Έξι εβδομάδες. Ακριβώς 42 ημέρες. Τόσες έχουν περάσει από το πρώτο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Φατίχ Τερίμ στον πάγκο μέχρι το τελευταίο, το χτεσινοβραδινό (14/2) στην Τούμπα. Δώδεκα συνολικά. Ένα δηλαδή κάθε τρεισήμισι μέρες.

Τα μισά της ντουζίνας, ντέρμπι. Τρία με τον Ολυμπιακό, τα δύο εξ αυτών κρίνοντας πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson. Ένα με την ΑΕΚ και δύο με τον ΠΑΟΚ. Συνθήκη αφόρητη. Για οποιονδήποτε επαγγελματία, ο οποίος καλείται από το πουθενά να αναλάβει μια ομάδα στρωμένη, δουλεμένη, με σαφείς αρχές και προσανατολισμό, μόλις στον πόντο από την κορυφή, γιατί… έτσι, αλλά και με την προφανή «επιταγή» - παρά ταύτα - να τα αλλάξει όλα.

Ο Τερίμ όμως δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Όχι λόγω βιογραφικού, παραστάσεων, καριέρας. Ακριβώς λόγω αυτών. Και μόνο αυτών, είτε είναι επιτυχημένα ή όχι, μακρινά ή όχι. Για τον Τούρκο όλο αυτό το βουνό, που δεν φαίνεται τώρα που ανέβηκε, αλλά υπήρχε από τότε που συμφώνησε με τον Παναθηναϊκό, δεν έκρινε τίποτα.

Ήρθε και ανέλαβε χωρίς να νιώθει την παραμικρή πίεση. Χωρίς οτιδήποτε συναντήσει εδώ να μπορεί να συγκριθεί με ό,τι έχει βιώσει και αντιμετωπίσει στην καριέρα του. Δεν ξεβολεύτηκε στα 71 του. Κινητοποιήθηκε. Και του έφτανε. Χωρίς να βλέπει ενστάσεις στην προοπτική του.

Δεν εξαρτάται – και ούτε θα κριθεί - η υστεροφημία του, ο μύθος του από το τι θα έκανε, τι θα κάνει στον Παναθηναϊκό. Δεν σχετίζεται η ποιότητα της ζήσης του, ούτε καν αυτή των δισέγγονων του από την εν Ελλάδι επαγγελματική θητεία του. Εξασφαλισμένη με πλατίνα είναι.

Γι’ αυτό και δεν τον απασχόλησε το πρόγραμμα. Δεν τον ένοιαξε η κριτική που με το καλημέρα και ανά πάσα στιγμή, σε κάθε στραβοπάτημα, θα συναντούσε. Η σύνδεση του κόσμου με τον προκάτοχό του και το συναίσθημα της αδικίας που πιθανότατα θα υπερίσχυε της στήριξης. Δεν προβληματίστηκε από τις εν κινήσει, απαιτητές μόνο και μόνο από τον ερχομό του, την επιλογή του, ριζικές διαφοροποιήσεις στα πάντα.

Από το τεστάρισμα του ρόστερ σε συνθήκες αγώνων. Όχι φιλικών, αλλά επισήμων, που κρίνουν βαθμούς, νίκες, προκρίσεις. Αλλιώς δεν γίνονταν. Περισσότερα παιχνίδια, παρά οι προπονήσεις σε αυτό το διάστημα. Χωρίς μόνο την αξιολόγηση των – έτσι κι αλλιώς αρκετών – παρόντων, αλλά και με την προσθήκη νέων. Και όχι όποιων κι όποιων νέων.

Έμαθε, μαθαίνει και αυτός εν κινήσει. Δοκιμάζοντας, αλλάζοντας, τζογάροντας. Άλλα του βγήκαν, του βγαίνουν, άλλα όχι. Κόστος, δεδομένου του πλαισίου, λελογισμένο και σίγουρα όχι αμετάκλητο. Και ξεκάθαρα, στυγνά μαθηματικά, όχι έντοκο. Η ωφέλεια, ναι, αρχίζει πια να μοιάζει με τέτοια.

Η ενδεκάδα, η χωροταξία, οι ρόλοι και η ενεργοποίηση

Έξι εβδομάδες μετά, υπάρχουν ασφαλείς ενδείξεις για τον Παναθηναϊκό που ολοένα και πιο καθαρά μπορεί να λογίζεται "του Τερίμ". Μπορεί να περάσει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson. Μπορεί να το κατακτήσει. Μπορεί να κάνει και το νταμπλ. Μπορεί να τα χάσει όλα. Αυτά θα φανούν. Αυτό που σχηματοποιείται είναι πως πλέον ό,τι παρουσιάζεται στο χορτάρι αποτελεί ομάδα του Τούρκου.

Και το προηγούμενο τετραήμερο το έδειξε ανάγλυφα. Σε επίπεδο επιλογών, ξεκάθαρη η «βασική» ενδεκάδα, αυτή που κατά τα 9/11 της επιλέχθηκε στην Τούμπα χτες. Αυτή κλείνει με δέκατο τον Ιωαννίδη και ενδέκατο έναν, όποιον, από τους αριστερούς μπακ. Οι υπόλοιποι όμως – και εδώ είναι ένα από τα κλειδιά – (να) νιώθουν ισότιμοι, (να) είναι ενεργοί τόσο που (να) εισπράττουν εμπιστοσύνη σε παιχνίδια χωρίς περιθώρια (βλ. Σέρρες).

Κέρδος το "άπλωμα' του ρόστερ. Η ενεργοποίηση όλων. Σε εποχή που σερί ενενηντάλεπτα με τους ίδιους όχι απλώς έντεκα, αλλά δεκατρείς και δεκατέσσερις, δεν βγαίνει, δεν αντέχεται. Ακόμη και η… χωροταξία αυτής της ενδεκάδας, «φωνάζει» πια Τερίμ. Στο τέρμα ο νιόφερτος Ντραγκόφσκι. Στους στόπερ, η μετατόπιση του Γεντβάι στα δεξιά και η μονιμοποίηση του Αράο, πλήρως λειτουργική.

Στους χαφ, ξεχωρίζει η πληθωρικότητα του Μπακασέτα, το μεγάλο plus της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου. Και μετά από διάφορες δοκιμές, το συνταίριασμά του, καθ’ όλα αρμονικό με τον αναντικατάστατο Τσέριν και τον πάντα μπαλάτο Ρουμπέν. Η εδραίωση του Μπερνάρ στα αριστερά της επιθετικής τριπλέτας έχει δώσει – σε σειρά αγώνων - τον καλύτερο Βραζιλιάνο στα "πράσινα", η αναβάθμιση (έστω και ελέω ανάγκης) σε ρόλο και λεπτά συμμετοχής του Γερεμέγεφ.

Όλα τούτα, αντικειμενικά, είναι Τερίμ. Ως επιλογές, ναι, προϋπήρχαν. Δεν… γεννήθηκαν. Η καθιέρωσή τους όμως, συγκεκριμένα και με σαφή προτεραιότητα, έχει ταυτότητα. Μακριά από λιβανιστήρια και οι αγιαστούρες. Τόσο για τους προηγούμενους όσο και τους παρόντες (και τους επόμενους). Δεν έγινε ο Παναθηναϊκός καλή ή καλύτερη ομάδα με τον Τούρκο στον πάγκο. Ούτε ήταν κακή ή χειρότερη ομάδα πριν τον ερχομό του. Απλώς, πλέον, η σφραγίδα του νιόφερτου στα ηνία είναι εμφανής.

Ο καλύτερος επί Τερίμ στην Τούμπα

Πιο αποτελεσματική και σιγά σιγά και πιο θελκτική. Από αυτά τα έξι ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός μόνο στην Τούμπα ηττήθηκε, στο πρωτάθλημα, στα τέλη Ιανουαρίου. Η σύγκριση των δύο επισκέψεών του στη Θεσσαλονίκη σε διάστημα λιγότερο των είκοσι ημερών, αναδεικνύει πρόοδο. Στο κάθε τι και στον κάθε έναν, παίκτη, προπονητή και επιτελείο, στην ομάδα συνολικά, στην εικόνα στο γήπεδο.

Ο χτεσινοβραδινός Παναθηναϊκός ήταν ο καλύτερος επί Τερίμ. Μακράν. Ανεξαρτήτως αν ήταν καλύτερος του ΠΑΟΚ (που ήταν). Αυτό, σε μια τελική, μπορεί και να είναι θέμα οπτικής ή υποκειμενικής κρίσης. Έχει βρει ρόλους, έχει βρει φιλοσοφία, σχέδιο, έχει βρει ιεραρχία, δομή, προσέγγιση, όλα ζητούμενα σε κάθε ομάδα που μεσούσης της σεζόν (υποχρεούται ή επιλέγει να) αλλάζει τόσα, με απαίτηση για ακόμη περισσότερα, ταχύτατα, σχεδόν βίαια, χωρίς το παραμικρό περιθώριο ανοχής, πισωγυρίσματος ή έστω… στάσης.

Οι βάσεις, επαναλαμβάνεται γιατί δεν πρέπει να λησμονείται, υπήρχαν. Στέρεες, μπετόν. Αλλά δεν παύει να αποτελεί όφελος το (όποιο) πανοσήκωμα που σιγά σιγά πια ξεχωρίζει υπό νέο μάστορα. Μπορεί – και αυτό επαναλαμβάνεται – ο Παναθηναϊκός την άλλη εβδομάδα να αποκλειστεί. Μπορεί στο φινάλε να μην κερδίσει τίποτα.

Αυτό όμως δεν αλλάζει πως σήμερα, έξι εβδομάδες και μία μέρα μετά την πρώτη του νέου προπονητή του, βρίσκεται στον πόντο από την κορυφή, παίζει στο "σπίτι" του ρεβάνς ημιτελικών Κυπέλλου όπου χρειάζεται δύο αποτελέσματα για να προκριθεί στον τελικό, έχει μεγαλώσει το ρόστερ του, στερούμενος σε όλο αυτό το διάστημα τον καταλύτη του πρώτου μισού της σεζόν (Ιωαννίδης), έχοντας βγάλει υπό αυτό το πλαίσιο, πρόγραμμα φοβερά επίπονο.

Αλήθεια, έξι εβδομάδες και μια μέρα νωρίτερα, πόσοι ρεαλιστικά περίμεναν – βάσει των όποιων ποδοσφαιρικών νόμων και αξιώματων λογικής – πως όλα όσα έγιναν δεν θα επέφεραν ως τώρα την παραμικρή ουσιαστικά ζημιά, αλλά αντίθετα θα έγραφαν και κέρδη;

Όποια και αν είναι η απάντηση, κατάκτηση αποτελεί για τον Παναθηναϊκό, εκατό-μηδέν. Και ως τέτοια επισημαίνεται, καταγράφεται και ανεξαρτήτως συνέχειας, πιστώνεται και μπορεί πια να προσωποποιείται.

Υ.Γ. Ορθότατη η αποβολή Τάισον – Μπακασέτα. Το εργάκι που αμφότεροι παρουσίασαν, τιμωρείται. Έτσι ακριβώς. Αναγνώριση του δίκαιου της απόφασης του διαιτητή και προφανώς του αμοιβαίου λάθους των πρωταγωνιστών, η άμεση διαδικτυακή συγγνώμη τους. Φτάνει και περισσεύει αυτή, να λείπει η "βοήθεια".