Η πρώτη φορά που ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού βρέθηκε με την μπάλα στα πόδια, φάτσα με την εστία του Στάνκοβιτς στο μισό της ΑΕΚ ήταν γύρω στο εικοσιπεντάλεπτο της αποψινής αναμέτρησης της OPAP Arena. Καταχρηστικό το "βρέθηκε" μιας και περισσότερο η μπάλα έπεσε στα πόδια του Χατζηθεοδωρίδη.

Δεύτερη πάσα, ούτε τότε μπόρεσαν να ολοκληρώσουν οι Αγρινιώτες, μιας και αυτή που επιχείρησε να κάνει ο Έλληνας μεσοαμυντικός οδήγησε σε οφσάιντ. Το κατόρθωμα το πέτυχαν τα "καναρίνια" κανένα πεντάλεπτο αργότερα, όταν μόλις τότε έφτιαξαν σερί μεταβιβάσεις. Όχι απλώς δύο, που δεν είχαν καν ως τότε, μα πάνω κάτω όσες δεν είχαν συνολικά ως εκείνο το σημείο.

Μικρό το κακό. Αδιάφορο, καθόλου ενοχλητικό. Όλο το βράδυ να τσούλαγε έτσι, ουδόλως θα απασχολούσε τον πρωτοεμφανιζόμενο στον πάγκο τους Γιάννη Πετράκη, μα και όλους στους προτελευταίους της Stoiximan Super League. Κακά τα ψέματα, άλλο μέσο, άλλο τρόπο, δεν είχαν. Και ακόμη περισσότερο, το ενενηντάλεπτο στη Νέα Φιλαδέλφεια προπαρασκευαστικά για τα επόμενα, πιο ουσιαστικά, εξυπηρετεί παρά, έκρυβε ρεαλιστικά οποιαδήποτε φιλοδοξία.

Το ζόρι, πάντα σε τέτοια παιχνίδια, σε αυτόν που καλείται να παίξει βρίσκεται. Ζόρι που περισσότερο αποτελεί νοητική δοκιμασία, χωρίς να υποτιμάται και η σωματική. Τρίτο παιχνίδι σε διάστημα επτά ημερών γαρ ήταν το αποψινό για την ΑΕΚ. Αλλά ο κόπος, η ζημιά, από το μυαλό ξεκινάει: να "καθαρίσεις", χωρίς να επιβαρύνεις πόδια και πνεύμονες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι θα αντιμετωπίσεις και πως πρέπει να το αντιμετωπίσεις.

Πίεση και επανάληψη

Με την ίδια ρουτίνα ώστε να υπάρξει, να παραχθεί αποτέλεσμα: πίεση και επανάληψη, πίεση και επανάληψη. Νόμος όχι μόνο της φυσικής, αλλά και ποδοσφαιρικός σε τέτοιες συνθήκες. Προσδοκία και ζητούμενο να ικανοποιηθεί, να επιβεβαιωθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα ώστε να μην αλλάξουν οι συνθήκες, να μην προκύψουν άλλα στην πορεία.

Και η ΑΕΚ, ως τώρα στη σεζόν, τέτοια δικαιώματα έχει δώσει. Σε κανένα παιχνίδι από τα δώδεκα πρώτα της δεν κράτησε ανέπαφη την εστία της. Στα εννιά εξ αυτών βρέθηκε πρώτη πίσω στο σκορ. Στις έξι πρώτες αγωνιστικές της Super League κέρδισε στις μισές, με τις δύο από τις τρεις νίκες της να έρχονται με πέναλτι στα χασομέρια.

Υπήρχε συνεπώς η ανάγκη για επιτέλους ένα ήσυχο, όσο το δυνατόν περισσότερο ξέγνοιαστο και λιγότερο ζημιογόνο σωματικά ενενηντάλεπτο. Το rotation από τον Ματίας Αλμέιδα, εκ των ων ουκ άνευ. Και μάλιστα, δεδομένου και του παρελθόντος σε ανάλογες επιλογές από τον pelado, (ως και) περιορισμένο με «μόλις» έξι αλλαγές στο αρχικό σχήμα σε σχέση με το προ τριών ημερών παιχνίδι με τον Άγιαξ.

Ιδιαίτερο φορτσάρισμα δεν χρειάστηκε από τους «κιτρινόμαυρους». Είπαμε, πίεση και επανάληψη. Στο σωστό timing. Μέχρι το ημίωρο, ιδιαίτερη πίεση δεν υπήρχε, παρότι το παιχνίδι έμοιαζε – λόγω και της αγωνιστικής προσέγγισης (και δυνατότητας) του Παναιτωλικού – να είναι, όπως τα περισσότερα ανάλογων συνθηκών, η ΑΕΚ κόντρα στην… ΑΕΚ.

Από το ημίωρο και μετά όμως, η επανάληψη ήταν αυτή που άρχισε να δημιουργεί πίεση. Πρώτα ήρθε η ως τότε μεγαλύτερη ευκαιρία του παιχνιδιού με τον Αραούχο να στέλνει την μπάλα στην αγκαλιά του Καπίνο και μετά η λύση. Ξανά από στατική φάση, ξανά από τον Ντομαγκόι Βίντα, ο οποίος για δεύτερο σερί παιχνίδι και τρίτο φετινό (το πρώτο στο γκολ πρόκρισης κόντρα στην Ντίναμο Ζάγκρεμπ), βρήκε δίχτυα.

Και μετά τη λύση, η απελευθέρωση. Τότε, δημιουργήθηκε το κατάλληλο timing για να παραχθεί το αποτέλεσμα. Ο Ελίασον μοίρασε και δεύτερη ασίστ βάζοντας τον Ρότα με την μπάλα στα δίχτυα του Παναιτωλικού, τελειώνοντας το παιχνίδι μόλις δυο λεπτά μετά από το πρώτο γκολ της Ένωσης, η οποία κάλλιστα, θα μπορούσε στο καλύτερο διάστημά της στο ματς, ως την ανάπαυλα, να βρει άλλα τόσα γκολ.

"Σβήσιμο" στο δεύτερο ημίχρονο

Όχι πως θα της χρειάζονταν. Ούτε και αναμενόμενα της χρειάστηκαν, με τον Μουκουντί απλώς στο τέλος να αναδεικνύει την αποτελεσματικότητα που δείχνει να αποκτά η Ένωση στο να βρίσκει γκολ από στατικές φάσεις, διαμορφώνοντας το τελικό 3-0 και υπογραμμίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ρόλο σκόρερ στο αποψινό παιχνίδι, των αμυντικών των "κιτρινόμαυρων".

Το δεύτερο ημίχρονο, έτσι κι αλλιώς, διαδικαστικό αποδείχτηκε. Με άλλα πια να είναι τα επιτακτικότερα ζητούμενα, σε τελείως πια διαφορετικές εντάσεις. Όσο περνούσε η ώρα τόσο εξανεμίζονταν και δαύτες, με τη διαχείριση από τον πάγκο, αλλά και αυτήν στον αγωνιστικό χώρο να προτεραιοποιεί το ανέφελο "σβήσιμο" του ματς.

Στα ατομικά, για παράδειγμα, το γκολ που ζητούσε μετ' επιτάσεως – στο πρώτο ημίχρονο – ο Αραούχο, όχι, δεν ήρθε. Έχει όμως πλέον ο Αργεντινός ενστερνιστεί τόσο πολύ τον λειτουργικότατο ρόλο του… point forward στην ενδεκάδα της ΑΕΚ, ακόμη και όταν λογίζεται σε αυτήν – όπως απόψε – συμβατικά το εννιάρι της, που ακόμη και αν το δείχνει να ψάχνει το γκολ, πλέον δεν κρίνεται από το αν το σημειώσει.

Να κρατηθεί το μηδέν πίσω (το πιστώνεται κυρίως ο Στάνκοβιτς, ο οποίος για ακόμη μια φορά, στις δυο μόλις στιγμές που χρειάστηκε να επέμβει, έκανε και πάλι τη δουλειά του), να έρθει μια νίκη με παραπανίσια του ενός γκολ διαφορά, να φτάσει ένα παιχνίδι της ΑΕΚ στο 90’ και να μην υπάρχει πίεση ή άγχος, κυνήγι για κάτι, τα δευτερεύοντα ομαδικά ζητούμενα που έστω και με… νεκρά επιτεύχθηκαν.

Και δεδομένου του κουπιού που τράβηξαν οι «κιτρινόμαυροι» πριν το αποψινό ματς – 7 έδωσαν σε 21 μέρες – αλλά και αυτό που έπεται μετά τη δεύτερη φετινή διακοπή, αυτό το "νεκρά" μοιάζει να είναι το σημαντικότερο.