Τα φύλλα πια μοιράζονται σε όλους

Πρώτη φορά που συναντήθηκαν φέτος Παναθηναϊκός και ΑΕΚ ήταν στις αρχές Σεπτεμβρίου, τέσσερις μήνες νωρίτερα. Οι "πράσινοι" είχαν μεν ξεκινήσει με το απόλυτο, μα απολύτως μετρημένα, στρωτά, ενδεικτικά του τι έρχονταν και κυρίως του πως έρχονταν, μένοντας ακόμη κάτω από το ραντάρ, με δύο νίκες στο γκολ στη Λεωφόρο κόντρα σε Ιωνικό και Λεβαδειακό και ένα άνετο πέρασμα από την Κρήτη.

Η Ένωση από την άλλη, περιμένοντας να μπει στο νέο της γήπεδο, μετρούσε ήδη μια ήττα στις τρεις πρώτες αγωνιστικές, χωρίς να είναι ακόμη, αναμενόμενα απολύτως, ευδιάκριτο το τι και πως ήθελε να παρουσιάσει ο νιόφερτος τεχνικός της.

Τότε λοιπόν ήταν ένα ντέρμπι ενστίκτου. Ενστίκτων. Τα πάντα, ως προς τη διαμόρφωση του αποτελέσματος έγιναν στο πρώτο ημίχρονο, με τον Παναθηναϊκό με δύο πέναλτι να ανατρέπει το προβάδισμα της ΑΕΚ. Η λογική όμως, η φιλοσοφία, το στιλ που χαρακτήρισε εκείνο το παιχνίδι, ορίστηκε και από τα πεπραγμένα, το run’n’gun του δεύτερου ημιχρόνου.

Σε φάσεις και ευκαιρίες, σε ρυθμό και προσέγγιση. Τότε, ο Ματίας Αλμέιδα, με το σκορ μόλις στο 2-1, είχε κάνει την περίφημη τετραπλή αλλαγή μόλις στο δεκάλεπτο μετά την ανάπαυλα.

Στο δεύτερο ραντεβού των πρωτοπόρων της Super League στην OPAP Arena, ο Αργεντινός προπονητής περίμενε να φτάσουμε στο τελευταίο δεκάλεπτο (συνυπολογίζοντας τις διακοπές– κρίμα, πολύ στο πιο σύγχρονο γήπεδο της χώρας να παίζεται ποδοσφαιρικό έργο σε συνέχειες, που – πιστέψτε με – δεν θέλει κανείς ούτε και βοηθάει κανέναν) για να κάνει την πρώτη και στο 90’ τη δεύτερη.

Χαρακτηριστικό αν μη τι άλλο.

Ο Αλμέιδα, έτσι κι αλλιώς, στις προαναγγελτικές του κυριακάτικου ντέρμπι δηλώσεις δεν είχε κρύψει την εκτίμησή του για τον αντίπαλο. Αυτονόητα διατηρήθηκε, ου μην και ενισχύθηκε, εφόσον αυτός παρατάχτηκε στην OPAP Arena ακριβώς όπως τον γνώριζε και εκτιμούσε.

Το μήνυμα άλλωστε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς – κόντρα στη σεναριολογία της εβδομάδας που κύλησε – το πέρασε πρώτα στους παίκτες του. Καμία αλλαγή στη διάταξη, καμία αλλαγή στη φιλοσοφία αυτής (δύο ανασταλτικοί μέσοι, ο κορυφαίος των "πράσινων" Μπερνάρ τρίτος), με τον δεύτερο αποδέκτη του συγκεκριμένου μηνύματος να βρίσκεται στον διπλανό του Σέρβου πάγκο.

Παρτίδα σκάκι, παιχνίδι υπομονής

Και έτσι, το δεύτερο φετινό ραντεβού των δυο τους, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από εκείνο του φθινοπώρου. Παρτίδα σκάκι, μελετημένη, προσεκτική, προϋπολογισμένη κάθε κίνηση, χωρίς ρίσκα. Η ΑΕΚ παρουσιάστηκε πιο… μαζεμένη από ποτέ, από κάθε άλλο παιχνίδι που έχει δώσει στο νέο της σπίτι. Δεν πρέσαρε ψηλά, δεν εφάρμοζε μανιωδώς το αγαπημένο του προπονητή της repress, δεν είχε πολλούς να ανεβαίνουν στην αντίπαλη περιοχή.

Από την άλλη, ήταν πιο ξεκάθαρο από ποτέ πως ο Παναθηναϊκός πήγε στη Νέα Φιλαδέλφεια για να παίξει για δύο αποτελέσματα. Το +7 άλλωστε που τον χώριζε από την Ένωση πριν τη σέντρα, του έδινε αυτό το δικαίωμα.

Οι "πράσινοι" λοιπόν έκαναν εξ αρχής παιχνίδι με την προσοχή στον ρυθμό, στο κάθε τι, σε κάθε τους ενέργεια, με σαφή επιδίωξη να τον κρατήσουν σε στροφές χαμηλές, να διατηρήσουν τον έλεγχο (ανεξαρτήτως αν είχαν την μπάλα στα πόδια) και κυρίως να μην προσφέρουν ούτε σπίθα στο τσακμάκι της… εύφλεκτης ΑΕΚ.

Σε τέτοιο παιχνίδι, σε τέτοιο στιλ, που "φωνάζει" για διαφορά στη φάση, στην στιγμή, στο γκολ, ήταν θέμα αποτελεσματικότητας, timing, οξυδέρκειας για το ποιος θα τη δημιουργήσει. Το πρώτο, εκατέρωθεν, σετ ήταν αυτό που την προκάλεσε τελικά. Στο 54' ο Αθανασιάδης αρνήθηκε το γκολ στο Μπερνάρ, στην στιγμή του Παναθηναϊκού.

Ένα τέταρτο αργότερα ήρθε της ΑΕΚ. Η αμεσότητα του Χατζισαφί να ψάξει με το... σκάσιμο της μπάλας στο ελεύθερο που δόθηκε ύστερα από τη διακοπή για την κροτίδα που έπεσε στην περιοχή του Μπρινιόλι, τον Αρούχο, η ευφυΐα του Αργεντινού να βρει, επίσης άμεσα, με κεφαλιά τον Πινέδα στην κίνηση στην αντίπαλη περιοχή και το γύρισμα του Μεξικανού να βρίσκει ανέτοιμο τον τερματοφύλακα των "πράσινων" και πιθανώς χτυπώντας η μπάλα στον Ιταλό, να βοηθάει στο να καταλήξει στα δίχτυα του.

Όλα έγιναν έτσι ώστε η φάση, που δεν μύριζε γκολ, να το φέρει.

Το δεύτερο σετ στιγμών, ήρθε αργά, στα χασομέρια. Ο Ιωαννίδης τα έκανε όλα άψογα, το δοκάρι όμως του στέρησε την ισοφάριση, στην κόντρα ο Φερνάντες χόρεψε τον Τσέριν, ανατράπηκε από τον Σένκεβελντ, αλλά το πέναλτι του Γκαρσία αποκρούστηκε. Μηδέν εις το πηλίκο στο συγκεκριμένο, πλέον όμως, αυτή που ευνοήθηκε έστω και έτσι, η ΑΕΚ ήταν.

Όλοι πλέον ελπίζουν και διεκδικούν

Η ΑΕΚ που κέρδισε και έχει να σιχτιρίζει για τη μεσοβδόμαδη γκέλα στα Ιωάννινα, η οποία και της στέρησε τη δυνατότητα να πλησιάσει σε απόσταση βολής την κορυφή. Η ΑΕΚ που έδειξε και πιθανώς κατάλαβε πως μπορεί να παίζει και να κερδίζει διαφορετικά. Με περισσότερη ρέγουλα, με μέτρο, υπομονή, καταμερισμό δυνάμεων και προσοχή.

Ο Παναθηναϊκός που έχασε το αήττητο, αλλά έχει όμως το πολύτιμο έστω ψυχολογικά +4 πια από τη δεύτερη θέση, βλέποντας παράλληλα και τους άλλους δύο, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ να ανεβαίνουν. Και αγωνιστικά και βαθμολογικά. Χωρίς, κακά τα ψέματα, το μομέντουμ να μοιάζει ευνοϊκό για τους Κυπελλούχους Ελλάδας, οι οποίοι χρειάζεται (και χρειάζονται) να το αλλάξουν.

Μέσα σε τέσσερις αγωνιστικές μετά τη διακοπή έχασαν επτά βαθμούς. Το χειρότερο πιθανώς είναι πως το τελευταίο δεκαήμερο, διαδοχικά κόντρα σε ΟΦΗ, Λεβαδειακό και ΑΕΚ, οι καθαρές τους ευκαιρίες, συνολικά, ζήτημα να ήταν περισσότερες των δαχτύλων του ενός χεριού.

Στην OPAP Arena, έστω και στο πλαίσιο που παίχτηκε το συγκεκριμένο ντέρμπι, έψαξαν γκολ ισοφάρισης στο τελευταίο τέταρτο, φέρνοντας από τον πάγκο χαφ και δεξιό μπακ (για να πλαισιώσουν τον μόνο μεσοεπιθετικό εκτός ενδεκάδας που ήταν δίπλα στον Γιοβάνοβιτς, τον Ιωαννίδη, ο οποίος πάτησε χορτάρι αμέσως μετά το γκολ). Και αυτοί που παρέμειναν εκεί, στον πάγκο, ήταν ένας τερματοφύλακας, ένας νιόφερτος αριστερός μπακ, ένας δεξιός μπακ και δύο στόπερ.

Εννοείται πως (ακόμη και μειωμένη) η διαφορά είναι σημαντική. Κάθε διαφορά για κάθε πρωτοπόρο είναι. Είναι όμως προφανές πως το ψαλίδισμά της αντικατοπτρίζει τον χρόνο που χάθηκε – και συνεχίζει να χάνεται - για τον Παναθηναϊκό ώστε εμπλουτίσει το ρόστερ του και να αυξήσει τις επιλογές του, σε μια επιστροφή μετά τη διακοπή του Παγκοσμίου Κυπέλλου που ήταν γνωστό πόσο απαιτητική θα ήταν.

Και παραμένει. Για όλους. Και τους τέσσερις. Γιατί μετά την επικράτηση της ΑΕΚ, ναι είναι ξεκάθαρο πως τα δύο άλογα που είχαν ξεχωρίσει στην κούρσα κοντεύουν πια να τρέχουν δίπλα δίπλα, παιχνίδι το παιχνίδι, αλλά και οι άλλοι δύο που ακολουθούν, πλέον… ακούγονται, αισθάνονται (στο τέλος του πρώτου γύρου, η διαφορά ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού από την κορυφή ήταν στο -12. Το σχεδόν μισό αυτής καλύφθηκε μόλις στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές του δεύτερου γύρου), δικαιολογημένα πια κοιτάζουν ψηλά και στοχεύουν, διεκδικούν.

Έτοιμο συνεπώς το καρεδάκι. Όχι ισότιμα προφανώς, με διαφορετική κάβα, αλλά πια, τα φύλλα μοιράζονται σε όλους.

Δείτε την Game Night: