Υπόθεση εργασίας. Αν θεωρηθεί πως τα αποτελέσματα είναι αυτά που οδηγούν σε αποφάσεις, τότε τα σενάρια αναφορικά με το τι θα ακολουθούσε το κυριακάτικο ντέρμπι αιωνίων, ήταν κατά τα… δύο τρίτα τους, σαφέστατα για τον Παναθηναϊκό. Με ήττα από τον Ολυμπιακό, τελείωνε αμετάκλητα η χρονιά του, από αρχές κιόλας Οκτωβρίου (και όχι μόνο λόγω διαφοράς από την κορυφή) και θα αναζητούσε νέο προπονητή.

Με νίκη, το σκηνικό θα άλλαζε. Θα μαζεύονταν (κάπως) η κατάσταση, θα κερδίζονταν (κάποιος) χρόνος, θα υπήρχαν τα απαραίτητα για να καλλιεργηθεί ένα κλίμα ηρεμίας (επιφανειακής ή όχι, το μέλλον και μόνο θα το έδειχνε), σίγουρα το πλαίσιο θα ήταν καλύτερο από αυτό που κυριαρχούσε πριν τη σέντρα.

Αυτό που θα κρατούσε, που κρατάει – φαινομενικά τουλάχιστον, σε πρώτη ανάγνωση - θολή την κατάσταση, είναι η ισοπαλία. Και όχι απλώς και μόνο η ισοπαλία, αλλά η… συγκεκριμένη. Και έτσι όπως προέκυψε, αλλά και σε συνδυασμό με το τι έγινε την ίδια ώρα στη Λιβαδειά.

Διαφορετική η "βαρύτητα" του 0-0 στο Στάδιο αν το ίδιο παρέμεινε και για τον (χειρότερο φετινό) ΠΑΟΚ κόντρα στον Λεβαδειακό, αφού έτσι θα κρατούσε τη διαφορά από την κορυφή για τους "πράσινους" στο -5. Διαφορετική τελείως θα ήταν η υποδοχή, η αντιμετώπισή του από όλον τον οργανισμό.

Συνεχίζοντας πάντα τη βασική υπόθεση εργασίας, τώρα λοιπόν, τι κάνει ο Παναθηναϊκός; Μια νίκη, μια ήττα, θα προσέφερε μια διέξοδο, μια απόφαση. Τώρα όμως; Ειδικά εφόσον πλέον τίθεται ζήτημα, χωρίς να κρύβεται πανταχόθεν. Πως λοιπόν πορεύεται; Πως θα αποφασιστεί, με βάση ποιο κριτήριο, πως θα συνεχίσει από εδώ και πέρα στην χρονιά;

Το καλύτερο φετινό ημίχρονο, αλλά…

Στη διάρκεια της εβδομάδας που μεσολάβησε των δύο διαδοχικών ντέρμπι, προέκυψε ότι οι "πράσινοι" δεν κερδίζουν – πέραν των δύο πρώτων πρώτων στη σεζόν – παιχνίδι τους από το πρώτο ημίχρονο. Στην Βοσνία την Πέμπτη (έστω και κόντρα σε ομάδα επιπέδου Super League 2), το έκαναν. Δεν κέρδισαν όμως στο 90’.

Απόψε, έκαναν το μακράν καλύτερο σαρανταπεντάλεπτο που έχουν παρουσιάσει φέτος. Κυριάρχησαν, είχαν και έφτιαξαν ευκαιρίες, αξιοποίησαν (σχεδόν απόλυτα) τις στατικές φάσεις, έβγαλαν φάσεις με τρόπο και στιλ που ευαγγελίζεται ο προπονητής τους.

Εκεί όμως έμειναν, αφού στο δεύτερο, οι "ερυθρόλευκοι" ήταν καλύτεροι, πιο επικίνδυνοι, με το ντέρμπι να πλησιάζει περισσότερο (και σταθερά) στο 0-1, χωρίς – πέραν μόνο μιας στιγμής, με το σόλο του Ουνάχι – και όχι σε κάτι περισσότερο για τον Παναθηναϊκό από το 0-0.

Απολύτως υπαρκτή δικαιολογία η απώλεια του Ιωαννίδη. Για την ακρίβεια κάτι παραπάνω από δικαιολογία. Ένας ακόμη από τους λόγους που (μπορεί να) διατηρείται αυτό το… γκρίζο, αυτή η θολούρα στην αξιολόγηση και του αποτελέσματος και της από εδώ και πέρα κρίσης.

Αυτό κάθε αυτό το αποτέλεσμα, δεν είναι (το) πρόβλημα. Ντέρμπι είναι, μοιρασμένο (σε χρόνο ανωτερότητας, σε φάσεις) ήταν, η ισοπαλία υπό συνθήκες κανονικότητας δεν χαλάει κανέναν, άνω τελεία και συνέχεια.

Αγωνιστική και βαθμός χαμένος, γκολ με το σταγονόμετρο

Αυτές όμως οι συνθήκες ισχύουν μόνο στην "ερυθρόλευκη" πλευρά. Πλέον, μετά την επικράτηση του ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός είναι στο -7 από την κορυφή σε ισάριθμες αγωνιστικές. Διαφορά μεγάλη, που καλύπτει τα πάντα. Λόγους, δικαιολογίες, ημίχρονα, οτιδήποτε.

Αγωνιστική και βαθμός χαμένος, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι λογαριασμός ομάδας που θέλει να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Δεν μπορεί να λογίζεται τέτοια έχοντας πια περάσει και τα μισά του πρώτου γύρου και πετυχαίνοντας λιγότερα γκολ από τα παιχνίδια που έχει δώσει, έχοντας μεγαλύτερη παραγωγικότητα μόνο από τους νεοφώτιστους (Athens Kallithea, Λεβαδειακό) και τη Λαμία.

Πέρυσι, μια από τις – παρασκηνιακές έστω – εξηγήσεις της χριστουγεννιάτικης αλλαγής προπονητή ήταν η αδυναμία νίκης σε ένα ντέρμπι. Φέτος, όχι απλώς δεν έχει κερδίσει σε ντέρμπι (έστω παίζοντας τα δύο εκτός έδρας), αλλά δεν έχει καν σκοράρει.

Τέλος εδώ με τη δομική αυτού του σημειώματος υπόθεση εργασίας.

Το δείγμα άλλωστε είναι επαρκέστατο – 14 παιχνίδια έχουν δώσει ως τώρα οι Κυπελλούχοι Ελλάδας – ενώ ακόμη περισσότερο ξεκάθαρες είναι και οι παραστάσεις, οι οποίες για τους επιτελείς της κάθε ομάδας, δεν κρίνονται με συμβατικά μέτρα κοινής γνώμης.

Στο ποδόσφαιρο πλέον αξιολογούνται καθημερινά, από την πρώτη μέρα, από την πρώτη στιγμή, τα πάντα. Το κάθε μοντέλο, (πρέπει και μπορεί να) τσεκάρεται καθημερινά, επτά μέρες της εβδομάδες, όχι μόνο κάθε Κυριακή και Πέμπτη. Στις προπονήσεις, στην προσέγγιση, στη συμπεριφορά, στη λογική, σε οτιδήποτε τέλος πάντων δομεί μια συγκεκριμένη φιλοσοφία.

Και έτσι, εξαλείφονται οι όποιες "υποθέσεις εργασίας" και λαμβάνονται αποφάσεις ανάλογα με την στόχευση και την αποτελεσματικότητα. Το πλαίσιο λοιπόν, σαφώς υπάρχει. Τα δεδομένα επίσης.

Και στην πρώτη χρονιά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε αντίστοιχο χρονικό σημείο, ύστερα από 7 αγωνιστικές, η διαφορά ήταν πάλι στο -7. Προφανώς όμως τότε, το… όλον που διαπιστώνονταν (και εσωτερικά και εξωτερικά), οδηγούσε σε στιβαρή, αποφασιστική στήριξη των επιλογών που είχαν γίνει.

Ναι, τότε η στόχευση δεν ήταν η άμεση κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ούτε κατά διάνοια. Τότε, η επένδυση που είχε γίνει δεν πλησίαζε ούτε στο ένα τρίτο της φετινής καλοκαιρινής.

Φέτος όμως;

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε πως στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της ζωής, δεν υπάρχει κανένα σημάδι για να σε κατευθύνει. Τέτοιο σε καμία περίπτωση δεν είναι το τωρινό για τον Παναθηναϊκό. Κυρίως γιατί έχει αρκετά σημάδια για να ακολουθήσει έναν δρόμο.

Όποιος και αν είναι αυτός. Αλλά να το κάνει.