Αρέσει η Ολλανδία, προβληματίζει η Γερμανία

Είναι ξεκάθαρο πως το φετινό Μουντιάλ ανήκει ως τώρα στις ομάδες της Αμερικής, Λατινικής και μη. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Οι Ευρωπαίοι σε λατινοαμερικανικό έδαφος δεν τα πηγαίνουν τόσο καλά και αυτό ίσως οφείλεται και στις ατμοσφαιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί.

Η λέξη "βατερλό", όμως, που λανσάρεται από κάποιους δε με βρίσκει σύμφωνο. Αυτό μπορεί να το πει κανείς για τις ασιατικές που δεν κατάφεραν όλες μαζί να πάρουν μία νίκη, όχι όμως για τις ευρωπαϊκές. Ας κάνουμε έναν συνοπτικό έλεγχο για όσα είδαμε στη φάση των ομίλων χωρίζοντάς τες σε τρεις κατηγορίες. Δε θα γίνει αναφορά στην Ελλάδα, για την οποία έχουν γραφτεί τόσα και τόσα κυρίως μετά την πρόκρισή της στην επόμενη φάση. Ωστόσο, το ότι είναι μία από τις έξι που τα κατάφερε δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο.

Καλύτερες απ' ό,τι περιμέναμε

Νομίζω πως πρώτη με διαφορά στη συγκεκριμένη κατηγορία μπαίνει η Ολλανδία. Ανέκαθεν ήταν μία από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες με αποτέλεσμα να έχεις προσδοκίες. Ωστόσο, φέτος υπήρχαν και ενστάσεις για το πόσο οι νεαροί αμυντικοί της θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δε χρειάζεται να μείνει κανείς στο 5-1 με την Ισπανία, είναι ένα παιχνίδι που όλα της πήγαν τέλεια. Βλέπεις, όμως, ότι η ομάδα αποπνέει υγεία, έχει έναν έξυπνο προπονητή που κρύβει τις αδυναμίες της με την πεντάδα των αμυντικών και παίρνει ό,τι μπορεί από τον Άριεν Ρόμπεν, ίσως τον πιο φορμαρισμένο παίκτη της διοργάνωσης. Δεδομένου ότι υπάρχει άλλη μία σταθερά, ο Ρόμπεν φαν Πέρσι, και ότι ανταποκρίνονται πολύ καλά οι νεαροί τόσο στην άμυνα όσο κι όσοι έρχονται από τον πάγκο προεξέχοντος του Μέμφις Ντεπάι υπάρχουν λόγοι για να αισιοδοξεί κανείς. Χρειάζεται, πάντως, να πάρει κάτι περισσότερο μόνο από τον Γουέσλεϊ Σνάιντερ.

Καλύτερη απ' ό,τι περίμενα είναι και η Γαλλία ως τώρα. Φυσικά και το επίπεδο του ομίλου της δεν ήταν υψηλό, αλλά η εικόνα που έβγαλε στα δύο πρώτα παιχνίδια ήταν σοβαρή. Φόβητρο δεν είναι ούτε η Νιγηρία που αντιμετωπίζει στην επόμενη φάση και το πρώτο τεστ θα είναι με τη Γερμανία αν δεν υπάρξει κάποια μεγάλη έκπληξη. Εκεί θα φανεί υπάρχουν προσωπικότητες στους "μπλε" γιατί αυτή είναι η μόνη μου ένσταση. Ως τώρα η απουσία του Φρανκ Ριμπερί τους έχει απελευθερώσει και τους έχει κάνει να μην είναι μονοδιάστατοι. Πολύ καλός ο Ματιέ Βαλμπουενά, το δίδυμο στα στόπερ και η τριάδα στο κέντρο είναι εξαιρετικά και το μόνο που απομένει είναι να γίνει πιο κυνικός ο Καρίμ Μπενζεμά. Δε νομίζω ότι του ταιριάζει να παίζει ως δίδυμο με τον Ολιβιέ Ζιρού, γι' αυτό εκτιμώ πως θα είναι καλύτερο αριστερά να πάρει ευκαιρίες ο Αντουάν Γκριεζμάν. Πιστεύω και στον Ρεμί Καμπελά, αλλά μάλλον ο Ντιντιέ Ντεσάμπ δε συμφωνεί με αυτό από τη στιγμή που δε του έδωσε έστω λίγα λεπτά με το Εκουαδόρ.

Υπάρχει άλλη μία ομάδα σε αυτή την κατηγορία. Ο λόγος για το Βέλγιο. Ναι, ξέρω ότι πολλοί θεωρούν ότι το Βέλγιο μπορεί να διαπρέψει, αλλά στην πραγματικότητα πόσοι το είχατε δει πριν το Μουντιάλ; Όντως έχει παικταράδες, που παίζουν σε πολύ μεγάλες ομάδες, αλλά κανένας τους ως τώρα δεν είχε αγωνιστεί σε Euro ή Μουντιάλ. Ως τώρα το θετικό είναι ότι βγάζουν χαρακτήρα ακόμα κι αν δυσκολεύονται. Ωστόσο, είναι εμφανές πως πρόκειται για ομάδα χωρίς προπονητή. Ο Μαρκ Βίλμοτς δεν έχει παραστάσεις από τόσο υψηλό επίπεδο και αυτό φαίνεται και στις επιλογές του. Στα αρνητικά επίσης και ο απογοητευτικός Ρομελού Λουκακού. Ο Ντιβόκ Οριζί έχει παρουσιαστεί πολύ καλός στα πρώτα παιχνίδια, αλλά μπορείς ένας 19χρονος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά όταν η μπάλα θα καίει;

Περιμένατε κάτι άλλο;

Ό,τι περιμέναμε είδαμε από αυτές τις ομάδες. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη Γερμανία. Περιμένατε κάτι περισσότερο; Γιατί; Πάντα μάχονται μέχρι τέλους, πάντα έχουν παίκτες που τους πάει το Μουντιάλ, όπως οι Τόμας Μίλερ και Μίροσλαβ Κλόζε, αλλά αυτά δεν αρκούν. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το κόλλημα του Γιοακίμ Λεβ με την τετράδα άμυνας που παρατάσσει. Δε γίνεται να παίζεις με τέσσερα στόπερ και το κυριότερο, να έχεις αριστερό μπακ τον Μπενέντικ Χέβεντες. Κρατάω ότι με τις ΗΠΑ έβαλε Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ αντί του Σάμι Κεντίρα και περιμένω να συνεχίσει έτσι, ενώ θα ήθελα να δώσει μία ευκαιρία στον Ζουλιάν Ντράξλερ μια και δεν ενθουσιάζει ο Μάριο Γκέτσε.

Δεν περίμενα περισσότερα, αλλά ούτε απογοητεύτηκα και από άλλες τρεις ομάδες. Η πρώτη είναι η Αγγλία, για την οποία είχα γράψει και πριν το τουρνουά. Ο Ρόι Χόντσον έκανε τα πάντα λάθος, ξεφτίλισε τους παίκτες του και ο αποκλεισμός ήταν λογικός. Ο Στίβεν Τζέραρντ έκανε μία από τις καλύτερες σεζόν του έχοντας δίπλα του δύο μέσους και παίζοντας μπροστά από την άμυνα, αλλά ο Χόνστον τον έκανε για ανεξήγητο λόγο δυάδα με τον Τζόρνταν Χέντερσον ανοίγοντας τους χώρους. Επέμεινε στον Ντάνι Γουέλμπεκ που δεν του έδωσε τίποτα, άφησε εκτός επί της ουσίας τον Άνταμ Λαλάνα κι εκτεθειμένο το αμυντικό του δίδυμο που ήταν ούτως ή άλλως σε κακή κατάσταση.

Δεν μπόρεσε να κάνει πολλά ούτε ο Τσέζαρε Πραντέλι. Όσο έξυπνα πήρε το πρώτο παιχνίδι χωρίς να είναι καλύτερη η Ιταλία, τόσο εύκολα έχασε το δεύτερο με την Κόστα Ρίκα. Δεν προσπάθησε να βάλει καθόλου φαντασία στο παιχνίδι της "σκουάντρα ατζούρα" περιμένοντας τα πάντα από τον Αντρέα Πίρλο. Στα δύο τελευταία παιχνίδια πήγε, όπως περιμέναμε, για το μισό μηδέν, έφαγε το γκολ κι εκεί τελείωσε. Όσο για τη... υποτιθέμενη "σφαγή" με την Ουρουγουάη, δε θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο. Βάλτε από κοντά και την Ελβετία που μας έχει χαρίσει μόνο μία πολύ καλή στιγμή στη διοργάνωση, το φινάλε κόντρα στο Εκουαδόρ. Στα δύο πρώτα παιχνίδια δεν ήταν καλός ο Τζέρνταν Σατσίρι, που ανέβηκε στο τρίτο και πήρε μαζί του και τους υπόλοιπους. Καλές μονάδες υπάρχουν, συμπαθητικό σύνολο σχηματίζουν, αλλά κάτι τους λείπει.

Οι απογοητεύσεις

Μόνο λίγες δεν είναι. Για την Ισπανία το πρόβλημα είναι γνωστό. Αφού στο Confederations και στα προκριματικά δε δόθηκε η ευκαιρία σε νεαρούς παίκτες, δε θα δινόταν και στο Μουντιάλ. Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε πήγε μ' εκείνους που χάρισαν τόσες επιτυχίες και ήταν λογικό να αποτύχει. Το πώς έγινε αυτό, όμως, είναι που ξένισε κάποιους. Με κάποιες αλλαγές που θα προσέθεταν ενέργεια και φρεσκάδα, όπως η μονιμοποίηση του Κόκε, θα μπορούσαν όλα να είναι διαφορετικά.

Και για την άλλη ομάδα της Ιβηρικής χερσονήσου τα προβλήματα ήταν πολλά και γνωστά. Καθόλου ενέργεια, καμία διάθεση να μαρκάρουμε, δώστε την μπάλα στον Κριστιάνο Ρονάλντο και περιμέντε τα όλα από εκείνον. Ούτε στην άμυνά της μπορούσε να στηριχτεί για να νικήσει με 1-0, ούτε επιθετικός της προκοπής στο ρόστερ υπήρχε. Το τελευταίο λυνόταν, αλλά ο Πάουλο Μπέντο δεν έκανε το απλό, να βάλει δηλαδή κορυφή τον Ρονάλντο και να κερδίσει άλλον έναν μέσο.. Ήταν και ο Ρονάλντο τραυματίας με αποτέλεσμα να μην είναι στο επίπεδο που θα ήθελε. Βάλτε στην εξίσωση ότι βρισκόταν και σε όμιλο που δεν της ταίριαζε με ομάδες (ΗΠΑ και Γκάνα) γρήγορες και αθλητικές και καταλαβαίνετε γιατί υπήρξε αυτή η κατάληξη.

Τέλος, τα προβλήματα για Βοσνία, Κροατία και Ρωσία ήταν διαφορετικά. Οι πρώτοι δεν είχαν εμπειρίες και πίστευαν πως ήταν καλύτεροι απ' ό,τι στην πραγματικότητα. Ο τελικός τους ήταν το παιχνίδι με τη Νιγηρία κι εκεί δεν παρουσιάστηκαν ποτέ παρόλο που έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τη διαιτησία. Η Κροατία πλήρωσε την έλλειψη αριστερού μπακ και αμυντικού μέσου, αλλά και ότι έπεσε απέναντι σε ένα εκπληκτικό Μεξικό. Σε εκείνο το παιχνίδι το ρίσκο του Νίκο Κόβατς με το να βάλει από νωρίς τον Ματέο Κόβασιτς δεν του βγήκε, καθώς η ομάδα άνοιξε και στη συνέχεια παραδόθηκε αμαχητί. Για τη Ρωσία τα προβλήματα επί της ουσίας είναι δύο. Το φτωχό ρόστερ σε ποιότητα και ταλέντο και ο Φάμπιο Καπέλο. Ούτε στην Αγγλία έκανε δουλειά, ούτε εκεί. Κακές επιλογές, άκρως συντηρητική προσέγγιση και απόλυτα δίκαιος αποκλεισμός.

Όποιος έχει κουράγιο για ερωτήσεις, παρατηρήσεις, διαφωνίες ή διάλογο μπορεί να με βρει στο Twitter: @antonis_tsir