Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα και η πραγματικότητα των ονείρων
Αναρίθμητα τα κέρδη της κατάκτησης του Conference League από τον Ολυμπιακό. Το σημαντικότερο ίσως πως σε μια χρονιά που στα δύο της τρίτα έμοιαζε να κατακαίει τα πάντα, οι "ερυθρόλευκοι" υλοποίησαν το όνειρο της εκατονταετούς ιστορίας του συλλόγου με την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου, αναδεικνύοντας με τα όσα οδήγησαν σε αυτό το επίτευγμα τον δρόμο για να διεκδικήσουν από εδώ και πέρα ακόμη περισσότερα.
Ήταν το γκολ του Βάργκα που ακυρώθηκε χωρίς να έχουν συμπληρωθεί δυο λεπτά παιχνιδιού, στο πρώτο του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στον πάγκο του Ολυμπιακού, με τον Βάσκο να μετράει ουσιαστικά ώρες μόνο στα ηνία, κόντρα στη Φερεντσβάρος.
Ήταν, σκάρτες τρεις εβδομάδες αργότερα, όταν μετά την "τεσσάρα" της Μακάμπι, συμφωνήθηκε η παραμονή του "Μέντι". Είχε έρθει με προσέγγιση βλέποντας και κάνοντας, σε μια χρονιά όμως – ακόμη μία – που κύλαγε κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική, πάρθηκε η σοφότερη όλων.
Το καλό, το αγαθό και το χρήσιμο, λίγο θέλουν για να φανούν, να δείξουν. Και ούτε και επηρεάζονται από την περιστασιακή συνθήκη, από μεμονωμένα αποτελέσματα, όσο επώδυνα και αν είναι.
Ήταν που η ρεβάνς δεν έγινε στο Τελ Αβίβ, αλλά κάπου στη Σερβία. Και έτσι, με την παραμάνα πιασμένη και με "εξάρες" να αναζητούνται για μια ανατροπή που προηγούμενο της δεν είχε η ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων, το ένα εξάρι κύλησε μόνο και μόνο από το συγκεκριμένο πλαίσιο. Το δεύτερο, το έφερε με τρόπο μνημειώδη ο Ολυμπιακός.
Ήταν η "δεν σας βλέπω" - σχεδιασμένη και εκτελεσμένη - πρώτη ώρα της φιλοξενίας της Φενερμπαχτσέ. Και αμέσως μετά η υποδοχή-υπενθύμιση (από τον Μεντιλίμπαρ και πάλι) πως ακόμη και περιορισμένη σε έκταση η τελική επικράτηση, ήταν ακριβώς μια τέτοια: μια δηλαδή πολύτιμη νίκη. Μιας νίκης που ήταν αρκετή για να υπερασπιστεί στην Κωνσταντινούπολη, χάρη κυρίως στο άστρο του Τζολάκη.
Ήταν το αδυσώπητο πρέσινγκ και το "μία σου και μία μου" στο σπίτι της τέταρτης της Premier League. Το πέναλτι για το προβάδισμα αμέσως μετά την αντίδραση - ισοφάριση της Άστον Βίλα και η κόντρα στο γκολ, μοναδικό φετινό, του Έσε που έδωσε "αέρα" δύο.
Ήταν ο ερχομός στην ενδεκάδα στον επαναληπτικό του Κίνι, με την ασύλληπτη κούρσα και ασίστ του Ισπανού που έκοψε, εκεί, στο δεκάλεπτο, στην πρώτη κατεβασιά των "ερυθρόλευκων", μια και καλή τη φόρα των Villans.
Ήταν εκείνα τα δύο σκάρτα λεπτά που όλοι στο "Καραϊσκάκης" περίμεναν, κρατώντας ανάσες, με προσευχές, με παλμούς διακόσιους, με μάτια κλαμένα, πρόσωπα κατακόκκινα και λαρύγγια βγαλμένα, να περάσει από τον έλεγχο του VAR το δεύτερο και να τσεκάρει με βουλοκέρι το εισιτήριο για τον τελικό.
Τον τελικό. Όνειρο. Όχι γενιάς. Όχι μιας και μόνο ζήσης. Αλλά ιστορίας ολάκερης. Στο περπάτημα της συμπλήρωσης του αιώνα της για τον σύλλογο.
Όχι λοιπόν. Ο τελικός του Conference League δεν κερδήθηκε χτες βράδυ. Είχε κερδηθεί σε κάθε μια από αυτές τις στιγμές που έφεραν τον Ολυμπιακό ως εκεί. Και σε άλλες, περισσότερες. Απλώς χτες το βράδυ, παίχτηκε κιόλας για να επικυρώσει, να επισφραγίσει τη μεγαλύτερη επιτυχία των "ερυθρόλευκων" και σε συλλογικό επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Με τον Μεντιλίμπαρ να γίνεται – όπως οι πατριώτες του έγραψαν – ο Δίας του ποδοσφαιρικού Ολύμπου, κερδίζοντας διαδοχικά διεθνή τρόπαια και το κυριότερο, αλλάζοντας απλώς και μόνο με τον ερχομό, την παρουσία, τη διαχείριση και τη φιλοσοφία του τη ρότα τούτης της χρονιάς, της επόμενης και πλέον και της ιστορίας του Ολυμπιακού.
Με τον σκόρερ και του τελικού, Αγιούμπ Ελ Κααμπί, να ολοκληρώνει μια σεζόν γεμάτη ρεκόρ, σπάζοντας κάθε ένα προσωπικό, συλλογικό, εθνικό και διεθνών διοργανώσεων. Μέχρι πριν τρία χρόνια, έπαιζε ακόμη στην πατρίδα του. Πριν εννιά μόλις αποφάσισε να αφήσει – οριστικά – την ξυλουργική για να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Με τον Κώστα Φορτούνη. Η δική του και μόνο παρουσία, τα πάνω του και τα κάτω του, οι προσδοκίες και οι απογοητεύσεις του στον Ολυμπιακό ταυτισμένα θαρρείς, (ως και) προσωποποιημένα όλα με τα όσα έχουν συμβεί στη συνύπαρξή του με τους από χτες πια Κυπελλούχους Ευρώπης.
Με τον Κωνσταντίνο Τζολάκη. Έναν πρωταγωνιστή βγαλμένο από σελίδες κόμικ. Τον Παναγιώτη Ρέτσο. Αν όταν έφυγε από τον Ολυμπιακό κοστολογούνταν με όσα παραχωρήθηκε, τώρα άραγε πόσα αξίζει; Και φτάνουν για να βουλώσει επιτέλους στόματα και να σπάσει πένες;
Με τον Βιθέντε Ιμπόρα. Καλύτερα να μασάμε – όλοι – παρά να μιλάμε και γράφουμε.
Με τον Ντάνιελ Ποντένσε. Θέλει κότσια, θέλει τρέλα, αυτό που ενσυνείδητα αποφάσισε το περασμένο καλοκαίρι. Δείχνει όμως ακόμη περισσότερο χαρακτήρα, προσωπικότητα, θέληση και πείσμα το πόσο… σκύλιασε για να διορθώσει καταστάσεις, να ηγηθεί όταν χρειάζονταν και να ξεχωρίσει, χωρίς να επαναπαυτεί, χωρίς να αφεθεί.
Με τον Κάρμο, τον Τσικίνιο, τον Όρτα. Η ποιότητα δεν διαφημίζεται. Δεν χρειάζεται λεζάντες για να την υπογραμμίσεις και φιέστες για να την υποδεχτείς. Το μόνο που θέλει είναι αρμονία, ισορροπία και λειτουργικότητα για να κάνει τη διαφορά.
Έτσι, όλα και όλοι συμβάλλουν στο να (είναι εφικτό ναι, ακόμη και στο παρά πέντε, να) αλλάζουν τα πάντα. Στο να συνωμοτεί το σύμπαν για να υλοποιηθούν όνειρα. Στο να μετατραπεί μια χρονιά που στα δύο τρίτα της κατάκαιγε τα πάντα, σε χρονιά ανεπανάληπτη, μοναδική, ιστορική.
Σε χρονιά που τελικά ο σπόρος που έφερε έναν ευρωπαϊκό τίτλο μοιάζει πλέον δυνατό να ριζώσει τόσο γερά και τόσο παραγωγικά, που η προσμονή και άλλων ανάλογων να μην αποτελεί (ακόμη ένα) όνειρο, αλλά ρεαλιστική προσδοκία και – γιατί όχι; - να συνιστά πραγματικότητα.
