Σε παιχνίδια σαν το χτεσινοβραδινό του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό στο Φάληρο, περνάει στον (τηλε)θεατή η αίσθηση της υποχρέωσης πριν καν την πρώτη εικόνα που θα αντικρίσει στον δέκτη του. Ψάχνει κάτι, οτιδήποτε, να τον κρατήσει εκεί, εστιασμένο, χωρίς να κοιτάει και να ασχολείται άλλες οθόνες.

Θες η έλλειψη κόσμου που πάντα επηρεάζει την οπτική και την εμπειρία, θες η εκτιμώμενη εξέλιξη, θες ακόμη ακόμη και η ώρα και η μέρα; Όλα, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα προστιθέμενο στο άλλο, παίζουν το ρόλο τους.

Και έτσι ψάχνεις. Μα θα είναι μια καινούργια φάτσα (Μπιανκόν), μα θα είναι παλιές με την προσδοκία μιας ανανέωσης και καινούργιας σύστασης, μα το προβάδισμα του αουτσάιντερ, μα το ίδιο το παιχνίδι, η εξέλιξη και η ροή του. Ό,τι να είναι αρκεί να τονωθεί το ενδιαφέρον, να μείνει το βλέμμα και η προσοχή εκεί.

Τα μπλε παπούτσια λοιπόν ξεχώριζαν χτες. Στις μέρες μας, ίσως το χρώμα να είναι και… μετριοπαθές σε επίπεδο εκκεντρικότητας με τα μύρια όσα κατά καιρούς εμφανίζονται στο γρασίδι. Χτες όμως, έβγαζαν μάτι, το τραβούσαν πάνω τους.

Ρίγα λαδί, που τραγούδησε ο Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ, όχι, τα συγκεκριμένα δεν είχαν. Ότι χόρεψαν όμως – και πάλι, για ακόμη μια φορά φέτος – χόρεψαν. Από ένα σημείο και μετά, θαρρείς πως τα έβλεπες παντού, μόνο αυτά, χωρίς να χρειάζεται να τα ψάξεις στο πλάνο. Που ήταν η μπάλα; Ήταν εκεί. Ενίοτε, έμοιαζαν να βρίσκονται παντού και όταν η μπάλα δεν βρίσκονταν ανάμεσά τους.

Ντάμα ιδανική, κατάλληλη για την περίσταση. Ξέρει που, ποιον και πως θα επιλέξει για τον δικό της χορό. Και τα μπλε παπούτσια απόβραδο Σαββάτου, φρόντισαν να της προσφέρουν στιγμιότυπο που την αποθέωσε, ακόμη και σε τέτοιο παιχνίδι σαν το χτεσινό στο Φάληρο, διαδικαστικό, διεκπεραιωτικό, που πάλευε να κρατήσει όσους το χάζευαν.

Τα μπλε παπούτσια τα φορούσε ο Κώστας Φορτούνης. Και με δαύτα, χόρεψε, ζωγράφισε για ακόμη μια φορά φέτος. Και ας συνέβαλλε με το καταπληκτικό του γκολ στο – κακά τα ψέματα – να ελαχιστοποιήσει το κεντράρισμα του θεατή, επικυρώνοντας σε εκείνο το σημείο την γρήγορη ανατροπή των «ερυθρόλευκων» από το 0-1 στο 2-1.

Τα δικά του του μπλε παπούτσια συμμετείχαν και στο οριστικό «σβήσιμο» του παιχνιδιού. Σε συνδυασμό με ένα άλλο ομόχρωμο ζευγάρι, του Γιώργου Μασούρα. Οι δυο τους έβγαλαν κόντρα, έφτιαξαν φάση και προϋπόθεση για γκολ, με τον διεθνή μεσοεπιθετικό να τη μετουσιώνει σερβίροντας το τρίτο (και τελευταίο της αναμέτρησης) στον Ελ Κααμπί.

Τα συμπεράσματα με ορίζοντα τον Ιανουάριο

Ψάχνοντας, για συμπεράσματα πια, που έμειναν από το παιχνίδι, ναι, η επιστροφή όχι μόνο του Μαροκινού στα γκολ, αλλά γενικά των φουνταριστών του Ολυμπιακού ύστερα από δύο μήνες (παρά δύο μέρες), είναι ένα κρατούμενο.

Βλέποντας όμως και πάλι τον Αφρικανό στο διάστημα που αγωνίστηκε – το γκολ δεν γίνονταν να το χάσει, ό,τι άλλο όμως έκανε στο χορτάρι δεν του βγήκε – τονίζεται (σε συνδυασμό με το ότι ο βασικός χτες Γιόβετιτς δείχνει πως δυσκολεύεται μόνος του να σηκώσει με συνέπεια και συνέχεια ρόλο «εννιαριού») η αναγκαιότητα, σε βαθμό προτεραιοποίησης εν όψει χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, της προσθήκης ενός επιθετικού περιοχής.

Το νέο πρόσωπο, ο Μπιανκόν, περισσότερο έμεινε και έδειξε με τη σωματοδομή του – τετράγωνος, «σκληρός», συμπαγής, ντούκι – παρά με τα πεπραγμένα του, χωρίς η πρώτη του εικόνα με τα «ερυθρόλευκα» να δίνει την εντύπωση πως μπορεί να αποτελέσει λύση ικανή για να αναιρέσει από το club τη δεδομένη αναζήτηση για έναν (τουλάχιστον) κεντρικό αμυντικό τον προσεχή Ιανουάριο.

Ούτε και πως τη συγκεκριμένη στιγμή, ο απόντας χτες βράδυ Ρέτσος, συγκρίνεται με οποιονδήποτε αμυντικό (και όχι μόνο κεντρικό) του ρόστερ των «ερυθρόλευκων». Περισσότερο από το πόσο η απουσία του και πως αυτή επηρεάζει συνολικά, όχι μόνο την ανασταλτική λειτουργία αλλά και προσέγγιση όλων όσοι κάνουν άμυνα, δεν γίνεται να καταδειχθεί.

Όσο, και ακόμη περισσότερο εννοείται, και το χιλιοειπωμένο ήδη φέτος, μα απολύτως ταιριαστό, Φορτούνης effect. Νοητική άσκηση με σχεδόν βεβαιότητα στο πόρισμά της, παρότι δεν παύει να είναι μια υπόθεση εργασίας: πως θα ήταν ο Ολυμπιακός, όχι μόνο χτες, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της ως τώρα σεζόν, χωρίς τον αρχηγό του.

Πως θα είναι, πως θα συνεχίσει να είναι έχοντας μόνο τον αρχηγό του, έστω και σε τέτοιον καλλιτεχνικό ποδοσφαιρικά παροξυσμό. Ναι, ο «Φορτού» κάνει φέτος χρονιά που βαριά – σε αντίστοιχο χρονικά σημείο της – άλλη μια φορά (να) έχει κάνει στην καριέρα του, ικανή για να πηγαίνει το κάρο μονάχος του όταν αυτό δεν τραβάει, αλλά αλήθεια πόσο ρεαλιστικό είναι να προσδοκάται πως θα συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς, με αυτή την αποτελεσματικότητα, τη διάθεση μέχρι τέλους;

Ειδικότερα χωρίς να μπορεί και αυτός να ακουμπήσει κάπου, να στραφεί δίπλα ή μπροστά του, παίρνοντας – και όχι μόνο προσφέροντας – βοήθεια; Πέραν του Μασούρα, κακά τα ψέματα, άλλος μεσοεπιθετικός που με συνέπεια να το έχει κάνει μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει στον Ολυμπιακό.

Για τους μπροστά του, είπαμε. Δυο μήνες είχε να πάρει γκολ από επιθετικό του ο Ολυμπιακός. Κάτι άλλο; Για τους δίπλα του, αδιαμφισβήτητη η ποιότητα του Ποντένσε, εκλάμψεις όμως καταθέτει ο Πορτογάλος ως και τώρα, Μπιέλ και Σολμπάκεν όσες ευκαιρίες και να πάρουν, ανεκμετάλλευτες περνάνε, Σκάρπα δεν έχει κολλήσει, ο Μπρνιτς χτες εμφανίστηκε ύστερα από τρεις μήνες.

Και ο Μασούρας που μόνο(ς) απομένει, δεν μπορεί να φτάνει. Για να αποκτήσει υπόσταση τα όσα φοβερά κάνει φέτος ο Φορτούνης, του χρειάζονται, στον Ολυμπιακό χρειάζονται περισσότεροι. Αναζητούνται.

Μέχρι τότε, είναι αναμφίβολα τόσο καθηλωτικός όσο και όπως το χτεσινοβραδινό του γκολ, που μοιάζει ικανός – τη θέληση σίγουρα την έχει, δεν αμφισβητείται – να συνεχίσει να δίνει σόλο συναυλίες. Για όσο πάει, όπου πάει.

Ακόμη και αν αφήσει τα μπλε (και τα όποιου χρώματος, αλλά εν προκειμένω ο στίχος του του ομώνυμου τραγουδιού επιβάλλει) παπούτσια στις ταράτσες και την άλλη εβδομάδα βγει στο χορτάρι ακόμη και μόνο με τις κάλτσες.