Ποντάρει όμως πως την Μποέμιαν, ακόμη και Αύγουστο μήνα, μπορεί η πιότερη ποιότητα των παικτών του να την αποκλείσει. Και ας αγκομαχήσει, ας ματώσει, ας λαχανιάσει, λόγω εποχής κυρίως, μα και ας προβληματίσει.

Ποντάρει στο ότι στο 80% των παιχνιδιών του ελληνικού πρωταθλήματος, αυτό που θα χρειαστεί περισσότερο δεν είναι μια ροκ μπάντα που θα τζαμάρει ασταμάτητα. Γνωρίζει πως το ρόστερ που διαχειρίζεται δεν μπορεί να το κάνει και εφόσον θέλει να διεκδικήσει τώρα, θα πρέπει να το μετατρέψει σε ορχήστρα εσωτερικού χώρου, ειδικά εφόσον είναι σαφές πως η δική του επιλογή, ενσταλαγμένη από πορεία χρόνων, συμβαδίζει και με την πολιτική του club.

Με μια τέτοια ορχήστρα τέτοιων ρυθμών, ο – ενδεικτικά - Μπίσεσβαρ από την απόλυτη απαξίωση, μπορεί να μετατραπεί ξανά σε μαέστρο. Και τα χαρακτηριστικά στα οποία ποντάρει και θέλει να έχει ο Λουτσέσκου από τους παίκτες του, την ομάδα του, ελπίζει πως θα φτάσουν και θα περισσέψουν για να πετύχει την πρωταγωνιστική ανταγωνιστικότητα εντός των συνόρων. Ως τότε βέβαια, ο Ρουμάνος, το club, ο οργανισμός, θα πρέπει να βρει, να προσθέσει και άλλα βιολιά στην ορχήστρα.

Τα δύο παιχνίδια με την Μποέμιαν το κατέστησαν ευκρινέστατο. Ηταν, ναι, ένα προσεχώς των όσων έρχονται, των όσων οραματίζεται και φιλοδοξεί να παρουσιάσει ο Λουτσέσκου, αλλά το τι ταινία τελικά θα παρουσιάσει ο ΠΑΟΚ στη σεζόν που ακόμη καλά καλά δεν έχει ξεκινήσει, από τις κινήσεις και τις επιλογές του στο ελάχιστο υπόλοιπο του παζαριού θα κριθεί.