Το τακουνάκι του (και) δεκαριού Κώτσιρα

Μαθαίνοντας την ενδεκάδα του Παναθηναϊκού στη ρεβάνς της φάσης των "16" του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson με τον Ολυμπιακό, το τελευταίο που πέρασε από το μυαλό μου ήταν στις πόσες τελικά θα τσακώσουν τον κλέφτη. Κάτι που αν μη τι άλλο το πιστώνονται και ο κλέφτης (Κώτσιρας), αλλά και ο ιθύνων νους (Τερίμ) μιας και ούτε καν στην τρίτη του ως αμυντικός χαφ (ένα ημίχρονο στο προ εβδομάδας ραντεβού των δύο "αιωνίων" στη Λεωφόρο και ένα ενενηντάλεπτο την Κυριακή κόντρα στην ΑΕΚ), καμία εντύπωση δεν προκάλεσε ούτε η νέα θέση ούτε ο νέος ρόλος του Κώτσιρα στη διάταξη των πράσινων.

Τόσο γρήγορα και φαίνονταν ήδη πια τόσο φυσιολογικό. Πόσο μάλλον με τον… κλέφτη να προσαρμόζεται ολοένα και περισσότερο στις καινοφανείς απαιτήσεις, τόσο που σε ένα κάκιστο ντέρμπι να τις υπερβαίνει κιόλας. Να μην κάνει μόνο τα αυτονόητα για έναν "κόφτη", όπως για παράδειγμα το κλέψιμο (κοντά στην περιοχή του Ολυμπιακού) που οδήγησε στην πρώτη μεγάλη ευκαιρία του Παναθηναϊκού (κεφαλιά Σπόραρ, απόκρουση Πασχαλάκη), αλλά ξεψαρωμένος στο κάθε τι να δοκιμάζει, επίσης, το κάθε τι.

Να είναι αυτός που επιδίωκε να πάρει την πρώτη πάσα από τους στόπερ, να είναι αυτός που δεν κώλωνε να τρέξει με την μπάλα, να κοιτάει τις "τρύπες" και να ψάχνει με κάθετες τις κινήσεις των συμπαικτών του στον χώρο. Και να (του) βγαίνουν όλα φυσικά, άκοπα. Τόσο που όταν πριν το εικοσάλεπτο στο δεύτερο ημίχρονο, οπότε και ο Παναθηναϊκός δυσκολεύονταν να αλλάξει δεύτερη πάσα, η εικόνα του απαιτούσε αλλαγή προσώπων στη μεσαία γραμμή, οι άλλοι δύο της τριάδας πήγαν στον πάγκο (Βιλένα, Μπερνάρ) και δαύτος έμεινε.

Ακόμη πιο προχωρημένα. Στα πάντα. Με τους νιόφερτους στο χορτάρι Ρουμπέν και Ζέκα να (τον) πλαισιώνουν, αυτός ήταν που λογίστηκε, σε μέτρα, δεκάρι. Και - ω ναι -, όχι μόνο σε μέτρα, τυπικά, αλλά και σε ουσία. Χωρίς να αμελεί το πρέσινγκ, τις καλύψεις έχοντας όμως και τα φρέσκα πνευμόνια των άλλων δύο, συνέβαλε να περάσει πρώτα χωρίς ζημιά το πιο δύσκολο διάστημα του παιχνιδιού για τους «πράσινους» και στη συνέχεια να δώσει και πάλι στίγμα.

Με στιγμή καριέρας. Σημειολογικά και ευφάνταστα, όχι μόνο δικής του. Καριέρας τουλάχιστον μέχρι την περασμένη Τετάρτη, γιατί από τότε, ποιος ξέρει ποιες – και πως - άλλες κρύβει; Στο 81’, με τακουνάκι (…) στα όρια της περιοχής του Ολυμπιακού έβγαλε φάτσα τον Σπόραρ με τον Πασχαλάκη. Και πάλι όμως ο διεθνής τερματοφύλακας στέρησε από τον Σλοβένο το γκολ και από τον Κώτσιρα μια μυθική ασίστ.

Κι όμως, δεν έμεινε εκεί. Πριν βγει το πρώτο ημίχρονο της παράτασης – την οποία και προσυπέγραψε ως έκβαση με μια τρίτη φοβερή επέμβαση στο δέκατο λεπτό των καθυστερήσεων ο Πασχαλάκης – η αντικατάσταση των Σπόραρ και Μαντσίνι, έφερε τον Κώτσιρα πλέον σε θέση δεξιού εξτρέμ, με κατάληξη της επιθετικής τριπλέτας τον Ακαϊντίν, ο οποίος στο ντεμπούτο του με τα πράσινα βαφτίστηκε αναγκαστικά φουνταριστός.

Το περίεργο ήταν που βαφτίστηκε ο Τούρκος και όχι φυσικά ο πανταχού παρών Κώτσιρας, ο οποίος – έτσι για να κλείσει το καρέ… - ολοκλήρωσε το ματς γυρίζοντας ξανά στο κέντρο, συνεχίζοντας να τρέχει για δύο, να πρεσάρει, να κλέβει, να δημιουργεί, να ανοίγει κόντρες, κοντολογίς να εξακολουθεί να κάνει τα πάντα, σε στιγμή που το κύριο κατόρθωμα όσων πατούσαν στο χορτάρι έδειχνε να είναι απλώς και μόνο ότι στέκονταν στα πόδια τους.

Τόσο εξουθενωμένοι ήταν. Και όχι μόνο στο φινάλε της παράτασης, αλλά (από) πολύ νωρίτερα. Καμία εντύπωση συνεπώς που η πρόκριση στα προημιτελικά, σ’ ένα τόσο κακό παιχνίδι, μεταξύ ξέπνοων ομάδων, κρίθηκε στα πέναλτι. Διαδικασία που μάλλον οι δύο προπονητές (και όχι μόνο αυτοί) θα δέχονταν πριν καν τη… σέντρα αν ήταν να γλυτώσουν μια ταλαιπώρια δυόμιση ωρών, η οποία – εκατέρωθεν – θα βγει στα προσεχώς.

Καμία εντύπωση που σε τέτοιο παιχνίδι έγιναν όλες αυτές οι αλλαγές και οι διαφοροποιήσεις σχημάτων, οι αναδιατάξεις, τα λογιών λογιών… βαφτίσια (αναγκαστικά ή όχι) από τον Τερίμ. Και δεν ήταν μόνο εξαιτίας της έλλειψης εναλλακτικών επιλογών. Κάθε άλλο. Έτσι είναι ο "Αυτοκράτορας". Πάντα έτσι λειτουργούσε στους πάγκους, πάντα έτσι συμπεριφέρονταν, πάντα έτσι (ακόμη ακόμη και) τζόγαρε.

Το μόνο – κι όμως, ναι – φυσιολογικό έμοιαζε πως στην καρδιά των πάντων (του), του ό,τι σκέφτονταν και έκανε, ήταν ο Κώτσιρας. (εννοείται πως) Σκόραρε και από τη "βούλα", βάζοντας και από εκεί το πόδι του για την πρόκριση του Παναθηναϊκού στην οκτάδα. Πρόκριση που, ανεξαρτήτως πως ήρθε, ανεξαρτήτως εικόνας παιχνιδιού και δύο ομάδων, εξυψώνει ψυχολογικά, τονώνει, φτιάχνει (περισσότερο) θετικό κλίμα, προσθέτει πόντους στον λογαριασμό της νέας εποχής.

Πόσο μάλλον σε μια μέρα που ξεκίνησε με μια σημαντική σημειολογικά μεταγραφή με την προσθήκη του αρχηγού της Εθνικής Τάσου Μπακασέτα. Ολοκληρώθηκε όμως με τον (ανάμεσα σε όλους τον) Κώτσιρα να ντύνεται, μέσα σε όλα που ενδύθηκε στο τρίωρο που πέρασε στο Φάληρο, σόουμαν, καταλύτης, πυλώνας.

Ω καιροί, ω ήθη…