Τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς. 24 Μαΐου. Ό,τι χειρότερο για προπονητή (ελληνικής κυρίως) ομάδας. Πόσο μάλλον όταν κρίνει τίτλο. Δυνητικά ιστορικό. Ακόμη περισσότερο όταν από το αμέσως προηγούμενο μεσολάβησε ένα δεκαήμερο.

Ό,τι ακόμη χειρότερο όταν αυτό το δεκαήμερο είναι έτσι κι αλλιώς πανηγυρικό και αυτός ο προπονητής είναι υποχρεωμένος να συγκρατήσει να μαζέψει, να διατηρήσει εντός κεφαλιών νεανικά μυαλά. Δίνοντας τον τόνο όχι μόνο στα αποδυτήρια, αλλά σε όλη την ομόχρωμη κοινωνία που η ομάδα του απευθύνεται.

Και επειδή δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, για τον Ματίας Αλμέιδα αυτό έγινε μόλις στο πεντάλεπτο του χθεσινοβραδινού (24/05) τελικού Κυπέλλου τελικού, με το διπλό λάθος του Ρότα, την αποβολή του και το αριθμητικό μειονέκτημα που από εκείνο το σημείο υποχρέωσε την ΑΕΚ.

Ψέματα. Σε αυτό το σκηνικό, όντως, υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο. Να είσαι ο Ράζβαν Λουτσέσκου. Τόσο πιεστικό το περιβάλλον, τόση έντονη – παρότι σε μεγάλο βαθμό υποβόσκουσα – η πανταχόθεν πίεση, τόσο θορυβώδης η μουρμούρα, που κάνει ακόμη και το πλεονέκτημα, μειονέκτημα. Μετατρέπει την ευλογία σε κατάρα.

Κάνει προτιμότερο το απόλυτα προσχεδιασμένο 11vs11 από το αστάθμητο 11vs10. Στο πρώτο, υπάρχει ένα πλάνο, μια σκέψη, μια λογική, μια φιλοσοφία. Προσαρμοσμένη στις όποιες δυνατότητες της ομάδας και στις αδυναμίες του αντίπαλου.

Στο δεύτερο, μπαίνει στην εξίσωση, στα όρια του φόρτου, το πρέπει. Αυξάνει την πίεση σε ένα γκρουπ που δεν τη θέλει, δεν την ξέρει, δεν μπορεί να την κουμαντάρει. Είτε λόγω εμπειριών, είτε λόγω λύσεων, είτε λόγω ελλειμματικής ποιότητας. Και καταλήγει, αυτό το επισφαλές και ευπαθές γκρουπ, να το πνίξει.

Καθρέφτης (και) οι αλλαγές

Οι τρεις πρώτες αλλαγές του Αλμέιδα ήταν οι – όχι όποιοι κι όποιοι - Γιόνσον, Σιντιμπέ, Άμραμπατ. Αντί – όχι όποιων κι όποιων αλλά – των Σιμάνσκι, Πινέδα, Γκαρσία. Λίγο μετά την ώρα. Άλλαξε πρόσωπα, έκανε μετάγγιση μούσκουλων, πνευμονιών, τρεξιμάτων, ανάλογης – αν όχι περίσσιας – ποιότητας και δύναμης.

Κάτι άλλο ο Αργεντινός δεν μπορούσε να κάνει. Ούτε και η δική του ομάδα το συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού που οι συνθήκες στο «Πανθεσσαλικό» από νωρίς διαμόρφωσαν, το ήξερε. Υποχρεώθηκαν – προπονητής και ομάδα – να ξεχάσουν αγαπημένες συνήθειες στο χορτάρι και να μετέλθουν μεθόδων και πρακτικών καινοφανών στη σεζόν.

Στο τελευταίο της παιχνίδι. Ανταποκρίθηκαν. Έστω και βάσει αποτελέσματος. Σ’ έναν τελικό, αυτό μετράει άλλωστε.

Οι τρεις πρώτες αλλαγές του Λουτσέσκου; Οι δύο αμέσως μετά από εκείνες της ΑΕΚ, ήταν οι Μπίσεσβαρ και Βιεϊρίνια και η τρίτη, ένα τέταρτο αργότερα, ο Καντουρί. Ο τελικός ήταν το τελευταίο τους παιχνίδι στα «ασπρόμαυρα».

Τις ακολούθησε και αλλαγή διάταξης. Απονενοημένο διάβημα. Απελπισμένη προσπάθεια να ξυστεί ο πάτος του καπέλου μπας και βγει κανένας λαγός. Μάταιο. Στο 11vs10.

Οι δύο τελευταίες αλλαγές του Αλμέιδα ήταν ο Μάνταλος και ο Φερνάντες. Οι δύο τελευταίες αλλαγές του Λουτσέσκου ήταν ο 17χρονος Τζίμας (ο οποίος μετά το ιστορικό του ντεμπούτο πριν δυόμιση μήνες όλα κι όλα 28 λεπτά είχε αγωνιστεί, βρίσκοντας πάντως στην μία τελική που πρόλαβε χτες εστία και όχι… πουλιά) και ο δανεικός - και αγύριστος από σήμερα - αμυντικός Κεντζιόρα.

Όλο το βράδυ ο ΠΑΟΚ έπαιζε. Το είχε κάνει και άλλοτε φέτος. Και σίγουρα θα μπορούσε να το κάνει ως και το επόμενο βράδυ. Αυτό ναι, το έχει μάθει, το ξέρει. Δεν θα «έγραφε» όμως. Γκολ δεν θα πετύχαινε. Γιατί αυτό ήταν το κυριότερο κατασκευαστικό φετινό του πρόβλημα.

Σε όλη τη σεζόν. Και στο τελευταίο της παιχνίδι, με το πρέπει το δικό του να γιγαντώνεται και να (τον) ξεπερνάει, με τη συγκυρία να δημιουργεί απαιτήσεις, το κατασκευαστικό πρόβλημα, μετατράπηκε πια σε θνησιγενές και το αντίπαλο τέρμα, είτε λόγω (2-3 περιπτώσεων) Στάνκοβιτς, είτε λόγω (μιας φοράς) δοκαριού, είτε λόγω αδυναμίας έστω να βρεθεί, έγινε ο πιο πικρός καθρέφτης – ειδικά χθες - του φετινού ΠΑΟΚ.

Πόσο μάλλον με τη σύγκριση. Δύο επιθέσεις, δυο τελικές έκανε ουσιαστικά όλες κι όλες η ΑΕΚ. Και σ’ αυτές, δυο στεκιές έφτασαν. Στην πρώτη η μπάλα στρώθηκε στα πόδια του Μουκουντί (ενώ Σάστρε, Σβαμπ και Αουγκούστο δεν μπόρεσαν να διώξουν), ο οποίος τελείωσε τη φάση με τρόπο που θα πλήρωνε ο Λουτσέσκου για να έχει δικός του επιθετικός.

Στη δεύτερη, η στιγμή δημιουργήθηκε από την… πλάτη του Ίνγκασον, με τον Φερνάντες – τον 16ο παίκτη της νταμπλούχου στον τελικό - να γυρίζει στη συνέχεια ταινία τον καλύτερο στόπερ του ελληνικού πρωταθλήματος, με ενέργεια και τελείωμα που δεν απαντάται ούτε σε προπόνηση των «ασπρόμαυρων».

Οι αγορές και τα εχέγγυα

Κάτι άλλο περισσεύει για να δικαιολογηθεί (και) η έκβαση του τελικού. Δεύτερος σερί χαμένος για τον ΠΑΟΚ. Τερμάτισε με τρεις βαθμούς περισσότερους σε σχέση με πέρυσι, όμως η φετινή τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα ενοχλεί αφόρητα συγκρινόμενη με την περσινή δεύτερη. Και χαρακτηρίζει, έτσι ακριβώς, απόλυτα.

Θετικό το πρόσημο πέρυσι, αποτυχημένο το φετινό, ειδικά συνυπολογίζοντας και το καλοκαιρινό ευρωπαϊκό πατατράκ που πλέον υπενθυμίζεται για την τελική σούμα. Τόσο αρνητικό μάλιστα που μοιάζει ικανό να σαμποτάρει το περιθρύλητο πλάνο ανανέωσης, να «κάψει» ένα ακόμη πρότζεκτ, να απαξιώσει μετά μεγάλης ευκολίας μέχρι πρότινος ιερά και όσια και να υποθηκεύσει ακόμη ακόμη – και από τώρα – την επόμενη χρονιά.

Και αυτό παρότι οι ανάγκες της υπογραμμίστηκαν, υπερτονίστηκαν, (και) χτες το βράδυ. Το έχει πει – μεταξύ άλλων – και αυτός που δημιούργησε τις δύο «φονικότερες» ποδοσφαιρικές μηχανές του αιώνα μας, ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Ο προπονητής μπορεί να δουλέψει για να φέρει την μπάλα στην περιοχή. Εκεί, για να μπει το γκολ, πρέπει να… αγοραστεί.

Τόσο απλά. Αν λοιπόν ο ΠΑΟΚ θέλει να στηρίξει ό,τι ξεκίνησε (εκούσια ή ακούσια) φέτος, ας το κάνει αγοράζοντας/αποκτώντας/πληρώνοντας και προσθέτοντας παραπανίσια μεσοεπιθετική ποιότητα, ώστε να μην ξοδέψει και άλλα βράδια αναλόγως επώδυνα σαν και το χθεσινό (και όχι μόνο).

Για την ΑΕΚ, τέτοιες αναγκαιότητες, τέτοιες επιταγές δεν προκύπτουν. Ο δρόμος που διάνυσε αυτόν τον χρόνο είναι αφύσικος. Τόσος και τέτοιος που υπό κανονικές συνθήκες, δεν διανύεται. Ή – στη μία στο τόσο που θα γίνει - για να διανυθεί όντως, χρειάζεται πέραν της συνωμοσίας του σύμπαντος και κάτι εξαιρετικό.

Κάτι που για παράδειγμα να κάνει έναν τύπο, τον Τζιμπρίλ Σιντιμπέ, ο οποίος έχει σηκώσει Παγκόσμιο Κύπελλο, να ξεσαλώνει απλώς και μόνο με την κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ελλάδας, παρότι στον τελικό και πάλι ήρθε από τον πάγκο ολοκληρώνοντας έτσι μια σεζόν με τον λιγότερο χρόνο συμμετοχής και παιχνιδιών της καριέρας του, μα να το πανηγυρίζει λες και πρόκειται για ορόσημο ζωής.

Της Ένωσης της έτυχε αυτό το εξαιρετικό. Ένα λαχείο. Το λαχείο που πέρυσι κλήρωσε με το να φέρει στην Ελλάδα τον Ματίας Αλμέιδα. Και από τότε εξαργυρώνει καθημερινά, έχοντας πλέον μετατρέψει μια χρονιά που προδιαγράφονταν μεταβατική, στην καλύτερη της ιστορίας της. Γιατί μόνο τέτοια είναι αυτή που έφερε το τρίτο νταμπλ της ζήσης της και επιτέλους το νέο της σπίτι.

Και το κυριότερο χωρίς απλώς να ονειρεύεται, αλλά να ποντάρει βάσιμα, δείχνοντας πως ήδη έχει τα εχέγγυα για να κάνει την επόμενη ακόμη καλύτερη.

Δείτε την Game Night: