Πρώτα η κατσίκα σου, μετά του γείτονα
Η τελευταία αγωνιστική εβδομάδα του 2023 άφησε πολύτιμα και ανάγλυφα του στάτους των διεκδικητών του πρωταθλήματος αποτυπώματα, αναδεικνύοντας δικαιοσύνη. Γράφει ο Αντώνης Οικονομίδης.
Η ΑΕΚ μετά τις δύο πανομοιότυπες ισοπαλίες σε Αγρίνιο και Σέρρες δεν θα μπορούσε να περιμένει κάτι διαφορετικό από το -3 από την κορυφή, χωρίς να έχει την πολυτέλεια της προσωποποίησης της (αντικειμενικής εν προκειμένω) ευθύνης, αλλά ούτε και να επιτρέψει να βγει η προσοχή της από τα οίκου της. Κάτι που ισχύει για όλους.
Φωτογραφία της στιγμής, μάθαμε τόσα χρόνια να ακούμε ως συνοδευτική φράση των εκάστοτε δημοσκοπήσεων. Τέτοιες, δημοσκοπήσεις, στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν, μα φωτογραφίες προσφέρονται σε κάθε ενενηντάλεπτο που περνάει. Η τελευταία αγωνιστική εβδομάδα της χρονιάς που φεύγει, έδωσε τη δυνατότητα για φιλμ ολάκερο, με ισομέρεια θαυμαστή και δείγμα που αποτυπώνει, όχι απλώς την στιγμή, αλλά κυρίως την πραγματικότητά της.
Όλοι οι διεκδικητές του τίτλου από Πέμπτη σε Πέμπτη έδωσαν τρία παιχνίδια. Ένα στην Ευρώπη, όλοι πλην ενός διεκδικώντας αποτέλεσμα και πρόκριση και άλλα δύο στη Stoiximan Super League. Οκτώ το σύνολο για το πρωτάθλημα, όλα εκτός έδρας.
Ο μόνος με το απόλυτο και με το επιβλητικό 14-3 γκολ, ο ΠΑΟΚ, πέρασε πρώτος από τον ευρωπαϊκό όμιλο του εξασφαλίζοντας από άνοιξη πια τη συνέχεια του και έκλεισε την χρονιά εμφατικά πρωτοπόρος στη λίγκα.
Ο περυσινός δεύτερος Παναθηναϊκός απέτυχε να πάρει έστω μια ισοπαλία στο «σπίτι» του για να συνεχίσει και τη νέα χρονιά στο ConferenceLeague, επιβεβαιώνοντας την εντονότερη επί Γιοβάνοβιτς κρίση του μετά την ήττα από τον Ατρόμητο, αλλά και την inextremis – γιατί τέτοια είναι όταν τις λύσεις τις δίνουν ποδοσφαιριστές που καλώς ή κακώς ο προπονητής δεν «έβλεπε» - επικράτηση στον Βόλο.
Ο Ολυμπιακός ξέσπασε κόντρα στην Μπάτσκα Τόπολα και έτσι συνεχίζει διεθνώς, όμως στα 180 λεπτά που ακολούθησαν στα πρώτα εντός των συνόρων με τον νιόφερτο Κάρλος Καρβαλιάλ, σημείωσε ένα μόλις γκολ – και αυτό από τη βούλα – κάνοντας μια νίκη στις Σέρρες και χτες, εν τη απουσία του Φορτούνη, μένοντας στα «κουλούρια» στο Περιστέρι, με το δεύτερο, ίσως πιο ενδεικτικό για στάτους και μελλούμενα, να είναι πως ο προπονητής του έβγαλε το ενενηντάλεπτο κάνοντας όλη κι όλη, μόνο, μια αλλαγή.
Και η πρωταθλήτρια; Από τη νόρμα των διαφαινόμενων πισωπεταλιών, όχι, δεν ξέφυγε. Καθαρή και δίκαιη ήττα στο Άμστερνταμ – με τον Άγιαξ να ολοκληρώνει το δικό του τελευταίο ποδοσφαιρικό επταήμερο του ’23 με εντός έδρας ισοπαλία κόντρα στην Τσβόλε στο πρωτάθλημα και σοκαριστική ήττα αποκλεισμό στο Κύπελλο χτες βράδυ από την ερασιτεχνική Χέρκουλες – και από εκεί και πέρα δύο παιχνίδια με ίδιο σκορ, με ίδια ευθύνη – «κιτρινόμαυρη» τελείως – για την έκβασή τους μα δύο παιχνίδια καθόλου, μα καθόλου… ΑΕΚ.
Αμφιβολία και ανασφάλεια
Όχι ΑΕΚ του Αλμέιδα. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό για την Ένωση εν όψει της συνέχειας. Όχι τα ατομικά λάθη. Αυτά, στο φινάλε, μπορεί να αποτελούν μια κάποια λύση, προσφέροντας μια δικαιολογία, βρίσκοντας πρόσκαιρα, της στιγμής, «θύματα» και ενόχους για να καταλογιστούν ευθύνες.
Στην περίπτωση της τελευταίας εβδομάδας και ειδικά της αναμέτρησης στις Σέρρες προφανώς αντικειμενικές, αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και εν προκειμένω δικαίως – ως προς το αθλητικό και μόνο κομμάτι – θα υπάρξουν και οι σχετικές επιπτώσεις. Αλλά, το θέμα των «κιτρινόμαυρων» δεν μπορεί να είναι απλώς ο Αθανασιάδης; Γι’ αυτό(ν) και για τον κάθε Αθανασιάδη η λύση είναι εύκολη. Και θα εφαρμοστεί.
Από εκεί και πέρα όμως; Τέσσερις ισοπαλίες, με πολύ μεγάλο κόστος – που περισσότερο θα φανεί στον απολογιστικό λογαριασμό– οκτώ βαθμών έχει παραχωρήσει η ΑΕΚ κόντρα σε Πανσερραϊκό (δις), Κηφισιά και Παναιτωλικό.
Δεν είχαν όλες αποτύπωμα (όποιου) τερματοφύλακα. Ο αποσβολωμένος – για πρώτη φορά στην εν Ελλάδι παρουσία του – Αλμέιδα, το μόνο που ξεστόμισε μετά το σοκ στις Σέρρες ήταν πως υπάρχουν λάθη που μπορείς να δουλέψεις στην προπόνηση για να αποφύγεις την επανάληψη τους και λάθη για τα οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Απολύτως καίριο, δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο.
Το κυρίαρχο, αυτό που χτυπάει στο μάτι έχοντας πια επαρκή και ξεκάθαρη εικόνα για τα χαρακτηριστικά του Almeydaball, είναι πως αυτό συνολικά απλώς απουσίαζε τόσο στο Αγρίνιο όσο και στις Σέρρες. Σε όλη τη σεζόν πέρυσι, η ΑΕΚ δεν κέρδισε μόλις δύο φορές σε παιχνίδια που πήρε το προβάδισμα, που σκόραρε πρώτη: κόντρα στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο και κόντρα στον Αστέρα στην Τρίπολη.
Ως τώρα φέτος, χωρίς καν να έχουμε φτάσει στο μισό της σεζόν, έχει ήδη συμβεί τέσσερις φορές στο πρωτάθλημα. Δεν (μπορεί να) είναι τυχαίο, ή έστω, ακόμη και αν είναι, ακόμη και αν για όλες τις φορές υπάρχουν δικαιολογίες, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί (και δεν έπρεπε να έχει αντιμετωπιστεί) ως κάτι συγκυριακό.
Χτες, η Ένωση έπαιξε για μισή ώρα με παίκτη παραπάνω, έχοντας το προβάδισμα. Η αίσθηση που δημιουργούσε το παιχνίδι της ήταν καιροσκοπισμός. Να περάσει η ώρα, να διατηρηθεί άκοπα το 2-1, να κλείσει η παρένθεση του Αγρινίου και καλές γιορτές. Ναι, έχει «σβήσει» και άλλα παιχνίδια ενόσω στον πάγκο της είναι ο pelado. Με τρόπο όμως που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ούτε στον αντίπαλο στο χορτάρι, ούτε στον θεατή στην εξέδρα και στην τηλεόραση.
Το χτεσινοβραδινό όμως δεν έμοιαζε, δεν έδειχνε, δεν ήταν τέτοιο «σβήσιμο», αλλά περισσότερο ανάγκη προερχόμενη από την ανησυχία, την αμφιβολία, πως ακόμη και με συν ένα (γκολ και παίκτη) στο γήπεδο, η στραβή μπορεί να γίνει.
Και έγινε.
Επιβεβλημένη η διαχείριση σε κάθε επίπεδο
Και τώρα τι; Δεδομένοι οι τριγμοί. Άλλωστε είχαν ξεκινήσει και τους είχε νιώσει, εσωτερικά και αρμοδίως, το γκρουπ πριν καν το ταξίδι στις Σέρρες. Στο τέλος τέλος, αλλιώς δεν γίνεται. Ο πρωταθλητισμός τα έχει αυτά.
Οι περυσινές χριστουγεννιάτικες διακοπές βρήκαν την ΆΕΚ στο -6 από την κορυφή (περιττή η υπενθύμιση των πολλών προηγούμενων). Οι φετινές, στο -3. Δεν λογίζεται ως πρόοδος, αυτό δα έλειπε, μα ως ενδεικτικό του που ακριβώς βρισκόμαστε στο πρωτάθλημα και το πόσο εύκολα, πόσο γρήγορα, σε μια εβδομάδα μέσα (και λιγότερο), μπορούν να αλλάξουν όλα.
Πέρυσι, πριν τη διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο, η ΑΕΚ μετρούσε απανωτά χειρουργεία για σειρά βασικών της. Φέτος τέτοια ευτυχώς για την υγεία των ποδοσφαιριστών, δεν έχει. Προβλήματα τραυματισμών, ναι, υπάρχουν αμείωτα και προκύπτουν ασταμάτητα. Υπήρχαν όμως και πέρυσι. Συνολικά 52 τέτοια «έγραψε» η σεζόν του νταμπλ. Μαθημένο και από τις πέτρες πια πως αυτό είναι το κόστος της προπονητικής μεθοδολογίας. Στα κόκκινα. Πάντα, χωρίς εξαιρέσεις και εκπτώσεις. Αρκεί να υπάρχουν οι έντεκα για να μπουν στο γήπεδο.
Διαχείριση λοιπόν. Αν όλο αυτό που βιώνει η ΑΕΚ συνιστά (ως και) κρίση, τότε διαχείρισή της. Αν περιορίζεται στο αγωνιστικό και μόνο, εκεί. Οπουδήποτε τέλος πάντων χρειάζεται διαχείριση, αυτή είναι πια – και φωνάζει - επιβεβλημένη.
Αυτό επίσης είναι προαπαιτούμενο του πρωταθλητισμού. Που πρώτα και κύρια, για όλους όσοι ασχολούνται με το σπορ, προκύπτει εσωτερικά. Ανθρώπινες και απολύτως κατανοητές οι ματιές στους δίπλα, οι συγκρίσεις στις ζημιές, στις γκέλες, στα στραβοπατήματα.
Στο φινάλε όμως μιας σεζόν, τη διαφορά δεν θα την κάνει αν οι κατσίκες όλων των γειτόνων ψοφήσουν, αλλά να ζήσει η δική σου.
