Όταν σε λίγες ώρες μόνο η κορυφή ενός πρωταθλήματος αλλάζει τρεις φορές ενοίκους (ή έστω… συγκατοίκους), τότε με άλλον έναν γύρο συν ένα παιχνίδι να απομένει (14 αγωνιστικές), κανένα αποτέλεσμα, σε κανένα ντέρμπι, ούτε προφανώς στο χτεσινοβραδινό μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, δεν μπορεί να θεωρηθεί κομβικό, ικανό να κάνει, από τώρα, διαφορά.

Χτυπήματα, ακόμη, ανταλλάσσουν όλοι όσοι – και φέτος – παλεύουν για τον τίτλο. Νοκ-άουτ στον άμεσο ορίζοντα ούτε φαίνεται κι ούτε ρεαλιστικά μπορεί να αναμένεται, οπότε στόχος – και κέρδος τους – τα όσα περισσότερα νοκ-ντάουν προκαλέσουν.

Κι όποιος αντέξει. Σε αυτήν την εναλλαγή ισορροπιών, μομέντουμ, ψυχολογίας, κλίματος και τάσεων. Όχι από Δευτέρα σε Δευτέρα, αλλά από… αρχή σε τέλος ημιχρόνων. Καλή ώρα στο δεύτερο του κυριακάτικου.

Μέχρι το 89’ η ΑΕΚ τα έπαιρνε όλα, με τη μια μόλις φορά που πάτησε στην περιοχή του Κοτάρσκι όπως το ήθελε, όπως το σχεδίαζε.

Μια συνολική ισορροπία

Σαφέστατη από την πρώτη στιγμή επιδίωξη της για παιχνίδι στον χώρο κι άμεσες επιθέσεις, ώστε έτσι να μπορεί και τον Λιβάι να αξιοποιήσει, αλλά κυρίως, κρατώντας πάντα, μπλοκ τέσσερις και πέντε στο δικό της μισό, να αφοπλίσει το μεγάλο ατού του φετινού ΠΑΟΚ, το δικό του δηλαδή επιθετικό transition.

Τη βρήκε αυτή τη μία φορά στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, προηγήθηκε κι έτσι μέχρι το παρά ένα, πατούσε για πρώτη φορά φέτος, στην κορυφή της κατάταξης.

Έκανε για πρώτη φορά φέτος, τέταρτη σερί νίκη. Γενικά, απανταχού των διοργανώσεων, αλλά και συγκεκριμένα στο πρωτάθλημα. Κρατούσε, για μόλις δεύτερη, στο ζερό τον ΠΑΟΚ στο "σπίτι" του.

Και κακά τα ψέματα, έτσι, βάσει αποτελέσματος και μόνο, να πάρει το κυριότερο που αυτό το ντέρμπι, τη δεδομένη στιγμή, θα μπορούσε να προσφέρει: αέρα. Όχι βαθμολογικό – στον πόντο θα είχε τους διώκτες – αλλά παραπανίσιο για το επόμενο ντιρέκτ, την επόμενη μονομαχία, το επόμενο νοκ-ντάουν. Είτε το προκαλέσει, είτε το δεχτεί.

Στις δικές της, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού επισκέψεις στην περιοχή του, ο ΠΑΟΚ με ανάλογες ποσοτικά απάντησε.

Μια στο δύσκολο πλασέ του Μεϊτέ στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, άλλη μία σε ροή παιχνιδιού με το δοκάρι του Ντεσπόντοφ και δύο από στατικές φάσεις.

Όλο το βράδυ, σε κάθε τέτοια από τα μικρόφωνα της τηλεοπτικής κάλυψης περνούσαν οι κραυγές του πάγκου των πρωταθλητών για προσοχή στο δεύτερο δοκάρι, γιατί εκεί συνήθως κατευθύνονται οι εκτελέσεις των "ασπρόμαυρων".

Η… ζημιάρικη για την ΑΕΚ, η απελευθερωτική για τον ΠΑΟΚ, η δίκαια για την εικόνα του παιχνιδιού, έγινε τελικά στην καρδιά της περιοχής του Στάνκοβιτς και αυτός που "στόχευε" η Ένωση να βγάλει στο ξέφωτο με τον Λιβάι (όπως κι έγινε στο προβάδισμά της), ο Κεντζιόρα, ήταν αυτός που έφερε το ντέρμπι ακριβώς εκεί που του έπρεπε: στα ίσια.

Και, όντως, αυτό ήταν όλο. Η πληθωρική παρουσία των Γιόνσον, Μεϊτέ, ο και πάλι πανταχού παρόντας Πινέδα (αλλά μάλλον εσφαλμένα γυρίζοντας σε δεξιό μπακ στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού), ο ολοένα και περισσότερο ξεψαρωμένος Πήλιος, ο σαφώς πιο ορεξάτος κι επικίνδυνος του Ζίβκοβιτς, Ντεσπόντοφ, ο αναζωογονητικός στα μάτια, ακόμη και εμπύρετος Κωνσταντέλιας, η αλληλεξουδετέρωση των άκρων (Μπάμπα – Ελίασον), μεμονωμένες καταγραφές και σημειώσεις, που εν τέλει συνέβαλλαν σε μια συνολική ισορροπία.

Μπρα ντε φερ τριών

Live to die another day. Τα είπαμε: εννοείται πως τίποτα και κανένα αποτέλεσμα, δεν θα "σκότωνε" καθέναν το βράδυ της Κυριακής.

Αμφότεροι όμως, σε αυτήν την ισορροπία, με αυτήν την ισοπαλία, εξασφάλισαν πως σε ένα απόλυτα ευμετάβλητο σκηνικό στην κορυφή του πρωταθλήματος, θα ζήσουν για να "πεθάνουν" (αν κι εφόσον…) μια άλλη, επόμενη μέρα

Ο ΠΑΟΚ παρέμεινε πρωτοπόρος, η ΑΕΚ διατήρησε το φετινό αήττητό της σε ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός πέρασε δεύτερος, όλοι τους σε απόσταση δύο μόλις βαθμών.

Τόσους ψαλίδισε μεμιάς από την απόσταση που προκάλεσε τις νέες, σαρωτικές και πάλι, αλλαγές σε πάγκο και οργανόγραμμα – ακόμη και – ο Ολυμπιακός. Κι έρχεται ντέρμπι, ρέστα για τους ερυθρολεύκους.

Η ΑΕΚ, ναι, προφανώς έχοντας φτάσει στο παρά ένα του διπλού, νομιμοποιείται να θεωρεί τη χτεσινοβραδινή, ευκαιρία χαμένη, παρότι η διαχείρισή της στο τελευταίο ημίωρο, ούτε δυναμική ήταν, ούτε κι ασφαλείας αποδείχτηκε.

Νομιμοποιείται όμως και να αισιοδοξεί βλέποντας πως στις τρεις πρώτες εβδομάδες στη χρονιά της που έχει να προετοιμάσει ένα και μόνο παιχνίδι στη διάρκειά τους, διανύει το παραγωγικότερο φετινό φεγγάρι της (13 γκολ σε 4 αγωνιστικές), ούσα – παρά την ανεπανάληπτη για το συγκεκριμένο γκρουπ επιβάρυνση - πρακτικά στα ίδια με το αντίστοιχο περυσινό χρονικό σημείο (51 επίσης είχε και ο τότε πρωτοπόρος Παναθηναϊκός, 50 είχε η 2η Ένωση).

Βλέποντας αυτήν ακριβώς την αντιστοιχία, ο ΠΑΟΚ δικαιολογημένα (μπορεί να) νιώθει… plus στην τοποθεσία Τούμπα, μιας και πέρυσι αυτός ήταν… ο Ολυμπιακός (44 βαθμοί).

Και παρότι τα ζόρια συνεχίζονται και με άλλα ντέρμπι σε Κύπελλο Ελλάδας Betsson (Παναθηναϊκός την Τετάρτη) και πρωτάθλημα (Ολυμπιακός την ερχόμενη Κυριακή), το άνοιγμα των γηπέδων, μοιάζει να έρχεται σε ιδανική στιγμή για το έξτρα, πολυπόθητο, μπουστάρισμα.

Γιατί, παρά τη φούρια και την ορμητικότητα μηνών, ο παρά ένα γκολ κατοστάρης φετινός ΠΑΟΚ, χρειάστηκε σε δύο σερί Κυριακές, να βρει δίχτυα στο παρά ένα. Το πρώτο για να προηγηθεί στο Περιστέρι και την Κυριακή για να σώσει την ισοπαλία.

Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις, η πραγματικότητα όμως μπορεί να αναδειχτεί με δαύτες. Πόσο μάλλον όταν ακριβώς αυτές οι αναγωγές αναδεικνύουν τη ρευστότητα, τις λεπτομέρειες που κρίνουν τα πάντα.

Κι, όπως πηγαίνει και φέτος, θα συνεχίσουν, έτσι ακριβώς, στη λεπτομέρεια, στον πόντο, στο παρά ένα, στο γκολ, να κρίνονται τα πάντα.

Σε αυτό το επώδυνο, επίπονο, νοητικό, ψυχολογικό, σωματικό, μπρα-ντε-φερ, όχι δύο, αλλά τριών (και βλέπουμε…), κερδισμένοι είναι όσοι και για όσο στέκουν, Κυριακή παρά Κυριακή, όρθιοι και συνεχίζουν να προτάσσουν νου, μπράτσα και μούσκουλα.

Δείτε την Game Night: