Τελικός Champions League 2022: Γονατίζοντας μπροστά στην πιο... Ρεάλ διαδρομή της ιστορίας

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Τούτο το κείμενο δεν είναι πόνημα οπαδού, φίλαθλου, κάποιου που συμπαθεί ή έστω που χτες βράδυ, για μια φορά και μόνο, υποστήριζε τη Ρεάλ. Ούτε καν. Δεν μπορεί όμως, όπως και όλος ο πλανήτης, να αγνοήσει το προφανές και να μην υποκλιθεί στη "Βασίλισσα". Όχι πανηγυρτζίδικα, με ντάουλια και ζουρνάδες, αλλά ειλικρινά, ποδοσφαιρικά, σεβάσμια. Όπως της αρμόζει.

Αυτό που την έχρισε τέτοια και υποχρεώνει ακόμη και μη αυλικούς και υπηκόους να λυγίζουν το γόνυ εμπρός της, αυτό που της έδωσε το στέμμα - και όχι στ’ όνομα, ή στον τίτλο, μα στα γήπεδα – είναι αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από τον κάθε έναν. Πολλά, κατά καιρούς, (μπορούν να) κάνουν πολλοί. Ευκαιριακά, περιστασιακά, με μεγαλύτερη ή όχι διάρκεια. Η Ρεάλ, αυτό που κάνει, αυτό που την διακρίνει, δεν είναι διαχρονικό, είναι – πλέον – μόνιμο. Και είναι να κερδίζει. Τελικούς και τρόπαια.

Όπως είπε και ο Κάρλο Αντσελότι, αμέσως μετά την κατάκτηση του 14ου Τσάμπιονς Λιγκ: "Εδώ, αυτό, είναι Ρεάλ. Τελεία". Στην περίπτωσή της δεν είναι κλισέ. Είναι dna. Είναι τρόπος επιβολής. Σωματικής, ψυχολογικής, πνευματικής. Με τον χτεσινοβραδινό έχει κερδίσει τους οκτώ τελευταίους που έχει συμμετάσχει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Οκτώ διαδοχικούς. Αδιανόητο. Η αμέσως επόμενη σε κατακτήσεις, η Μίλαν, έχει κατακτήσει επτά. Συνολικά.

Από τους τελευταίους 20 που έχει βρεθεί σε όλες τις διοργανώσεις έχει σηκώσει κούπα στους 17 (σ.σ. μόνο η Ατλέτικο του Σιμεόνε έχει βρει το κουμπί της στους άλλους τρεις). Αν δεν είναι η μόνη, είναι σίγουρα από τις πολύ μετρημένες εξαιρέσεις που η μεταφυσική έχει αναγωγή και προέκταση στη... φυσική, με αόριστες έννοιες όπως "φανέλα" ή "μέταλλο" να μην αποκτούν απλώς υπόσταση, αλλά να δικαιολογούν, να εξηγούν και εν τέλει να καλύπτουν απόλυτα.

Οι τύποι με τα λευκά, όποιοι κι αν είναι, όποτε και αν τα φοράνε, επιβάλλονται άμα τη εμφανίσει. Ακόμη και αν δεν το δικαιολογεί η εικόνα, το μομέντουμ, η γενικότερη αίσθηση. Η πρώτη τελική που έκαναν στον παριζιάνικο τελικό ήταν… οφσάιντ (το ακυρωθέν γκολ του Μπενζεμά). Δύο λεπτά πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Ως τότε, η στατιστική τους γεμάτη από κουλούρια ήταν.

Το ίδιο όμως ήταν και το αποτέλεσμα. Έπαιζε η Λίβερπουλ, πίεζε, δικαιολογούσε στο "Σταντ ντε Φρανς" τη φούρια της, την ορμή των τελευταίων χρόνων, την φρεσκάδα της, στο πηλίκο όμως, μηδέν. Τρίτο τελικό έπαιξαν οι "κόκκινοι" στη σεζόν. Σε κανέναν δεν σκόραραν, έχοντας στους δύο προηγούμενους, εντός των αγγλικών συνόρων, φτάσει στην παράταση.

Been there, done that

Το Σαββατόβραδο όμως είχαν απέναντί τους μια ομάδα, η οποία ήταν εμπειρότερη, ήταν ψυχραιμότερη, ήταν εξυπνότερη. Ποδοσφαιριστές που ξεχείλιζαν από αυτοπεποίθηση, από σιγουριά. Πρώτα, εξαιτίας του ποτισμένου πια στο πετσί του καθενός σε τούτο το club, πως "αυτό, εδώ, είναι Ρεάλ", πως όλοι οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι, οι όποιοι σφετεριστές και δελφίνοι μπορούν να παίζουν, μπορούν να προσπαθούν, μπορούν να δοκιμάζουν με όση αυθάδεια δικαιολογεί η δυναμική τους, αλλά αυτοί είναι που ξέρουν τον τρόπο. Για να πάρουν το Κύπελο. Το δικό τους Κύπελλο.

Been there, done that. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και χτες.

Μα και επίσης, αυτοπεποίθηση και σιγουριά παραπανίσια τονισμένη από τα όσα φοβερά και τρομερά έκαναν φέτος και τους έφεραν στον τελικό: στην πορεία πέταξαν έξω Παρί, την περυσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι και τη φετινή πρωταθλήτρια Αγγλίας Σίτι. Όλες με ανατροπές, στην πιο… Ρεάλ διαδρομή της ιστορίας του θεσμού.

Με ρέντα; Με ρέντα, ναι. Αλλιώς γίνεται; Αλλιώς, έχει γίνει ποτέ; Αλλά τέσσερα στη σειρά; Κόντρα σε ομάδες που το ποδόσφαιρο τους είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρουν, έχουν συνηθίζει, αυτό που παίζουν; Κόντρα σε στιλ και ρυθμό που οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - υπέθεταν πως τα γερόντια των Μαδριλένων θα ήταν αδύνατον να ανταποκριθούν. Το έκαναν μία. Το έκαναν δύο. Το έκαναν και χτες. Η πρώτη αλλαγή τους πάτησε χορτάρι στο 86’. Οι άλλες δυο, στα χασομέρια.

Η διαχείριση και του τελικού, το ενδεικτικότερο της νοοτροπίας, της μενταλιτέ. Η διαφορά σε αυτή τη διαχείριση, ακόμη χαρακτηριστικότερη. Πως ανταποκρίθηκαν οι Μαδριλένοι στην φουρτούνα του πρώτου ημιχρόνου, πως αντέδρασαν οι Μερσεϊσάιντερς από την στιγμή που βρέθηκαν αυτοί να κυνηγάνε στο σκορ.

Ναι, έπεσαν σε έναν τερματοφύλακα που έκανε την καλύτερη εμφάνιση σε τελικό ever. Είχαν 24 τελικές έναντι 4, 9 on target έναντι 2, 6 καταγεγραμμένες μεγάλες ευκαιρίες. Μα και πάλι φέτος, στο ζερό έμειναν. Ο Γιούργκεν Κλοπ μετά το τέλος ζήτησε να μάθει που γίνεται ο τελικός του χρόνου. Όταν του απάντησαν Κωνσταντινούπολη, προέτρεψε τους πάντες να κλείσουν από τώρα, εισιτήρια, προεξοφλώντας πως η Λίβερπουλ θα είναι (και) εκεί.

Αντίδραση πρόδηλη πίστης στη διαδικασία που συντελείται και που είναι ορατή πλέον στον κάθε έναν που παρακολουθεί και καταγράφει την εξέλιξη των "κόκκινων". Πιθανώς το τελευταίο κομμάτι αυτής της διαδικασίας - και ο Γερμανός στον πάγκο το γνωρίζει - πριν την παρουσίαση της ολοκληρωμένης version να ήταν ο τρόπος που ηττήθηκαν χτες στο Παρίσι.

Από έναν ανυπέρβλητο τερματοφύλακα. Από έναν κόφτη, Κασεμίρο, ο οποίος παρέδωσε μαθήματα σύρτη μεταξύ άμυνας και κέντρου. Από δύο μέσους, Μόντριτς και Κρόος, που υποβάλλουν αντιπάλους, κυριαρχούν, δίνουν την εντύπωση πως είναι παντού και πως δεν κάνουν λάθος. Ποτέ.

Από έναν ακραίο μπακ, Καρβαχάλ, ο οποίος κράτησε το καλύτερο της χρονιάς για το φινάλε. Από τον φετινό νικητή της "Χρυσής Μπάλας", τον Μπενζεμά, ο οποίος χτες είχε ρόλο (και) playmaker. Από έναν προπονητή ο οποίος στο δικό του τελευταίο παιχνίδι της περυσινής χρονιάς, διαλύονταν από τη Σίτι στο Μάντσεστερ με 5-0 όντας στον πάγκο της Έβερτον. Όμως από χτες, ο Κάρλο Αντσελότι, δεν είναι απλώς μέρος του προπονητικού πάνθεο, αλλά αποτελεί τον κορυφαίο όλων των εποχών, όντας, μόνος του, σε βάθρο τελείως ξεχωριστό, δικό του και απολύτως ατομικό.

Από μια ομάδα που δεν φαίνονταν καλύτερη, που πιθανότατα να μην ήταν καλύτερη, αλλά μια ομάδα που ξέρει να επιβεβαιώνει αυτό που μοιάζει να ισχύει μόνο για την ίδια και το υπογράμμισε, στο πρώτο κιόλας ποστάρισμα των λογαριασμών του συλλόγου στα social media αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης, χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι – ειδικά για εκείνη - κλισέ: LAS FINALES NO SE JUEGAN, SE GANAN. Οι τελικοί δεν παίζονται, κερδίζονται.

Αυτό είναι Ρεάλ. Τελεία.

Η Game Night από το House Twenty Four για τον θρίαμβο της Ρεάλ στο Παρίσι