Για την οικονομία και μόνο της συζήτησης, δεκτό να μείνει στην άκρη οποιαδήποτε υπόθεση κι αν. Το κλισέ υποστηρίζει πως με τέτοια δεν φτιάχνεις πραγματικότητα.

Τι χάζι βέβαια, τι γούστο θα έχει αυτή η πραγματικότητα χωρίς συγκρίσεις, χωρίς φαντασία, δεν το λέει, αλλά είπαμε, στην άκρη.

Αφού λοιπόν παραμερίζονται τα αν και οι υποθέσεις, βλέποντας το χτεσινοβραδινό ντέρμπι της Τούμπας, συνεχώς στο μυαλό έρχονταν για ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό αυτό το παιδικό παιχνίδι με την κατασκευή με τα τουβλάκια

Μασίφ στο ξεκίνημα, με κάθε κίνηση να αφαιρεί ένα από το οικοδόμημα και να το επανατοποθετεί στην κορυφή, με στόχο και φιλοδοξία να μη διαταραχθεί η ισορροπία και καταρρεύσουν τα πάντα.

Τι θα ήταν άραγε, ποια η εικόνα τους, η αύρα τους, η δυναμική τους, η ισορροπία τους, οι φετινοί ερυθρόλευκοι μέχρι στιγμής, με το ήδη ένα τρίτο της σεζόν περασμένο, χωρίς τους δύο περυσινούς πρωταθλητές Youth League με την ομάδα νέων;

Χωρίς τον Μουζακίτη – διεθνής πια από σήμερα, καθώς ενσωματώνεται στην αποστολή της γαλανόλευκης – και χωρίς τον Κωστούλα;

Μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι των τροπαιούχων του Conference League. Μπορεί να μην είναι οι ποιοτικότεροι (συζητήσιμα αμφότερα, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο).

Μπορεί όμως, αλήθεια να ποντάρει κανείς πως αφαιρώντας αυτά τα δύο τουβλάκια, το πυργάκι του Ολυμπιακού – ως τώρα πάντα – θα συνέχιζε να στέκει, να βρίσκεται πια – στην τρίτη και τελευταία διακοπή της ημερολογιακής χρονιάς – στην κορυφή της κατάταξης;

Μάλλον όχι.

Στην Τούμπα, ο κορυφαίος της ομάδας του Μεντιλίμπαρ ήταν ο Ζέλσον Μάρτινς. Αν δεν είχε την ευπάθεια και την αστάθεια που αυτή προκαλεί στην απόδοσή του, ο Πορτογάλος θα συνέχιζε να αγωνίζεται σε μια από τις κορυφαίες λίγκες της Ευρώπης.

Με κάτι τέτοια όμως, όπως το κυριακάτικο, υπενθυμίζεται πως στα καλά του, στα πολύ καλά του, κάνει – και άνετα – διαφορά.

Και πάλι όμως. Ο Κωστούλας, ήταν αυτός που έβαλε το νερό στο αυλάκι για τον Ολυμπιακό. Για όσο αγωνίστηκε, όπου αγωνίστηκε – δίπλα στον φορ, πίσω του, στο πλάι του, κατά κανόνα σε ρόλο ελεύθερο, εκεί δηλαδή που ο Βάσκος προπονητής του αναζητά την καλύτερη δυνατή λύση από το καλοκαίρι – έκανε τα πράγματα, επιθετικά, να συμβαίνουν.

Ευκαιρίες, πάσες, γκολ. Κι όχι μόνο επιθετικά. Μαζί με τον Μουζακίτη και τον Τσικίνιο (επίσης από τους κορυφαίους με δύο ασίστ, σε ρόλο ασυνήθιστο, στα άκρα σε αρχική τοποθέτηση), ήταν αυτοί που έδιναν το σύνθημα για τα μέτρα και την ένταση του πρέσινγκ, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο ξέρει, θέλει να παίζει και είναι καλός όταν εφαρμόζεται αποτελεσματικά, ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ.

Τόσο καταλυτικά πια. Οπουδήποτε.

Όταν βγήκε – μαζί με τον Μουζακίτη – από το γήπεδο, δεν είχε κάτι άλλο να δώσει. Το δικό του τουβλάκι, αλλά και αυτό του συνομηλίκου του, με την επανατοποθέτησή τους, όχι μόνο είχαν "ψηλώσει" και στη Θεσσαλονίκη τον Ολυμπιακό, αλλά τον είχαν μετατρέψει σε στερεότερο και έτσι μπόρεσε – πιο άνετα απ’ ότι δείχνει το τελικό σκορ - να ανταπεξέλθει στην άναρχη προσπάθεια αντεπίθεσης και επιστροφής του ΠΑΟΚ κι έτσι να πάρει το πρώτο μεγάλο αποτέλεσμα της σεζόν εντός των συνόρων.

Η εξαίρεση δεν μπορεί να αποτελεί κανόνα

Από την άλλη πλευρά, εδώ και καιρό, ψάχνεις να βρεις ποια τουβλάκια όχι απλώς και μόνο ψηλώνουν τους πρωταθλητές, άλλα έστω μοιάζουν ικανά να τους διατηρούν στέρεους.

Την Κυριακή για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο Ραζβάν Λουτσέσκου έκανε τρείς αλλαγές στην ανάπαυλα – απολύτως ενδεικτικό για έναν προπονητή, ο οποίος σπάνια αλλάζει πράγματα στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο και σχεδόν ποτέ δεν το κάνει τόσο μαζικά.

Η περυσινή μανιέρα, ξεκάθαρο πια, δεν επαναλαμβάνεται. Κι ούτε και ο "μήνας του προπονητή" Νοέμβριος μοιάζει να είναι, φέτος πλέον, αυτός της βάσης για τη δημιουργία και την εμφάνιση της "ομάδας του προπονητή".

Πέρυσι, ναι, έγινε. Κατοχυρωμένο προπονητικά, στο γκρουπ, οπουδήποτε. Η αφετηρία τέτοια εποχή σήμανε και κατέληξε στο πρωτάθλημα για τους ασπρόμαυρους.

Πρόπερσι όμως – για αντιπαράδειγμα – ο Νοέμβριος είχε βγει με τον ΠΑΟΚ στο -12 από την κορυφή. Μια χρονιά νωρίτερα, 2021-22, ο Δεκέμβριος ξεκινούσε με τον Ρουμάνο τεχνικό να υποβάλλει παραίτηση στα αποδυτήρια του γηπέδου της Νεάπολης μετά την ήττα από τον Ιωνικό που τότε είχε αφήσει την ομάδα του στο -13.

Εχέγγυα λοιπόν, ακόμη και με απτά, πρόσφατα, παραδείγματα, δεν προσφέρονται. Ούτε ως προσδοκία ούτε ως άλλοθι.

Και φωνάζει πως, μέχρι στιγμής φέτος, αυτό που βγαίνει στο γήπεδο δεν δίνει καμία εγγύηση για επανάληψη της περυσινής αφετηρίας.

Κι ο Νοέμβριος, βγήκε. Άλλη μια αγωνιστική (του) απέμεινε στην πάντα γεμάτη παγίδες για τον ΠΑΟΚ Τρίπολη.

Προφανώς το ιστορικό ανεπανάληπτο σε αντίστοιχη στιγμή της σεζόν, με τους πρώτους να έχουν πετάξει ύστερα από 11 αγωνιστικές 12 βαθμούς και μισή ντουζίνα ομάδες να συνωστίζονται σε τρεις, επιτρέπει εκ των πραγμάτων να καλυφθούν πολλά (και για όλους – εδώ ο Παναθηναϊκός, αυτός ο Παναθηναϊκός που δεν παίζει τίποτα έφτασε να είναι στο -2 και από διακοπή Οκτωβρίου σε διακοπή Νοεμβρίου, με όσα μεσολάβησαν σε αυτό το διάστημα, να έχει καλύψει πέντε βαθμούς διαφοράς από την κορυφή), αλλά το χαλάκι ολοένα και φουσκώνει.

Πώς θα γίνονταν δηλαδή διαφορετικά όταν ο ΠΑΟΚ δεν έχει κερδίσει στην Τούμπα από τον Αύγουστο; Όταν στα 10 τελευταία του σε πρωτάθλημα και Europa League, έχει κερδίσει μόνο σε δυο επισκέψεις στη Ρούμελη, στη Λιβαδειά και στη Λαμία, γυρίζοντας και στα δύο παιχνίδια το σκορ στο τέλος, αφού πρώτα είχε σωθεί από πολύ, μα πολύ χειρότερα.

Όταν ναι, βρίσκει και πάλι τρόπους να σκοράρει, να έχει την καλύτερη επίθεση, αλλά αφενός η ανασταλτική λειτουργία του – συνολικά, όχι απλώς η άμυνα κι οι όποιοι τη στελεχώνουν – είναι βούτυρο στο ψωμί του κάθε αντιπάλου (με τα 12 γκολ παθητικού ο ΠΑΟΚ έχει το χειρότερο των έξι πρώτων), αφετέρου όταν αρχίσει να αμφισβητείται η… στατικότητα, τότε μπορεί να πάρει η μπάλα, κυριολεκτικά, τα πάντα.

Και βλέποντας – συγκρίνοντας παραδειγματικά, μία και μόνο περίπτωση, λόγω θέσης, ηλικίας και ταλέντου - τον Κωστούλα να μην αφήνει σπιθαμή απάτητη, δεν γινόταν να βγει από το μυαλό η σκέψη για το τι θα μπορούσε το τουβλάκι του Στέφανου Τζίμα να δώσει, να προσφέρει, να φέρει στο ασπρόμαυρο οικοδόμημα, που ειδικά φέτος – μετά την περυσινή εξαίρεση κόντρα τελείως στις νόρμες του αθλήματος - ψάχνει σημείο αναφοράς κι όχι μόνο γκολ από (καλοπληρωμένους όλους) φουνταριστούς και δεν βρίσκει.